Ja po wakacjach w Macedonii stwierdziłem że jestem złym człowiekiem i rozstalem się po dekadzie w związku. Cieszę się z tej decyzji bo nie chciałem by moja oddana i kochana patrzyła jak mój system wartości przechodzi dewaluacje

Miłość i ćpanie raczej nie idzie w parze.. chyba, że mowa o miłości dwóch osób do narkotyków, które sobie razem lawirują w czasoprzestrzeni i uważają to za miłość do siebie, która nomen omen wciąż jest miłością do ćpania.

Wydaje mi się, że gdyby nie wspólne branie MDMA nie zakochałabym się tak bardzo. Nie twierdzę że zakocham się w każdym z którym wezmę, ale gdy jest duża chemia i wgl ecstasy pomaga wpaść na całego ;p

Z doświadczenia wiem, że miłość ma bardzo małe szanse między dwójką narkomanów.

Ja z doświadczenia swojego i znajomych wiem, że się da tylko zależy co walisz i ile hajsu idzie.

W życiu nie byłem z osobą ćpającą i już samo borderline włącza u mnie ucieczkę. Widziałem taki związki i nigdy nie chciałbym być w takim.

Najwięcej miłosnych historii powstaje po baletach na emce lub koksie z nowopoznanymi dziewczynami, tyle że te historie kończą się zazwyczaj rankiem następnego dnia

yo, tkwię w takim od 10 lat :P

Ja sam nie wiem co jest lepsze patrząc na moje byłe panie myślę jednak że suma sumarow chciałbym z narko bez dodatkowych rozpoznan z serii F. Jedynie F19 to max F10 też odpada wolę być sobą robić co lubię

Ja 2 moje poważne związki miałem z osobami uzależnionymi.
Zawsze obruszałem się, gdy ktoś mówił,że jeśli jesteśmy razem i ćpamy to nie jest to żadna miłość, patrzyłem na to tak, że ćpanie jest konsekwencją uzależnienia, mającą ogromny wpływ na związek ale to jest związek - zaistniał na trzeźwo i trwał gdy ćpaliśmy i gdy nie ćpaliśmy i próbowaliśmy trzeźwieć.

W pierwszym związku, który trwał praktycznie 4 lata ale z licznymi rozłąkami, kiedy to raz jedna, raz druga osoba była w ośrodku lub oboje byliśmy w tym samym czasie w różnych ośrodkach bo jak wiadomo par nie przyjmują a nie dałoby się ukryć, że jesteśmy razem gdybyśmy poszli do jednego, poza tym co to by była za terapia?
Przeżyliśmy wspólnie parę detoksów, i jak jeszcze na początku widać było, że chodzi nam o wytrzeźwienie i normalne życie tak później było to już tylko uzależnienie od siebie i od skrajnych emocji któych sobie dostarczaliśmy. Dzięki licznym zbiegom okolicznośći powoli, wydarzenie za wydarzeniem to współuzależnienie malało i każdy odkrywał, że jednak potrafi żyć bez drugiej osoby.
Pozostał jakiś sentyment, mamy ze sobą rzadki kontakt ale wspominam ten czas jako najgorszą destrukcję i zmarnowanie wielu życiowych szans i to, że nauczyłem się, wbrew dezyderacie, być cyniczny wobec miłości co rzutowało na dalsze życie.