Chciałabym tylko zaraportować stan z dwóch lat później:

nadal nie rozumiem. Widocznie jestem zbyt głupia, by zrozumieć kiedykolwiek.

Niereformowalna. Zrozumie na sadzie ostatecznym. Pytanie czy tam bedo jabłka czy wiśnie i ile będą płacić

Jak ktoś nie potrafi się czuć normalnie na trzeźwo i uzależnia swoje dobre samopoczucie od jakiejś substancji to nigdy nie wyjdzie z uzależnienia. Potrzeba trochę pracy nad sobą, trzeba zrozumieć samego siebie i doprowadzić do równowagi organizm i psychikę. Wtedy można myśleć o życiu na trzeźwo.

Trzeba mieć kurwa jakieś pasjonujące zajęcie na trzeźwo.

Masz rację. Potrzeba dużo pracy nad sobą, aby z tego wyjść. Jednak tkwienie w uzależnieniu także nie musi oznaczać braku tej pracy. Po prostu wysiłek jest skierowany w nieco inną stronę. Większość ludzi uwierzyła, że z nałogiem nie ma dla nich żadnej przyszłości i dlatego ze wszystkich sił próbują z tego wyjść. A ja widzę dla siebie przyszłość z nałogiem. Wiem, że nie mam aż tak dużo możliwości, jak osoba zupełnie zdrowa. Bo nałóg to jest choroba, ostatnio wreszcie to zrozumiałam. Jest to choroba śmiertelna i straszna - tej choroby i jej mechanizmów nie lubię, wcale mi się nie podobają. Staram się z nimi walczyć i czerpię siłę i nadzieję z samego faktu walki. Mogłabym być słaba i już dawno się poddać, stwierdzić że jest mi zbyt źle i zbyt ciężko. I lecieć po bandzie zwiększając wciąż dawki, nie myśląc o jutrze, oszukując wszystkich, bo po co się przejmować moralnością, skoro przecież umrę i tak. Ale walka i szarpanie się z nałogiem to coś, co nauczyłam się traktować jako dobrą zabawę. Jestem wewnętrznie zmuszana do zła, torturowana przez skręta oraz dziką obsesję zdobycia kolejnej dawki za wszelką cenę i tłamszona przez wszystkie najgorsze siły świata. Więc dobrze! Skoro tak musi, niech tak będzie, mam jeszcze dużo siły i nadziei, uważam że mogę z tym walczyć bez końca, do końca świata jeśli będzie trzeba.

W moim przypadku jednak to nigdy nie była jedynie choroba. Zawsze naprawdę kochałam opio, mimo że to tylko głupia chemia bez duszy. Ale trudno, skoro żyjemy w czasach, gdzie można wyjść za mąż za psa, albo stwierdzić, że jest się aseksualnym kosmitą, to ja mogę kochać opio. To daje mi, oprócz wszelkich minusów, bardzo wiele dobrego. Daje olbrzymią niezależność od emocji powodowanych więziami międzyludzkimi. Daje światło, które nie gaśnie. Zawsze mam swoją ucieczkę. Moje substancje są pewne. Nigdy mnie nie zawiodą. Zawsze są dla mnie, takie ciepłe i jasne. Zawsze mi dadzą upragnione ukojenie i szczęście. Nawet nie ma w tym tak wiele egoistycznego hedonizmu, jak mogłoby się wydawać. Jest powrót do domu, bezpieczeństwo i spokój. Nie uważam, że pragnienie takiego stanu to grzech. Nie, od kiedy wiem jaką cenę trzeba za to płacić - i wiem, że można ją najzupełniej uczciwie zapłacić - i płacę. Oczywiście to nie jest łatwe życie, czasem jest naprawdę przepierdolone i bardzo straszne, ale ja żadnego innego życia nie chcę.

picrel jadę na trzeźwo od połowy czerwca, zero alko i petów, tylko kawa. Jest ok, ale też dużo podróżowałem, ciągle coś robiłem. W sumie to chętnie sobie na dniach posypię fenibutu : 3 pozdrawiam inne trzeźwiaczki

Polecam takie dzienniczki, nawet jak się ciśnie z tematem, dobrze sobie wszystko dokumentować
T-tramal
B-benzo
BA-baklo
F-fenibut
K-keta

Ostatnio faktycznie mocniej wpierdalam się w alko i swoje dobre samopoczucie uzależniam od niego. Właśnie dziś postanowiłem przystopować z nim, tak aby na trzeźwo też czuć się lepiej. Dochodziło też do sytuacji, w której nagrodą za dobry trening był np. browar, bo wódki i innych specyfików nie tykam wcale, a jak tykam to bardzo, ale to bardzo rzadko.

Czasem tęsknie po prostu za browarkiem ale chyba na tyle umiem z tym walczyć, że właśnie stopuje i od czasu do czasu na weekend albo w jakiś konkretniejszych czasach wrzucę coś na ząb.

Życie na trzeźwo teoretycznie jest super, bynajmniej dla mnie. Nie narzekam, bo mam piękną partnerkę, którą bardzo kocham, dobrze nam się układa, ja i ona zarabiamy bardzo dobre pieniądze i wiedzie nam się fajnie. Wspólnie sporo jeździmy, urlopujemy się i raczej niczego nam nie brakuje. Nie chciałbym zjebać tego przez jakieś ciągi alko. A w sumie nawet jakie ciągi.. ja takich nie mam, po prostu ostatnio za często zacząłem uzależniać swoje samopoczucie od browarków, dlatego stopuje, nie ma co świrować. Życie bez 2 czy 3 piw też zajebiście piękne, a dzień dłuższy.

@heheszka zastanawiam się co jest takiego atrakcyjnego w fazie browarowej, że aż tak Cię do tego ciągnie. alkohol można pisać nawet 3 razy w tyg w małych ilościach i nie jest uzależniający.

Jezu! Życie na trzeźwo... w moim przypadku, uzależnienia od heroiny od 21 lat,z każdym dniem,miesiącem,rokiem wydaje się to nie do osiągnięcia. Nie potrafię wyobrazić sobie,chociaż bardzo bym chciała, normalnego życia. Smutne to,ale prawdziwe. Nie wiem czy już się poddałam czy po prostu nie potrafię innaczej.

W moim przypadku odstawienie wszystkiego by mnie zabiło.