No większość rodziców tak ma, nie ma się co denerwować- trzeba zrozumieć.. tak poprostu jest. Też się na początku irytowałem pewnymi zachowaniami, ale potem to zaakceptowałem, i czuje się lepiej. Ucierpiało moje ego.
Ja nie lubie kłamać, ludzie się czasem dziwią, że tak szczerze mówie o niektórych rzeczach.
Nie ma co oszukiwać rodziców i wciskać im kit, kiedyś wypłynie i tak,
ja czasami sobie o tym porozmawiam z moimi, wiedzą poprostu i już,

ciężko było by walić ściemę, gdy tańczę do upadłego na pixach, jak chce się przytulać, jak biegam i śpiewam biegająć pół nago na zewnatrz, mantrując jakieś modlitwy, śmiejąc się jak szaleniec.

nie zawsze akceptują, czasem się wkurwią = życie

Ciężki temat i można narobić przykrości rodzicom, bo jakby nie było, jednak ich to też dotyka. Nie potrafiłbym powiedzieć, ale to z tego względu, że nie mam dużego problemu, więc nie widzę takiej konieczności.

Z drugiej strony, to może być na prawdę ostatnia deska ratunku.

Ja raczej bym odradzał uświadomienie rodzicom, że mają syna/córkę, który jest ćpunem, wiadomo wszystko zależy od tego jakich rodziców mamy - jedni potępią i nas skreślą, inni zaakceptują i będą chcieli w jakiś sposób pomóc.

U mnie wydało się przypadkiem czego długo żałowałem, bo najzwyczajniej w świecie przyzwyczaiłem się życia jakie prowadziłem przez wiele lat, nie chciałem nic zmieniać bo bałem się zmian.
Za pierwszym razem zaufali mi na słowo, że nie biorę i robiłem to samo co wcześniej tylko bardziej uważałem.
Za drugim jak znowu się wyszło na jaw, stosunek ojca do mnie się zmienił, matki też tylko że bardziej pozytywnie. Tak jak ojciec zaczął mnie obwiniać, że wszystkie kłótnie w domu jego z matką i to aż wracając do czasów gimnazjum są prze ze mnie, wypominał ile to pieniędzy przećpałem, co bym za to miał, jakim dobrym dzieckiem byłem a teraz jestem nikim. Najgorsze jest to jak mi ryje beret, jego gadka czasami tak mi wsiada na psyche gorzej niż palona alfa.. Od kilku miesięcy odzywa się do mnie tylko wtedy, gdy jest najebany, raz mówi jak bardzo mnie kocha i się cieszy, że podjąłem decyzje o leczeniu, ile to dla niego nie znaczę i zrobi dla mnie wszystko a to co było jest nie ważne, drugiego dnia przychodzi i zaczyna, jak można być takim głupim, miałeś wszystko a wolałeś się naćpać, coś cię słabo widzę na tym leczeniu bo za długo tam nie wytrzymasz, taką fajną pracę miałeś i nawet tam ci nie wyszło.. Najlepsze jest to że sam jest nieświadomym alkoholikiem, bo jak nie wypije chociaż 3,4 razy w tygodniu to zaczyna go nosić. Chuj wie co z nim nie tak, może też ma bordera..

Jedyny plus jest taki, że mama wszystko była w stanie zrozumieć i w razie kłopotów mogę z nią porozmawiać, problem w tym że, jestem jaki jestem i nie ważne jak bardzo by mi było źle nie potrafię komuś o tym powiedzieć, wyżalić się zawsze wszystko trzymałem w sobie, wystarczy że opowiedziałem im prawie wszystko o moim uzależnieniu i na tym koniec.

Czyli jak widać nie zawsze jest to dobre rozwiązanie, mimo wszystko w pewnym stopniu pchnęło mnie to do przodu i urodziło myśl o podjęciu terapii, do której wraz z zbiegiem czasu i trzeźwych dni zaczynam mieć wątpliwości.

Nigdy bym się nie przyznał. Być może przyniosłoby mi to jakąś małą ulgę, ale wynikałoby to tylko z egoistycznych pobudek, żebym poczuł się lepiej. Dość mają zmartwień.

[mention]Jungingen[/mention] jeszcze jest taka sprawa, że jak opowiedziałem o swoim uzależnieniu w latach, to oni sobie to normalnie potroili. To ze mam problem 2 lata a oni mysla ze 6 lat.
Teksty ze jestes skonczonym zerem , smieciem na pewno nie pomagaja. Boli mnie tylko to , ze np. dopowiadają sobie na podstawie opini o cpunach dodatkowe prawdy : ze już mnie w zadnym klubie w miescie nie chca wpuszczac, bo mnie znaja wszedzie, ze policja jezdzi ostatnio w okolicy , bo pewnie mnie szukają, ze jak mnie nie ma w domu to obciagam pały za działki . Gdzie byłeś śmieciu ? na powrót z domu.
Wyprowadzka to jedyne wyjscie i to szybko, bo jezeli cpasz to i tak masz delikatna budowe psych wiec nioektorzy nie rozumieja ze ciezko np. znalezc prace.
U mnie mysla, ze mi wygodnie tak zyc. Chuja wygodnie. Po prostu fobie spoleczne z dupy wyssane zabieraja cala energie do dzialania.
Jedyna spiewka rodziny to leczenie na odwyku. Dluzsze okresy absty umiem zachowac wiec nie wiem w jaki sposob mialoby mi to pomoc.

Moze do niektorych ostra krytyka trafi, ale nie do kazdego.

Aż takich jazd z ojcem nie mam, wcześniej źle się wyraziłem. Nie jest tak jak piszesz - jeśli było to odwołanie to mojego postu "Teksty ze jestes skonczonym zerem , smieciem na pewno nie pomagaja." U mnie nie jest tak, że ojciec mnie poniża na każdym kroku bo gardzi ćpunami tylko nie umie się z tym pogodzić, że jego złote dziecko ma tak kurewski problem i wszystko skreślił swoim ćpaniem.
W najgorszy sposób próbuje mnie uświadomić co straciłem i jak wiele się zmieniło przez to że biorę, wierze że kiedy wyjdę i zauważy że tamten okres jest już za mną to zmieni nastawienie, niestety ale takie ma podejście do sytuacji. Nie mam do niego żalu bo mimo wszystko w pewnych sprawach mogę na niego liczyć i wiem, że chce dobrze, nawet jestem w stanie go zrozumieć - co myśli rodzic kiedy nagle dowiaduje się, że jego 19l syn przed którym całe życie, DOM, rodzina jest praktycznie na dnie i bierze narkotyki od 7.. Zależy od człowieka, ja po tylu latach stimów i ketonów stawałem się coraz bardziej bezuczuciowym chujem, który mało czym się przejmie, jedyne co to wycofanie się ze społeczeństwa i trudności w nawiązywaniu kontaktów oczywiście tłumaczone tym, że mam wyjebane i nie chce mi się gadać z ludźmi których nie znam.
Na szczęście zjawisko ketonowej pizdy ominęło mnie szerokim łukiem.
Ja głównie na odwyk idę nie po to żeby przestać ćpać, to swoją drogą, ale żeby się nauczyć żyć między ludźmi i normalnie funkcjonować, poznać jakieś wartości, przestać alienować i zmienić tok myślenia żeby ujrzeć jakiś inny sens życia niż narkotyki. Nauczyć się życia od nowa bo cały okres poznawczy, który dla nastolatka jest istotny po prostu przećpałem.

wow, grubo.....grubiaszczo.

wyprowadzka z domu jest ok, ale tylko w przemyślany sposób, bo wracać z podkulonym ogonem to słabo, słabiutko.

Moi starzy nie żyją, więc nie muszę im nic mówić.

A tak na poważnie to umarli jak miałam 17 lat (2 lata już ćpania) i dopiero wtedy ostro popłynęłam, więc nie musiałam się przed nikim praktycznie tłumaczyć i mieć poczucie, że np. łamię matce serce swoim uzależnieniem. Od tego 17 roku życia nie byłam emocjonalnie związana z nikim, kto mógłby pełnić figurę rodzica, więc wszystkie wybory podejmuję sama, bez oglądania się na rodzinne powiązania. Ma to swoje plusy, ale też minusy, bo nie ma nikogo kto by tak rodzicielsko, z troską i bezinteresownie wsparł. Więc cieszcie się, że macie rodziców, którym jakoś tam na was zależy.

w końcu oralny dzikus

Nie ma nad czym myśleć, jeżeli masz pracę lub znajdziesz taką, która ci pozwoli opłacić mieszkanie, wyżyć cały miesiąc, zafundować sobie jakieś ćpanie i jakieś RTV, AGD do mieszkania i inne (nie)zbędne dobra materialne a co najważniejsze jesteś odpowiedzialnym ćpunem i szybko takiej pracy nie stracisz to moim zdaniem nie masz na co czekać tylko pakuj manatki i adios muchachos.
Najlepiej na początek wynająć mieszkanie z jakimś znajomym, znajomą wtedy wiadomo koszty na pół no i nie jest się sam jak palec w 4 ścianach.

Ale najpierw naprawdę szczerze porozmawiać o tym z rodzicami, zobaczyć czy coś się zmieni. Chyba, że już na to za późno to tak jak mówiłem. Sajonara

@drmjp przykro mi. Rodzice są jacy są ale kurwa jakby moich wzięło to ah cieszmy się tym co mamy egoistyczne ćpuny.

Sprawa jest taka, że żeby wyprowadzać się i mieszkać samemu to trzeba mieć poukładane w głowie. A jak ktoś myśli, że "ehh wyprowadzę się i sobie będe ćpał" to sie szybko zdziwi.