22 grudnia 2021Malinowy Chrusniak pisze:

Około dziesięć lat temu miewałem paraliże przysenne bardzo często, teraz nie mam ich prawie wcale. Nie mam pojęcia, co je powodowało, ale podejrzewam, że było to związane z silnym stresem, nieregularnym trybem życia, przyjmowaniem stymulantów i systematycznym odstawianiem jarania (w sensie, paliłem bardzo dużo w krótkich ciągach, po których schodziłem do zera na tydzień i potem znowu), co, jak pewnie wiele osób wie, zwykle łączy się z bardzo żywymi i zupełnie pojebanymi snami.

Był taki moment, że miewałem tych paraliży kilka w tygodniu, rekordowo bodajże siedem w ciągu czterech dni. Nie było to fajne, wprost przeciwnie. Wiązało się z bardzo żywymi snami, zwykle bardzo nieprzyjemnymi, pełnymi powracających stale motywów. Te motywy na trzeźwo nie wydają się szczególnie straszne. Np. potrafiłem mieć zwykły sen, o dowolnej treści, w którym nagle pojawiały się na niebie kolorowe, mrugające gwiazdy, niekiedy przemieszczające się w formacjach - trójkątach, kwadratach itp. Jak je widziałem, to już wiedziałem, że robi się ŹLE i pojawiała się panika/chęć ucieczki. Dalsza część snu to coś, co przypominało mocno bad tripa na potężnej dawce grzybów - wszechogarniające poczucie terroru, atawistyczna chęć ucieczki, pełna świadomość, że to jest sen (!), chęć obudzenia się i niemożność tegoż. Finałem zawsze był paraliż, czyli moment, w którym czułem że się budzę i nagle klinuję się gdzieś pomiędzy. Ciało śpi, ale umysł nie, co wiąże się z dość surrealistycznym nakładaniem się snu na jawę. Np. zdarzało mi się śnić, że jestem we własnym pokoju, w którym siedzi obok mnie KTOŚ, kto chce mi zrobić krzywdę - jakaś ciemna figura z jasnymi oczami - a ja sam czuję się jakby mnie ktoś zatopił w żywicy. Niemożność poruszenia się we własnym ciele połączona z trybem fight or flight. Absolutnie NIE POLECAM, chyba że ktoś lubi schizofreniczne bad tripy, to spoko.

Był taki moment, że bałem się chodzić spać. W końcu mi to gówno jednak przeszło. Pomogło mi bardzo, gdy dowiedziałem się, co to właściwie jest - zacząłem sobie regularnie przed snem wmawiać, jak mantrę, że jesli pojawią się mrugające gwiazdy (od nich zaczynało się zawsze), to trzeba zachować spokój, no i w końcu doszło do tego, że uczucie terroru w czasie paraliżu zaczęło przechodzić w raczej znudzone/zmęczone "o Boże, znowu, no dobra, już? skończyliście? chce spac, ok? spierdalać do szafy". Wreszcie zniknęły.

Teraz zdarzają mi się bardzo sporadycznie, ale w życiu by mi nie przyszło do głowy, żeby chcieć wywoływać taki stan celowo. Równie dobrze możnaby chcieć rozchorować się ciężko na grypę albo na covid.

Trafiłem raz na kawałek muzyki (?), który zaskakująco dobrze odzwierciedla (mi przynajmniej) ten schizofreniczny klimat związany z paraliżem przysennym, to uczucie totalnego, psychotycznego terroru opartego na niczym konkretnym. Słuchać trzeba koniecznie po ciemku, nie robiąc nic innego, na słuchawkach:

https://www.youtube.com/watch?v=lxZpEFJhO6k

Even after the voice stopped speaking
I listened for it to speak again
After hours and day and years have passed
I listened for some further words
Yet all I heard were the faintest echoes reminding me
There are no others
There are no others


To może brzmieć głupio, ale czasami robię sobie sesje z tym utworem (czasem po blancie) i paradoksalnie pomaga mi to wyciągnąć z siebie to... coś. Jakby było tak, że słysząc w muzyce ten obrzydliwy stan paraliżu przysennego oswajam go i chowam do klatki. I wtedy już nie kąsa.