Dłuższy już czas temu, przyjąłem około 11mg 2cp - faza była średnio-mocna, jak dla mnie sam raz. Wszystko ładnie falowało, bujało się i wyginało, a całe pole widzenia wypełniły geometryczne wzorki. Jak to w życiu bywa, o godzinie X poczułem, że robi się jakby słabiej - nie mając już na składzie normalnego palenia postanowiłem dopalić maczanki AM 2201 ( 1/40), co by wzmocnić uciekające wizuale. Przypuszczam, że w ogólnym przećpaniu nabiłem tego nieco za dużo, ale rzeczą ludzką jest błądzić. Na początku wszystko było ok - to co widziałem było nawet lepsze niż po samym 2cp. Problem pojawił się jakieś 10 minut po dopaleniu.

W pewnym momencie poczułem że serducho bije szybciej niż powinno - uderzało około 148 razy na minutę ( +/- kilka uderzeń w te czy wewte - mierzyłem 3 razy i taka mi z tego średnia wyszła ), miałem jednocześnie wrażenie, że skurczyły mi się wszystkie mięśnie tułowia nie pozwalając ani na normalne oddychanie, ani na swobodne przełykanie. Oczywiście zamiast się uspokoić nakręciłem się jeszcze bardziej, co zaowocowało bólem serca. Było mi tego zbyt wiele, więc wstałem z łóżka otworzyłem okno i zacząłem się chłodzić o tyle, o ile mogłem . I w tym momencie sytuacja posypała się do końca - przy każdym uderzeniu serca narastał szum w głowie, a ja czułem ( albo bardzo mądrze się wkręcałem ), że ciśnienie krwi rozrywa mnie od środka. Nie wiem co mi odpierdoliło, ale jedynym logicznym rozwiązaniem wydał mi się w tej chwili masaż tętnicy szyjnej który miał w ogólnym założeniu uspokoić serce ( dobra k*rwa wiem jak to wygląda, ale to było takie zdrowo pojebane światełko w tunelu ), zabieg ten okazał się jednak gwoździem do trumny. Przy dotknięciu palcami szyi, okazało się, że jej mięśnie są napięte do granic możliwości - w dotyku były bardziej jak kawałek betonu niż żywe ciało.

I teraz akt 3 czyli powód dla którego piszę. Wiedziałem już, że mam konkretnego bada więc zamknąłem oczy i powtarzałem sobie cichutko " przećpałeś się, ale to tylko wkręta, będzie dobrze, oddychaj spokojnie i wszystko będzie dobrze". Po otwarciu oczu okazało się jednak, że jest bardzo kurewsko niedobrze. Mówiąc najogólniej, nie widziałem na jedno oko. Początkowo widziałem lewą patrzałką tylko wielką żółtą plamę, która stopniowo zaczęła ciemnieć, aż do pojawienia się w tym miejscu absolutnego mroku. Zdejmowałem okulary, zakładałem, gasiłem światło, zapalałem, przemywałem je woda, wycierałem - przetarłem sobie nawet pół twarzy rumiankiem w nieznanym nikomu celu, ale efekt był ten sam - po zasłonięciu prawego oka, nie widziałem nic. W tym momencie zapadła szybka decyzja - idę do lustra, i jeśli zobaczę jakąś wielką czerwoną plamę to budzę brata i dzwonimy po pomoc. Jedynym wyjaśnieniem które w tej chwili wydawało mi się w miarę logiczne był fakt, że pod wpływem wysokiego ciśnienia coś w tym oczku pękło - krwawa kropka miała być potwierdzeniem tych obaw.
Szybka kontrola narządu wzroku nie wykazała jednak niczego specjalnie niepokojącego - żadnych plam, kropek odkształceń czy czego tam jeszcze. Obie źrenice były ogromne, obie kurczyły się przy patrzeniu wprost na światło i obie gałki oczne poruszały się tak jak chciałem. Nie jestem pewien, ale wydaje mi się, że lewa źrenica była minimalnie szersza - ze względu jednak na bardzo średni stan psychiczny, nie dam sobie za to uciąć ręki.

Rad nie rad wróciłem do pokoju i z szafki wygrzebałem jakieś zapomniane piwo ( mój depresant, on Cię uspokoi mój ssskarbie ). Skupienie się na prostych czynnościach jak powolne sączenie piwa, ustawianie muzyki i poszukiwanie tabaki powolutku mnie uspokajały. Po pół godziny panika zaczęła ustępować, a po 2 godzinach widziałem już jednym i drugim okiem - choć lewym wciąż jakoś dziwnie i niewyraźnie.