turbokotbonifacy pisze:

Ja mam zawsze pogląd,że nie rozmawiam z nikim o słabościach,kto nie siedzi w klimacie,bo jeżeli sam masz problem,to jest odbiór psychiki kruchej...Lepiej jest milczeć,bo ludzie łatki na długo przyklejają.

turbokotbonifacy pisze:

Ja mam zawsze pogląd,że nie rozmawiam z nikim o słabościach,kto nie siedzi w klimacie,bo jeżeli sam masz problem,to jest odbiór psychiki kruchej...Lepiej jest milczeć,bo ludzie łatki na długo przyklejają.

21 listopada 2017latampomiedzyfazami pisze:

turbokotbonifacy pisze:

Ja mam zawsze pogląd,że nie rozmawiam z nikim o słabościach,kto nie siedzi w klimacie,bo jeżeli sam masz problem,to jest odbiór psychiki kruchej...Lepiej jest milczeć,bo ludzie łatki na długo przyklejają.

Coś w tym jest. Powiedziałam swoim rodzicom o moich problemach gdy już było ze mną źle. Przedtem wiedzieli tylko o mj (wiedzieli ale nie akceptowali, zabraniali). W tamtym okresje feta i beta ketony zjadaly mnie tak jak ja je. Słabo było.
Tak naprawdę wiedziałam, że oni mi nie pomogą w żaden sposób, wszystko zależy ode mnie, jeśli będę chciała cpac to będę ćpać, proste, wszystko zależy od tego co ze sobą zrobie.

Jednak powiedziałam, żałuję, inne przykrych słów usłyszałam i ile kłótni to spowodowało to już tylko ja wiem.
Teraz kiedy ogarnelam się (Ha udalo się !), nie latam w ciągach, bardziej okazyjnie zarzuce pigule, kode ewentualnie jakieś stymulanty i tylko jeszcze pale mj, ciągle mam przyczepioną łatke. Rodzice nie widzą tego, że moja zmiana jest zależna odemnie, świadoma. Zaczęłam używać z głową i większą świadomością samych substancji a oni zatrzymali się na etapie kiedy mogłabym oddać wszystko za ćpanie, to boli, ten brak docenienia.