Farmakolodzy dzielą leki przeciwpsychotyczne na dwie grupy. Wyróżnia się neuroleptyki klasyczne (I generacji) oraz neuroleptyki atypowe (II generacji).

Do klasycznych leków przeciwpsychotycznych zaliczają się m.in.:

chlorpromazyna,
haloperidol,
droperidol,
pimozyd,
lewopromazyna,
prometazyna,
tiorydazyna,
sulpiryd.

Wymienione środki mają znaczną tendencję do wywoływania typowych objawów ubocznych neuroleptyków, którymi są tzw. objawy pozapiramidowe (sztywność mięśniowa, spowolnienie ruchowe, drżenie, problemy z chodzeniem).

Preparatami, które cechują się lepszą tolerancją przez pacjentów oraz rzadziej doprowadzają do wspomnianych powyżej dolegliwości, są natomiast nowsze środki przeciwpsychotyczne, czyli neuroleptyki atypowe. Do nich zaliczane są przede wszystkim następujące leki:

arypiprazol,
amisulpryd,
klozapina,
kwetiapina,
olanzapina,
risperidon,
sertindol,
ziprasidon,
zolepina.

Leki przeciwpsychotyczne można podzielić również ze względu na to, jaką drogą mogą być one podawane. Neuroleptyki dostępne są zarówno w postaci preparatów przyjmowanych doustnie (np. w postaci tabletek czy roztworów), ale i w postaci iniekcji domięśniowych. Te drugie czasami szczególnie interesują pacjentów, ponieważ drogą iniekcji można podawać leki o przedłużonym działaniu (tzw. depot). Ta forma farmakoterapii ma jednak zarówno zalety, jak i wady. Do zalet neuroleptyków długodziałających (depot) można zaliczyć to, że dzięki stosowaniu leków przeciwpsychotycznych w formie depot możliwe jest uzyskanie stałej ilości leku w organizmie. Wśród wad takiej terapii wymienia się wymóg regularnego zgłaszania się do lekarza w wyznaczonych terminach w celu podania kolejnych dawek neuroleptyków.






Leki przeciwpsychotyczne (neuroleptyki) stosuje się nie tylko w leczeniu różnych psychoz. Podawane mogą być również pacjentom cierpiącym na niektóre postaci depresji. Jest to bardzo niejednorodna grupa leków, ponieważ oddziałują one z różną siłą na różnego typu receptory układu nerwowego.

Leki przeciwpsychotyczne odkryte zostały zasadniczo przypadkiem. Pierwszy z nich – chlorpromazyna – początkowo miał służyć jako środek anestetyczny (znieczulający). W latach 50. XX wieku odkryto jednak, że preparat ten również działa uspokajająco i wtedy właśnie zaczęto stosować chlorpromazynę u pacjentów ze schorzeniami psychiatrycznymi. Lekarzami, którzy jako pierwsi wykorzystali lek do leczenia problemów psychicznych, byli dwaj Francuzi: Jean Delay i Pierre Deniker.
Termin „neuroleptyki” wywodzi się od dwóch greckich słów: pierwszym z nich jest neuro, czyli „dotyczący nerwów”, a drugim lepsis, oznaczające „atak/napad”.

Obecnie chlorpromazyna jest już stosowana rzadko. Poza nią stosuje się inne preparaty przeciwpsychotyczne, o mniej charakterystycznych działaniach niepożądanych oraz zdecydowanie większej wygodzie stosowania.
Rodzaje leków przeciwpsychotycznych

Farmakolodzy dzielą leki przeciwpsychotyczne na dwie grupy. Wyróżnia się neuroleptyki klasyczne (I generacji) oraz neuroleptyki atypowe (II generacji).

Do klasycznych leków przeciwpsychotycznych zaliczają się m.in.:

chlorpromazyna,
haloperidol,
droperidol,
pimozyd,
lewopromazyna,
prometazyna,
tiorydazyna,
sulpiryd.

Wymienione środki mają znaczną tendencję do wywoływania typowych objawów ubocznych neuroleptyków, którymi są tzw. objawy pozapiramidowe (sztywność mięśniowa, spowolnienie ruchowe, drżenie, problemy z chodzeniem).

Preparatami, które cechują się lepszą tolerancją przez pacjentów oraz rzadziej doprowadzają do wspomnianych powyżej dolegliwości, są natomiast nowsze środki przeciwpsychotyczne, czyli neuroleptyki atypowe. Do nich zaliczane są przede wszystkim następujące leki:

arypiprazol,
amisulpryd,
klozapina,
kwetiapina,
olanzapina,
risperidon,
sertindol,
ziprasidon,
zolepina.

Leki przeciwpsychotyczne można podzielić również ze względu na to, jaką drogą mogą być one podawane. Neuroleptyki dostępne są zarówno w postaci preparatów przyjmowanych doustnie (np. w postaci tabletek czy roztworów), ale i w postaci iniekcji domięśniowych. Te drugie czasami szczególnie interesują pacjentów, ponieważ drogą iniekcji można podawać leki o przedłużonym działaniu (tzw. depot). Ta forma farmakoterapii ma jednak zarówno zalety, jak i wady. Do zalet neuroleptyków długodziałających (depot) można zaliczyć to, że dzięki stosowaniu leków przeciwpsychotycznych w formie depot możliwe jest uzyskanie stałej ilości leku w organizmie. Wśród wad takiej terapii wymienia się wymóg regularnego zgłaszania się do lekarza w wyznaczonych terminach w celu podania kolejnych dawek neuroleptyków.
Działanie leków przeciwpsychotycznych

Ogólny mechanizm działania wszystkich neuroleptyków jest jeden: leki te doprowadzają do zablokowania receptorów dopaminergicznych D2 w ośrodkowym układzie nerwowym. Działanie to jest korzystne m.in. w przypadku istnienia u chorego objawów wytwórczych, do których dochodzi na skutek nadmiaru dopaminy w strukturach tzw. układu mezolimbicznego. Neuroleptyki klasyczne blokują receptory D2 w tym układzie, ale również i w innych rejonach mózgu – zablokowanie czynności tych struktur w takich miejscach, jak np. szlak mezokortykalny, doprowadza do występowania takich objawów niepożądanych neuroleptyków, jak objawy pozapiramidowe.

Nieco inaczej działają natomiast preparaty atypowe – są one bardziej specyficzne. Wpływają głównie na te receptory D2, które istnieją w strukturach układu mezolimbicznego. Leki przeciwpsychotyczne wpływają nie tylko na wspomniane wyżej receptory – ich działanie obejmuje również modyfikację czynności niektórych receptorów serotoninowych, adrenergicznych czy cholinergicznych i histaminergicznych. Wpływ na receptory serotoninowe mają jednak przede wszystkim atypowe neuroleptyki. Informacja ta jest istotna przede wszystkim dlatego, że dzięki blokowaniu receptorów serotoninowych 5-HT2A dochodzi do tego, że w rejonach mózgu zawiadujących czynnościami ruchowymi (np. w szlaku nigrostriatalnym) dochodzi wtedy do wzmożenia aktywności dopaminergicznej – to właśnie dzięki temu preparaty atypowe mają zdecydowanie mniejszą od leków klasycznych tendencję do generowania u pacjentów objawów pozapiramidowych.
Leki przeciwpsychotyczne: wskazania do stosowania neuroleptyków

Zgodnie z nazwą, leki przeciwpsychotyczne stosuje się przede wszystkim u pacjentów z różnymi psychozami. Neuroleptyki mogą służyć zarówno do leczenia chorych z omamami, jak i do leczenia pacjentów doświadczających urojeń. Głównymi wskazaniami do terapii lekami przeciwpsychotycznymi są:

- choroba afektywna dwubiegunowa (szczególnie w przypadku epizodów manii oraz epizodów mieszanych),
depresja psychotyczna,
zaburzenie schizoafektywne.

Neuroleptyki stosowane bywają również u pacjentów z depresją – włączane są one jednak dopiero wtedy, kiedy przy pomocy innych leków nie udaje się opanować tego schorzenia i stanowią one wtedy dodatkową, a nie podstawową, metodę leczenia. Leki przeciwpsychotyczne mogą być też stosowane u chorych z tikami nerwowymi. Neuroleptyki ze względu na to, że posiadają również
działanie wyciszające i uspokajające, bywają stosowane w przypadku bezsenności, zaburzeń lękowych i u pacjentów z różnymi otępianiami - stosuje się je jednak dopiero wtedy, kiedy inne opcje lecznicze zawodzą.

NEUROLEPTYKI SKUTKI UBOCZNE


Neuroleptyki mogą powodować wiele różnych działań niepożądanych. Wymienione poniżej stanowią pewien zbiór różnych dolegliwości, które ogólnie mogą się pojawiać podczas stosowania leków przeciwpsychotycznych – nie jest bowiem tak, że każdy neuroleptyk może powodować wszystkie z poniższych skutków ubocznych. Zależne one są mianowicie od tego, na jakie konkretnie receptory wpływa dany lek. Przykładowo, preparaty blokujące receptory adrenergiczne mogą doprowadzać do spadków ciśnienia, z kolei inne leki, które blokują receptory histaminowe, mogą wywoływać np. znaczną senność.


Możliwymi do pojawienia się podczas terapii neuroleptykami skutkami ubocznymi mogą być:

męczliwość,
sedacja (pod postacią znacznej senności i zmniejszenia ogólnego poziomu aktywności),
zaburzenia pamięci,
objawy pozapiramidowe,
wysypki skórne,
nadwrażliwość skóry na światło słoneczne,
przyrost masy ciała,
zaburzenia metaboliczne (np. upośledzona tolerancja glukozy),


hipotonia ortostatyczna (spadki ciśnienia krwi związane z przyjmowaniem pozycji stojącej),
zaburzenia libido (zarówno jego wzrost, jak i spadek),
złośliwy zespół neuroleptyczny,
zaburzenia potencji,
hiperprolaktynemia i jej konsekwencje (jest to skutek uboczny głównie klasycznych neuroleptyków, u mężczyzn może prowadzić np. do ginekomastii, u kobiet może natomiast powodować np. zaburzenia miesiączkowania),
suchość w jamie ustnej,
bóle głowy,
biegunki,
zaparcia,
ślinotok,
zawroty głowy,
zaburzenia rytmu serca.


hipotonia ortostatyczna (spadki ciśnienia krwi związane z przyjmowaniem pozycji stojącej),
zaburzenia libido (zarówno jego wzrost, jak i spadek),
złośliwy zespół neuroleptyczny,
zaburzenia potencji,
hiperprolaktynemia i jej konsekwencje (jest to skutek uboczny głównie klasycznych neuroleptyków, u mężczyzn może prowadzić np. do ginekomastii, u kobiet może natomiast powodować np. zaburzenia miesiączkowania),
suchość w jamie ustnej,
bóle głowy,
biegunki,
zaparcia,
ślinotok,
zawroty głowy,
zaburzenia rytmu serca.

Szerszego omówienia wymagają skutki uboczne neuroleptyków w postaci objawów pozapiramidowych oraz złośliwego zespołu neuroleptycznego.



Objawy pozapiramidowe zaliczane są do najczęściej występujących skutków ubocznych neuroleptyków. Pojawiają się na skutek nieselektywnego blokowania receptorów dopaminergicznych w mózgowiu i dotyczą przede wszystkim pacjentów stosujących klasyczne neuroleptyki (preparaty atypowe również mogą – szczególnie po dłuższym czasie stosowania – doprowadzać do występowania objawów pozapiramidowych, jednakże mają one zdecydowanie mniejszą do tego tendencję). Historia związana z objawami pozapiramidowymi jest dość ciekawa, bowiem w początkowym okresie stosowania neuroleptyków uważano, że pojawiają się one wtedy, kiedy pacjentowi zostanie dobrana odpowiednia dawka neuroleptyku. Podejmowano się nawet stopniowego zwiększania dawki stosowanych leków przeciwpsychotycznych do tego czasu, aż objawy pozapiramidowe wystąpiły u chorego. Współcześnie dolegliwości te zdecydowanie są uznawane za skutek uboczny stosowania neuroleptyków.

Objawami pozapiramidowymi są różnego typu ruchy mimowolne, takie jak:

dystonie (przymus skręcania i wyginania różnych części ciała),
dyskinezy wczesne i późne (nieskoordynowane ruchy),
drżenia mięśniowe,
akatyzja (pobudzenie ruchowe i przymus bycia w ciągłym ruchu).

Oprócz wymienionych, do objawów pozapiramidowych zalicza się także bradykinezję (spowolnienie ruchowe) oraz wzmożenie napięcia mięśniowego.

Powyżej opisano najczęstszy skutek uboczny neuroleptyków, należy jeszcze wspomnieć o najgroźniejszym z nich, czyli o złośliwym zespole neuroleptycznym. Statystycznie występuje on u mniej niż 1% chorych stosujących leki przeciwpsychotyczne, ale trzeba o nim wspomnieć, ponieważ wystąpienie złośliwego zespołu neuroleptycznego wymaga natychmiastowego odstawienia neuroleptyków oraz leczenia w warunkach szpitalnych. W patogenezie tej jednostki bierze się pod uwagę nagłe zmiany stężenia dopaminy w obrębie mózgowia, a objawami złośliwego zespołu neuroleptycznego mogą być:

zaburzenia świadomości (nawet w postaci śpiączki),
tachykardia,
wzrost ciśnienia tętniczego krwi,
wzmożona potliwość,
wyjątkowo znaczne wzmożenie napięcia mięśniowego,
znaczny wzrost temperatury ciała,
bladość skóry,
odchylenia w badaniach laboratoryjnych (np. leukocytoza, wzrost stężenie fosfatazy kreatyninowej czy aminotransferaz).

Złośliwy zespół neuroleptyczny uznawany jest za najgroźniejszy skutek uboczny terapii neuroleptykami z tego względu, że przy braku leczenia ryzyko zgonu z jego powodu wynosi nawet 20% średnio 2-5%.

Opis może być szerszy , natomiast znajdują się tu podstawowe informacje o neuroleptykach. których spektrum działania jest ogromne , skutki uboczne podobnie, np mocny haloperidol posiada dużo więcej skutków ubocznych i powikłań w stosunku np do sulpirydu czy neuroleptyków drugiej generacji.
Można każdy neuroleptyk rozebrać, na czynniki pierwsze, neuroleptyki mają coraz więcęj zastosowań np leczenie uzależnień działają wspomagająco np w nerwicy natręctw preferowana jest pernazyna, dobre rezultaty otrzymano też po leczeniu rispoleptem.
Niektóre neuroleptyki mają umiarkowany wpływ przeciwdepresyjny np sulpiryd do 300mg czy fluanxol do 3mg czasami te neuroleptyki wykazują skuteczność gdy standardowe leki przeciwdepresyjne nie działają.
Kwetiamina wbrew obiegowym opiniom działa lekko sedująco w porównaniu np do lewopromazyny czy chloropromazyny.

Mało aktualna lista nowych leków.

Nowe leki tzw neuroleptyki drugiej generacji będą opisane w następnym poście.
Będzie też dzisiaj sulpiryd jest to stary lek ale o unikatowym mechaniżmie działania i nie wielkich skutkach ubocznych.

Poza tym będą opisane.

arypiprazol,
amisulpryd,
klozapina,
kwetiapina,
olanzapina,
risperidon,
sertindol,
ziprasidon,
zolepina.

Suliryd


Co to jest Sulpiryd Teva?
Lek neuroleptyczny z grupy benzamidów stosowany w leczeniu schizofrenii i innych chorób psychicznych.
Co zawiera i jak działa Sulpiryd Teva?
Substancją czynną preparatu jest sulpiryd. Wykazuje on działanie antyautystyczne, aktywizujące i przeciwdepresyjne. Zajmuje ważną pozycję wśród leków przeciwpsychotycznych ze względu na szybki wpływ na omamy, zaburzenia myślenia, zahamowanie psychoruchowe, nastrój depresyjny. Uważany jest za jeden z silniejszych leków przeciwautystycznych. Może być stosowany w leczeniu psychoz z depresją oraz w schizofrenii. Jeśli istnieją wskazania, może być równocześnie stosowany z preparatami o działaniu przeciwlękowym lub przeciwdepresyjnym. Działa przeciwwymiotnie, poprawia nastrój. Wybiórczo blokuje ośrodkowe receptory D2, zwłaszcza w układzie mezolimbicznym.
Kiedy stosować Sulpiryd Teva?

Preparat jest wskazany w leczeniu:

· ostrych i przewlekłych psychoz w schizofrenii, zwłaszcza, z objawami upośledzonej aktywności
· przewlekłych psychoz alkoholowych
· zaburzeń psychosomatycznych
· zaburzeń depresyjnych, w przypadku gdy stosowanie innych leków przeciwdepresyjnych jest nieskuteczne albo niemożliwe dawka do 300mg.Kiedy nie stosować tego preparatu?
Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu.
Przeciwwskazaniami do stosowania preparatu są również:
· guz chromochłonny (rozpoznany lub podejrzewany)
· ostra porfiria
· guzy związane z nadmiernym wydzielaniem prolaktyny (np. gruczolak przysadki, rak piersi)
· równoległe stosowanie lewodopy
· okres karmienia piersią.
Kiedy zachować szczególną ostrożność stosując Sulpiryd Teva?
Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.



Należy zachować szczególną ostrożność u osób:
· z chorobą Parkinsona ze względu na ryzyko wystąpienia zaburzeń pozapiramidowych i niepokoju ruchowego; może być konieczne zmniejszenie dawki przez lekarza lub zastosowanie przez niego leków przeciwparkinsonowskich
· z niestabilną padaczką lub napadami padaczkowymi w wywiadzie; nie należy modyfikować dawkowania równolegle stosowanych leków przeciwpadaczkowych.
· w podeszłym wieku ze względu na zwiększone ryzyko niedociśnienia, nadmiernego uspokojenia i objawów pozapiramidowych
· z niewydolnością nerek (lekarz zmodyfikuje dawkowanie)
· u których wystąpi epizod hipomanii
· z czynnikami ryzyka predysponującymi do wystąpienia niemiarowości komorowych, w tym torsade de pointes (zaburzenia sercowo-naczyniowe, bradykardia <55 uderzeń/min, hipokaliemia, wrodzone wydłużenie odcinka QT, stosowanie leków mogących wywołać bradykardię, hipokaliemię, zmniejszenie przewodnictwa zatokowo-komorowego lub wydłużenie odcinka QT); sulpiryd może powodować wydłużenie odcinka QT
· z czynnikami ryzyka wystąpienia udaru.

U niektórych chorych sulpiryd stosowany w dużych dawkach może wywołać pobudzenie ruchowe.

W fazie agresji lub pobudzenia małe dawki leku mogą nasilić objawy.

U osób agresywnych lub pobudzonych sulpiryd może być stosowany z lekiem uspokajającym.

Jeśli podczas leczenia wystąpi znaczne, niewyjaśnione podwyższenie temperatury ciała bez innych objawów, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem, gdyż może to stanowić objaw groźnego dla zdrowia i życia tak zwanego „złośliwego zespołu neuroleptycznego”. Inne jego objawy to:
· zwiększenie napięcia mięśniowego
· zaburzenia świadomości
· objawy niestabilności autonomicznego układu nerwowego (niemiarowe tętno lub wahania ciśnienia tętniczego krwi, częstoskurcz, obfite pocenie się, zaburzenia rytmu serca)
· dodatkowo mogą wystąpić: wzrost aktywności fosfokinazy kreatyninowej i mioglobinuria spowodowana rozpadem mięśni (rabdomioliza) oraz ostra niewydolność nerek.
Lekarz prawdopodobnie zaleci odstawienie preparatu i poinformuje o dalszym postępowaniu.

Przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia preparatem oraz podczas jego trwania lekarz zidentyfikuje wszystkie możliwe czynniki ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej i podejmie działania zapobiegawcze.

Sulpiryd nie jest wskazany do leczenia zaburzeń zachowania związanych z otępieniem.

W badaniach obserwowano niewielkie zwiększenie ryzyka zgonu u chorych w podeszłym wieku z otępieniem, stosujących leki przeciwpsychotyczne, w porównaniu z chorymi niestosującymi tych leków.

Ze względu na możliwość wystąpienia zaburzeń snu nie zaleca się stosowania leku w godzinach wieczornych.

Nagłe zaprzestanie leczenia może spowodować wystąpienie ostrych objawów odstawiennych (nudności, wymioty, wzmożona potliwość, bezsenność); zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki pod kontrolą lekarza.

Informacje o dodatkowych składnikach preparatu:
Preparat zawiera laktozę; nie powinien być stosowany u osób z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, pierwotnym niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?
Preparat może upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn. Podczas jego stosowania zachowaj ostrożność!
Dawkowanie preparatu Sulpiryd Teva
Preparat ma postać tabletek lub kapsułek. Przeznaczony jest do stosowania doustnego. Stosuj preparat zgodnie z zaleceniami. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu skonsultuj się z lekarzem.
Dorośli.
Schizofrenia.
Początkowo 400–800 mg/dobę w 2 dawkach podzielonych (rano i wczesnym wieczorem), w zależności od objawów. U chorych, u których przeważają objawy pozytywne (zaburzenia myślenia, omamy, urojenia) lekarz prawdopodobnie zaleci większe dawki, początkowo przynajmniej 400 mg 2 ×/dobę. Dawka maksymalna wynosi 1200 mg/dobę; w przypadkach opornych na leczenie – 1600 mg/dobę. U chorych, u których przeważają objawy negatywne (przygnębienie, małomówność, apatia, depresja) lekarz prawdopodobnie zaleci mniejsze dawki; początkowo 400 mg 2 ×/dobę, zmniejszenie dawki do 200 mg 2 ×/dobę powoduje nasilenie działania pobudzającego leku. U chorych z objawami mieszanymi zwykle 400–600 mg 2 ×/dobę.

Zaburzenia depresyjne.
Początkowo 50–150 mg/dobę, następnie dawkę zwiększa się do 150–300 mg/dobę.

Zaburzenia psychosomatyczne, nerwice. Zwykle 150–300 mg/dobę.

Migrena i zawroty głowy. Zwykle 50–200 mg/dobę.

U osób w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek nie ma potrzeby modyfikowania dawki. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy stosować mniejsze dawki lub wydłużyć odstępy między dawkami.

Brak doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania u dzieci poniżej 14. roku życia.

Preparat należy stosować 1 godzinę przed posiłkiem lub 2 godziny po nim; dawkę dobową należy podawać w dawkach podzielonych.
Czy można stosować Sulpiryd Teva w okresie ciąży i karmienia piersią?
W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!
Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku.
Preparatu nie należy stosować w okresie ciąży.
Nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią.
Czy mogę stosować równolegle inne preparaty?
Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.
Należy zachować ostrożność podczas przyjmowania preparatu z następującymi lekami:
Lewodopa osłabia lub znosi działanie neuroleptyczne sulpirydu – równoległe stosowanie jest przeciwwskazane.

Należy unikać równoległego podawania z innymi neuroleptykami.

Nie zaleca się równoległego stosowania leków mogących wywołać torsade de pointes: β-adrenolityki, leki blokujące kanały wapniowe, klonidyna, guanfacyna, glikozydy naparstnicy, leki moczopędne mogące wywołać hipokaliemię, leki przeczyszczające, amfoterycyna B, glikokortykosteroidy, tetrakozaktyd, leki przeciwarytmiczne klasy Ia (chinidyna, disopiramid) i III (amiodaron, sotalol), pimozyd, sultopryd, haloperydol, metadon, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, sole litu, cisapryd, beprydyl, tiorydazyna, erytromycyna (dożylnie), pentamidyna, halofantryna, sparfloksacyna, pochodne imipraminy.

alkohol nasila działanie uspokajające neuroleptyków; podczas leczenia należy unikać spożywania napojów alkoholowych i przyjmowania leków zawierających alkohol.

Lek działa synergistycznie z lekami hipotensyjnymi (zachować ostrożność w przypadku równoległego stosowania).

Nasila (zwłaszcza w większych dawkach) działanie leków wpływających depresyjnie na OUN (leki przeciwhistaminowe, opioidy, barbiturany, pochodne benzodiazepiny, klonidyna).

Stosować ostrożnie z lekami przeciwdepresyjnymi o działaniu uspokajającym, anksjolitykami, lekami nasennymi.

Leki zobojętniające sok żołądkowy i sukralfat zmniejszają wchłanianie sulpirydu; sulpiryd należy stosować 2 h przed podaniem tych leków.

Sole litu zwiększają ryzyko wystąpienia objawów pozapiramidowych.

Sulpiryd może zmniejszać skuteczność ropinirolu.
Jakie działania niepożądane mogą wystąpić?
Jak każdy lek, również Sulpiryd Teva może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.
Najczęściej obserwuje się senność, uspokojenie.
Rzadko mogą wystąpić: zaburzenia pozapiramidowe i ostra dyskineza, późna dyskineza, rotacyjne ruchy gałki ocznej, spastyczny kręcz szyi, szczękościsk.
Bardzo rzadko mogą wystąpić: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, wysypka plamisto-grudkowa.
W pojedynczych przypadkach występowały: torsade de pointes, wydłużenia odcinka QT.
Z nieznaną częstością odnotowywano: hiperprolaktynemię, brak miesiączki, ginekomastię, zmniejszenie libido, impotencję, mlekotok, niedociśnienie ortostatyczne, ślinotok, złośliwy zespół neuroleptyczny, zwiększenie masy ciała.
Istnieją doniesienia o przypadkach żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, w tym zakrzepicy żył głębokich.
· migreny i zawroty głowy o różnej etiologii (m.in. choroba Méniere’a)
· uzależnienia alkoholowego (wspomagająco).



Moim zdaniem sulpiryd to bardzo dobry wybór na lekką depresje dawki 100-300mg jest lepiej tolerowany niż SSRI.
Sulpiryd jest też stosowany u gastrologów np na zespół jelita nadwrażliwego na nadkwaksotę, na choroby wrzodowe. Może też być stosowany w nerwicach jako lek pomocniczy w dawkach od 50-200mg czasami nawet sam przynosi poprawę.

A chlorprotiksen do której grupy się zalicza?

chlorprotiksen to lek starej generacji jego działanie neuroleptyczne jest słabe stąd umiarkowane skutki uboczne- jest często stosowany w nerwicach w różnych zaburzeniach lękowych, w leczeniu schizofrenii rzadko ,czasami bywa połączony z innym neuroleptykiem w psychozach z dużym niepokojem bywa stosowany aby nasilić działanie sedatywne.