20 czerwca 2019Chungus pisze:

Mi w sumie samotność za specjalnie nie przeszkadza, a nawet myślę że jest dla każdego z nas dobra, oczywiście nie w nadmiarze, jeśli nauczymy się ją dobrze wykorzystywać. Mam duże szczęście, że moja rodzina jest w większości normalna i jedyne osoby, które mogę nazwać na prawdę przyjaciółmi, mam właśnie w niej i szczerze mówiąc dopiero ostatnio zacząłem to dostrzegać.

Spoiler:

Spoiler:

Dostrzegłem też to, że ostatnie czasy kiedy mogłem powiedzieć, że rzeczywiście mam przyjaciół (poza rodziną), to czasy podstawówki no i może jeszcze przez chwilę w gimnazjum. Teraz mam dosłownie kilku kumpli, z którymi niestety coraz rzadziej się widuję. Trochę smutno, że te znajomości się tak z wiekiem rozsypują, bo jednak potrzebuje się, żeby nawet raz w tygodniu czy na dwa tyg. się ustawić z kimś z kim czujesz się dobrze i coś fajnego poodpierdalać. Mam jednak duże nadzieje, że jeszcze poznam jakichś zajebistych ludzi w swoim życiu, a żeby ich poznać to i ja muszę być dla nich zajebisty, więc staram się jako tako rozwijać

. Ktoś kiedyś powiedział słowa, które mi gdzieś tam utkwiły, coś w tym stylu: żeby znaleźć swój "ideał" partnerki/partnera musisz wypracować w sobie te same cechy, które ten ideał miałby według ciebie posiadać.

22 czerwca 2019Psilosoph pisze:

@psychogenius

Bardzo dobre podejście. Choć gryzie się z Twoim podpisem.
Chyba, że "chce się zabić" dla żartu?
..

22 czerwca 2019Psilosoph pisze:

@psychogenius

Bardzo dobre podejście. Choć gryzie się z Twoim podpisem.
Chyba, że "chce się zabić" dla żartu?

Co do tematu.
Samotność jest potrzebna, tak jak każde inne uczucie.
Ważne by być świadomym swoich uczuć a ukierunkują nas na właściwą drogę.

Mi również, jak wielu z Was odeszło wiele przyjaciół/znajomych.
Tak się dzieje zawsze, gdy pod wpływem różnych substancji stajesz się duszą towarzystwa.
Człowiek jest wtedy zupełnie inny, inne cechy osobowości, inaczej reaguje, czego innego oczekuje. Kolokwialnie mówiac, nie jest sobą.
Gdy zaczyna być sobą - czar pryska. Szczególnie gdy wybiera życie w abstynencji.
Ja poświęciłem ten czas na stabilizację życia prywatnego, zawodowego i uczuciowego, ponieważ wszystko się rozleciało.
Jesteś samotny? Zajmij się sobą, najlepiej jak potrafisz. Pielęgnuj swoje wnętrze i ciało. Rozwijaj i szukaj zainteresowań. Rób to co lubisz, a poznasz ludzi którzy lubią to samo.A nawet nie zauważysz gdy ludzi wokół Ciebie będzie więcej, więcej i więcej...

23 czerwca 2019Cocainegirl pisze:

(...)A tak naprawdę relacje z ludźmi i bliskość jest niszczona brakiem prawdy - a przede wszystkim, gdy nie możesz być szczerym ze sobą. Więc, jak piszesz: "Zajmij się sobą, najlepiej jak potrafisz. Pielęgnuj swoje wnętrze i ciało. Rozwijaj i szukaj zainteresowań. Rób to co lubisz, a poznasz ludzi którzy lubią to samo." - może być najlepszą radą na samotność. ;) Bycie sobą, bycie szczerym ze sobą, akceptacja siebie i bycie dobrym dla samego siebie i swojego ciała, znalezienie pasji i robienie tego, czego pragnie Twoje serce - reszta się dołączy.

23 czerwca 2019Cocainegirl pisze:

22 czerwca 2019Psilosoph pisze:

@psychogenius

Bardzo dobre podejście. Choć gryzie się z Twoim podpisem.
Chyba, że "chce się zabić" dla żartu?

Co do tematu.
Samotność jest potrzebna, tak jak każde inne uczucie.
Ważne by być świadomym swoich uczuć a ukierunkują nas na właściwą drogę.

Mi również, jak wielu z Was odeszło wiele przyjaciół/znajomych.
Tak się dzieje zawsze, gdy pod wpływem różnych substancji stajesz się duszą towarzystwa.
Człowiek jest wtedy zupełnie inny, inne cechy osobowości, inaczej reaguje, czego innego oczekuje. Kolokwialnie mówiac, nie jest sobą.
Gdy zaczyna być sobą - czar pryska. Szczególnie gdy wybiera życie w abstynencji.
Ja poświęciłem ten czas na stabilizację życia prywatnego, zawodowego i uczuciowego, ponieważ wszystko się rozleciało.
Jesteś samotny? Zajmij się sobą, najlepiej jak potrafisz. Pielęgnuj swoje wnętrze i ciało. Rozwijaj i szukaj zainteresowań. Rób to co lubisz, a poznasz ludzi którzy lubią to samo.A nawet nie zauważysz gdy ludzi wokół Ciebie będzie więcej, więcej i więcej...

@Psilosoph

Masz rację - samotność jest potrzebna. W pewnym sensie ona rozwija, dając wektor.

Zgadzam się co do bycia sobą, ale nie zawsze ten czar musi prysnąć. Zresztą, nie ma nic bardziej obrzydliwego, niż wydawać się lepszym, niż tak naprawdę jesteś. Uważam, że obowiązkowo trzeba dać światowi zobaczyć Ciebie takim, jakim jesteś. Tylko tak można znaleźć coś dla prawdziwego siebie, a nie dopasowywać dekoracje do maski.
Mówienie prawdy o sobie tylko na samym początku jest przerażające - potem zaczynasz czuć smak. Takie przyznanie przed sobą, innymi i wszechświatem, jakim tak naprawdę czasem jesteś gównem.

A tak naprawdę relacje z ludźmi i bliskość jest niszczona brakiem prawdy - a przede wszystkim, gdy nie możesz być szczerym ze sobą. Więc, jak piszesz: "Zajmij się sobą, najlepiej jak potrafisz. Pielęgnuj swoje wnętrze i ciało. Rozwijaj i szukaj zainteresowań. Rób to co lubisz, a poznasz ludzi którzy lubią to samo." - może być najlepszą radą na samotność. ;) Bycie sobą, bycie szczerym ze sobą, akceptacja siebie i bycie dobrym dla samego siebie i swojego ciała, znalezienie pasji i robienie tego, czego pragnie Twoje serce - reszta się dołączy.