23 maja 2017Obrazoburca pisze:

Wielu prokrastynatorów bierze się do roboty, jak goni deadline, gdy ma się nóż na gardle.
Tylko co z tego? Przecież samo to nie oznacza, że problem znika. W dalszym ciągu działanie wiąże się z sporym cierpieniem, frustracją, stresem i stopniowym wypaleniem. W dalszym ciągu jest to działanie mało efektywne, gdzie końcowy rezultat jest niezadowalający. Dalej okazuje się, że gdy tego noża na gardle zabraknie, to ciężko się do czegokolwiek trudniejszego zmobilizować. No bo jak tu się mobilizować i zachęcać do czegoś, co przyprawia człowieka o wymioty i od czego pragnęłoby się uciec jak najdalej?

23 maja 2017krism pisze:

25 kwietnia 2017Ptaszyna pisze:

22 kwietnia 2017Obrazoburca pisze:

U mnie bardzo podobne spostrzeżenia, mogę trochę szerzej opisać, jak to było dokładnie.
12 lat (6-ta klasa podstawówki) - jeszcze olbrzymi zapał i pasja do nauki, pochłaniałem masę książek, średnia dużo ponad 5,0 etc. - nic nie wskazywało żadnych problemów
13 lat (1 klasa gimnazjum) - uzyskanie stałego dostępu do Internetu w domu - i tym samym zauważalnie mniejszy zapał do nauki, nasilenie lęków i frustracji, coraz większe problemy z odwlekaniem - ostatni raz w życiu czerwony pasek
14 lat - stały dostęp do Internetu + komputer prawie na wyłączność we własnym pokoju - całkowity zanik chęci do nauki, od tej pory leciałem praktycznie tylko i wyłącznie na "zdolnościach" i tym, co wynosiłem z lekcji. 90% wolnego czasu zacząłem przeznaczać na Internet i gierki, a z obowiązków wykonywałem tylko niezbędne minimum, co musiałem zrobić i nie miałem wyjścia.

Zauważyłem, że włączenie do tego wszystkiego alkoholu, mj i wielu innych niezdrowych nawyków i nałogów, wcale mocno sytuacji nie zmieniło. Siła prokrastynacji jest równie wielka, zarówno jak miałem te 14-18 lat, jak i obecnie. Pierwsze studia rzuciłem z powodu niemocy, lęku i frustracji w czasie, gdy byłem jeszcze naprawdę grzeczny. Co do NoFapu - zdecydowanie poprawił jakość mojego życia, głównie w kontekście społecznym - z nieśmiałego stulejarza srającego w gacie w obecności większej liczby osób niż 2, stałem się ekstrawertykiem, osobą pewną siebie w kontaktach społecznych. Ale co do prokrastynacji, to oczywiście to postanowienie samo w sobie nie likwiduje problemu.

No i doszliśmy do momentu, w którym przeanalizowałem stan rzeczy i stwierdziłem, że jestem w czarnej doopie, zaburzenie sprawia, że jestem o krok od klęski. Wiesz co najbardziej boli? Świadomość już raczej bezpowrotnie zmarnowanego potencjału i możliwości.

Praktycznie od dziecka cała rodzinka, nauczyciele i wszyscy powtarzali, że ja to wyrosnę na jakiegoś wielkiego człowieka, że nie ulega wątpliwości, bo jestem wybitną postacią per se, każdy chciał we mnie inwestować, ja naobiecywałem złote góry, bo moje ego było mile łechtane tymi panegirykami. Moja rodzinka się zbierała, wujkowie, którzy mają firmy, wysokie stopnie wojskowe itd. każdy mi mówił, że świat będzie u moich stóp, że mnie wesprą i pomogą się wywindować, a teraz przez to ZJ*BANE zaburzenie wszystkich rozczarowałem do tego stopnia, że moja rodzina nie zaprasza mnie nawet na ważne okazje rodzinne, komunie, chrzciny etc. Nikt nie chce mnie nawet na chrzestnego swojego dziecka, bo każdy widzi nieodpowiedzialnego człowieka, który nie będzie interesował się chrześniakiem. Część mojej rodzinki, która tylko oczekiwała mojej klęski i upadku zaciera teraz rączki i orgazmu dostaje z satysfakcji, że stało się to, na co czekali długie lata. Moja własna stara jest bardziej dumna z moich kuzynów, którzy studiują medyczne, czy ścisłe kierunki niż ze mnie. Ja też studiowałem taki kierunek i po prostu zlałem się na niego ciepłym moczem. Wybranie drugiego kierunku (chooyowego i łatwego) to była asekuracja, bo resztki instynktu samozachowawczego uświadomiły, że ja sobie na innym ze swoją motywacją nie poradzę.

Jestem czarną owcą rodziny. Wszyscy moi kuzyni studiują mają jakieś wybitne osiągnięcia naukowe, studiują kierunki medyczne, wszyscy, a cała rodzina twierdziła, że ja jestem z nich wszystkich najzdolniejszy, ale oni mają silną wolę, wytrwałość. Ja p*dolę wszystko co nie daje efektów i gratyfikacji natychmiastowej. Można mieć wszystko u stóp, a jeden czynnik, czyli jepana prokastynacja i tak pozbawi znaczenia Twoje pozostałe cechy.

Na uczelni cała kadra wykładowców pokładała we mnie nadzieje, widzieli we mnie przyszłość i dostawałem różne propozycje, a teraz już i tam nikt nie wydaje się we mnie wierzyć. Gdy miałem doręczyć jakiś projekt, pracę to zazwyczaj było to robione na kolanie z nożem na gardzieli i dokańczane na szybko w drukarni na stojąco przy cudzym laptopie, bo za 4 minuty trzeba było to oddać.


Gdyby istniała taka operacja mózgu, która całkowicie zwalcza to cholerstwo, a daje tylko 50% szans na przeżycie to bym zaryzykował bez zastanowienia.

Wiecie co mnie denerwuje w rzeczywistości? Że można na coś ciężko zap*dalać przez wiele lat, a jak coś zaniedbasz krótki czas, nawet przez kilka dni to od razu wszystko się sypie.

Chciałem dokonać czegoś wielkiego, powiedzieć coś i zostać wysłuchanym przez ludzkość za swojego życia, a prawdopodobnie zostanę zapomnianym robolem fizycznym za minimalną krajową, który będzie się męczył w robocie z głąbami, piszącymi: "huj" na murach w wolnych chwilach.

Mój mózg działa już jak maszyna, której jedynym celem jest dostarczanie natychmiastowej gratyfikacji. Jak szczur, który ma ośrodki nagrody podłączone do elektrody i naciska przycisk, zaniedbując życie. Jeśli się z tego kiedyś wyleczę to będę pomagał ludziom w podobnych sytuacjach.

Pisałeś o mj, używkach, nie trzeba ćpać, by takim być. Można i bez tego tak skończyć, a ja jako człowiek, który ma na koncie przećpanych może z pięć dni w skali całego życia (dosłownie, nie w przenośni) i tak jestem wrypany w ten syf.

Kurwa. sorry ze taki dlugi jest ten quote ale po prostu nie moglem skumac gdzie jeden brandzel konczy cytowac drugiego brandzla.
Dzieciaki,macie taki start w zycie, ze mozecie konczyc medycyny itd. i wam sie nie chce i nazywacie to ciezka choroba prokrastynacja?? Dzieci..
A odetnij sie chujku od kasy rodzicow, idz robic do Biedry, gdzie dostaniesz benefity typu siano woda chomato i wio na pole to od razu ci sie odechce..
Ja pierdole, co za dzieciuchy.. Mialbym w to wbite gdyby nie to, ze oni chodza na wybory

24 maja 2017Obrazoburca pisze:

Co do leków, byłbym raczej sceptyczny - nawet jeśli doraźnie pomogą, to nie zlikwidują przyczyny problemu. Aczkolwiek słyszałem, że po antydepresantach (SSRI) wielu odnotowuje właśnie problemy z motywacją i napędem do działania.

Co do Internetu - święta racja. Ja osobiście uważam, że jest to czynnik decydujący w przypadku rozwoju silnej prokrastynacji. Im bardziej ograniczam, tym lepiej się czuję i tym bardziej klarowny mam umysł. Przytaczałem to już gdzieś, ale polecam pozycje prof. Manfreda Spitzera - "Cyfrowa demencja" i "Cyberchoroby". Naukowiec wyjaśnia na wielu płaszczyznach, jak zgubny jest wpływ nadmiernego korzystania z cyfrowych mediów na ludzki mózg (na psychikę, emocje, a także zdolności poznawcze, koncentrację). Tym bardziej zgubny jest to wpływ, im prędzej zacznie się z nimi przygodę. Widzę po własnym otoczeniu, że ludzie z mojego rocznika, którzy komputer i stały dostęp do Internetu dostali stosunkowo późno, funkcjonują lepiej od tych, którzy mieli to w młodszym wieku, np. jeszcze w szkole podstawowej. Tak samo ci, którzy mieli do wszystkiego dostęp, ale mieli w domu dyscyplinę - funkcjonują lepiej od tych, którym było wszystko wolno i którzy mogli zatracić się w tym bez pamięci (np. ja).

W tym temacie też widać zależność - zdecydowana większość zmagających się z silną prokrastynacją jest mocno uzależniona od sieci, i to od wielu lat.
Jak obserwuję młodsze pokolenia, to uważam, że oni to dopiero będą mieli konkretnie przejebane. Małym gnojom daje się smartfony, tablety i siedzą całymi godzinami. Dzieciak nie zje obiadku, dopóki nie włączy się mu czegoś na tablecie. Wyją, szantażują, domagają się więcej i więcej. Słyszę wiele takich historii od młodych rodziców. Jak tylko mam okazję, to ostrzegam takich i mówię, aby mocno ograniczali swoim dzieciakom dostęp do elektroniki. Teraz jest jeszcze gorzej niż kiedyś, gdyż urządzenia mobilne w połączeniu z nielimitowanym internetem mobilnym dają możliwość korzystania z sieci wszędzie i zawsze. Kiedyś było to jakoś ograniczone, chociażby miejscem - wyjechało się na wakacje, to nie było komputera ani sieci. A teraz? Wszyscy wlepieni w ekrany jak zahipnotyzowani. Spotkania towarzyskie coraz częściej bywają drętwe, ponieważ ludzie siedzą z telefonem przed nosem i podniecają się, co tam nowego kto wstawił na Fejsa, Insta czy Snapa. Albo nakurwiają w durnowate gierki.

Nie wiem dokąd to wszystko zabrnie, ale świadomość problemu jest dalej niesamowicie niewielka. Ja mam trochę żal do całego świata, że mnie nikt nie ostrzegł, jak jeszcze byłem nastoletnim gówniarzem i z powodu braku tej świadomości uzależniłem się, zlasowałem sobie beret i utraciłem wiele możliwości. Tyle że wtedy faktycznie tej wiedzy nie było, cyfrowe media dopiero się rozwijały i nikt nie wpadł na to, że może to aż tak bardzo szkodzić. Teraz wiedza już jest, ale mało kto jest chętny, by z niej skorzystać.