Rozum to nie umysł, tylko mechanizm działający w obrębie ego, które dopiero istnieje w umyśle.

Któż to wie, czym dokładnie jest umysł...powstrzymam się od jakieś konkretnej definicji. Uważam jednak, że Umysł jest "szklanką", zaś rozum czy ego jego "zawartością" - trudno zarzucać mi "błędy logiczne", w tak prostej argumentacji. Umysł implikuje rozum i ego, jednak ego i rozum nie implikuje Umysłu. Przedstawmy to formalnie:

p - Umysł
q - ego
r - rozum

1. p -> (q /\ r) -> ¬ p -> ¬ (q /\ r)
I dalej:
Większość ludzi posiada ego, które jest podstawą rozumowania, ponieważ zawsze rozumuje względem podmiotu. Dlatego:
2. q -> r
Dalej: Jako ego rozumiem ego określone jako podmiot. Usunięcie ego z funkcji podmiotu i określenie go jako bezosobową zawartość umysłu również umożliwia rozumowanie, które jednak przestaje być podstawową aktywnością Umysłu.
x - aktywność Umysłu
3. ¬ q -> r/ [Obraz: http://upload.wikimedia.org/math/9/1/3/ ... 6c217f.png]q -> r

Na początku ustalmy, że takie pojęcia jak ego, rozum, czy nieświadomość są terminologicznym wyszczególnieniem właściwości umysłu - tak jak napisałeś. Ergo, są to abstrakcje, pomocne w metodyce, ale jednak nie określającego stanu faktycznego. Zaiste, Umysł to nieredukowalna całość. Wszelkie zabiegi wyszczególniające w Umyśle pewne ośrodki, służą tylko wzajemnemu zrozumieniu.
Tak powinno być, prawda?

Niestety jest inaczej - nasze postrzeganie jest zbudowane z konwencji, konkretnych bytów, ergo abstrakcji.Ponieważ nie ma niczego "sztywnego" w rzeczywistości. Nie ma rozumu - nie ma ego, nie ma nieświadomości. Nie ma Umysłu. Kto rozumie tę wiadomość więcej niż na zasadzie suchej informacji? Masz jeden z "celów" rozwoju duchowego.

feydewey pisze:

Słowa trzeba ważyć i umiejętnie dopasowywać do tego co się rzeczywiście wie jeśli chcesz mówić prawdziwie, co jest trudną sztuką.

Nic nie trzeba. Słowa są swobodną grą człowieka, tak jak myśli są swobodną grą przestrzeni. Gdy są szczere, płyną swobodnie, gdy je ważysz, mierzysz, dopasowujesz to tracisz szczerość. Ja jestem szczery :-)

feydewey pisze:

Ja jestem głupi ]

Niestety nie jest to poczciwa głupota owieczki Bożej.

Z właściwą sobie lekkością wdrapałeś się się na Mont Everest głupoty, na szczycie postawiłeś drabinę, wlazłeś na nią i jeszcze musiałeś podskoczyć, bo za mało Ci było. Głupoty.

Bronisz słuszności tezy taplając się w abstrakcji - którą ostatecznie zanegujesz.

..następnie klepiesz się po własnym pysku, pisząc o czymś bardzo oczywistym - pojęcia to nie rzeczywistość - a co jest BARDZO ODLEGŁE od twojej postawionej tezy. W końcu zrozumiałeś głębiej niż "na zasadzie suchej informacji". Ba, praktycznie urzeczywistniłeś jeden z celów rozwoju duchowego.