Dział służący informacji na temat zmian w prawie – proponowanych, jak i wprowadzonych w życie.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 31 października 2006 r. II AKa 177/2006
Wprowadzenie do obrotu środków odurzających w rozumieniu art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oznacza wszelkie udostępnienie osobom trzecim odpłatnie lub nieodpłatnie środków odurzających, a więc różnego rodzaju aktywną formę obrotu. Gdy odbiorcą jest konsument takich środków, sprawca nie popełnia przestępstwa z art. 56 ust. 1 tej ustawy, ale jedno z przestępstw udzielania środków odurzających określonych w art. 58 lub 59 tej ustawy (odpowiednio z art. 45 lub 46 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 roku). Kryterium rozróżniającym między „wprowadzeniem do obrotu” lub „uczestniczeniem w obrocie” a „udzieleniem” środków odurzających jest osoba odbiorcy tych środków.
Wprowadzenie do obrotu środków odurzających w rozumieniu art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oznacza wszelkie udostępnienie osobom trzecim odpłatnie lub nieodpłatnie środków odurzających, a więc różnego rodzaju aktywną formę obrotu. Gdy odbiorcą jest konsument takich środków, sprawca nie popełnia przestępstwa z art. 56 ust. 1 tej ustawy, ale jedno z przestępstw udzielania środków odurzających określonych w art. 58 lub 59 tej ustawy (odpowiednio z art. 45 lub 46 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 roku). Kryterium rozróżniającym między „wprowadzeniem do obrotu” lub „uczestniczeniem w obrocie” a „udzieleniem” środków odurzających jest osoba odbiorcy tych środków.
Uwaga! Użytkownik PcP jest zbanowany na hyperrealu. Nie odpowie na próbę kontaktu, ani nie przeczyta odpowiedzi na post.
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 5 grudnia 2006 r.III KK 273/2006
Nabycie środków odurzających lub substancji psychotropowych, a następnie ich przystosowanie do udzielenia innej osobie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nie przekracza jeszcze ram czynności przygotowawczych do przestępstwa określonego w art. 59 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) i tym samym nie jest działaniem zmierzającym bezpośrednio do urzeczywistnienia tego zamiaru.
Uzasadnienie
Nabycie środków odurzających lub substancji psychotropowych, a następnie ich przystosowanie do udzielenia innej osobie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nie przekracza jeszcze ram czynności przygotowawczych do przestępstwa określonego w art. 59 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) i tym samym nie jest działaniem zmierzającym bezpośrednio do urzeczywistnienia tego zamiaru.
Spoiler:
Przewodniczący: sędzia SN L. Misiurkiewicz.
Sędziowie SN: R. Malarski (sprawozdawca), M. Pietruszyński.
Prokurator Prokuratury Krajowej: B. Mik.
Sąd Najwyższy w sprawie Krzysztofa K., skazanego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) i in., po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 5 grudnia 2006 r., kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Okręgowego w Z. z dnia 2 marca 2006 r. zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w K. z dnia 27 maja 2005 r.
uchylił wyrok w zaskarżonej części w odniesieniu do czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) oraz orzeczenia o karze łącznej i przekazał sprawę w tym zakresie Sądowi Okręgowemu w Z. do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Sędziowie SN: R. Malarski (sprawozdawca), M. Pietruszyński.
Prokurator Prokuratury Krajowej: B. Mik.
Sąd Najwyższy w sprawie Krzysztofa K., skazanego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) i in., po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 5 grudnia 2006 r., kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Okręgowego w Z. z dnia 2 marca 2006 r. zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w K. z dnia 27 maja 2005 r.
uchylił wyrok w zaskarżonej części w odniesieniu do czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) oraz orzeczenia o karze łącznej i przekazał sprawę w tym zakresie Sądowi Okręgowemu w Z. do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Spoiler:
Sąd Rejonowy w K., wyrokiem z dnia 27 maja 2005 r., skazał Krzysztofa K. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności za nielegalne posiadanie 0,3 g amfetaminy (art. 48 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 1997 r.), na kary po 6 miesięcy pozbawienia wolności za nielegalne posiadanie dwóch naboi (art. 263 § 2 kk) i za ukrywanie dokumentów, którymi nie miał prawa rozporządzać (art. 276 kk) oraz na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w ilości 100 stawek dziennych (każda w wysokości 70 zł) za to, że od listopada do dnia 7 grudnia 2004 r. „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i udzielenia środków odurzających innym osobom nabył od bliżej nieustalonego mężczyzny znaczną ilość tych środków w postaci 140 g amfetaminy oraz w nieustalonych okolicznościach wszedł w posiadanie 0,2 g suszu konopii, a następnie w celu przygotowania do handlu detalicznego zmieszał amfetaminę z glukozą w ilości ponad 30 g i z użyciem woreczków foliowych podzielił narkotyk na jednostkowe porcje, jednak do jego zbycia nie doszło z uwagi na odnalezienie i zatrzymanie środków odurzających przez policjantów” (art. 13 § 1 kk w zw. z art. 46 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 1997 r.). Karę łączną pozbawienia wolności ukształtował na poziomie 2 lat. Orzekł nadto przepadek dowodów rzeczowych oraz nawiązkę w wysokości 2.000 zł (art. 44 § 6 kk i art. 55 ust. 1-3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 1997 r.).
Sąd Okręgowy w Z., po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2006 r. apelacji obrońcy, zmienił zaskarżony wyrok w ten tylko sposób, że w miejsce przepisów dawnej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii powołał przepisy obowiązującej od dnia 4 października 2005 r. ustawy o tej samej nazwie z dnia 29 lipca 2005 r. (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485), a mianowicie: art. 62 ust. 1 (dot. posiadania 0,3 g amfetaminy), art. 59 ust. 1 (dot. usiłowania udzielenia znacznej ilości środków odurzających dla osiągnięcia korzyści majątkowej) i art. 70 ust. 1, 2 i 4 (dot. przepadku przedmiotów i nawiązki). W pozostałym zakresie utrzymał w mocy pierwszoinstancyjny wyrok.
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego złożył obrońca. Zarzucił obrazę prawa karnego materialnego, mianowicie art. 13 § 1 kk, przez błędne jego zastosowanie, i art. 16 § 1 kk, przez jego wadliwe niezastosowanie, mimo że działania skazanego uznane za usiłowanie miały charakter czynności przygotowawczych, oraz obrazę przepisów postępowania, to jest art. 413 § 2 pkt 1 kpk, przez brak dokładnego określenia przypisanego skazanemu tego właśnie czynu. W konsekwencji, skarżący zażądał uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi drugiej instancji „w celu ponownej oceny prawnej czynu kwalifikowanego z art. 59 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii”, ewentualnie zmiany zaskarżonego wyroku przez uznanie owego czynu za niekaralne przygotowanie do przestępstwa udzielenia środka odurzającego innym osobom i złagodzenie orzeczonej wobec Krzysztofa K. kary łącznej przez warunkowe zawieszenie jej wykonania na okres 5 lat próby.
Prokurator Okręgowy w Z. w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o „uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Z. do ponownego rozpoznania”. Obecny na rozprawie kasacyjnej prokurator Prokuratury Krajowej zażądał oddalenia kasacji jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Jakkolwiek skarżący zaznaczył na wstępie kasacji, że zaskarża wyrok Sądu odwoławczego „w całości”, to jednak po dokonaniu analizy treści zarzutów kasacyjnych i uzasadnienia kasacji należało przyjąć, odwołując się do zasady wyrażonej w art. 118 § 1 kpk, że przedmiotem ataku obrońcy były tylko rozstrzygnięcia odnoszące się do czynu zakwalifikowanego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Skarga kasacyjna w tym zakresie, pomijając ewidentnie wadliwie zredagowane jej petitum (art. 537 kpk, regulujący w sposób autonomiczny rodzaje orzeczeń zapadających po rozpoznaniu kasacji, wyklucza możliwość wydania w postępowaniu kasacyjnym orzeczenia zmieniającego o treści proponowanej przez skarżącego), zasługiwała na uwzględnienie.
Tytułem wstępu warto przypomnieć, że w nauce prawa karnego występuje pojęcie tzw. pochodu przestępstwa (iter delicti), to znaczy schematu przedstawiającego stadia czynu przestępnego. Za elementy tego pochodu uważa się: a) powzięcie zamiaru (niekaranego nigdy, w myśl zasady cogitationis poenam nemo patitur), b) czynności przygotowawczych (karanych wyjątkowo, gdy ustawa tak stanowi - art. 16 § 2 kk), c) usiłowania (z reguły karanego), d) dokonania (zawsze karanego). Nie wszystkie jednak czyny, co jest oczywiste, przechodzą przez pełny „pochód przestępstwa” (zob. L. Tyszkiewicz w: O. Górniok red.: Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2006, str. 48).
Najtrudniejszym do bliższego określenia i najbardziej kontrowersyjnym elementem definicji usiłowania, odróżniającym ową formę stadialną czynu zabronionego od przygotowania (zazwyczaj niekaranego) jest element „bezpośredniości”. Zachowanie sprawcy może być tylko wtedy uznane za usiłowanie, jeżeli zmierza bezpośrednio do dokonania czynu zabronionego. Pośrednie zmierzanie do dokonania może być co najwyżej przygotowaniem. Rozważając, kiedy taka bezpośredniość zachodzi, a więc gdzie kończy się przygotowanie, a zaczyna dokonanie, należy uwzględnić zarówno definicję usiłowania zawartą w art. 13 § 1 kk, jak i definicję przygotowania wyrażoną w art. 16 § 1 kk. Z zestawienia tych dwóch definicji wynika, że zachowanie się sprawcy zmierzające do dokonania przestępstwa ustawodawca uważa za „zmierzanie bezpośrednio” do dokonania, a więc musi ono być potraktowane jako usiłowanie, jeżeli jest ono na drodze do dokonania krokiem dalszym niż określone w art. 16 § 1 kk „tworzenie warunków” (zob. L. Gardocki: Prawo karne, Warszawa 2003, str. 104). Innymi słowy: to co wykracza poza granice przygotowania czynu zabronionego, nie osiągając punktu jego dokonania, jest usiłowaniem. Zwraca się w nauce uwagę, że między przygotowaniem a usiłowaniem nie istnieje „pole niczyje” (zob. A. Wąsek: Kodeks karny. Komentarz, t. I, Gdańsk 1999, str. 194).
Przedstawiony punkt widzenia, nawiązujący w gruncie rzeczy do funkcjonującej w doktrynie prawa karnego koncepcji obiektywnej, ale nie w postaci skrajnej, zyskał akceptację judykatury. Wyrazem tego było przedstawione w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2005 r. IV KK 309/2004, następujące zapatrywanie prawne: jeżeli w „pochodzie przestępstwa” czyn wykracza poza granice przygotowania (art. 16 kk), to stanowi on co najmniej usiłowanie popełnienia tego przestępstwa (OSNKW 2005/9 poz. 79).
Wracając na grunt rozpoznawanej sprawy, trzeba stwierdzić, że Sąd Najwyższy stał przed dylematem sprowadzającym się do pytania: czy zachowanie sprawcy polegające na nabyciu znacznej ilości amfetaminy z zamiarem odsprzedaży z zyskiem, zmieszanie jej z glukozą, podzielenie na ponad 100 porcji handlowych i zapakowanie do woreczków foliowych z zamknięciem strunowym było jeszcze przygotowaniem do przestępstwa udzielenia innej osobie (lub innym osobom) narkotyków dla osiągnięcia korzyści majątkowej (art. 59 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii), czy już usiłowaniem popełnienia tego przestępstwa. Bazując na wcześniej przedstawionych poglądach prawnych, Sąd Najwyższy doszedł do przekonania, że opisane wyżej czynności sprawcy były przygotowaniem, skoro - i to było najistotniejsze - od udzielenia innym osobom środków odurzających, czynności te oddzielone były zachowaniami polegającymi na skontaktowaniu się z przyszłymi nabywcami, złożeniu oferty, uzgodnieniu warunków transakcji, w tym głównie ceny i sposobu przekazania towaru. Zachowania te należało potraktować jako odrębne czynności, bez których nie mogło być mowy o zrealizowaniu znamion przestępstwa z art. 59 ustawy, a więc o udzieleniu dla osiągnięcia korzyści majątkowej narkotyków innej osobie (lub osobom). Udowodnione sprawcy czynności, to jest nabycie amfetaminy, zmieszanie jej z glukozą, podzielenie na porcje i zapakowanie, były - trzeba to dobitnie powiedzieć - „czynnościami mającymi stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania”, czyli czynnościami przygotowawczymi w rozumieniu art. 16 § 1 kk.
Sumując: nabycie środków odurzających lub substancji psychotropowych, a następnie ich przystosowanie do udzielenia innej osobie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nie przekracza jeszcze ram czynności przygotowawczych do przestępstwa określonego w art. 59 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) i tym samym, nie jest działaniem zmierzającym bezpośrednio do urzeczywistnienia tego zamiaru.
W tych warunkach, uznając zarzuty kasacyjne za trafne, Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu odwoławczego w zakresie orzeczeń dotyczących kary łącznej i skazania za przestępstwo zakwalifikowane z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 59 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i przekazał w tej części sprawę Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania (art. 537 § 2 kpk). Uchyleniem objęte zatem zostały również, co oczywiste, orzeczenia dotyczące nawiązki i przepadku przedmiotów (z wyjątkiem przepadku naboi oraz 0,3 g amfetaminy, która stanowiła przedmiot czynu z art. 62 ust. 1 ustawy, popełnionego w dniu 7 września 2004 r.). Trudno w tym miejscu nie wytknąć sądom obu instancji, że orzeczenia o środkach karnych nie powiązały z poszczególnymi przestępstwami przypisanymi sprawcy. Praktyk polegających na orzekaniu środków karnych po karze łącznej, obrażających przecież prawo materialne, nie sposób akceptować.
Zaprezentowane poglądy prawne będą wiążące dla sądu w postępowaniu ponownym (art. 442 § 3 kpk w zw. z art. 518 kpk). Trzeba jednocześnie wyraźnie zaznaczyć, że bezkarność za czynienie przygotowań do udzielenia narkotyków w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nie oznacza in concreto bezkarności za takie zachowanie, które powinno zostać ocenione co najmniej w płaszczyźnie art. 62 ustawy, penalizującego nielegalne posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych. Warto podkreślić, że nie straciły aktualności wypowiedziane w judykaturze poglądy na temat „znacznej ilości” środków odurzających (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2006 r. II KK 47/2005 OSNKW 2006/6 poz. 57), i że towarzysząca skazanemu motywacja oraz sposób jego działania nie mogą pozostać bez wpływu na ocenę stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a w konsekwencji na wymiar kary.
Sąd Okręgowy w Z., po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2006 r. apelacji obrońcy, zmienił zaskarżony wyrok w ten tylko sposób, że w miejsce przepisów dawnej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii powołał przepisy obowiązującej od dnia 4 października 2005 r. ustawy o tej samej nazwie z dnia 29 lipca 2005 r. (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485), a mianowicie: art. 62 ust. 1 (dot. posiadania 0,3 g amfetaminy), art. 59 ust. 1 (dot. usiłowania udzielenia znacznej ilości środków odurzających dla osiągnięcia korzyści majątkowej) i art. 70 ust. 1, 2 i 4 (dot. przepadku przedmiotów i nawiązki). W pozostałym zakresie utrzymał w mocy pierwszoinstancyjny wyrok.
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego złożył obrońca. Zarzucił obrazę prawa karnego materialnego, mianowicie art. 13 § 1 kk, przez błędne jego zastosowanie, i art. 16 § 1 kk, przez jego wadliwe niezastosowanie, mimo że działania skazanego uznane za usiłowanie miały charakter czynności przygotowawczych, oraz obrazę przepisów postępowania, to jest art. 413 § 2 pkt 1 kpk, przez brak dokładnego określenia przypisanego skazanemu tego właśnie czynu. W konsekwencji, skarżący zażądał uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi drugiej instancji „w celu ponownej oceny prawnej czynu kwalifikowanego z art. 59 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii”, ewentualnie zmiany zaskarżonego wyroku przez uznanie owego czynu za niekaralne przygotowanie do przestępstwa udzielenia środka odurzającego innym osobom i złagodzenie orzeczonej wobec Krzysztofa K. kary łącznej przez warunkowe zawieszenie jej wykonania na okres 5 lat próby.
Prokurator Okręgowy w Z. w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o „uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Z. do ponownego rozpoznania”. Obecny na rozprawie kasacyjnej prokurator Prokuratury Krajowej zażądał oddalenia kasacji jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Jakkolwiek skarżący zaznaczył na wstępie kasacji, że zaskarża wyrok Sądu odwoławczego „w całości”, to jednak po dokonaniu analizy treści zarzutów kasacyjnych i uzasadnienia kasacji należało przyjąć, odwołując się do zasady wyrażonej w art. 118 § 1 kpk, że przedmiotem ataku obrońcy były tylko rozstrzygnięcia odnoszące się do czynu zakwalifikowanego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Skarga kasacyjna w tym zakresie, pomijając ewidentnie wadliwie zredagowane jej petitum (art. 537 kpk, regulujący w sposób autonomiczny rodzaje orzeczeń zapadających po rozpoznaniu kasacji, wyklucza możliwość wydania w postępowaniu kasacyjnym orzeczenia zmieniającego o treści proponowanej przez skarżącego), zasługiwała na uwzględnienie.
Tytułem wstępu warto przypomnieć, że w nauce prawa karnego występuje pojęcie tzw. pochodu przestępstwa (iter delicti), to znaczy schematu przedstawiającego stadia czynu przestępnego. Za elementy tego pochodu uważa się: a) powzięcie zamiaru (niekaranego nigdy, w myśl zasady cogitationis poenam nemo patitur), b) czynności przygotowawczych (karanych wyjątkowo, gdy ustawa tak stanowi - art. 16 § 2 kk), c) usiłowania (z reguły karanego), d) dokonania (zawsze karanego). Nie wszystkie jednak czyny, co jest oczywiste, przechodzą przez pełny „pochód przestępstwa” (zob. L. Tyszkiewicz w: O. Górniok red.: Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2006, str. 48).
Najtrudniejszym do bliższego określenia i najbardziej kontrowersyjnym elementem definicji usiłowania, odróżniającym ową formę stadialną czynu zabronionego od przygotowania (zazwyczaj niekaranego) jest element „bezpośredniości”. Zachowanie sprawcy może być tylko wtedy uznane za usiłowanie, jeżeli zmierza bezpośrednio do dokonania czynu zabronionego. Pośrednie zmierzanie do dokonania może być co najwyżej przygotowaniem. Rozważając, kiedy taka bezpośredniość zachodzi, a więc gdzie kończy się przygotowanie, a zaczyna dokonanie, należy uwzględnić zarówno definicję usiłowania zawartą w art. 13 § 1 kk, jak i definicję przygotowania wyrażoną w art. 16 § 1 kk. Z zestawienia tych dwóch definicji wynika, że zachowanie się sprawcy zmierzające do dokonania przestępstwa ustawodawca uważa za „zmierzanie bezpośrednio” do dokonania, a więc musi ono być potraktowane jako usiłowanie, jeżeli jest ono na drodze do dokonania krokiem dalszym niż określone w art. 16 § 1 kk „tworzenie warunków” (zob. L. Gardocki: Prawo karne, Warszawa 2003, str. 104). Innymi słowy: to co wykracza poza granice przygotowania czynu zabronionego, nie osiągając punktu jego dokonania, jest usiłowaniem. Zwraca się w nauce uwagę, że między przygotowaniem a usiłowaniem nie istnieje „pole niczyje” (zob. A. Wąsek: Kodeks karny. Komentarz, t. I, Gdańsk 1999, str. 194).
Przedstawiony punkt widzenia, nawiązujący w gruncie rzeczy do funkcjonującej w doktrynie prawa karnego koncepcji obiektywnej, ale nie w postaci skrajnej, zyskał akceptację judykatury. Wyrazem tego było przedstawione w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2005 r. IV KK 309/2004, następujące zapatrywanie prawne: jeżeli w „pochodzie przestępstwa” czyn wykracza poza granice przygotowania (art. 16 kk), to stanowi on co najmniej usiłowanie popełnienia tego przestępstwa (OSNKW 2005/9 poz. 79).
Wracając na grunt rozpoznawanej sprawy, trzeba stwierdzić, że Sąd Najwyższy stał przed dylematem sprowadzającym się do pytania: czy zachowanie sprawcy polegające na nabyciu znacznej ilości amfetaminy z zamiarem odsprzedaży z zyskiem, zmieszanie jej z glukozą, podzielenie na ponad 100 porcji handlowych i zapakowanie do woreczków foliowych z zamknięciem strunowym było jeszcze przygotowaniem do przestępstwa udzielenia innej osobie (lub innym osobom) narkotyków dla osiągnięcia korzyści majątkowej (art. 59 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii), czy już usiłowaniem popełnienia tego przestępstwa. Bazując na wcześniej przedstawionych poglądach prawnych, Sąd Najwyższy doszedł do przekonania, że opisane wyżej czynności sprawcy były przygotowaniem, skoro - i to było najistotniejsze - od udzielenia innym osobom środków odurzających, czynności te oddzielone były zachowaniami polegającymi na skontaktowaniu się z przyszłymi nabywcami, złożeniu oferty, uzgodnieniu warunków transakcji, w tym głównie ceny i sposobu przekazania towaru. Zachowania te należało potraktować jako odrębne czynności, bez których nie mogło być mowy o zrealizowaniu znamion przestępstwa z art. 59 ustawy, a więc o udzieleniu dla osiągnięcia korzyści majątkowej narkotyków innej osobie (lub osobom). Udowodnione sprawcy czynności, to jest nabycie amfetaminy, zmieszanie jej z glukozą, podzielenie na porcje i zapakowanie, były - trzeba to dobitnie powiedzieć - „czynnościami mającymi stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania”, czyli czynnościami przygotowawczymi w rozumieniu art. 16 § 1 kk.
Sumując: nabycie środków odurzających lub substancji psychotropowych, a następnie ich przystosowanie do udzielenia innej osobie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nie przekracza jeszcze ram czynności przygotowawczych do przestępstwa określonego w art. 59 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) i tym samym, nie jest działaniem zmierzającym bezpośrednio do urzeczywistnienia tego zamiaru.
W tych warunkach, uznając zarzuty kasacyjne za trafne, Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu odwoławczego w zakresie orzeczeń dotyczących kary łącznej i skazania za przestępstwo zakwalifikowane z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 59 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i przekazał w tej części sprawę Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania (art. 537 § 2 kpk). Uchyleniem objęte zatem zostały również, co oczywiste, orzeczenia dotyczące nawiązki i przepadku przedmiotów (z wyjątkiem przepadku naboi oraz 0,3 g amfetaminy, która stanowiła przedmiot czynu z art. 62 ust. 1 ustawy, popełnionego w dniu 7 września 2004 r.). Trudno w tym miejscu nie wytknąć sądom obu instancji, że orzeczenia o środkach karnych nie powiązały z poszczególnymi przestępstwami przypisanymi sprawcy. Praktyk polegających na orzekaniu środków karnych po karze łącznej, obrażających przecież prawo materialne, nie sposób akceptować.
Zaprezentowane poglądy prawne będą wiążące dla sądu w postępowaniu ponownym (art. 442 § 3 kpk w zw. z art. 518 kpk). Trzeba jednocześnie wyraźnie zaznaczyć, że bezkarność za czynienie przygotowań do udzielenia narkotyków w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nie oznacza in concreto bezkarności za takie zachowanie, które powinno zostać ocenione co najmniej w płaszczyźnie art. 62 ustawy, penalizującego nielegalne posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych. Warto podkreślić, że nie straciły aktualności wypowiedziane w judykaturze poglądy na temat „znacznej ilości” środków odurzających (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2006 r. II KK 47/2005 OSNKW 2006/6 poz. 57), i że towarzysząca skazanemu motywacja oraz sposób jego działania nie mogą pozostać bez wpływu na ocenę stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a w konsekwencji na wymiar kary.
Uwaga! Użytkownik PcP jest zbanowany na hyperrealu. Nie odpowie na próbę kontaktu, ani nie przeczyta odpowiedzi na post.
Postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 6 grudnia 2006 r. II AKz 626/2006
Błędne jest przekonanie, jakoby sam zarzut popełnienia zbrodni lub występku zagrożonego w sankcji przepisu, typizującego czyn zabroniony, karą pobawienia wolności, której górna granica nie jest niższa od lat 8, stanowił samodzielną podstawę stosowania środka zapobiegawczego. W istocie rzeczy przepis art. 258 § 2 kpk nie ustanawia żadnej odrębnej samodzielnej podstawy stosowania tymczasowego aresztowania. W treści tego przepisu ustawodawca zawarł bowiem jedynie uprawnienie adresowane do sądu stosującego tymczasowe aresztowanie ograniczenia uzasadnienia potrzeby stosowania tymczasowego aresztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania - w wypadkach, gdy oskarżonemu zarzucono popełnienie zbrodni, występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat pozbawienia wolności, lub też, gdy oskarżony został skazany na karę pozbawienia wolności nie niższą od 3 lat - grożącą temu oskarżonemu w związku z do tej pory ujawnionymi okolicznościami przedmiotowymi i podmiotowymi, surową karą.Uzasadnienie
Błędne jest przekonanie, jakoby sam zarzut popełnienia zbrodni lub występku zagrożonego w sankcji przepisu, typizującego czyn zabroniony, karą pobawienia wolności, której górna granica nie jest niższa od lat 8, stanowił samodzielną podstawę stosowania środka zapobiegawczego. W istocie rzeczy przepis art. 258 § 2 kpk nie ustanawia żadnej odrębnej samodzielnej podstawy stosowania tymczasowego aresztowania. W treści tego przepisu ustawodawca zawarł bowiem jedynie uprawnienie adresowane do sądu stosującego tymczasowe aresztowanie ograniczenia uzasadnienia potrzeby stosowania tymczasowego aresztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania - w wypadkach, gdy oskarżonemu zarzucono popełnienie zbrodni, występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat pozbawienia wolności, lub też, gdy oskarżony został skazany na karę pozbawienia wolności nie niższą od 3 lat - grożącą temu oskarżonemu w związku z do tej pory ujawnionymi okolicznościami przedmiotowymi i podmiotowymi, surową karą.
Spoiler:
Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II, na posiedzeniu w dniu 6 grudnia 2006 r., po rozpoznaniu, zażalenia obrońcy Rafała T., na postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 23 listopada 2006 r. III K 209/2006, w przedmiocie przedłużania czasu trwania tymczasowego aresztowania, postanowił, zmienić zaskarżone postanowienie Sądu Okręgowego w W. z dnia 23 listopada 2006 r. III K 209/2006 w ten sposób, że orzeczenie to uchylić i odstąpić od stosowania środków zapobiegawczych wobec podejrzanego Rafała T.
Spoiler:
Podejrzany Rafał T. został tymczasowo aresztowany postanowieniem Sądu Rejonowego dla W.-Ś. z dnia 2 września 2006 r. na okres 3 miesięcy, to jest do dnia 31 listopada 2006 r. (VsKp 625/2006). Po wpłynięciu aktu oskarżenia, Sąd Okręgowy w W., postanowieniem z dnia 23 listopada 2006 r., przedłużył czas trwania tymczasowego aresztowania tego oskarżonego do dnia 30 grudnia 2006 r.
Na to ostatnie postanowienie zażalenie złożył obrońca podejrzanego, zarzucając obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, mianowicie:
1. art. 258 § 1 pkt 1 i pkt 2 kpk, poprzez bezzasadne przyjęcie, iż zachodzi obawa ucieczki lub ukrycia się podejrzanego, jak również to, że oskarżony podejmie próby wpływania na treść składanych przez inne osoby zeznań lub wyjaśnień.
2. art. 251 § 3 kpk, poprzez brak przedstawienia dowodów świadczących o popełnieniu przez podejrzanego przestępstwa oraz brak przytoczenia okoliczności wskazujących na istnienie podstawy i konieczności stosowania środka zapobiegawczego, a także niewskazanie, dlaczego Sąd nie uznał za wystarczające zastosowanie innych niż tymczasowe aresztowanie środków zapobiegawczych.
3. art. 259 § 2 kpk, poprzez zastosowanie środka izolacyjnego, gdy na podstawie okoliczności sprawy można przewidywać, że sąd orzeknie wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, przy założeniu, że zarzucany mu czyn XXXIV, określony aktem oskarżenia, dotyczy udzielenia dwukrotnie przez oskarżonego narkotyku w postaci marihuany w zsumowanej ilości 4 gram.
Tak formułując zarzuty skargi, obrońca podejrzanego wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uchylenie wobec oskarżonego stosowanego środka zapobiegawczego lub przez zastąpienie tego środka dozorem Policji połączonym z zakazem opuszczania kraju.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Zarzuty zawarte w części wstępnej zażalenia oraz argumentacja przedstawiona w jego uzasadnieniu, są w pełni uzasadnione i tym samym ich uwzględnienie było procesową koniecznością.
W pierwszym rzędzie Sąd Apelacyjny podziela zawarty w treści punktu drugiego skargi oraz w jej uzasadnieniu, zarzut naruszenia przepisu art. 251 § 3 kpk, poprzez niedopełnienie powinności jakie w treści tego przepisu ustawodawca nałożył na sąd stosujący tymczasowe aresztowanie i nieusunięcie tego braku przez sąd, który następnie orzekał o przedłużeniu czasu trwania tymczasowego aresztowania. Faktem jest bowiem, że w żadnym z tych postanowień nie zostały przedstawione dowody świadczące o popełnieniu przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa. Zarazem poważne zastrzeżenia nasuwa argumentacja, w treści której oba sądy wyrażają przekonanie, że w wypadku odstąpienia od stosowania środka izolacyjnego oskarżony będzie ukrywał się lub w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie w sprawie. Wyrażenie ogólnego jedynie przekonania, że oskarżony pozostając na wolności może utrudniać postępowanie poprzez ukrywanie się, ucieczkę lub bezprawne wpływanie na dowody, jest uprawnione wtedy tylko, gdy sąd stwierdza i w sposób przekonywający uzasadnia istnienie przesłanek z art. 258 § 2 kpk. W takim tylko wypadku sąd jest bowiem zwolniony od odrębnego uzasadniania, że realne są zagrożenia, o których mowa w art. 258 § 1 kpk.
Sąd Okręgowy, mimo że powołał w podstawie swojego orzeczenia przepis art. 258 § 2 kpk, to jednak w treści niezwykle lapidarnego uzasadnienia pominął całkowicie jakiekolwiek odniesienie okoliczności faktycznych ujawnionych w niniejszej sprawie, do warunków określonych w tymże przepisie ustawy. Brak ten nie miałby tak istotnego znaczenia jeśliby orzeczenie Sądu Rejonowego oparte zostało na art. 258 § 2 kpk w sposób nie nasuwający zastrzeżeń. Tymczasem w treści uzasadnienia Sądu Rejonowego znajduje się wywód budzący poważne zastrzeżenia. Sąd pisze wprawdzie, że stosowanie wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania uzasadnione jest grożącą temu podejrzanemu surową karą „(...) Podejrzanemu zarzucono bowiem popełnienie przestępstwa stanowiącego występek umyślny zagrożony karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi 10 lat, stanowiącą samodzielną przesłankę do stosowania w stosunku do podejrzanego tymczasowego aresztowania tytułem środka zapobiegawczego. Z obawy przed grożącą podejrzanemu karą uzasadniona jest obawa ucieczki lub ukrywania się podejrzanego”. Sąd Apelacyjny nie podejmował oceny intencji Sądu Rejonowego, który wyraził powyższy pogląd w treści swojego uzasadnienia, lecz gramatyczny i logiczny sens tej pisemnej wypowiedzi. W takim zaś kontekście wyraża ona błędną ocenę, bowiem błędne jest przekonanie, jakoby sam zarzut popełnienia zbrodni lub występku zagrożonego w sankcji przepisu, typizującego czyn zabroniony karą pozbawienia wolności, której górna granica nie jest niższa od lat 8, stanowił samodzielną podstawę stosowania środka zapobiegawczego. W istocie rzeczy przepis art. 258 § 2 kpk nie ustanawia żadnej odrębnej i samodzielnej podstawy stosowania tymczasowego aresztowania. W treści tego przepisu ustawodawca zawarł bowiem jedynie uprawnienie adresowane do sądu stosującego tymczasowe aresztowanie ograniczenia uzasadnienia potrzeby stosowania tymczasowego aresztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania - w wypadkach, gdy oskarżonemu zarzucono popełnienie zbrodni, występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat pozbawienia wolności, lub też, gdy oskarżony został skazany na karę pozbawienia wolności nie niższą od 3 lat - grożącą temu oskarżonemu, w związku z do tej pory ujawnionymi okolicznościami przedmiotowymi i podmiotowymi, surową karą. Nie może ulegać jakiejkolwiek wątpliwości, że podstawy stosowania tymczasowego aresztowania nie stanowi w tym wypadku samo abstrakcyjne zagrożenie karą surową, to znaczy ten jedynie fakt, że oskarżonemu zarzucono zbrodnię lub występek, który w sankcji zagrożony jest karą, o której stanowi art. 258 § 2 kpk.
Prawidłowa wykładnia i stosowanie art. 258 § 2 kpk, nie budząca przecież kontrowersji w doktrynie prawa procesowego, ani też w orzecznictwie sądowym, wymaga dla zastosowania tymczasowego aresztowania w oparciu o analizowany przepis wykazania, że in concreto, temu oskarżonemu, któremu zarzucono czyn o jakim stanowi art. 258 § 2 kpk, w świetle ujawnionych w danej sprawie okoliczności przedmiotowych i podmiotowych, grozi wymierzenie kary surowej. W takim tylko wypadku aktualizuje się zawarte w treści art. 258 § 2 kpk domniemanie faktyczne, iż w obawie przed grożącemu jemu właśnie karą surową, oskarżony może podejmować działania, o których ustawa stanowi w art. 258 § 1 kpk. Tylko w takiej sytuacji sąd stosujący tymczasowe aresztowanie może w oparciu o upoważnienie zawarte w art. 258 § 2 kpk, zdanie ostatnie, ograniczyć uzasadnienie decyzji o potrzebie zastosowania środka zapobiegawczego celem zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania (i zaniechać wykazywania zagrożeń, o których mowa w § 1 art. 258 kpk) do dwóch twierdzeń, które wszakże same w sobie także wymagają odrębnego uwiarygodnienia i to w niezbędnym stopniu, to jest: a) że oskarżonemu realnie grozi wymierzenie kary surowej, b) oraz że zastosowanie tymczasowego aresztowania jest w tym przypadku konieczne, a jego ewentualne zastąpienie innym środkiem zapobiegawczym lub nawet wszystkimi nieizolacyjnymi środkami zapobiegawczymi zastosowanymi kumulatywnie, nie dawałoby gwarancji należytego zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania. W żadnym wypadku nie może zostać uznane za wystarczające, arbitralne, ogólnikowo wyrażone przekonanie, o grożącej karze surowej. Jest oczywiste, że argumentacja w tym przedmiocie, na ogół formułowana na wstępnym jeszcze etapie postępowania, nie może być wyczerpująca, oparta jest na niepełnych jeszcze dowodach dających podstawę do prognozowania z określonym jedynie stopniem prawdopodobieństwa i nie może zawierać treści prejudycjalnych. Ale jest równie oczywiste, że jeśli sąd uznaje, że zachodzą przesłanki, o których ustawa stanowi w art. 258 § 2 kpk, musi podjąć analizę do tej pory ujawnionych okoliczności podmiotowych i przedmiotowych - z natury rzeczy ogólną - i w jej konkluzji rozważyć prognozę co do ewentualnej grożącej oskarżonemu kary pozbawienia wolności i stopnia jej surowości.
Sąd Apelacyjny podziela w związku z powyższą konstatacją zarzuty i wywody zażalenia dotyczące tych kwestii.
Dokonana przez Sąd Apelacyjny własna analiza akt sprawy nie daje podstaw do kwestionowania merytorycznej słuszności decyzji o zastosowaniu tymczasowego aresztowania Rafała T. na etapie postępowania przygotowawczego. W istocie rzeczy bowiem wnioskujący o zastosowanie tymczasowego aresztowania prokurator w dostatecznym stopniu uwiarygodnił, że podejrzany popełnił zarzucane mu przestępstwo udzielenia środka narkotycznego dwóm osobom, a obawa, że może on bezprawnie oddziaływać na prawidłowy tok postępowania w sytuacji, gdy część spośród osób podejrzanych była jeszcze poszukiwana, była realna.
Sąd Okręgowy podejmując zaskarżone postanowienie oceniał jednak konieczność kontynuowania stosowania tymczasowego aresztowania oskarżonego Rafała T. już po wpłynięciu aktu oskarżenia. W pierwszym rzędzie miał wobec powyższego powinność dokonania uważnej analizy czynu zarzucanego temu oskarżonemu, aby ocenić, czy grozi mu wymierzenie kary pozbawienia wolności i w jakim ewentualnie stopniu surowości tej kary. Tego niestety sąd nie uczynił. Tymczasem zarzut aktu oskarżenia sformułowany jest w sposób nasuwający zasadnicze wręcz wątpliwości z punktu widzenia jego poprawności w płaszczyźnie ocen prawnych. Prokurator zarzucił bowiem oskarżonemu Rafałowi T, że „w okresie od 2000 do 2005 r. otrzymał od Pawła M. środki odurzające i substancje psychotropowe w postaci marihuany w ilości 30 gram, o wartości 900 zł, amfetaminy w ilości 20 gram o wartości 600 zł i 10 tabletek ekstazy o wartości 100 zł, a następnie udzielił 3 gramy marihuany Marcinowi G. oraz 1 gram marihuany Arturowi R., to jest o przestępstwo z art 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii”.
Sąd Okręgowy najwyraźniej uznał za całkowicie zbędną ocenę, dlaczego prokurator w opisie czynu zarzucanego kwalifikowanego z art. 59 ust. 1 ustawy o pn, zamieścił informacje o tym, że oskarżony Rafał T. „otrzymał” od innej osoby środki narkotyczne. Opis czynu powinien odzwierciedlać jego znamiona ustawowe, to jest te tylko istotne cechy czynu, które pozwalają na jego subsumcję pod określony przepis ustawy. Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii nie zna typu czynu przestępnego polegającego na „przyjmowaniu środków odurzających i psychotropowych”. Z kolei sprawca wypełnia znamiona przepisu art. 59 ust. 1 niezależnie od tego, z jakiego źródła pochodzą środki narkotyczne, których on udziela innej osobie, jak też niezależnie od tego, w jaki sposób wszedł w ich posiadanie. Co więcej, oskarżyciel publiczny w niniejszej sprawie nie dokonuje w sporządzonym przez siebie akcie oskarżenia oceny zachowania sprawcy polegającego na „przyjęciu” środków narkotycznych jako ewentualnie: „posiadania”, „udziału w obrocie”, „przygotowania” (z art. 57 tej ustawy) - jako czynu odrębnego lub pozostającego w zbiegu kumulatywnym. W tej zatem części, w jakiej opis czynu dotyczy źródła „przyjęcia” środków narkotycznych, nie ma on znaczenia konstytutywnego dla określenia czynu zarzucanego, nie stanowi jego konkretyzacji i pozostaje bez związku z jego prawną kwalifikacją. Warto zaznaczyć, że niczego innego prokurator nie wykazuje także w uzasadnieniu aktu oskarżenia, ograniczając się do powtórzenia treści zarzutu oraz do informacji, że oskarżony nie przyznał się do czynu jemu zarzucanego.
Tym samym, w istocie rzeczy rację ma skarżący, że prokurator zarzucił oskarżonemu Rafałowi T. udzielenie jednej osobie 3 gramów marihuany oraz drugiej osobie 1 grama marihuany i tylko w takim zakresie, w tej fazie postępowania, oceniana musi być bezprawność jego czynu oraz stopień jego społecznej szkodliwości.
Powyższa konstatacja nie wyczerpuje niestety wszystkich wątpliwości związanych z czynem zarzucanym. Prokurator wskazuje okres od 2000 r. do 2005 r. i nie wyjaśnia, czy w całym tym okresie czasu oskarżony zarówno „przyjmował” jak też udzielał środki narkotyczne. Przede wszystkim zaś prokurator nie konkretyzuje ani tego okresu czasu, w którym oskarżony udzielił owych środków narkotycznych, ani też nie konkretyzuje, czy był to jeden czyn jednozachowaniowy, jeden czyn ciągły wielozachowaniowy w rozumieniu art. 12 kk, czy ewentualnie były to dwa czyny w zbiegu realnym. Tymczasem z opisu wynika, że oskarżony popełnił ten czyn (czyny) w okresie od 2000 r., z danych osobowych oskarżonego, że urodził się w dniu 24 marca 1984 r., a zatem w 2000 r. miał 16 lat i tym samym był nieletni. Ta zaś okoliczność, wobec takiego, jak wyżej wskazano, opisu czynu, może okazać się ważna w ostatecznej ocenie w kwestii prawnej odpowiedzialności oskarżonego.
Nie może w tej sytuacji ulegać żadnej wątpliwości - i w tym zakresie również podzielić trzeba stanowisko obrony - że na obecnym etapie postępowania oceny prawne muszą być odnoszone do czynu polegającego na udzieleniu dwóm osobom, łącznie 4 gram marihuany (choć i w tym zakresie, jak wyżej wskazano niezbędna będzie konkretyzacja czasowa zachowania się sprawcy). W takim zaś stanie rzeczy, nie zapominając, że czyn kwalifikowany z art. 59 ust. 1 ustawy o pn zagrożony jest karą do 10 lat pozbawienia wolności, brak jest racjonalnych podstaw do prognozowania, że Sąd - do tej pory nie karanemu oskarżonemu, mającemu w chwili czynu od 16 do 21 lat (ten fakt także będzie wymagał konkretyzacji), a w chwili obecnej 22 lata, a zatem młodocianemu - wymierzy karę surową w rozumieniu art. 258 § 2 kpk.
Skoro zaś brak jest dostatecznych podstaw do racjonalnego formułowania tego rodzaju prognozy, powinnością Sądu Okręgowego było rozważenie, czy istnieją przesłanki faktyczne mające oparcie w ujawnionych w sprawie okolicznościach, że oskarżony w wypadku uchylenia tymczasowego aresztowania będzie się ukrywał lub w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie. Także i w tym wypadku nie wystarczy arbitralne, ogólnikowe wyrażenie przekonania, lecz przekonanie to musiałoby zostać wsparte na wiarygodnych podstawach faktycznych. Sąd Okręgowy nie podjął wszakże nawet próby takiego uwiarygodnienia.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, brak jest podstaw do formułowania tego typu prognozy. Po pierwsze dlatego, że - co warto przypomnieć - oskarżony Rafał T. został tymczasowo aresztowany dopiero w sierpniu 2006 r., w sytuacji, gdy postępowanie przygotowawcze obejmujące 22 osoby podejrzane wszczęte zostało w lutym, a zatem oskarżony miał sposobność do podejmowania bezprawnych prób mataczenia lub ukrycia się, ale takiego podejrzenia wobec niego nie formułowano. Po wtóre dlatego, że dowody w tej sprawie rzeczywiście zostały zabezpieczone w komplecie, podejrzani zidentyfikowani, a materiały sprawy wraz z aktem oskarżenia przekazane zostały sądowi. W tym stanie rzeczy, pomijając ewentualną próbę ucieczki, czy ukrycia się, oskarżony nie ma praktycznie możliwości skutecznego utrudniania postępowania, w tym wpływania na zniekształcenie dowodów. Z kolei, w ocenie Sądu Apelacyjnego, prawdopodobieństwo ucieczki lub ukrycia się oskarżonego Rafała T. w sytuacji, gdy brak jest podstaw do prognozowania, że zostanie mu wymierzona kara surowa jest znikome, albowiem musi on mieć przecież świadomość, że podejmując taką próbę radykalnie pogorszy on swoją sytuację procesową i narazi się nie tylko na ponowne tymczasowe aresztowanie ale również na orzeczenie wobec niego kary bardziej dolegliwej (o ile jego sprawstwo i wina zostaną mu udowodnione), uwzględniającej jego naganne zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.
Z tych względów, Sąd Apelacyjny zmieniając postanowienie Sądu Okręgowego uchylił stosowanie tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego Rafała T. i jednocześnie odstąpił od zastosowania nieizolacyjnych środków zapobiegawczych w przekonaniu, że aktualnie brak jest dostatecznych przesłanek dla uznania ich niezbędności, a zarazem efektywności.
Na to ostatnie postanowienie zażalenie złożył obrońca podejrzanego, zarzucając obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, mianowicie:
1. art. 258 § 1 pkt 1 i pkt 2 kpk, poprzez bezzasadne przyjęcie, iż zachodzi obawa ucieczki lub ukrycia się podejrzanego, jak również to, że oskarżony podejmie próby wpływania na treść składanych przez inne osoby zeznań lub wyjaśnień.
2. art. 251 § 3 kpk, poprzez brak przedstawienia dowodów świadczących o popełnieniu przez podejrzanego przestępstwa oraz brak przytoczenia okoliczności wskazujących na istnienie podstawy i konieczności stosowania środka zapobiegawczego, a także niewskazanie, dlaczego Sąd nie uznał za wystarczające zastosowanie innych niż tymczasowe aresztowanie środków zapobiegawczych.
3. art. 259 § 2 kpk, poprzez zastosowanie środka izolacyjnego, gdy na podstawie okoliczności sprawy można przewidywać, że sąd orzeknie wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, przy założeniu, że zarzucany mu czyn XXXIV, określony aktem oskarżenia, dotyczy udzielenia dwukrotnie przez oskarżonego narkotyku w postaci marihuany w zsumowanej ilości 4 gram.
Tak formułując zarzuty skargi, obrońca podejrzanego wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uchylenie wobec oskarżonego stosowanego środka zapobiegawczego lub przez zastąpienie tego środka dozorem Policji połączonym z zakazem opuszczania kraju.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Zarzuty zawarte w części wstępnej zażalenia oraz argumentacja przedstawiona w jego uzasadnieniu, są w pełni uzasadnione i tym samym ich uwzględnienie było procesową koniecznością.
W pierwszym rzędzie Sąd Apelacyjny podziela zawarty w treści punktu drugiego skargi oraz w jej uzasadnieniu, zarzut naruszenia przepisu art. 251 § 3 kpk, poprzez niedopełnienie powinności jakie w treści tego przepisu ustawodawca nałożył na sąd stosujący tymczasowe aresztowanie i nieusunięcie tego braku przez sąd, który następnie orzekał o przedłużeniu czasu trwania tymczasowego aresztowania. Faktem jest bowiem, że w żadnym z tych postanowień nie zostały przedstawione dowody świadczące o popełnieniu przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa. Zarazem poważne zastrzeżenia nasuwa argumentacja, w treści której oba sądy wyrażają przekonanie, że w wypadku odstąpienia od stosowania środka izolacyjnego oskarżony będzie ukrywał się lub w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie w sprawie. Wyrażenie ogólnego jedynie przekonania, że oskarżony pozostając na wolności może utrudniać postępowanie poprzez ukrywanie się, ucieczkę lub bezprawne wpływanie na dowody, jest uprawnione wtedy tylko, gdy sąd stwierdza i w sposób przekonywający uzasadnia istnienie przesłanek z art. 258 § 2 kpk. W takim tylko wypadku sąd jest bowiem zwolniony od odrębnego uzasadniania, że realne są zagrożenia, o których mowa w art. 258 § 1 kpk.
Sąd Okręgowy, mimo że powołał w podstawie swojego orzeczenia przepis art. 258 § 2 kpk, to jednak w treści niezwykle lapidarnego uzasadnienia pominął całkowicie jakiekolwiek odniesienie okoliczności faktycznych ujawnionych w niniejszej sprawie, do warunków określonych w tymże przepisie ustawy. Brak ten nie miałby tak istotnego znaczenia jeśliby orzeczenie Sądu Rejonowego oparte zostało na art. 258 § 2 kpk w sposób nie nasuwający zastrzeżeń. Tymczasem w treści uzasadnienia Sądu Rejonowego znajduje się wywód budzący poważne zastrzeżenia. Sąd pisze wprawdzie, że stosowanie wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania uzasadnione jest grożącą temu podejrzanemu surową karą „(...) Podejrzanemu zarzucono bowiem popełnienie przestępstwa stanowiącego występek umyślny zagrożony karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi 10 lat, stanowiącą samodzielną przesłankę do stosowania w stosunku do podejrzanego tymczasowego aresztowania tytułem środka zapobiegawczego. Z obawy przed grożącą podejrzanemu karą uzasadniona jest obawa ucieczki lub ukrywania się podejrzanego”. Sąd Apelacyjny nie podejmował oceny intencji Sądu Rejonowego, który wyraził powyższy pogląd w treści swojego uzasadnienia, lecz gramatyczny i logiczny sens tej pisemnej wypowiedzi. W takim zaś kontekście wyraża ona błędną ocenę, bowiem błędne jest przekonanie, jakoby sam zarzut popełnienia zbrodni lub występku zagrożonego w sankcji przepisu, typizującego czyn zabroniony karą pozbawienia wolności, której górna granica nie jest niższa od lat 8, stanowił samodzielną podstawę stosowania środka zapobiegawczego. W istocie rzeczy przepis art. 258 § 2 kpk nie ustanawia żadnej odrębnej i samodzielnej podstawy stosowania tymczasowego aresztowania. W treści tego przepisu ustawodawca zawarł bowiem jedynie uprawnienie adresowane do sądu stosującego tymczasowe aresztowanie ograniczenia uzasadnienia potrzeby stosowania tymczasowego aresztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania - w wypadkach, gdy oskarżonemu zarzucono popełnienie zbrodni, występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat pozbawienia wolności, lub też, gdy oskarżony został skazany na karę pozbawienia wolności nie niższą od 3 lat - grożącą temu oskarżonemu, w związku z do tej pory ujawnionymi okolicznościami przedmiotowymi i podmiotowymi, surową karą. Nie może ulegać jakiejkolwiek wątpliwości, że podstawy stosowania tymczasowego aresztowania nie stanowi w tym wypadku samo abstrakcyjne zagrożenie karą surową, to znaczy ten jedynie fakt, że oskarżonemu zarzucono zbrodnię lub występek, który w sankcji zagrożony jest karą, o której stanowi art. 258 § 2 kpk.
Prawidłowa wykładnia i stosowanie art. 258 § 2 kpk, nie budząca przecież kontrowersji w doktrynie prawa procesowego, ani też w orzecznictwie sądowym, wymaga dla zastosowania tymczasowego aresztowania w oparciu o analizowany przepis wykazania, że in concreto, temu oskarżonemu, któremu zarzucono czyn o jakim stanowi art. 258 § 2 kpk, w świetle ujawnionych w danej sprawie okoliczności przedmiotowych i podmiotowych, grozi wymierzenie kary surowej. W takim tylko wypadku aktualizuje się zawarte w treści art. 258 § 2 kpk domniemanie faktyczne, iż w obawie przed grożącemu jemu właśnie karą surową, oskarżony może podejmować działania, o których ustawa stanowi w art. 258 § 1 kpk. Tylko w takiej sytuacji sąd stosujący tymczasowe aresztowanie może w oparciu o upoważnienie zawarte w art. 258 § 2 kpk, zdanie ostatnie, ograniczyć uzasadnienie decyzji o potrzebie zastosowania środka zapobiegawczego celem zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania (i zaniechać wykazywania zagrożeń, o których mowa w § 1 art. 258 kpk) do dwóch twierdzeń, które wszakże same w sobie także wymagają odrębnego uwiarygodnienia i to w niezbędnym stopniu, to jest: a) że oskarżonemu realnie grozi wymierzenie kary surowej, b) oraz że zastosowanie tymczasowego aresztowania jest w tym przypadku konieczne, a jego ewentualne zastąpienie innym środkiem zapobiegawczym lub nawet wszystkimi nieizolacyjnymi środkami zapobiegawczymi zastosowanymi kumulatywnie, nie dawałoby gwarancji należytego zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania. W żadnym wypadku nie może zostać uznane za wystarczające, arbitralne, ogólnikowo wyrażone przekonanie, o grożącej karze surowej. Jest oczywiste, że argumentacja w tym przedmiocie, na ogół formułowana na wstępnym jeszcze etapie postępowania, nie może być wyczerpująca, oparta jest na niepełnych jeszcze dowodach dających podstawę do prognozowania z określonym jedynie stopniem prawdopodobieństwa i nie może zawierać treści prejudycjalnych. Ale jest równie oczywiste, że jeśli sąd uznaje, że zachodzą przesłanki, o których ustawa stanowi w art. 258 § 2 kpk, musi podjąć analizę do tej pory ujawnionych okoliczności podmiotowych i przedmiotowych - z natury rzeczy ogólną - i w jej konkluzji rozważyć prognozę co do ewentualnej grożącej oskarżonemu kary pozbawienia wolności i stopnia jej surowości.
Sąd Apelacyjny podziela w związku z powyższą konstatacją zarzuty i wywody zażalenia dotyczące tych kwestii.
Dokonana przez Sąd Apelacyjny własna analiza akt sprawy nie daje podstaw do kwestionowania merytorycznej słuszności decyzji o zastosowaniu tymczasowego aresztowania Rafała T. na etapie postępowania przygotowawczego. W istocie rzeczy bowiem wnioskujący o zastosowanie tymczasowego aresztowania prokurator w dostatecznym stopniu uwiarygodnił, że podejrzany popełnił zarzucane mu przestępstwo udzielenia środka narkotycznego dwóm osobom, a obawa, że może on bezprawnie oddziaływać na prawidłowy tok postępowania w sytuacji, gdy część spośród osób podejrzanych była jeszcze poszukiwana, była realna.
Sąd Okręgowy podejmując zaskarżone postanowienie oceniał jednak konieczność kontynuowania stosowania tymczasowego aresztowania oskarżonego Rafała T. już po wpłynięciu aktu oskarżenia. W pierwszym rzędzie miał wobec powyższego powinność dokonania uważnej analizy czynu zarzucanego temu oskarżonemu, aby ocenić, czy grozi mu wymierzenie kary pozbawienia wolności i w jakim ewentualnie stopniu surowości tej kary. Tego niestety sąd nie uczynił. Tymczasem zarzut aktu oskarżenia sformułowany jest w sposób nasuwający zasadnicze wręcz wątpliwości z punktu widzenia jego poprawności w płaszczyźnie ocen prawnych. Prokurator zarzucił bowiem oskarżonemu Rafałowi T, że „w okresie od 2000 do 2005 r. otrzymał od Pawła M. środki odurzające i substancje psychotropowe w postaci marihuany w ilości 30 gram, o wartości 900 zł, amfetaminy w ilości 20 gram o wartości 600 zł i 10 tabletek ekstazy o wartości 100 zł, a następnie udzielił 3 gramy marihuany Marcinowi G. oraz 1 gram marihuany Arturowi R., to jest o przestępstwo z art 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii”.
Sąd Okręgowy najwyraźniej uznał za całkowicie zbędną ocenę, dlaczego prokurator w opisie czynu zarzucanego kwalifikowanego z art. 59 ust. 1 ustawy o pn, zamieścił informacje o tym, że oskarżony Rafał T. „otrzymał” od innej osoby środki narkotyczne. Opis czynu powinien odzwierciedlać jego znamiona ustawowe, to jest te tylko istotne cechy czynu, które pozwalają na jego subsumcję pod określony przepis ustawy. Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii nie zna typu czynu przestępnego polegającego na „przyjmowaniu środków odurzających i psychotropowych”. Z kolei sprawca wypełnia znamiona przepisu art. 59 ust. 1 niezależnie od tego, z jakiego źródła pochodzą środki narkotyczne, których on udziela innej osobie, jak też niezależnie od tego, w jaki sposób wszedł w ich posiadanie. Co więcej, oskarżyciel publiczny w niniejszej sprawie nie dokonuje w sporządzonym przez siebie akcie oskarżenia oceny zachowania sprawcy polegającego na „przyjęciu” środków narkotycznych jako ewentualnie: „posiadania”, „udziału w obrocie”, „przygotowania” (z art. 57 tej ustawy) - jako czynu odrębnego lub pozostającego w zbiegu kumulatywnym. W tej zatem części, w jakiej opis czynu dotyczy źródła „przyjęcia” środków narkotycznych, nie ma on znaczenia konstytutywnego dla określenia czynu zarzucanego, nie stanowi jego konkretyzacji i pozostaje bez związku z jego prawną kwalifikacją. Warto zaznaczyć, że niczego innego prokurator nie wykazuje także w uzasadnieniu aktu oskarżenia, ograniczając się do powtórzenia treści zarzutu oraz do informacji, że oskarżony nie przyznał się do czynu jemu zarzucanego.
Tym samym, w istocie rzeczy rację ma skarżący, że prokurator zarzucił oskarżonemu Rafałowi T. udzielenie jednej osobie 3 gramów marihuany oraz drugiej osobie 1 grama marihuany i tylko w takim zakresie, w tej fazie postępowania, oceniana musi być bezprawność jego czynu oraz stopień jego społecznej szkodliwości.
Powyższa konstatacja nie wyczerpuje niestety wszystkich wątpliwości związanych z czynem zarzucanym. Prokurator wskazuje okres od 2000 r. do 2005 r. i nie wyjaśnia, czy w całym tym okresie czasu oskarżony zarówno „przyjmował” jak też udzielał środki narkotyczne. Przede wszystkim zaś prokurator nie konkretyzuje ani tego okresu czasu, w którym oskarżony udzielił owych środków narkotycznych, ani też nie konkretyzuje, czy był to jeden czyn jednozachowaniowy, jeden czyn ciągły wielozachowaniowy w rozumieniu art. 12 kk, czy ewentualnie były to dwa czyny w zbiegu realnym. Tymczasem z opisu wynika, że oskarżony popełnił ten czyn (czyny) w okresie od 2000 r., z danych osobowych oskarżonego, że urodził się w dniu 24 marca 1984 r., a zatem w 2000 r. miał 16 lat i tym samym był nieletni. Ta zaś okoliczność, wobec takiego, jak wyżej wskazano, opisu czynu, może okazać się ważna w ostatecznej ocenie w kwestii prawnej odpowiedzialności oskarżonego.
Nie może w tej sytuacji ulegać żadnej wątpliwości - i w tym zakresie również podzielić trzeba stanowisko obrony - że na obecnym etapie postępowania oceny prawne muszą być odnoszone do czynu polegającego na udzieleniu dwóm osobom, łącznie 4 gram marihuany (choć i w tym zakresie, jak wyżej wskazano niezbędna będzie konkretyzacja czasowa zachowania się sprawcy). W takim zaś stanie rzeczy, nie zapominając, że czyn kwalifikowany z art. 59 ust. 1 ustawy o pn zagrożony jest karą do 10 lat pozbawienia wolności, brak jest racjonalnych podstaw do prognozowania, że Sąd - do tej pory nie karanemu oskarżonemu, mającemu w chwili czynu od 16 do 21 lat (ten fakt także będzie wymagał konkretyzacji), a w chwili obecnej 22 lata, a zatem młodocianemu - wymierzy karę surową w rozumieniu art. 258 § 2 kpk.
Skoro zaś brak jest dostatecznych podstaw do racjonalnego formułowania tego rodzaju prognozy, powinnością Sądu Okręgowego było rozważenie, czy istnieją przesłanki faktyczne mające oparcie w ujawnionych w sprawie okolicznościach, że oskarżony w wypadku uchylenia tymczasowego aresztowania będzie się ukrywał lub w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie. Także i w tym wypadku nie wystarczy arbitralne, ogólnikowe wyrażenie przekonania, lecz przekonanie to musiałoby zostać wsparte na wiarygodnych podstawach faktycznych. Sąd Okręgowy nie podjął wszakże nawet próby takiego uwiarygodnienia.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, brak jest podstaw do formułowania tego typu prognozy. Po pierwsze dlatego, że - co warto przypomnieć - oskarżony Rafał T. został tymczasowo aresztowany dopiero w sierpniu 2006 r., w sytuacji, gdy postępowanie przygotowawcze obejmujące 22 osoby podejrzane wszczęte zostało w lutym, a zatem oskarżony miał sposobność do podejmowania bezprawnych prób mataczenia lub ukrycia się, ale takiego podejrzenia wobec niego nie formułowano. Po wtóre dlatego, że dowody w tej sprawie rzeczywiście zostały zabezpieczone w komplecie, podejrzani zidentyfikowani, a materiały sprawy wraz z aktem oskarżenia przekazane zostały sądowi. W tym stanie rzeczy, pomijając ewentualną próbę ucieczki, czy ukrycia się, oskarżony nie ma praktycznie możliwości skutecznego utrudniania postępowania, w tym wpływania na zniekształcenie dowodów. Z kolei, w ocenie Sądu Apelacyjnego, prawdopodobieństwo ucieczki lub ukrycia się oskarżonego Rafała T. w sytuacji, gdy brak jest podstaw do prognozowania, że zostanie mu wymierzona kara surowa jest znikome, albowiem musi on mieć przecież świadomość, że podejmując taką próbę radykalnie pogorszy on swoją sytuację procesową i narazi się nie tylko na ponowne tymczasowe aresztowanie ale również na orzeczenie wobec niego kary bardziej dolegliwej (o ile jego sprawstwo i wina zostaną mu udowodnione), uwzględniającej jego naganne zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.
Z tych względów, Sąd Apelacyjny zmieniając postanowienie Sądu Okręgowego uchylił stosowanie tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego Rafała T. i jednocześnie odstąpił od zastosowania nieizolacyjnych środków zapobiegawczych w przekonaniu, że aktualnie brak jest dostatecznych przesłanek dla uznania ich niezbędności, a zarazem efektywności.
Uwaga! Użytkownik PcP jest zbanowany na hyperrealu. Nie odpowie na próbę kontaktu, ani nie przeczyta odpowiedzi na post.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 7 grudnia 2006 r. II AKa 249/2006
Przedmiotem czynu polegającego na bezprawnym posiadaniu środków odurzających musi być co najmniej taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która wystarczy przynajmniej na jednorazowe ich użycie przez jedną osobę w celach innych niż medyczne w dawce przyjętej czy uznawanej jako typowa dla danego środka odurzającego lub substancji psychotropowej.Uzasadnienie
Przedmiotem czynu polegającego na bezprawnym posiadaniu środków odurzających musi być co najmniej taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która wystarczy przynajmniej na jednorazowe ich użycie przez jedną osobę w celach innych niż medyczne w dawce przyjętej czy uznawanej jako typowa dla danego środka odurzającego lub substancji psychotropowej.
Spoiler:
Przewodniczący: SSA Andrzej Ulitko.
Sędziowie SA: Andrzej Czapka, Brandeta Hryniewicka (sprawozdawca).
Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Białymstoku - Małgorzaty Gasińskiej-Werpachowskiej po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2006 r. sprawy K.K. oskarżonego z art. 280 § 2 kk, art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 18 września 2006 r. II K 58/2005
I. Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
1. uchyla orzeczenie o karze łącznej,
2. uniewinnia oskarżonego od popełnienia czynu opisanego w pkt II aktu oskarżenia i kosztami procesu w tej części obciąża Skarb Państwa,
3. uchyla orzeczenie z pkt IV co do przepadku dowodu rzeczowego w postaci torebki zamykanej strunowo;
II. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; (...)
Sędziowie SA: Andrzej Czapka, Brandeta Hryniewicka (sprawozdawca).
Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Białymstoku - Małgorzaty Gasińskiej-Werpachowskiej po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2006 r. sprawy K.K. oskarżonego z art. 280 § 2 kk, art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 18 września 2006 r. II K 58/2005
I. Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
1. uchyla orzeczenie o karze łącznej,
2. uniewinnia oskarżonego od popełnienia czynu opisanego w pkt II aktu oskarżenia i kosztami procesu w tej części obciąża Skarb Państwa,
3. uchyla orzeczenie z pkt IV co do przepadku dowodu rzeczowego w postaci torebki zamykanej strunowo;
II. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; (...)
Spoiler:
K.K. został oskarżony o to, że
I. w dniu 29 października 2005 r. w Ł. woj. podlaskiego działając wspólnie i w porozumieniu z T.O. oraz posługując się niebezpiecznym przedmiotem w postaci noża, przy użyciu przemocy polegającej na biciu i groźby użycia noża doprowadził do stanu bezbronności A.K. i E.O., a następnie zabrał w celu przywłaszczenia na ich szkodę pieniądze w kwocie 70 zł, radioodtwarzacz CD marki Philips, telefon komórkowy Siemens A-40, zegarek, srebrny łańcuszek i srebrną bransoletkę łącznej wartości 1.040 zł, tj. o czyn z art. 280 § 2 kk;
II. w dniu 31 października 2005 r. w Ł. woj. podlaskiego wbrew przepisom ustawy posiadał susz konopi indyjskich będący środkiem odurzającym, tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485).
Sąd Okręgowy w Ł. wyrokiem z dnia 18 września 2006 r. uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 29 października 2005 r. w Łomży woj. podlaskiego działając wspólnie i w porozumieniu z T.O. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej grożąc A.K. i E.O. natychmiastowym użyciem przemocy i noża, którym posługiwał się T.O., zabrał w celu przywłaszczenia na ich szkodę pieniądze w kwocie 70 zł, radioodtwarzacz CD marki Philips, telefon komórkowy Siemens A-40, zegarek, srebrny łańcuszek i srebrną bransoletkę łącznej wartości nie mniejszej niż 1000 zł, to jest za winnego popełnienia czynu z art. 280 § 2 kk i za to skazał go na mocy art. 280 § 2 kk, przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 280 § 2 kk w zw. z art. 60 § 2 i § 6 pkt 1 kk na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a nadto oskarżonego uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt II aktu oskarżenia i za to na mocy art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Na mocy art. 85 kk i 86 § 1 kk orzekł karę łączną w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 31 października 2005 r. do 18 lipca 2006 r.
Na mocy art. 44 § 2 kk orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci noża, a na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci torebki zamykanej strunowo z zawartością suszu, znajdującego się na przechowaniu w magazynie dowodów rzeczowych Komendy Wojewódzkiej Policji w B.
Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata W.P. kwotę 1464 zł (w tym podatek VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego z urzędu.
Zasądził od oskarżonego 400 zł tytułem opłaty i obciążył kosztami procesu.
Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w pkt I co do wymiaru kary i II w części dotyczącej orzeczenia w stosunku do oskarżonego K.K. kary łącznej w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na korzyść oskarżonego. (...)
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Aczkolwiek apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego K.K. i zawarte w niej wnioski nie zasługują na uwzględnienie, koniecznym stało się dokonanie modyfikacji zaskarżonego orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów. (...)
(...) Z urzędu podnieść należy, że przeprowadzone w sprawie dowody nie pozwalają na przypisanie oskarżonemu K.K. czynu opisanego w pkt II, czego nie zmienia okoliczność, iż oskarżony faktycznie przyznał się do jego popełnienia. I tak, zauważyć trzeba, że po zatrzymaniu znaleziono przy oskarżonym torebkę zamykaną strunowo z zawartością suszu roślinnego, który okazał się suszem konopi indyjskich (k-22, k-23).
Przypisywanie jednak oskarżonemu, że w dniu 31 października 2005 r. posiadał susz konopi indyjskich, który był środkiem odurzającym, a w związku z tym dopuścił się występku stypizowanego w art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485), jest nieuzasadnione. Oceniając zachowanie oskarżonego, nie może bowiem wykraczać poza ramy zarzuconego mu czynu wyciągając wnioski niekorzystne dla niego z okoliczności, które miały miejsce wcześniej. Krytycznego zaś dnia oskarżony posiadał tylko torebkę foliową, w której były śladowe ilości suszu konopi indyjskich (k-106, k-107), a w związku z tym ocenie może podlegać tylko to jego zachowanie, a nie inne okoliczności wskazujące na to, że dwa dni wcześniej posiadał konopie indyjskie.
Uwzględniając powyższe i zważywszy na dobro prawne, w które godzą przestępstwa określone w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii, a którym jest zdrowie społeczeństwa, trzeba uznać, że przedmiotem czynu polegającego na bezprawnym posiadaniu środków odurzających musi być co najmniej taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która wystarczy przynajmniej na jednorazowe ich użycie przez jedną osobę w celach innych niż medyczne w dawce przyjętej czy uznawanej jako typowa dla danego środka odurzającego czy substancji psychotropowej.
Odnosząc te uwagi do realiów niniejszej sprawy i przeprowadzonych dowodów, trzeba stwierdzić, że zabezpieczonego przy oskarżonym K.K. suszu roślinnego, w ilości nawet trudnej do określenia, nie można uznać za przedmiot przestępstwa z art. 62 ust. 1 czy nawet ust. 3 wymienionej ustawy.
Dlatego też Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok uniewinniając oskarżonego od popełnienia czynu opisanego w pkt II. (...)
I. w dniu 29 października 2005 r. w Ł. woj. podlaskiego działając wspólnie i w porozumieniu z T.O. oraz posługując się niebezpiecznym przedmiotem w postaci noża, przy użyciu przemocy polegającej na biciu i groźby użycia noża doprowadził do stanu bezbronności A.K. i E.O., a następnie zabrał w celu przywłaszczenia na ich szkodę pieniądze w kwocie 70 zł, radioodtwarzacz CD marki Philips, telefon komórkowy Siemens A-40, zegarek, srebrny łańcuszek i srebrną bransoletkę łącznej wartości 1.040 zł, tj. o czyn z art. 280 § 2 kk;
II. w dniu 31 października 2005 r. w Ł. woj. podlaskiego wbrew przepisom ustawy posiadał susz konopi indyjskich będący środkiem odurzającym, tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485).
Sąd Okręgowy w Ł. wyrokiem z dnia 18 września 2006 r. uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 29 października 2005 r. w Łomży woj. podlaskiego działając wspólnie i w porozumieniu z T.O. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej grożąc A.K. i E.O. natychmiastowym użyciem przemocy i noża, którym posługiwał się T.O., zabrał w celu przywłaszczenia na ich szkodę pieniądze w kwocie 70 zł, radioodtwarzacz CD marki Philips, telefon komórkowy Siemens A-40, zegarek, srebrny łańcuszek i srebrną bransoletkę łącznej wartości nie mniejszej niż 1000 zł, to jest za winnego popełnienia czynu z art. 280 § 2 kk i za to skazał go na mocy art. 280 § 2 kk, przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 280 § 2 kk w zw. z art. 60 § 2 i § 6 pkt 1 kk na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a nadto oskarżonego uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt II aktu oskarżenia i za to na mocy art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Na mocy art. 85 kk i 86 § 1 kk orzekł karę łączną w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 31 października 2005 r. do 18 lipca 2006 r.
Na mocy art. 44 § 2 kk orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci noża, a na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci torebki zamykanej strunowo z zawartością suszu, znajdującego się na przechowaniu w magazynie dowodów rzeczowych Komendy Wojewódzkiej Policji w B.
Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata W.P. kwotę 1464 zł (w tym podatek VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego z urzędu.
Zasądził od oskarżonego 400 zł tytułem opłaty i obciążył kosztami procesu.
Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w pkt I co do wymiaru kary i II w części dotyczącej orzeczenia w stosunku do oskarżonego K.K. kary łącznej w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na korzyść oskarżonego. (...)
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Aczkolwiek apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego K.K. i zawarte w niej wnioski nie zasługują na uwzględnienie, koniecznym stało się dokonanie modyfikacji zaskarżonego orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów. (...)
(...) Z urzędu podnieść należy, że przeprowadzone w sprawie dowody nie pozwalają na przypisanie oskarżonemu K.K. czynu opisanego w pkt II, czego nie zmienia okoliczność, iż oskarżony faktycznie przyznał się do jego popełnienia. I tak, zauważyć trzeba, że po zatrzymaniu znaleziono przy oskarżonym torebkę zamykaną strunowo z zawartością suszu roślinnego, który okazał się suszem konopi indyjskich (k-22, k-23).
Przypisywanie jednak oskarżonemu, że w dniu 31 października 2005 r. posiadał susz konopi indyjskich, który był środkiem odurzającym, a w związku z tym dopuścił się występku stypizowanego w art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485), jest nieuzasadnione. Oceniając zachowanie oskarżonego, nie może bowiem wykraczać poza ramy zarzuconego mu czynu wyciągając wnioski niekorzystne dla niego z okoliczności, które miały miejsce wcześniej. Krytycznego zaś dnia oskarżony posiadał tylko torebkę foliową, w której były śladowe ilości suszu konopi indyjskich (k-106, k-107), a w związku z tym ocenie może podlegać tylko to jego zachowanie, a nie inne okoliczności wskazujące na to, że dwa dni wcześniej posiadał konopie indyjskie.
Uwzględniając powyższe i zważywszy na dobro prawne, w które godzą przestępstwa określone w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii, a którym jest zdrowie społeczeństwa, trzeba uznać, że przedmiotem czynu polegającego na bezprawnym posiadaniu środków odurzających musi być co najmniej taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która wystarczy przynajmniej na jednorazowe ich użycie przez jedną osobę w celach innych niż medyczne w dawce przyjętej czy uznawanej jako typowa dla danego środka odurzającego czy substancji psychotropowej.
Odnosząc te uwagi do realiów niniejszej sprawy i przeprowadzonych dowodów, trzeba stwierdzić, że zabezpieczonego przy oskarżonym K.K. suszu roślinnego, w ilości nawet trudnej do określenia, nie można uznać za przedmiot przestępstwa z art. 62 ust. 1 czy nawet ust. 3 wymienionej ustawy.
Dlatego też Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok uniewinniając oskarżonego od popełnienia czynu opisanego w pkt II. (...)
Uwaga! Użytkownik PcP jest zbanowany na hyperrealu. Nie odpowie na próbę kontaktu, ani nie przeczyta odpowiedzi na post.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 grudnia 2006 r. II AKa 341/2006
Jest bowiem oczywiste, że posiadanie środków odurzających przez osobę, która je wytworzyła i ponosi odpowiedzialność karną za to wytworzenie, jest czynem współukaranym następczym.Uzasadnienie
Jest bowiem oczywiste, że posiadanie środków odurzających przez osobę, która je wytworzyła i ponosi odpowiedzialność karną za to wytworzenie, jest czynem współukaranym następczym.
Spoiler:
Przewodniczący: Sędzia SA Barbara Skoczkowska.
Sędziowie: SA Maria Mrozik-Sztykiel, SO del. do SA Karol Dałek (sprawozdawca).
Protokolant: Kazimiera Zbysińska.
Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny przy udziale Prokuratora Barbary Sitek po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2006 r. sprawy:
1. Daniela Piotra M. oskarżonego z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk; art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 kk; z art. 57 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk; z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;
2. Marka Andrzeja B. oskarżonego z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk; art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 kk; z art. 57 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk; z art. 54 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk; z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 24 lipca 2006 r. (...)
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
a) uchyla orzeczenie o karach łącznych pozbawienia wolności i grzywny orzeczonych wobec oskarżonych Daniela Piotra M. i Marka Andrzeja B. w pkt 6 wyroku,
b) w ramach przypisanych oskarżonemu Danielowi Piotrowi M. w punktach 1, 2 i 3 wyroku oraz oskarżonemu Markowi Andrzejowi B. w punktach 1, 2, 3 i 5 wyroku poszczególnych przestępstw uznaje Daniela Piotra M. i Marka Andrzeja B. za winnych tego, że w okresie od marca 2003 r. do dnia 12 stycznia 2006 r. w miejscowości P., woj. m., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, prowadząc plantację w trzech przystosowanych do tego specjalnie pomieszczeniach wytworzyli oraz wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, w stosunku do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania, posiadali w znacznej ilości około 6-7 kg środków odurzających w postaci ziela konopi, innych niż włókniste, które zaliczane są do środków odurzających grupy IV-N, a następnie w okresie od kwietnia 2005 r. do grudnia 2005 r. w nieustalonych miejscowościach na trasie W.-P., w kwietniu, maju i lipcu 2005 r., wbrew przepisom ustawy poprzez sprzedanie nieustalonej osobie, wprowadzili do obrotu znaczną ilość środków odurzających, tj. ok. 1.200 gram ziela konopi, innych niż włókniste, zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N, o wartości nie mniejszej niż 9.400 złotych oraz we wrześniu i grudniu 2005 r., wbrew przepisom ustawy, usiłowali wprowadzić do obrotu znaczną ilość środków odurzających, tj. ok. 1.263 gramy ziela konopi, innych niż włókniste, zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N, o wartości nie mniejszej niż 3.200 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na brak odbiorcy, co wyczerpuje dyspozycję art. 53 ust. 2 i art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i skazuje ich z mocy wymienionych przepisów, a na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1 i 3 kk wymierza Danielowi Piotrowi M. karę 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych, Markowi Andrzejowi B. karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i grzywnę w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych,
c) podstawę prawną orzeczonego w pkt 8 wyroku środka karnego przepadku uzupełnia o przepis art. 44 § 2 kk, a nadto przyjmuje, że podstawą prawną orzeczonego zwrotu oskarżonemu Markowi Andrzejowi B. dowodu rzeczowego jest przepis art. 230 § 2 kpk,
II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,
III. na podstawie art. 85 i art. 86 § 1 kk wymierza oskarżonemu Danielowi Piotrowi M. karę łączną pozbawienia wolności w rozmiarze 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy,
IV. na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonych wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności zalicza okresy rzeczywistego pozbawienia wolności wobec Marka Andrzeja B. od dnia 12 stycznia 2006 r. do dnia 12 grudnia 2006 r., a wobec Daniela Piotra M. od dnia 12 stycznia 2006 r. do dnia 24 lipca 2006 r.,
V. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej w W. - adw. Renaty L. kwotę 732 (siedemset trzydzieści dwa) złote, w tym 22% VAT, tytułem obrony z urzędu oskarżonego Daniela Piotra M. w postępowaniu odwoławczym,
VI. zwalnia obu oskarżonych od uiszczania kosztów sądowych w sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa.
Sędziowie: SA Maria Mrozik-Sztykiel, SO del. do SA Karol Dałek (sprawozdawca).
Protokolant: Kazimiera Zbysińska.
Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny przy udziale Prokuratora Barbary Sitek po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2006 r. sprawy:
1. Daniela Piotra M. oskarżonego z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk; art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 kk; z art. 57 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk; z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;
2. Marka Andrzeja B. oskarżonego z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk; art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 kk; z art. 57 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk; z art. 54 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk; z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 24 lipca 2006 r. (...)
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
a) uchyla orzeczenie o karach łącznych pozbawienia wolności i grzywny orzeczonych wobec oskarżonych Daniela Piotra M. i Marka Andrzeja B. w pkt 6 wyroku,
b) w ramach przypisanych oskarżonemu Danielowi Piotrowi M. w punktach 1, 2 i 3 wyroku oraz oskarżonemu Markowi Andrzejowi B. w punktach 1, 2, 3 i 5 wyroku poszczególnych przestępstw uznaje Daniela Piotra M. i Marka Andrzeja B. za winnych tego, że w okresie od marca 2003 r. do dnia 12 stycznia 2006 r. w miejscowości P., woj. m., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, prowadząc plantację w trzech przystosowanych do tego specjalnie pomieszczeniach wytworzyli oraz wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, w stosunku do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania, posiadali w znacznej ilości około 6-7 kg środków odurzających w postaci ziela konopi, innych niż włókniste, które zaliczane są do środków odurzających grupy IV-N, a następnie w okresie od kwietnia 2005 r. do grudnia 2005 r. w nieustalonych miejscowościach na trasie W.-P., w kwietniu, maju i lipcu 2005 r., wbrew przepisom ustawy poprzez sprzedanie nieustalonej osobie, wprowadzili do obrotu znaczną ilość środków odurzających, tj. ok. 1.200 gram ziela konopi, innych niż włókniste, zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N, o wartości nie mniejszej niż 9.400 złotych oraz we wrześniu i grudniu 2005 r., wbrew przepisom ustawy, usiłowali wprowadzić do obrotu znaczną ilość środków odurzających, tj. ok. 1.263 gramy ziela konopi, innych niż włókniste, zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N, o wartości nie mniejszej niż 3.200 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na brak odbiorcy, co wyczerpuje dyspozycję art. 53 ust. 2 i art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i skazuje ich z mocy wymienionych przepisów, a na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1 i 3 kk wymierza Danielowi Piotrowi M. karę 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych, Markowi Andrzejowi B. karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i grzywnę w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych,
c) podstawę prawną orzeczonego w pkt 8 wyroku środka karnego przepadku uzupełnia o przepis art. 44 § 2 kk, a nadto przyjmuje, że podstawą prawną orzeczonego zwrotu oskarżonemu Markowi Andrzejowi B. dowodu rzeczowego jest przepis art. 230 § 2 kpk,
II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,
III. na podstawie art. 85 i art. 86 § 1 kk wymierza oskarżonemu Danielowi Piotrowi M. karę łączną pozbawienia wolności w rozmiarze 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy,
IV. na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonych wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności zalicza okresy rzeczywistego pozbawienia wolności wobec Marka Andrzeja B. od dnia 12 stycznia 2006 r. do dnia 12 grudnia 2006 r., a wobec Daniela Piotra M. od dnia 12 stycznia 2006 r. do dnia 24 lipca 2006 r.,
V. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej w W. - adw. Renaty L. kwotę 732 (siedemset trzydzieści dwa) złote, w tym 22% VAT, tytułem obrony z urzędu oskarżonego Daniela Piotra M. w postępowaniu odwoławczym,
VI. zwalnia obu oskarżonych od uiszczania kosztów sądowych w sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa.
Spoiler:
Daniel Piotr M. i Marek Andrzej B. oskarżeni zostali o to, że:
I. w okresie od marca 2005 r. do 12 stycznia 2006 r. w miejscowości P., gm. S.K., w woj. m., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, prowadząc plantację w trzech pomieszczeniach, wytworzyli i posiadali w znacznej ilości około 6-7 kg środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste, które zaliczane są do środków odurzających grupy IV-N, przy czym dodatkowo Marek B. posiadał je wspólnie i w porozumieniu z konkubiną Iwoną Barbarą P.-K. (w stosunku do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania), tj. o czyn z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk,
II. w okresie od kwietnia 2005 r. do grudnia 2005 r. w miejscowościach nieustalonych na trasie W.-P., działając w ciągu przestępstw, wspólnie i w porozumieniu:
- w kwietniu 2005 r. wbrew przepisom ustawy poprzez sprzedanie nieustalonej osobie wprowadzili do obrotu znaczną ilość środków odurzających tj. około 400 g ziela konopi innych niż włókniste zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N o wartości nie mniejszej niż 3.200 złotych,
- w maju 2005 r. wbrew przepisom ustawy poprzez sprzedanie nieustalonej osobie wprowadzili do obrotu znaczną ilość środków odurzających, tj. około 400 g ziela konopi innych niż włókniste zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N o wartości nie mniejszej niż 3.200 zł,
- w lipcu 2005 r. wbrew przepisom ustawy poprzez sprzedanie nieustalonej osobie wprowadzili do obrotu znaczną ilość środków odurzających, tj. około 400 g ziela konopi innych niż włókniste zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N o wartości nie mniejszej niż 3.200 zł,
- we wrześniu 2005 r. wbrew przepisom ustawy usiłowali wprowadzić do obrotu znaczną ilość środków odurzających, tj. około 400 g ziela konopi innych niż włókniste zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N o wartości nie mniejszej niż 3.200 zł,
- w grudniu 2005 r. wbrew przepisom usiłowali wprowadzić do obrotu znaczną ilość środków odurzających, tj. około 863 g ziela konopi innych niż włókniste zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N o wartości nie ustalonej, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na brak odbiorcy,
tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 kk,
III. w okresie od marca 2003 r. do marca 2005 r. w miejscowości P., gm. S.K., w woj. m., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu poprzez prowadzenie plantacji doświadczalnej ziela konopi innych niż włókniste zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N, remontowanie pomieszczeń, dostosowanie instalacji elektrycznej czynili przygotowania do popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
tj. o czyn z art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk,
a nadto Daniela P.M. o to, że:
IV. w dniu 12 stycznia 2006 r. w K. w mieszkaniu nr 6 ul. S. 15, w woj. ł., wbrew przepisom ustawy posiadał 1,41 g brutto środków odurzających w postaci heroiny i kofeiny zaliczanych do środków odurzających grupy I-N,
tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
i ponadto Marka A.B. o to, że:
V. w okresie od kwietnia 2003 r. do 12 stycznia 2006 r. w miejscowości P., gm. S.K., w woj. m., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, posiadał przyrządy i urządzenia do prowadzenia i wytwarzania plantacji ziela konopi innych niż włókniste, które zaliczane są do środków odurzających grupy IV-N w postaci termo-wentylatorów, agregatu grzewczego, 5 sztuk transformatorów, tablicy rozdzielczej prądu stałego, wagi elektronicznej, wagi szalkowej, 3 suszarek i 25 lamp sodowych oraz wszedł w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia przestępstwa określonego w art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,
tj. o czyn z art. 54 ust. 1 i 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk,
VI. w dniu 12 stycznia 2006 r. w miejscowości P., gm. S.K., w woj. m., wbrew przepisom ustawy, posiadał w znacznej ilości, tj. 863 g środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N,
tj. o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.
Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia 24 lipca 2006 r. w sprawie (...) uznał oskarżonych Daniela Piotra M. i Marka Andrzeja B. za winnych popełnienia zarzuconych im czynów. Przy czym w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie 1 wyroku Sąd przyjął, iż obaj oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, w stosunku do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania i za tak opisany czyn w oparciu o przepis art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 12 kk wymierzył Danielowi P.M. karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 20 zł, a Markowi A.B. karę 4 lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 20 zł. Za czyn przypisany w punkcie 2 wyroku Sąd w oparciu o przepis art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył obu oskarżonym kary po 2 lata pozbawienia wolności i grzywny po 100 stawek po 20 zł każda, a za czyn przypisany w punkcie 3 wyroku na mocy art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk wymierzył obu oskarżonym kary po 1 roku pozbawienia wolności.
Ponadto za czyn przypisany Danielowi P.M. w punkcie 4 wyroku na mocy art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd Okręgowy wymierzył temu oskarżonemu karę 9 miesięcy pozbawienia wolności.
Sąd Okręgowy uznając oskarżonego Marka A.B. za winnego popełnienia czynów przypisanych mu w punkcie 5 wyroku, w odniesieniu do czynu opisanego z punktu V aktu oskarżenia wyeliminował z jego opisu sformułowanie, iż oskarżony wszedł w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia przestępstwa określonego w art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w oparciu o przepis art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności, a za czyn opisany w punkcie VI aktu oskarżenia na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.
Z mocy art. 85 kk, art. 86 § 1 kk za zbiegające się przestępstwa wymierzył oskarżonym kary łączne:
- Danielowi Piotrowi M. w rozmiarze 4 lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 100 stawek po 20 zł każda,
- Markowi Andrzejowi B. w rozmiarze 4 lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 100 stawek po 20 zł każda.
Ponadto z mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 12 stycznia 2006 r.
Jednocześnie Sąd w oparciu o przepis art. 70 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek dowodów rzeczowych, a także zarządził stosowne wynagrodzenie na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego Daniela P.M. oraz zwolnił obu oskarżonych z kosztów procesu.
Powyższy wyrok zaskarżyli apelacjami obrońcy obu oskarżonych.
Obrońca oskarżonego Daniela Piotra M. zaskarżył wyrok w zakresie punktów 1, 2 i 6 zarzucając obrazę przepisów prawa materialnego, art. 60 § 3 kk polegającą na uznaniu, że materiał dowodowy w sprawie, a w szczególności wyjaśnienia oskarżonego Daniela M. złożone na etapie postępowania przygotowawczego, w których ujawnił on istotne okoliczności przestępstw opisanych w pkt I i II aktu oskarżenia oraz informacje dotyczące osób uczestniczących w ich popełnieniu, nie dają podstaw do zastosowania nadzwyczajnego obligatoryjnego złagodzenia kary, chociaż w rzeczywistości jego wyjaśnienia z tej fazy postępowania karnego stały się podstawą ustaleń faktycznych w sprawie oraz przesłanką dla organów ścigania do wyłączenia materiałów do odrębnego prowadzenia w celu ujęcia sprawców współdziałających z tymże oskarżonym.
W konkluzji apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1 i zastosowanie do oskarżonego Daniela Piotra M. obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności zgodnie z art. 60 § 3 w zw. z § 6 pkt 1 kk, w pkt 2 przez zastosowanie obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności zgodnie z art. 60 § 3 w zw. z § 6 pkt 2 kk i wymierzenie przy zastosowaniu pełnej zasady absorpcji nowej znacznie łagodniejszej kary łącznej pozbawienia wolności.
Obrońca oskarżonego Marka Andrzeja B. zaskarżył wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze na korzyść oskarżonego podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary w postaci rażącej jej surowości odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 wyroku oraz rażącą surowość wymierzonej oskarżonemu kary łącznej, w sytuacji gdy oskarżony Marek B.:
- przyznał się do zarzucanych mu czynów i wyczerpująco wyjaśnił na temat okoliczności istotnych w niniejszej sprawie,
- popełnił zarzucane mu czyny z niedostatku (był bezdomny), chcąc utrzymać konkubinę i ich dziecko,
- w okresie, w którym został zatrzymany, kończył uprawę konopi („wygaszał plantację” - k. 373-375, 348), gdyż - jak wyjaśniał - zamierzał zająć się uczciwą pracą,
- w zarzucanych mu czynach pełnił rolę podrzędną w stosunku do współoskarżonego Daniela M., który wyłącznie sam organizował przeważającą część przestępczego przedsięwzięcia, w tym utrzymywał kontakty z osobami finansującymi hodowlę konopi indyjskich, otrzymywał od nich pieniądze, poszukiwał odbiorców narkotyków, którym sprzedawał marihuanę, podczas gdy oskarżony Marek B. odpowiedzialny był wyłącznie za kwestie uprawy konopi indyjskich.
W konkluzji apelujący wnosił o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez:
- zmniejszenie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego za czyn wymieniony w punkcie 1 wyroku do 3 lat pozbawienia wolności,
- rozwiązanie orzeczonej kary łącznej i połączenie kar pozbawienia wolności wymierzonych za poszczególne czyny zgodnie z zasadą pełnej absorpcji i orzeczenie kary łącznej pozbawienia wolności w wysokości 3 lat.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacje obu obrońców uznać należy za skuteczne o tyle, że ich wywiedzenie dało procesową możliwość dokonania przez Sąd Apelacyjny niezbędnej zmiany zaskarżonego wyroku. Zmiana ta spowodowana została jednak okolicznościami dostrzeżonymi z urzędu, a nie podniesionymi w środkach odwoławczych. Apelacja obrońcy oskarżonego Marka B. wprost, a apelacja obrońcy oskarżonego Daniela M. pośrednio, gdyż istotą zarzutu jest obraza prawa materialnego, której efektem ma być niezastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary, koncentrują się na orzeczeniu Sądu Okręgowego w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karach. W tym zakresie, uwzględniając ostateczny kształt orzeczenia Sądu Apelacyjnego, apelacje te nie zasługują na uwzględnienie. Jednakże fakt zaskarżenia wyroku przez obrońców obu oskarżonych oraz kierunek środków odwoławczych uczyniły możliwym dokonanie koniecznej zmiany wyroku, w zakresie opisu i kwalifikacji prawnej czynów, na korzyść oskarżonych.
Z uwagi na treść wyroku Sądu Apelacyjnego oraz rodzaj zarzutów podniesionych w środku odwoławczym, ściśle związanych z rozstrzygnięciem co do kary, apelacja obrońcy oskarżonego Marka B. omówiona zostanie w dalszej kolejności.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, środek odwoławczy obrońcy oskarżonego Daniela M. nie zasługuje na uwzględnienie. Podkreślić należy, że podnoszone przez skarżącego kwestie były, jakkolwiek pośrednio, przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego i znalazły odzwierciedlenie w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 5-6 uzasadnienia). Dotyczy to mianowicie trafnych rozważań Sądu meriti związanych z zakresem i przyczynami częściowej zmiany przez obu oskarżonych wyjaśnień w czasie rozprawy głównej. W szczególności wskazać należy na wyjaśnienia co do ilości wyprodukowanego środka odurzającego oraz rzekomych planów zaprzestania uprawy konopi indyjskich (k. 480-482, 482-483). Ponadto Sąd Okręgowy prawidłowo dostrzega, że obaj oskarżeni we wskazany wyżej sposób podejmują próbę umniejszenia swojej odpowiedzialności. Na kanwie powołanych ustaleń faktycznych wskazać należy, że warunkiem stosowania przepisu art. 60 § 3 kk jest właściwa, a nie instrumentalna, postawa oraz prawdomówność oskarżonego ujawniającego informacje. Jeżeli sprawca na pewnym etapie postępowania zachowuje się zgodnie z normą przepisu art. 60 § 3 kk, a następnie odwołuje lub zmienia swoje dotychczasowe wyjaśnienia, to nie może on liczyć na nadzwyczajne złagodzenie kary (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 grudnia 1999 r. II AKa 326/99 OSA 2000/9 poz. 67 str. 28; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 22 listopada 2000 r. II AKa 202/2000 Krakowskie Zeszyty Sądowe 2000/11 poz. 41). Kwestii tych nie dostrzega skarżący, a mają one fundamentalne znaczenie i uniemożliwiają zastosowanie wobec Daniela M. dobrodziejstwa art. 60 § 3 kk. Ponadto wskazać należy, że obrońca oskarżonego uwypukla w treści wywiedzionej apelacji, okoliczności związane z ujawnieniem przez Daniela M. osób współdziałających z nim w popełnieniu przestępstwa. Argumentacja taka nie znajduje uzasadnienia, gdyż wyprowadzone z oceny materiału dowodowego wnioski apelującego są sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Daniel M. podaje jedynie imiona tych osób i praktycznie żadnych innych danych ułatwiających organom ścigania ich ustalenie, gdyż uczynienie tego wymaga przeprowadzania żmudnych czynności wykrywczych. Na potrzebę takich czynności, wbrew twierdzeniom obrońcy wskazuje fakt, że w tym zakresie materiały musiały być wyłączone do odrębnego postępowania. Argument, że jest to cała wiedza, jaką co do tych okoliczności posiada oskarżony, nie wytrzymuje logicznej krytyki. Zważyć bowiem należy, że oskarżonego z tymi osobami łączyć musiała bliższa znajomość, nie tylko z imienia, skoro, jak wynika z jego wyjaśnień (k. 235-240, 269-296v) otrzymał od nich znaczną mającą wynosić 10.000 dolarów sumę pieniędzy, na uruchomienie produkcji narkotyków. Dlatego w ocenie Sądu Apelacyjnego warunek ustawowy zastosowania instytucji z art. 60 § 3 kk, dotyczący ujawnienia osób uczestniczących w przestępstwie nie został przez oskarżonego Daniela M. wypełniony.
Z powyższych względów apelacja obrońcy oskarżonego Daniela M. zmierzająca do wykazania, że wobec tego oskarżonego winno być zastosowane nadzwyczajne złagodzenie kary w oparciu o dyspozycję przepisu art. 60 § 3 kk nie zasługuje na uwzględnienie.
Analiza treści zaskarżonego wyroku przez pryzmat oceny całości materiału dowodowego ujawnionego w sprawie oraz wypływających z niej ustaleń faktycznych doprowadziła Sąd Apelacyjny do przekonania, iż zaskarżone orzeczenie dotknięte jest istotnymi mankamentami wymagającymi podjęcia, z urzędu, działań zmierzających do ich usunięcia. Sąd Okręgowy bezkrytycznie przyjął konstrukcję zarzutów za aktem oskarżenia nie dokonując w tym zakresie istotnych zmian. Tymczasem przyjęte rozwiązanie jest wynikiem błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania dyspozycji art. 12 kk. Zgodnie z dyspozycją art. 12 kk z góry powzięty zamiar oznacza zamiar, który już w chwili jego podjęcia odnosi się do wszystkich zindywidualizowanych, co najmniej w ogólnym zarysie, zachowań, składających się na czyn ciągły (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 1999 r. IV KKN 28/99 Prokuratura i Prawo - dodatek 1999/10 poz. 2). Znaczy to, że sprawca chce popełnić dwa lub więcej zachowań lub też przewidując możliwość ich popełnienia na to się godzi. Odnosząc te rozważania do realiów dowodowych niniejszego postępowania stwierdzić należy, że analiza wyjaśnień oskarżonych oraz elementy przedmiotowe podejmowanych przez nich zachowań wskazują jednoznacznie, że Daniel M. i Marek B. przystąpili do realizacji czynu zabronionego, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej ze z góry powziętym zamiarem wytwarzania określonych środków odurzających w znacznej ilości w celu wprowadzenia ich do obrotu. Ustalenie to, w świetle dowodów, jest bezsporne, jednakże Sąd meriti z tych ustaleń nie wyprowadził właściwych wniosków co do opisu i kwalifikacji prawnej przestępstw, jakie należy przypisać oskarżonym. Podkreślić bowiem należy, że stosowanie konstrukcji czynu ciągłego, jako instytucji prawa materialnego, nie jest jedynie prawem, lecz obowiązkiem sądu orzekającego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 1983 r. IV KR 341/82 OSNPG 1983/8-9 poz. 91 str. 6). W sytuacji natomiast, gdy tak jak to ma miejsce w niniejszej sprawie poszczególne zachowania wypełniają znamiona określone w więcej niż w jednym przepisie ustawy karnej, konieczne jest powołanie w kwalifikacji prawnej również art. 11 § 2 kk. Właśnie ten istniejący, z góry powzięty zamiar, czyni wadliwym traktowanie poszczególnych zachowań jako odrębnych przestępstw czy odrębnych czynów ciągłych oraz odrębnych ciągów przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk.
Ponadto wskazać należy, że jakkolwiek ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. przewiduje karalność przygotowania do popełnienia określonych przestępstw stypizowanych w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii, to nie znaczy, że w każdym wypadku stwierdzenie zaistnienia przygotowania będzie uzasadniało potraktowanie takiego zachowania jako odrębnego bytu przestępnego. Realizacja przestępstwa w swym „pochodzie” zawsze przechodzi przez poszczególne, kolejne stadia: przygotowania, usiłowania i dokonania. Przygotowanie karalne jest tylko wtedy, gdy ustawa tak stanowi (art. 16 § 2 kk), a usiłowanie karalne jest zawsze. Jednakże, gdy realizacja przestępstwa wejdzie w fazę dokonania, to sprawca ponosi odpowiedzialność za dokonanie, a nie za przygotowanie i usiłowanie, które należy traktować jako czyny współukarane uprzednie. Ustawodawca wprowadza karalność przygotowania do niektórych przestępstw tylko dlatego, aby możliwa była represja karna nawet tych sprawców, którzy w swym działaniu nie wyszli poza tę formę stadialną.
Podobnej natury argumentacja dotyczy przypisanych oskarżonemu Markowi B. przestępstw w punkcie 5 wyroku. Posiadanie przyrządów przeznaczonych do niedozwolonego wytwarzania środków odurzających jest czynem współukaranym w odniesieniu do przypisanego oskarżonemu przestępstwa związanego z wytwarzaniem środków odurzających. Natomiast odpowiedzialność za posiadanie, o którym mowa w art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. zachodzić będzie wtedy, gdy sprawcy z różnych zresztą przyczyn, nie można przypisać dokonania przestępstwa niedozwolonego wytwarzania, przetwarzania lub przerobu środków odurzających, a z okoliczności wynika, że posiadane przez niego przedmioty służą lub są przeznaczone do takich celów przestępnych.
Całkowitym nieporozumieniem jest, w ocenie Sądu Apelacyjnego, przypisanie Markowi B. odrębnego przestępstwa polegającego na posiadaniu 863 gramów środków odurzających. Jest bowiem oczywiste, że posiadanie środków odurzających przez osobę, która je wytworzyła i ponosi odpowiedzialność karną za to wytworzenie, jest czynem współukaranym następczym. Uważna analiza ustaleń faktycznych w zakresie okoliczności związanych z wytwarzaniem i wprowadzaniem do obrotu środków odurzających przez Daniela M. i Marka B. nie pozostawia wątpliwości, że przedmiotowe 863 g środków odurzających jest efektem ich uprzedniej przestępczej działalności.
Uwzględniając powyższe ustalenia w zakresie oceny prawnokarnej działań podejmowanych przez obu oskarżonych Sąd Apelacyjny na zasadzie art. 437 § 1 i 2 kpk dokonał zmiany zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonych w ten sposób, że uchylił orzeczenie o karach łącznych wobec oskarżonych Daniela Piotra M. i Marka Andrzeja B., a w ramach przypisanych oskarżonemu Danielowi Piotrowi M. w punktach 1, 2 i 3 wyroku oraz oskarżonemu Markowi Andrzejowi B. w punktach 1, 2, 3 i 5 wyroku poszczególnych przestępstw uznał Daniela Piotra M. i Marka Andrzeja B. za winnych tego, że w okresie od marca 2003 r. do dnia 12 stycznia 2006 r. w miejscowości P., woj. m., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, prowadząc plantację w trzech przystosowanych do tego specjalnie pomieszczeniach wytworzyli oraz wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, w stosunku do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania, posiadali w znacznej ilości około 6-7 kg środków odurzających w postaci ziela konopi, innych niż włókniste, które zaliczane są do środków odurzających grupy IV-N, a następnie w okresie od kwietnia 2005 r. do grudnia 2005 r., w nieustalonych miejscowościach na trasie W.-P., w kwietniu, maju i lipcu 2005 r., wbrew przepisom ustawy poprzez sprzedanie nieustalonej osobie, wprowadzili do obrotu znaczną ilość środków odurzających, tj. ok. 1.200 gram ziela konopi, innych niż włókniste, zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N, o wartości nie mniejszej niż 9.400 złotych oraz we wrześniu i grudniu 2005 r., wbrew przepisom ustawy, usiłowali wprowadzić do obrotu znaczną ilość środków odurzających, tj. ok. 1.263 gramy ziela konopi, innych niż włókniste, zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N, o wartości nie mniejszej niż 3.200 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na brak odbiorcy. W ocenie Sądu Apelacyjnego, zachowanie oskarżonych wyczerpuje dyspozycję art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1 i 3 kk. Sąd Apelacyjny wymierzył Danielowi Piotrowi M. karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych, Markowi Andrzejowi B. karę 4 lat pozbawienia wolności i grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych.
Ponadto, z uwagi na fakt, że przedmiotem orzeczonego przez Sąd meriti przepadku dowodów rzeczowych były również inne przedmioty, przeznaczone do popełnienia przestępstwa niż te, których dotyczy norma przepisu art. 70 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r., Sąd Apelacyjny uzupełnił podstawę prawną orzeczonego środka karnego przepadku o przepis art. 44 § 2 kk oraz przyjął, że podstawą prawną orzeczonego zwrotu oskarżonemu Markowi B. dowodu rzeczowego jest art. 230 § 2 kpk.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, orzeczone wobec oskarżonych Daniela M. i Marka B. kary pozbawienia wolności i grzywny co do ich rodzaju i wymiaru są adekwatne do stopnia popełnionej szkodliwości czynów oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Ponadto kary te dostosowane są do stopnia zawinienia każdego z oskarżonych oraz uwzględniają potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie Sądu Apelacyjnego, okoliczności powołane, w związku z wymiarem kary, przez Sąd Okręgowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku zasługują w pełni na uwzględnienie i dlatego ich powtarzanie uznać należy za zbędne (str. 7-8 uzasadnienia). Sąd Apelacyjny podziela tę argumentację. W tym miejscu podkreślić należy, że w zakresie rozstrzygnięcia o karach wyroki Sądu Apelacyjnego i Sądu Okręgowego są ze sobą zbieżne.
Przedstawione okoliczności doprowadziły Sąd Apelacyjny do przekonania, że apelacja obrońcy oskarżonego Marka B. i powołane w niej argumenty nie zasługują na uwzględnienie i nie mogą prowadzić do rozstrzygnięcia w zakresie kary przez Sąd Apelacyjny, odmiennego co do istoty niż w wyroku Sądu Okręgowego. Zarzut rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności zarówno cząstkowej, jak i łącznej jest całkowicie chybiony. Przede wszystkim wskazać należy, że orzeczona wobec Marka B. kara pozbawienia wolności oscyluje w granicach zbliżonych do dolnego progu zagrożenia ustawowego. Podkreślić bowiem należy, że czyn z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. stanowi zbrodnię zagrożoną karą pozbawienia wolności od 3 lat.
Nietrafny jest zarzut skarżącego, że Marek B. w popełnieniu czynów miał jedynie rolę podrzędną. Bezsporne jest bowiem ustalenie, iż to on organizował i prowadził całą uprawę i produkcję środków odurzających. To, że nie uczestniczył aktywnie w sprzedaży tych środków wynikało jedynie z podziału ról, jakiego dokonali współsprawcy. Podkreślić jednak należy, że rola każdego z nich była istotna i ważna dla realizacji zamierzonego przez nich wspólnie celu przestępnego. Zagadnienia podnoszone przez obrońcę oskarżonego, a związane z postawą Marka B. w toku postępowania karnego oraz jego sytuacją rodzinną zostały uwzględnione przy wyrokowaniu przez Sąd Okręgowy czego odzwierciedleniem jest treść odnośnych fragmentów pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku (str. 7-8 uzasadnienia).
Sąd odwoławczy w pełni podziela tę argumentację, a okoliczności podnoszone w środku odwoławczym stanowią jedynie próbę nieskutecznej polemiki ze skarżonym rozstrzygnięciem.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, nieporozumieniem jest zarzut sprowadzający się w istocie do pomniejszania rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw przestępstw przypisanych Markowi B. Jest bowiem rzeczą oczywistą i nie budzącą, w odczuciu powszechnym, wątpliwości fakt ogromnego niebezpieczeństwa, jakie niesie za sobą popełnianie przestępstw stypizowanych w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii.
Przedstawiona argumentacja pozwala na stwierdzenie, że wniosek apelującego o wymierzenie Markowi B. niższej kary jest całkowicie nieuzasadniony.
Uwzględniając wszystkie powyższe okoliczności Sąd Apelacyjny dokonał zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie wskazanym powyżej, a w pozostałej części utrzymał go w mocy.
Wobec powyższego rozstrzygnięcia w stosunku do oskarżonego Daniela M. orzeczone zostały, za dwa pozostające w zbiegu realnym przestępstwa, kary jednorodzajowe i dlatego Sąd w oparciu o przepis art. 85 i art. 86 § 1 kk wymierzył temu oskarżonemu jedną karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, ścisła łączność podmiotowa i przedmiotowa między obydwoma przestępstwami uzasadnia zastosowanie zasady pełnej absorpcji. Dla osiągnięcia celów kary nie jest niezbędne, aby oskarżony ten odczuł dolegliwości wynikające z wykonania obu kar cząstkowych.
Na zasadzie przepisu art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec Marka B. kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył okres tymczasowego aresztowania od dnia 12 stycznia 2006 r. do dnia 12 grudnia 2006 r., a wobec Daniela M. na poczet kary łącznej pozbawienia wolności od dnia 12 stycznia 2006 r. do dnia 24 lipca 2006 r., co związane jest z wprowadzeniem wobec tego oskarżonego do wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w innej sprawie (k. 508).
Wysokość wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego Daniela M. Sąd Apelacyjny ustalił w oparciu o przepis § 2 ust. 3 i § 14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. (Dz. U. 2002 r. Nr 163 poz. 1348 ze zm.).
Sąd Apelacyjny w oparciu o dyspozycje art. 634 kpk i art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie obciążając nimi Skarb Państwa.
I. w okresie od marca 2005 r. do 12 stycznia 2006 r. w miejscowości P., gm. S.K., w woj. m., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, prowadząc plantację w trzech pomieszczeniach, wytworzyli i posiadali w znacznej ilości około 6-7 kg środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste, które zaliczane są do środków odurzających grupy IV-N, przy czym dodatkowo Marek B. posiadał je wspólnie i w porozumieniu z konkubiną Iwoną Barbarą P.-K. (w stosunku do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania), tj. o czyn z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk,
II. w okresie od kwietnia 2005 r. do grudnia 2005 r. w miejscowościach nieustalonych na trasie W.-P., działając w ciągu przestępstw, wspólnie i w porozumieniu:
- w kwietniu 2005 r. wbrew przepisom ustawy poprzez sprzedanie nieustalonej osobie wprowadzili do obrotu znaczną ilość środków odurzających tj. około 400 g ziela konopi innych niż włókniste zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N o wartości nie mniejszej niż 3.200 złotych,
- w maju 2005 r. wbrew przepisom ustawy poprzez sprzedanie nieustalonej osobie wprowadzili do obrotu znaczną ilość środków odurzających, tj. około 400 g ziela konopi innych niż włókniste zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N o wartości nie mniejszej niż 3.200 zł,
- w lipcu 2005 r. wbrew przepisom ustawy poprzez sprzedanie nieustalonej osobie wprowadzili do obrotu znaczną ilość środków odurzających, tj. około 400 g ziela konopi innych niż włókniste zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N o wartości nie mniejszej niż 3.200 zł,
- we wrześniu 2005 r. wbrew przepisom ustawy usiłowali wprowadzić do obrotu znaczną ilość środków odurzających, tj. około 400 g ziela konopi innych niż włókniste zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N o wartości nie mniejszej niż 3.200 zł,
- w grudniu 2005 r. wbrew przepisom usiłowali wprowadzić do obrotu znaczną ilość środków odurzających, tj. około 863 g ziela konopi innych niż włókniste zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N o wartości nie ustalonej, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na brak odbiorcy,
tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 kk,
III. w okresie od marca 2003 r. do marca 2005 r. w miejscowości P., gm. S.K., w woj. m., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu poprzez prowadzenie plantacji doświadczalnej ziela konopi innych niż włókniste zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N, remontowanie pomieszczeń, dostosowanie instalacji elektrycznej czynili przygotowania do popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
tj. o czyn z art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk,
a nadto Daniela P.M. o to, że:
IV. w dniu 12 stycznia 2006 r. w K. w mieszkaniu nr 6 ul. S. 15, w woj. ł., wbrew przepisom ustawy posiadał 1,41 g brutto środków odurzających w postaci heroiny i kofeiny zaliczanych do środków odurzających grupy I-N,
tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
i ponadto Marka A.B. o to, że:
V. w okresie od kwietnia 2003 r. do 12 stycznia 2006 r. w miejscowości P., gm. S.K., w woj. m., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, posiadał przyrządy i urządzenia do prowadzenia i wytwarzania plantacji ziela konopi innych niż włókniste, które zaliczane są do środków odurzających grupy IV-N w postaci termo-wentylatorów, agregatu grzewczego, 5 sztuk transformatorów, tablicy rozdzielczej prądu stałego, wagi elektronicznej, wagi szalkowej, 3 suszarek i 25 lamp sodowych oraz wszedł w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia przestępstwa określonego w art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,
tj. o czyn z art. 54 ust. 1 i 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk,
VI. w dniu 12 stycznia 2006 r. w miejscowości P., gm. S.K., w woj. m., wbrew przepisom ustawy, posiadał w znacznej ilości, tj. 863 g środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N,
tj. o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.
Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia 24 lipca 2006 r. w sprawie (...) uznał oskarżonych Daniela Piotra M. i Marka Andrzeja B. za winnych popełnienia zarzuconych im czynów. Przy czym w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie 1 wyroku Sąd przyjął, iż obaj oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, w stosunku do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania i za tak opisany czyn w oparciu o przepis art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 12 kk wymierzył Danielowi P.M. karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 20 zł, a Markowi A.B. karę 4 lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 20 zł. Za czyn przypisany w punkcie 2 wyroku Sąd w oparciu o przepis art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył obu oskarżonym kary po 2 lata pozbawienia wolności i grzywny po 100 stawek po 20 zł każda, a za czyn przypisany w punkcie 3 wyroku na mocy art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk wymierzył obu oskarżonym kary po 1 roku pozbawienia wolności.
Ponadto za czyn przypisany Danielowi P.M. w punkcie 4 wyroku na mocy art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd Okręgowy wymierzył temu oskarżonemu karę 9 miesięcy pozbawienia wolności.
Sąd Okręgowy uznając oskarżonego Marka A.B. za winnego popełnienia czynów przypisanych mu w punkcie 5 wyroku, w odniesieniu do czynu opisanego z punktu V aktu oskarżenia wyeliminował z jego opisu sformułowanie, iż oskarżony wszedł w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia przestępstwa określonego w art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w oparciu o przepis art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności, a za czyn opisany w punkcie VI aktu oskarżenia na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.
Z mocy art. 85 kk, art. 86 § 1 kk za zbiegające się przestępstwa wymierzył oskarżonym kary łączne:
- Danielowi Piotrowi M. w rozmiarze 4 lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 100 stawek po 20 zł każda,
- Markowi Andrzejowi B. w rozmiarze 4 lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 100 stawek po 20 zł każda.
Ponadto z mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 12 stycznia 2006 r.
Jednocześnie Sąd w oparciu o przepis art. 70 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek dowodów rzeczowych, a także zarządził stosowne wynagrodzenie na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego Daniela P.M. oraz zwolnił obu oskarżonych z kosztów procesu.
Powyższy wyrok zaskarżyli apelacjami obrońcy obu oskarżonych.
Obrońca oskarżonego Daniela Piotra M. zaskarżył wyrok w zakresie punktów 1, 2 i 6 zarzucając obrazę przepisów prawa materialnego, art. 60 § 3 kk polegającą na uznaniu, że materiał dowodowy w sprawie, a w szczególności wyjaśnienia oskarżonego Daniela M. złożone na etapie postępowania przygotowawczego, w których ujawnił on istotne okoliczności przestępstw opisanych w pkt I i II aktu oskarżenia oraz informacje dotyczące osób uczestniczących w ich popełnieniu, nie dają podstaw do zastosowania nadzwyczajnego obligatoryjnego złagodzenia kary, chociaż w rzeczywistości jego wyjaśnienia z tej fazy postępowania karnego stały się podstawą ustaleń faktycznych w sprawie oraz przesłanką dla organów ścigania do wyłączenia materiałów do odrębnego prowadzenia w celu ujęcia sprawców współdziałających z tymże oskarżonym.
W konkluzji apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1 i zastosowanie do oskarżonego Daniela Piotra M. obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności zgodnie z art. 60 § 3 w zw. z § 6 pkt 1 kk, w pkt 2 przez zastosowanie obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności zgodnie z art. 60 § 3 w zw. z § 6 pkt 2 kk i wymierzenie przy zastosowaniu pełnej zasady absorpcji nowej znacznie łagodniejszej kary łącznej pozbawienia wolności.
Obrońca oskarżonego Marka Andrzeja B. zaskarżył wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze na korzyść oskarżonego podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary w postaci rażącej jej surowości odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 wyroku oraz rażącą surowość wymierzonej oskarżonemu kary łącznej, w sytuacji gdy oskarżony Marek B.:
- przyznał się do zarzucanych mu czynów i wyczerpująco wyjaśnił na temat okoliczności istotnych w niniejszej sprawie,
- popełnił zarzucane mu czyny z niedostatku (był bezdomny), chcąc utrzymać konkubinę i ich dziecko,
- w okresie, w którym został zatrzymany, kończył uprawę konopi („wygaszał plantację” - k. 373-375, 348), gdyż - jak wyjaśniał - zamierzał zająć się uczciwą pracą,
- w zarzucanych mu czynach pełnił rolę podrzędną w stosunku do współoskarżonego Daniela M., który wyłącznie sam organizował przeważającą część przestępczego przedsięwzięcia, w tym utrzymywał kontakty z osobami finansującymi hodowlę konopi indyjskich, otrzymywał od nich pieniądze, poszukiwał odbiorców narkotyków, którym sprzedawał marihuanę, podczas gdy oskarżony Marek B. odpowiedzialny był wyłącznie za kwestie uprawy konopi indyjskich.
W konkluzji apelujący wnosił o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez:
- zmniejszenie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego za czyn wymieniony w punkcie 1 wyroku do 3 lat pozbawienia wolności,
- rozwiązanie orzeczonej kary łącznej i połączenie kar pozbawienia wolności wymierzonych za poszczególne czyny zgodnie z zasadą pełnej absorpcji i orzeczenie kary łącznej pozbawienia wolności w wysokości 3 lat.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacje obu obrońców uznać należy za skuteczne o tyle, że ich wywiedzenie dało procesową możliwość dokonania przez Sąd Apelacyjny niezbędnej zmiany zaskarżonego wyroku. Zmiana ta spowodowana została jednak okolicznościami dostrzeżonymi z urzędu, a nie podniesionymi w środkach odwoławczych. Apelacja obrońcy oskarżonego Marka B. wprost, a apelacja obrońcy oskarżonego Daniela M. pośrednio, gdyż istotą zarzutu jest obraza prawa materialnego, której efektem ma być niezastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary, koncentrują się na orzeczeniu Sądu Okręgowego w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karach. W tym zakresie, uwzględniając ostateczny kształt orzeczenia Sądu Apelacyjnego, apelacje te nie zasługują na uwzględnienie. Jednakże fakt zaskarżenia wyroku przez obrońców obu oskarżonych oraz kierunek środków odwoławczych uczyniły możliwym dokonanie koniecznej zmiany wyroku, w zakresie opisu i kwalifikacji prawnej czynów, na korzyść oskarżonych.
Z uwagi na treść wyroku Sądu Apelacyjnego oraz rodzaj zarzutów podniesionych w środku odwoławczym, ściśle związanych z rozstrzygnięciem co do kary, apelacja obrońcy oskarżonego Marka B. omówiona zostanie w dalszej kolejności.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, środek odwoławczy obrońcy oskarżonego Daniela M. nie zasługuje na uwzględnienie. Podkreślić należy, że podnoszone przez skarżącego kwestie były, jakkolwiek pośrednio, przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego i znalazły odzwierciedlenie w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 5-6 uzasadnienia). Dotyczy to mianowicie trafnych rozważań Sądu meriti związanych z zakresem i przyczynami częściowej zmiany przez obu oskarżonych wyjaśnień w czasie rozprawy głównej. W szczególności wskazać należy na wyjaśnienia co do ilości wyprodukowanego środka odurzającego oraz rzekomych planów zaprzestania uprawy konopi indyjskich (k. 480-482, 482-483). Ponadto Sąd Okręgowy prawidłowo dostrzega, że obaj oskarżeni we wskazany wyżej sposób podejmują próbę umniejszenia swojej odpowiedzialności. Na kanwie powołanych ustaleń faktycznych wskazać należy, że warunkiem stosowania przepisu art. 60 § 3 kk jest właściwa, a nie instrumentalna, postawa oraz prawdomówność oskarżonego ujawniającego informacje. Jeżeli sprawca na pewnym etapie postępowania zachowuje się zgodnie z normą przepisu art. 60 § 3 kk, a następnie odwołuje lub zmienia swoje dotychczasowe wyjaśnienia, to nie może on liczyć na nadzwyczajne złagodzenie kary (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 grudnia 1999 r. II AKa 326/99 OSA 2000/9 poz. 67 str. 28; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 22 listopada 2000 r. II AKa 202/2000 Krakowskie Zeszyty Sądowe 2000/11 poz. 41). Kwestii tych nie dostrzega skarżący, a mają one fundamentalne znaczenie i uniemożliwiają zastosowanie wobec Daniela M. dobrodziejstwa art. 60 § 3 kk. Ponadto wskazać należy, że obrońca oskarżonego uwypukla w treści wywiedzionej apelacji, okoliczności związane z ujawnieniem przez Daniela M. osób współdziałających z nim w popełnieniu przestępstwa. Argumentacja taka nie znajduje uzasadnienia, gdyż wyprowadzone z oceny materiału dowodowego wnioski apelującego są sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Daniel M. podaje jedynie imiona tych osób i praktycznie żadnych innych danych ułatwiających organom ścigania ich ustalenie, gdyż uczynienie tego wymaga przeprowadzania żmudnych czynności wykrywczych. Na potrzebę takich czynności, wbrew twierdzeniom obrońcy wskazuje fakt, że w tym zakresie materiały musiały być wyłączone do odrębnego postępowania. Argument, że jest to cała wiedza, jaką co do tych okoliczności posiada oskarżony, nie wytrzymuje logicznej krytyki. Zważyć bowiem należy, że oskarżonego z tymi osobami łączyć musiała bliższa znajomość, nie tylko z imienia, skoro, jak wynika z jego wyjaśnień (k. 235-240, 269-296v) otrzymał od nich znaczną mającą wynosić 10.000 dolarów sumę pieniędzy, na uruchomienie produkcji narkotyków. Dlatego w ocenie Sądu Apelacyjnego warunek ustawowy zastosowania instytucji z art. 60 § 3 kk, dotyczący ujawnienia osób uczestniczących w przestępstwie nie został przez oskarżonego Daniela M. wypełniony.
Z powyższych względów apelacja obrońcy oskarżonego Daniela M. zmierzająca do wykazania, że wobec tego oskarżonego winno być zastosowane nadzwyczajne złagodzenie kary w oparciu o dyspozycję przepisu art. 60 § 3 kk nie zasługuje na uwzględnienie.
Analiza treści zaskarżonego wyroku przez pryzmat oceny całości materiału dowodowego ujawnionego w sprawie oraz wypływających z niej ustaleń faktycznych doprowadziła Sąd Apelacyjny do przekonania, iż zaskarżone orzeczenie dotknięte jest istotnymi mankamentami wymagającymi podjęcia, z urzędu, działań zmierzających do ich usunięcia. Sąd Okręgowy bezkrytycznie przyjął konstrukcję zarzutów za aktem oskarżenia nie dokonując w tym zakresie istotnych zmian. Tymczasem przyjęte rozwiązanie jest wynikiem błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania dyspozycji art. 12 kk. Zgodnie z dyspozycją art. 12 kk z góry powzięty zamiar oznacza zamiar, który już w chwili jego podjęcia odnosi się do wszystkich zindywidualizowanych, co najmniej w ogólnym zarysie, zachowań, składających się na czyn ciągły (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 1999 r. IV KKN 28/99 Prokuratura i Prawo - dodatek 1999/10 poz. 2). Znaczy to, że sprawca chce popełnić dwa lub więcej zachowań lub też przewidując możliwość ich popełnienia na to się godzi. Odnosząc te rozważania do realiów dowodowych niniejszego postępowania stwierdzić należy, że analiza wyjaśnień oskarżonych oraz elementy przedmiotowe podejmowanych przez nich zachowań wskazują jednoznacznie, że Daniel M. i Marek B. przystąpili do realizacji czynu zabronionego, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej ze z góry powziętym zamiarem wytwarzania określonych środków odurzających w znacznej ilości w celu wprowadzenia ich do obrotu. Ustalenie to, w świetle dowodów, jest bezsporne, jednakże Sąd meriti z tych ustaleń nie wyprowadził właściwych wniosków co do opisu i kwalifikacji prawnej przestępstw, jakie należy przypisać oskarżonym. Podkreślić bowiem należy, że stosowanie konstrukcji czynu ciągłego, jako instytucji prawa materialnego, nie jest jedynie prawem, lecz obowiązkiem sądu orzekającego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 1983 r. IV KR 341/82 OSNPG 1983/8-9 poz. 91 str. 6). W sytuacji natomiast, gdy tak jak to ma miejsce w niniejszej sprawie poszczególne zachowania wypełniają znamiona określone w więcej niż w jednym przepisie ustawy karnej, konieczne jest powołanie w kwalifikacji prawnej również art. 11 § 2 kk. Właśnie ten istniejący, z góry powzięty zamiar, czyni wadliwym traktowanie poszczególnych zachowań jako odrębnych przestępstw czy odrębnych czynów ciągłych oraz odrębnych ciągów przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk.
Ponadto wskazać należy, że jakkolwiek ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. przewiduje karalność przygotowania do popełnienia określonych przestępstw stypizowanych w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii, to nie znaczy, że w każdym wypadku stwierdzenie zaistnienia przygotowania będzie uzasadniało potraktowanie takiego zachowania jako odrębnego bytu przestępnego. Realizacja przestępstwa w swym „pochodzie” zawsze przechodzi przez poszczególne, kolejne stadia: przygotowania, usiłowania i dokonania. Przygotowanie karalne jest tylko wtedy, gdy ustawa tak stanowi (art. 16 § 2 kk), a usiłowanie karalne jest zawsze. Jednakże, gdy realizacja przestępstwa wejdzie w fazę dokonania, to sprawca ponosi odpowiedzialność za dokonanie, a nie za przygotowanie i usiłowanie, które należy traktować jako czyny współukarane uprzednie. Ustawodawca wprowadza karalność przygotowania do niektórych przestępstw tylko dlatego, aby możliwa była represja karna nawet tych sprawców, którzy w swym działaniu nie wyszli poza tę formę stadialną.
Podobnej natury argumentacja dotyczy przypisanych oskarżonemu Markowi B. przestępstw w punkcie 5 wyroku. Posiadanie przyrządów przeznaczonych do niedozwolonego wytwarzania środków odurzających jest czynem współukaranym w odniesieniu do przypisanego oskarżonemu przestępstwa związanego z wytwarzaniem środków odurzających. Natomiast odpowiedzialność za posiadanie, o którym mowa w art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. zachodzić będzie wtedy, gdy sprawcy z różnych zresztą przyczyn, nie można przypisać dokonania przestępstwa niedozwolonego wytwarzania, przetwarzania lub przerobu środków odurzających, a z okoliczności wynika, że posiadane przez niego przedmioty służą lub są przeznaczone do takich celów przestępnych.
Całkowitym nieporozumieniem jest, w ocenie Sądu Apelacyjnego, przypisanie Markowi B. odrębnego przestępstwa polegającego na posiadaniu 863 gramów środków odurzających. Jest bowiem oczywiste, że posiadanie środków odurzających przez osobę, która je wytworzyła i ponosi odpowiedzialność karną za to wytworzenie, jest czynem współukaranym następczym. Uważna analiza ustaleń faktycznych w zakresie okoliczności związanych z wytwarzaniem i wprowadzaniem do obrotu środków odurzających przez Daniela M. i Marka B. nie pozostawia wątpliwości, że przedmiotowe 863 g środków odurzających jest efektem ich uprzedniej przestępczej działalności.
Uwzględniając powyższe ustalenia w zakresie oceny prawnokarnej działań podejmowanych przez obu oskarżonych Sąd Apelacyjny na zasadzie art. 437 § 1 i 2 kpk dokonał zmiany zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonych w ten sposób, że uchylił orzeczenie o karach łącznych wobec oskarżonych Daniela Piotra M. i Marka Andrzeja B., a w ramach przypisanych oskarżonemu Danielowi Piotrowi M. w punktach 1, 2 i 3 wyroku oraz oskarżonemu Markowi Andrzejowi B. w punktach 1, 2, 3 i 5 wyroku poszczególnych przestępstw uznał Daniela Piotra M. i Marka Andrzeja B. za winnych tego, że w okresie od marca 2003 r. do dnia 12 stycznia 2006 r. w miejscowości P., woj. m., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, prowadząc plantację w trzech przystosowanych do tego specjalnie pomieszczeniach wytworzyli oraz wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, w stosunku do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania, posiadali w znacznej ilości około 6-7 kg środków odurzających w postaci ziela konopi, innych niż włókniste, które zaliczane są do środków odurzających grupy IV-N, a następnie w okresie od kwietnia 2005 r. do grudnia 2005 r., w nieustalonych miejscowościach na trasie W.-P., w kwietniu, maju i lipcu 2005 r., wbrew przepisom ustawy poprzez sprzedanie nieustalonej osobie, wprowadzili do obrotu znaczną ilość środków odurzających, tj. ok. 1.200 gram ziela konopi, innych niż włókniste, zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N, o wartości nie mniejszej niż 9.400 złotych oraz we wrześniu i grudniu 2005 r., wbrew przepisom ustawy, usiłowali wprowadzić do obrotu znaczną ilość środków odurzających, tj. ok. 1.263 gramy ziela konopi, innych niż włókniste, zaliczanych do środków odurzających grupy IV-N, o wartości nie mniejszej niż 3.200 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na brak odbiorcy. W ocenie Sądu Apelacyjnego, zachowanie oskarżonych wyczerpuje dyspozycję art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1 i 3 kk. Sąd Apelacyjny wymierzył Danielowi Piotrowi M. karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych, Markowi Andrzejowi B. karę 4 lat pozbawienia wolności i grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych.
Ponadto, z uwagi na fakt, że przedmiotem orzeczonego przez Sąd meriti przepadku dowodów rzeczowych były również inne przedmioty, przeznaczone do popełnienia przestępstwa niż te, których dotyczy norma przepisu art. 70 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r., Sąd Apelacyjny uzupełnił podstawę prawną orzeczonego środka karnego przepadku o przepis art. 44 § 2 kk oraz przyjął, że podstawą prawną orzeczonego zwrotu oskarżonemu Markowi B. dowodu rzeczowego jest art. 230 § 2 kpk.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, orzeczone wobec oskarżonych Daniela M. i Marka B. kary pozbawienia wolności i grzywny co do ich rodzaju i wymiaru są adekwatne do stopnia popełnionej szkodliwości czynów oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Ponadto kary te dostosowane są do stopnia zawinienia każdego z oskarżonych oraz uwzględniają potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie Sądu Apelacyjnego, okoliczności powołane, w związku z wymiarem kary, przez Sąd Okręgowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku zasługują w pełni na uwzględnienie i dlatego ich powtarzanie uznać należy za zbędne (str. 7-8 uzasadnienia). Sąd Apelacyjny podziela tę argumentację. W tym miejscu podkreślić należy, że w zakresie rozstrzygnięcia o karach wyroki Sądu Apelacyjnego i Sądu Okręgowego są ze sobą zbieżne.
Przedstawione okoliczności doprowadziły Sąd Apelacyjny do przekonania, że apelacja obrońcy oskarżonego Marka B. i powołane w niej argumenty nie zasługują na uwzględnienie i nie mogą prowadzić do rozstrzygnięcia w zakresie kary przez Sąd Apelacyjny, odmiennego co do istoty niż w wyroku Sądu Okręgowego. Zarzut rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności zarówno cząstkowej, jak i łącznej jest całkowicie chybiony. Przede wszystkim wskazać należy, że orzeczona wobec Marka B. kara pozbawienia wolności oscyluje w granicach zbliżonych do dolnego progu zagrożenia ustawowego. Podkreślić bowiem należy, że czyn z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. stanowi zbrodnię zagrożoną karą pozbawienia wolności od 3 lat.
Nietrafny jest zarzut skarżącego, że Marek B. w popełnieniu czynów miał jedynie rolę podrzędną. Bezsporne jest bowiem ustalenie, iż to on organizował i prowadził całą uprawę i produkcję środków odurzających. To, że nie uczestniczył aktywnie w sprzedaży tych środków wynikało jedynie z podziału ról, jakiego dokonali współsprawcy. Podkreślić jednak należy, że rola każdego z nich była istotna i ważna dla realizacji zamierzonego przez nich wspólnie celu przestępnego. Zagadnienia podnoszone przez obrońcę oskarżonego, a związane z postawą Marka B. w toku postępowania karnego oraz jego sytuacją rodzinną zostały uwzględnione przy wyrokowaniu przez Sąd Okręgowy czego odzwierciedleniem jest treść odnośnych fragmentów pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku (str. 7-8 uzasadnienia).
Sąd odwoławczy w pełni podziela tę argumentację, a okoliczności podnoszone w środku odwoławczym stanowią jedynie próbę nieskutecznej polemiki ze skarżonym rozstrzygnięciem.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, nieporozumieniem jest zarzut sprowadzający się w istocie do pomniejszania rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw przestępstw przypisanych Markowi B. Jest bowiem rzeczą oczywistą i nie budzącą, w odczuciu powszechnym, wątpliwości fakt ogromnego niebezpieczeństwa, jakie niesie za sobą popełnianie przestępstw stypizowanych w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii.
Przedstawiona argumentacja pozwala na stwierdzenie, że wniosek apelującego o wymierzenie Markowi B. niższej kary jest całkowicie nieuzasadniony.
Uwzględniając wszystkie powyższe okoliczności Sąd Apelacyjny dokonał zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie wskazanym powyżej, a w pozostałej części utrzymał go w mocy.
Wobec powyższego rozstrzygnięcia w stosunku do oskarżonego Daniela M. orzeczone zostały, za dwa pozostające w zbiegu realnym przestępstwa, kary jednorodzajowe i dlatego Sąd w oparciu o przepis art. 85 i art. 86 § 1 kk wymierzył temu oskarżonemu jedną karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, ścisła łączność podmiotowa i przedmiotowa między obydwoma przestępstwami uzasadnia zastosowanie zasady pełnej absorpcji. Dla osiągnięcia celów kary nie jest niezbędne, aby oskarżony ten odczuł dolegliwości wynikające z wykonania obu kar cząstkowych.
Na zasadzie przepisu art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec Marka B. kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył okres tymczasowego aresztowania od dnia 12 stycznia 2006 r. do dnia 12 grudnia 2006 r., a wobec Daniela M. na poczet kary łącznej pozbawienia wolności od dnia 12 stycznia 2006 r. do dnia 24 lipca 2006 r., co związane jest z wprowadzeniem wobec tego oskarżonego do wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w innej sprawie (k. 508).
Wysokość wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego Daniela M. Sąd Apelacyjny ustalił w oparciu o przepis § 2 ust. 3 i § 14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. (Dz. U. 2002 r. Nr 163 poz. 1348 ze zm.).
Sąd Apelacyjny w oparciu o dyspozycje art. 634 kpk i art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie obciążając nimi Skarb Państwa.
Uwaga! Użytkownik PcP jest zbanowany na hyperrealu. Nie odpowie na próbę kontaktu, ani nie przeczyta odpowiedzi na post.
Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 20 grudnia 2006 r.I KZP 31/2006Odpowiednikiem obowiązującego art. 55 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485 ze zm.) był art. 42 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 1997 r. Nr 75 poz. 468 ze zm.), co do którego nigdy nie wyrażano wątpliwości, że dotyczy tych sytuacji faktycznych, w których występował element międzynarodowy - nielegalnego przemieszczania narkotyków co najmniej przez jedną granicę. Już samo brzmienie art. 55 ust. 1 pn nie pozostawia wątpliwości, że i ten przepis reguluje także tę sferę obrotu środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi lub słomą makową.
Uzasadnienie
Spoiler:
Przewodniczący: Sędzia SN Piotr Hofmański.
Sędziowie SN: Dorota Rysińska, Roman Sądej (sprawozdawca).
Protokolant: Ewa Sokołowska.
Sąd Najwyższy - Izba Karna w Warszawie na posiedzeniu przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Beaty Mik w sprawie Wojciecha B. i Krzysztofa G. po rozpoznaniu przedstawionego na podstawie art. 441 § 1 kpk przez Sąd Apelacyjny w K. postanowieniem z dnia 4 października 2006 r., sygn. akt (...) zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:
Czy zawarte w art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) określenie „przewozi przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” dotyczy przewożenia wymienionych w ustawie środków, substancji i słomy makowej przy przekroczeniu przez sprawcę przynajmniej jednej granicy międzypaństwowej RP, czy także przemieszczania narkotyków wyłącznie w obrębie terytorium Państwa.
postanowił odmówić podjęcia uchwały.
Sędziowie SN: Dorota Rysińska, Roman Sądej (sprawozdawca).
Protokolant: Ewa Sokołowska.
Sąd Najwyższy - Izba Karna w Warszawie na posiedzeniu przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Beaty Mik w sprawie Wojciecha B. i Krzysztofa G. po rozpoznaniu przedstawionego na podstawie art. 441 § 1 kpk przez Sąd Apelacyjny w K. postanowieniem z dnia 4 października 2006 r., sygn. akt (...) zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:
Czy zawarte w art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) określenie „przewozi przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” dotyczy przewożenia wymienionych w ustawie środków, substancji i słomy makowej przy przekroczeniu przez sprawcę przynajmniej jednej granicy międzypaństwowej RP, czy także przemieszczania narkotyków wyłącznie w obrębie terytorium Państwa.
postanowił odmówić podjęcia uchwały.
Spoiler:
Sąd Apelacyjny w K. przedstawione na wstępie zagadnienie prawne sformułował w następującej sytuacji procesowej:
Wyrokiem Sądu Okręgowego w N.S. dwaj oskarżeni zostali uznani za winnych m.in. tego, że w dniu 16 maja 2005 r. w Z., G. i B., okręgu n., wbrew przepisom ustawy przewozili przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, posiadając w ten sposób, znaczną ilość substancji psychotropowej (...); czyn ten zakwalifikowano jako wyczerpujący znamiona art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485 ze zm. - dalej określana: pn) w zb. z art. 62 ust. 1 i 2 tej ustawy w zw. z art. 11 § 2 kk; przy zastosowaniu art. 11 § 3 kk, na podstawie art. 55 ust. 3 pn oskarżonym wymierzono kary pozbawienia wolności i kary grzywny.
Apelacje od powyższego wyroku wnieśli obrońcy obu oskarżonych oraz prokurator. W zakresie istotnym z punktu widzenia sformułowanego zagadnienia, obrońca jednego z oskarżonych i prokurator, podnieśli zarzuty obrazy prawa materialnego - art. 55 pn, polegającej na wyrażeniu błędnego poglądu prawnego, że przewiezienie środków odurzających czy substancji psychotropowych przez terytorium RP, bez przekroczenia jej granic, wyczerpuje znamiona tego przestępstwa.
Rozważając te zarzuty odwoławcze Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że wobec innego określenia znamion w art. 55 ust. 1 pn w stosunku do art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 1997 r. Nr 75 poz. 468 ze. zm. - określana dalej: dpn), a przede wszystkim rezygnacji z terminu „tranzyt”, powstało „zagadnienie, czy dla „przewozu” (...) przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wymagane jest przewiezienie narkotyków z jednego państwa do drugiego przez terytorium Polski - jako odpowiednika określenia „tranzyt”, skoro przecież pojęcia przywóz, wywóz to jakościowo zupełnie coś innego niż przewóz”. Dalej jednak stwierdza Sąd Apelacyjny, że nie jest możliwe zaakceptowanie tezy, że ustawodawca dokonał dekryminalizacji tranzytu narkotyków, a literalna interpretacja opierająca się na założeniu, iż art. 55 pn penalizuje każde przewożenie narkotyków „przez terytorium” Polski, nawet pomiędzy blisko położonymi miejscami, mogłaby prowadzić do sytuacji absurdalnych, oderwanych od intencji ustawodawcy.
Stwierdzając, że dotychczas brak w tej materii orzecznictwa oraz literatury przedmiotu, a treść art. 55 ust. 1 pn nie jest jednoznaczna, Sąd Apelacyjny uznał za zasadne skorzystanie z instytucji przewidzianej w art. 441 § 1 kpk.
Odpowiadając na wystąpienie Sądu Apelacyjnego Prokurator Prokuratury Krajowej złożył wniosek o odmowę podjęcia uchwały, jako że wątpliwość przedstawiona przez Sąd Apelacyjny „w żadnym wypadku nie zasługuje na miano istotnej (...)”, wymagającej zasadniczej wykładni ustawy.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Stanowisko Prokuratora Prokuratury Krajowej jest w pełni zasadne. Rzeczywiście jest tak, że treść art. 55 ust. 1 pn w tej płaszczyźnie, w jakiej sformułowane zostało pytanie, nie wymaga dokonywania przez Sąd Najwyższy zasadniczej wykładni w rozumieniu art. 441 § 1 kpk. Nie wymaga tym bardziej, że realia rozpoznawanej sprawy nie dają podstaw do wyrażania przedstawionych przez Sąd Apelacyjny wątpliwości prawnych co do subsumcji dokonanych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych.
Faktem jest, że Sąd Okręgowy czyn oskarżonych, polegający na przewożeniu znacznej ilości substancji psychotropowych pomiędzy trzema blisko położonymi polskimi miejscowościami, zakwalifikował również z art. 55 ust. 3 pn (w kumulatywnym zbiegu z art. 62 ust. 1 i 2 tej ustawy). Tyle tylko, że takie rozstrzygnięcie Sąd pierwszej instancji w najmniejszym stopniu nie daje podstaw do wniosku, iż przepis art. 55 ust. 1 pn - jak ujął to Sąd Apelacyjny - „nasuwa rozbieżności interpretacyjne”.
W pierwszym rzędzie trzeba zauważyć, że poza stwierdzeniem ex cathedra, iż przyjęta kwalifikacja „nie budzi wątpliwości”, Sąd Okręgowy na poparcie swojego stanowiska nie przedstawił żadnej prawnej argumentacji.
Natomiast argumentacja taka przedstawiona została już w apelacjach obrońcy jednego z oskarżonych i oskarżyciela publicznego (w szczególności w tej ostatniej), przy czym warto dostrzec, że zbieżnie, pomimo przeciwnych stron procesowych.
Sąd odwoławczy w uzasadnieniu swego wystąpienia nie podjął analizy argumentów apelacyjnych. Tym niemniej, odwołując się do tezy o braku podstaw do uznania, że ustawodawca zrezygnował z penalizacji nielegalnego tranzytu narkotyków przez terytorium Polski oraz wskazując na „absurdalność” sytuacji do jakich prowadzi taka interpretacja jaką przyjął Sąd Okręgowy, jednoznacznie opowiedział się za jej odrzuceniem.
Niniejsze wystąpienie ocenić należy jako pochopne, nie poprzedzone rzetelną analizą i oceną zagadnienia, nie poparte rzeczową argumentacją wykazującą, że istotnie wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy w trybie art. 441 § 1 kpk.
Oczywiście zasadnie Sąd Apelacyjny dostrzegł, że odpowiednikiem obowiązującego art. 55 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485 ze zm.) był art. 42 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 1997 r. Nr 75 poz. 468 ze zm.), co do którego nigdy nie wyrażano wątpliwości, że dotyczy tych sytuacji faktycznych, w których występował element międzynarodowy -nielegalnego przemieszczania narkotyków co najmniej przez jedną granicę. Już samo brzmienie art. 55 ust. 1 pn nie pozostawia wątpliwości, że i ten przepis reguluje także tę sferę obrotu środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi lub słomą makową.
Niczego w tej mierze nie zmienia zastąpienie przy określaniu znamion tego występku zwrotu „przewozi w tranzycie”, zwrotem „przewozi przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”. Zwrot „przewozi przez”, usytuowany w art. 55 ust. 1 pn obok takich terminów, jak „przywóz”, „wywóz”, „wewnątrzwspólnotowe nabycie” czy „wewnątrzwspólnotowa dostawa”, w sposób zupełnie jednoznaczny, i to w ramach wykładni językowej, uwzględniającej wszak także reguły składni całego interpretowanego przepisu (por. L. Morawski, Wykładnia w orzecznictwie sądów. Komentarz, Toruń 2002, str. 122 i n.; M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki, Warszawa 2002, str. 143 i n.), zupełnie jednoznacznie wskazuje na objęcie zakresem normowania tylko tych sytuacji, w których dochodzi do przemieszczenia narkotyków przez co najmniej jedną granicę. Poza „przewozem”, pozostałe cztery tzw. znamiona czasownikowe zostały legalnie zdefiniowane w punktach 21, 32, 33 i 36 artykułu 4 pn, gdzie wprost mowa o przemieszczaniu narkotyków „z”, „poza” bądź „na” terytorium RP lub Wspólnoty Europejskiej. Wprawdzie „przewóz” nie został w ten sposób zdefiniowany, ale to tej postaci wprost dotyczy przepis art. 37 ust. 6 pn - w ogóle nie dostrzeżony przez Sąd Apelacyjny - stanowiący, że „przewóz przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej środków odurzających (...) jest dozwolony na podstawie pozwolenia na wywóz, wydanego przez właściwe władze kraju wywozu dla każdej przesyłki”. Owo „pozwolenie na wywóz... właściwych władz kraju wywozu”, nie pozostawia już żadnych wątpliwości, że znamię „przewozu” nie dotyczy przemieszczenia narkotyków w granicach Polski, a więc „po” (a nie „przez”) terytorium RP.
W tym stanie rzeczy zbędne staje się prezentowanie dalszych argumentów przemawiających za jednoznacznością normatywnej treści art. 55 ust. 1 pn, a odwołujących się do wykładni historycznej i celowościowej, jak również do konsekwencji wynikających z ratyfikowania przez Polskę szeregu międzynarodowych konwencji dotyczących środków odurzających, substancji psychotropowych i zwalczaniu ich nielegalnego obrotu. Autor komentarza do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r., choć krytycznie odniósł się do braku w ustawie legalnej definicji terminu „przewóz”, to analizując treść art. 55 ust. 1, nie wyrażał najmniejszych wątpliwości co do tego, że niejasno miałoby zeń wynikać, iż dotyczy „przestępstwa o charakterze międzynarodowym” (T. Srogosz, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2006, str. 379 i n. oraz str. 286).
Przedstawione powyżej rozumowanie doprowadziło Sąd Najwyższy do przekonania, że przedstawione przez Sąd Apelacyjny zagadnienie prawne nie wymagało zasadniczej wykładni ustawy, co implikowało wydanie postanowienia o odmowie podjęcia uchwały.
Wyrokiem Sądu Okręgowego w N.S. dwaj oskarżeni zostali uznani za winnych m.in. tego, że w dniu 16 maja 2005 r. w Z., G. i B., okręgu n., wbrew przepisom ustawy przewozili przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, posiadając w ten sposób, znaczną ilość substancji psychotropowej (...); czyn ten zakwalifikowano jako wyczerpujący znamiona art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485 ze zm. - dalej określana: pn) w zb. z art. 62 ust. 1 i 2 tej ustawy w zw. z art. 11 § 2 kk; przy zastosowaniu art. 11 § 3 kk, na podstawie art. 55 ust. 3 pn oskarżonym wymierzono kary pozbawienia wolności i kary grzywny.
Apelacje od powyższego wyroku wnieśli obrońcy obu oskarżonych oraz prokurator. W zakresie istotnym z punktu widzenia sformułowanego zagadnienia, obrońca jednego z oskarżonych i prokurator, podnieśli zarzuty obrazy prawa materialnego - art. 55 pn, polegającej na wyrażeniu błędnego poglądu prawnego, że przewiezienie środków odurzających czy substancji psychotropowych przez terytorium RP, bez przekroczenia jej granic, wyczerpuje znamiona tego przestępstwa.
Rozważając te zarzuty odwoławcze Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że wobec innego określenia znamion w art. 55 ust. 1 pn w stosunku do art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 1997 r. Nr 75 poz. 468 ze. zm. - określana dalej: dpn), a przede wszystkim rezygnacji z terminu „tranzyt”, powstało „zagadnienie, czy dla „przewozu” (...) przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wymagane jest przewiezienie narkotyków z jednego państwa do drugiego przez terytorium Polski - jako odpowiednika określenia „tranzyt”, skoro przecież pojęcia przywóz, wywóz to jakościowo zupełnie coś innego niż przewóz”. Dalej jednak stwierdza Sąd Apelacyjny, że nie jest możliwe zaakceptowanie tezy, że ustawodawca dokonał dekryminalizacji tranzytu narkotyków, a literalna interpretacja opierająca się na założeniu, iż art. 55 pn penalizuje każde przewożenie narkotyków „przez terytorium” Polski, nawet pomiędzy blisko położonymi miejscami, mogłaby prowadzić do sytuacji absurdalnych, oderwanych od intencji ustawodawcy.
Stwierdzając, że dotychczas brak w tej materii orzecznictwa oraz literatury przedmiotu, a treść art. 55 ust. 1 pn nie jest jednoznaczna, Sąd Apelacyjny uznał za zasadne skorzystanie z instytucji przewidzianej w art. 441 § 1 kpk.
Odpowiadając na wystąpienie Sądu Apelacyjnego Prokurator Prokuratury Krajowej złożył wniosek o odmowę podjęcia uchwały, jako że wątpliwość przedstawiona przez Sąd Apelacyjny „w żadnym wypadku nie zasługuje na miano istotnej (...)”, wymagającej zasadniczej wykładni ustawy.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Stanowisko Prokuratora Prokuratury Krajowej jest w pełni zasadne. Rzeczywiście jest tak, że treść art. 55 ust. 1 pn w tej płaszczyźnie, w jakiej sformułowane zostało pytanie, nie wymaga dokonywania przez Sąd Najwyższy zasadniczej wykładni w rozumieniu art. 441 § 1 kpk. Nie wymaga tym bardziej, że realia rozpoznawanej sprawy nie dają podstaw do wyrażania przedstawionych przez Sąd Apelacyjny wątpliwości prawnych co do subsumcji dokonanych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych.
Faktem jest, że Sąd Okręgowy czyn oskarżonych, polegający na przewożeniu znacznej ilości substancji psychotropowych pomiędzy trzema blisko położonymi polskimi miejscowościami, zakwalifikował również z art. 55 ust. 3 pn (w kumulatywnym zbiegu z art. 62 ust. 1 i 2 tej ustawy). Tyle tylko, że takie rozstrzygnięcie Sąd pierwszej instancji w najmniejszym stopniu nie daje podstaw do wniosku, iż przepis art. 55 ust. 1 pn - jak ujął to Sąd Apelacyjny - „nasuwa rozbieżności interpretacyjne”.
W pierwszym rzędzie trzeba zauważyć, że poza stwierdzeniem ex cathedra, iż przyjęta kwalifikacja „nie budzi wątpliwości”, Sąd Okręgowy na poparcie swojego stanowiska nie przedstawił żadnej prawnej argumentacji.
Natomiast argumentacja taka przedstawiona została już w apelacjach obrońcy jednego z oskarżonych i oskarżyciela publicznego (w szczególności w tej ostatniej), przy czym warto dostrzec, że zbieżnie, pomimo przeciwnych stron procesowych.
Sąd odwoławczy w uzasadnieniu swego wystąpienia nie podjął analizy argumentów apelacyjnych. Tym niemniej, odwołując się do tezy o braku podstaw do uznania, że ustawodawca zrezygnował z penalizacji nielegalnego tranzytu narkotyków przez terytorium Polski oraz wskazując na „absurdalność” sytuacji do jakich prowadzi taka interpretacja jaką przyjął Sąd Okręgowy, jednoznacznie opowiedział się za jej odrzuceniem.
Niniejsze wystąpienie ocenić należy jako pochopne, nie poprzedzone rzetelną analizą i oceną zagadnienia, nie poparte rzeczową argumentacją wykazującą, że istotnie wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy w trybie art. 441 § 1 kpk.
Oczywiście zasadnie Sąd Apelacyjny dostrzegł, że odpowiednikiem obowiązującego art. 55 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485 ze zm.) był art. 42 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 1997 r. Nr 75 poz. 468 ze zm.), co do którego nigdy nie wyrażano wątpliwości, że dotyczy tych sytuacji faktycznych, w których występował element międzynarodowy -nielegalnego przemieszczania narkotyków co najmniej przez jedną granicę. Już samo brzmienie art. 55 ust. 1 pn nie pozostawia wątpliwości, że i ten przepis reguluje także tę sferę obrotu środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi lub słomą makową.
Niczego w tej mierze nie zmienia zastąpienie przy określaniu znamion tego występku zwrotu „przewozi w tranzycie”, zwrotem „przewozi przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”. Zwrot „przewozi przez”, usytuowany w art. 55 ust. 1 pn obok takich terminów, jak „przywóz”, „wywóz”, „wewnątrzwspólnotowe nabycie” czy „wewnątrzwspólnotowa dostawa”, w sposób zupełnie jednoznaczny, i to w ramach wykładni językowej, uwzględniającej wszak także reguły składni całego interpretowanego przepisu (por. L. Morawski, Wykładnia w orzecznictwie sądów. Komentarz, Toruń 2002, str. 122 i n.; M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki, Warszawa 2002, str. 143 i n.), zupełnie jednoznacznie wskazuje na objęcie zakresem normowania tylko tych sytuacji, w których dochodzi do przemieszczenia narkotyków przez co najmniej jedną granicę. Poza „przewozem”, pozostałe cztery tzw. znamiona czasownikowe zostały legalnie zdefiniowane w punktach 21, 32, 33 i 36 artykułu 4 pn, gdzie wprost mowa o przemieszczaniu narkotyków „z”, „poza” bądź „na” terytorium RP lub Wspólnoty Europejskiej. Wprawdzie „przewóz” nie został w ten sposób zdefiniowany, ale to tej postaci wprost dotyczy przepis art. 37 ust. 6 pn - w ogóle nie dostrzeżony przez Sąd Apelacyjny - stanowiący, że „przewóz przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej środków odurzających (...) jest dozwolony na podstawie pozwolenia na wywóz, wydanego przez właściwe władze kraju wywozu dla każdej przesyłki”. Owo „pozwolenie na wywóz... właściwych władz kraju wywozu”, nie pozostawia już żadnych wątpliwości, że znamię „przewozu” nie dotyczy przemieszczenia narkotyków w granicach Polski, a więc „po” (a nie „przez”) terytorium RP.
W tym stanie rzeczy zbędne staje się prezentowanie dalszych argumentów przemawiających za jednoznacznością normatywnej treści art. 55 ust. 1 pn, a odwołujących się do wykładni historycznej i celowościowej, jak również do konsekwencji wynikających z ratyfikowania przez Polskę szeregu międzynarodowych konwencji dotyczących środków odurzających, substancji psychotropowych i zwalczaniu ich nielegalnego obrotu. Autor komentarza do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r., choć krytycznie odniósł się do braku w ustawie legalnej definicji terminu „przewóz”, to analizując treść art. 55 ust. 1, nie wyrażał najmniejszych wątpliwości co do tego, że niejasno miałoby zeń wynikać, iż dotyczy „przestępstwa o charakterze międzynarodowym” (T. Srogosz, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2006, str. 379 i n. oraz str. 286).
Przedstawione powyżej rozumowanie doprowadziło Sąd Najwyższy do przekonania, że przedstawione przez Sąd Apelacyjny zagadnienie prawne nie wymagało zasadniczej wykładni ustawy, co implikowało wydanie postanowienia o odmowie podjęcia uchwały.
Uwaga! Użytkownik PcP jest zbanowany na hyperrealu. Nie odpowie na próbę kontaktu, ani nie przeczyta odpowiedzi na post.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 grudnia 2006 r. II AKa 356/2006
Nie można zgodzić się ze stanowiskiem, że wytwarzanie narkotyku rozpoczyna wysianie nasion konopi, a w przypadku uprawy z wykorzystaniem tzw. roślin macierzystych moment poddania uciętych pędów ukorzenieniu. Przyjęcie powyższego stanowiska powodowałoby, że przepisy art. 63 ust. 1 i ust. 2 cyt. ustawy w zakresie dotyczącym uprawy i zbioru konopi nie miałyby zastosowania, gdyż każdorazowo sprawca ponosiłby odpowiedzialność na podstawie art. 53 ust. 1 cyt. ustawy.Uzasadnienie
Nie można zgodzić się ze stanowiskiem, że wytwarzanie narkotyku rozpoczyna wysianie nasion konopi, a w przypadku uprawy z wykorzystaniem tzw. roślin macierzystych moment poddania uciętych pędów ukorzenieniu. Przyjęcie powyższego stanowiska powodowałoby, że przepisy art. 63 ust. 1 i ust. 2 cyt. ustawy w zakresie dotyczącym uprawy i zbioru konopi nie miałyby zastosowania, gdyż każdorazowo sprawca ponosiłby odpowiedzialność na podstawie art. 53 ust. 1 cyt. ustawy.
Spoiler:
Przewodniczący: Sędzia SA Maria Żłobińska.
Sędziowie SA: Paweł Rysiński, Adam Wrzosek (sprawozdawca).
Protokolant: Mariola Marczak.
Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny przy udziale Prokuratora Barbary Sitek po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2006 r. sprawy Pawła Krzysztofa K. oskarżonego o czyny z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk, z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk, z art. 263 § 2 kk, z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, z art. 270 § 1 kk; Stanisława Michała A. oskarżonego o czyny z art. 263 § 2 kk, z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, z art. 278 § 5 kk; Bogusława W. oskarżonego o czyny z art. 53 ust. 2 ustawy przeciwdziałaniu narkomanii, art. 278 § 5 kk, art. 18 § 2 kk w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych Pawła Krzysztofa K., Stanisława Michała A. i Bogusława W. od wyroku Sądu Okręgowego w O. z dnia 27 kwietnia 2006 r. (...),
I. wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten sposób, że:
1. wobec oskarżonych Pawła Krzysztofa K., Stanisława Michała A. i Bogusława W. uchyla orzeczenia o karach łącznych;
2. w odniesieniu do przypisanych oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K. czynów z pkt I i z pkt II aktu oskarżenia z podstawy prawnej skazania eliminuje przepis art. 4 § 1 kk,
3. w ramach czynu zarzuconego w pkt IV aktu oskarżenia oskarżonych Pawła Krzysztofa K., Stanisława Michała A. i Bogusława W., przy czym tego ostatniego także w ramach czynu zarzuconego mu w pkt VII aktu oskarżenia, uznaje za winnych tego, że w okresie od kwietnia do 21 czerwca 2004 r. w miejscowości G. gmina P. wbrew przepisom ustawy prowadzili uprawę konopi w ilości 227 roślin, po uprzednim przywiezieniu przez oskarżonego Bogusława W. około 100 sadzonek z Holandii i za to, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk, na podstawie art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 lipca 2006 r. skazuje ich na kary po 2 (dwa) lata pozbawienia wolności;
4. oskarżonego Bogusława W. od popełnienia czynu z pkt VI aktu oskarżenia uniewinnia;
5. w ramach czynu zarzuconego oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K. w pkt VI aktu oskarżenia uznaje go za winnego tego, że w okresie od maja do 21 czerwca 2004 r. na terenie gminy P. nakłaniał Marcina W. i Marcina W. do znalezienia odpowiedniego pomieszczenia do uprawy konopi i prowadzenia uprawy konopi, oferując im za to kwotę 3.000 zł miesięcznie, tj., przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk, czynu z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 lipca 2006 r., przy czym wyżej wymienieni czynu tego nie usiłowali dokonać i na podstawie art. 22 § 2 kk odstępuje od wymierzenia kary,
6. w odniesieniu do czynu z pkt V aktu oskarżenia ustala, że przedmiotem przestępstwa była energia elektryczna o wartości nie mniejszej niż 1.296 zł i przyjmując za podstawę skazania art. 278 § 5 w zw. z § 1 kk wymierzone oskarżonym Stanisławowi Michałowi A. i Bogusławowi W. kary obniża do 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz ustala, że orzeczony wobec wyżej wymienionych oskarżonych na podstawie art. 46 § 1 kk obowiązek naprawienia solidarnie szkody dotyczy powyższej kwoty,
II. w pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy,
III. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierza kary łączne pozbawienia wolności:
- oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K. w rozmiarze 5 (pięciu) lat,
- oskarżonemu Stanisławowi Michałowi A. w rozmiarze 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy,
- oskarżonemu Bogusławowi W. w rozmiarze 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy,
IV. na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności zalicza okresy rzeczywistego pozbawienia wolności:
- oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K. od dnia 21 czerwca 2004 r. do dnia 20 grudnia 2006 r.,
- oskarżonemu Stanisławowi Michałowi A. od dnia 21 czerwca 2004 r. do dnia 27 kwietnia 2006 r.,
- oskarżonemu Bogusławowi W. od dnia 12 września 2004 r. do dnia 20 grudnia 2006 r.,
V. zasądza od oskarżonych Pawła Krzysztofa K., Stanisława Michała A. i Bogusława W. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w sprawie w częściach na nich przypadających, w tym z tytułu opłaty za obie instancje:
- od oskarżonego Pawła Krzysztofa K. kwotę 2.400 zł,
- od oskarżonych Stanisława Michała A. i Bogusława W. kwoty po 400 zł,
VI. na podstawie art. 105 § 2 kpk prostuje oczywistą omyłkę pisarską w pkt 13 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że stwierdza, iż rozstrzygnięcie zawarte w tym punkcie dotyczy czynu z pkt VIII aktu oskarżenia.
Sędziowie SA: Paweł Rysiński, Adam Wrzosek (sprawozdawca).
Protokolant: Mariola Marczak.
Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny przy udziale Prokuratora Barbary Sitek po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2006 r. sprawy Pawła Krzysztofa K. oskarżonego o czyny z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk, z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk, z art. 263 § 2 kk, z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, z art. 270 § 1 kk; Stanisława Michała A. oskarżonego o czyny z art. 263 § 2 kk, z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, z art. 278 § 5 kk; Bogusława W. oskarżonego o czyny z art. 53 ust. 2 ustawy przeciwdziałaniu narkomanii, art. 278 § 5 kk, art. 18 § 2 kk w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych Pawła Krzysztofa K., Stanisława Michała A. i Bogusława W. od wyroku Sądu Okręgowego w O. z dnia 27 kwietnia 2006 r. (...),
I. wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten sposób, że:
1. wobec oskarżonych Pawła Krzysztofa K., Stanisława Michała A. i Bogusława W. uchyla orzeczenia o karach łącznych;
2. w odniesieniu do przypisanych oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K. czynów z pkt I i z pkt II aktu oskarżenia z podstawy prawnej skazania eliminuje przepis art. 4 § 1 kk,
3. w ramach czynu zarzuconego w pkt IV aktu oskarżenia oskarżonych Pawła Krzysztofa K., Stanisława Michała A. i Bogusława W., przy czym tego ostatniego także w ramach czynu zarzuconego mu w pkt VII aktu oskarżenia, uznaje za winnych tego, że w okresie od kwietnia do 21 czerwca 2004 r. w miejscowości G. gmina P. wbrew przepisom ustawy prowadzili uprawę konopi w ilości 227 roślin, po uprzednim przywiezieniu przez oskarżonego Bogusława W. około 100 sadzonek z Holandii i za to, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk, na podstawie art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 lipca 2006 r. skazuje ich na kary po 2 (dwa) lata pozbawienia wolności;
4. oskarżonego Bogusława W. od popełnienia czynu z pkt VI aktu oskarżenia uniewinnia;
5. w ramach czynu zarzuconego oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K. w pkt VI aktu oskarżenia uznaje go za winnego tego, że w okresie od maja do 21 czerwca 2004 r. na terenie gminy P. nakłaniał Marcina W. i Marcina W. do znalezienia odpowiedniego pomieszczenia do uprawy konopi i prowadzenia uprawy konopi, oferując im za to kwotę 3.000 zł miesięcznie, tj., przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk, czynu z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 lipca 2006 r., przy czym wyżej wymienieni czynu tego nie usiłowali dokonać i na podstawie art. 22 § 2 kk odstępuje od wymierzenia kary,
6. w odniesieniu do czynu z pkt V aktu oskarżenia ustala, że przedmiotem przestępstwa była energia elektryczna o wartości nie mniejszej niż 1.296 zł i przyjmując za podstawę skazania art. 278 § 5 w zw. z § 1 kk wymierzone oskarżonym Stanisławowi Michałowi A. i Bogusławowi W. kary obniża do 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz ustala, że orzeczony wobec wyżej wymienionych oskarżonych na podstawie art. 46 § 1 kk obowiązek naprawienia solidarnie szkody dotyczy powyższej kwoty,
II. w pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy,
III. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierza kary łączne pozbawienia wolności:
- oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K. w rozmiarze 5 (pięciu) lat,
- oskarżonemu Stanisławowi Michałowi A. w rozmiarze 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy,
- oskarżonemu Bogusławowi W. w rozmiarze 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy,
IV. na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności zalicza okresy rzeczywistego pozbawienia wolności:
- oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K. od dnia 21 czerwca 2004 r. do dnia 20 grudnia 2006 r.,
- oskarżonemu Stanisławowi Michałowi A. od dnia 21 czerwca 2004 r. do dnia 27 kwietnia 2006 r.,
- oskarżonemu Bogusławowi W. od dnia 12 września 2004 r. do dnia 20 grudnia 2006 r.,
V. zasądza od oskarżonych Pawła Krzysztofa K., Stanisława Michała A. i Bogusława W. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w sprawie w częściach na nich przypadających, w tym z tytułu opłaty za obie instancje:
- od oskarżonego Pawła Krzysztofa K. kwotę 2.400 zł,
- od oskarżonych Stanisława Michała A. i Bogusława W. kwoty po 400 zł,
VI. na podstawie art. 105 § 2 kpk prostuje oczywistą omyłkę pisarską w pkt 13 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że stwierdza, iż rozstrzygnięcie zawarte w tym punkcie dotyczy czynu z pkt VIII aktu oskarżenia.
Spoiler:
W sprawie (...) Sądu Okręgowego w O. oskarżono Pawła Krzysztofa K. i Katarzynę Magdalenę K. o to, że:
I. w okresie od grudnia 2003 r. do 21 czerwca 2004 r. na terenie gminy P. wspólnie i w porozumieniu, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wielokrotnie posiadali środki odurzające w postaci amfetaminy, z tym, że w dniu 21 czerwca 2004 r. w miejscowości G. gmina P. posiadali 8,66 grama amfetaminy przeznaczając ją na własny użytek tj. o czyn z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk,
II. w okresie od grudnia 2003 r. do 21 czerwca 2004 r. na terenie gminy P. wspólnie i w porozumieniu, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wielokrotnie udzielali Sebastianowi R. oraz innym osobom środki odurzające w postaci marihuany i amfetaminy tj. o czyn z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk,
Pawła K. i Stanisława Michała A. o to, że:
III. w miejscowości G. w nieustalonym okresie do dnia 21 czerwca 2004 r. wspólnie i w porozumieniu z Lucyną A. posiadali bez wymaganego zezwolenia 5 sztuk broni gazowej w postaci pistoletów Walther PP-99, Rohm model 735, ME 8 Detektiwe, Reck model 65,8 mm, rewolwer marki Rohm R 699, amunicję gazową w ilości 32 sztuk oraz 37 sztuk amunicji ostrej kal. 9 mm Browning tj. o czyn z art. 263 § 2 kk,
Pawła K., Stanisława A. i Bogusława W. o to, że:
IV. w miejscowości G. w nieustalonym czasie do dnia 21 czerwca 2004 r. wspólnie i w porozumieniu z Lucyną A. wbrew przepisom ustawy wytwarzali znaczne ilości środków odurzających poprzez prowadzenie uprawy konopi indyjskich w ilości 237 sztuk krzewów i sadzonek oraz posiadali susz wyżej wymienionych krzewów, tj. o czyn z art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
V. w miejscowości G. w nieustalonym okresie czasu do dnia 21 czerwca 2004 r. działając wspólnie i w porozumieniu z Lucyną A. po uprzednim wykonaniu nielegalnego przyłącza prądu dopuścili się kradzieży energii elektrycznej o wartości 19.418,44 złotych, tj. o czyn z art. 278 § 5 kk,
Pawła K. i Bogusława W. o to, że:
VI. w okresie od maja do 21 czerwca 2004 r. na terenie gminy P., wspólnie i w porozumieniu, chcąc by Marcin W. i Marcin W. popełnili przestępstwo polegające na wytwarzaniu znacznych ilości substancji odurzających nakłaniali wyżej wymienionych do wytwarzania wbrew przepisom ustawy znacznych ilości środków odurzających w ten sposób, że oferowali im kwotę 3.000 złotych miesięcznie w zamian za znalezienie odpowiedniego pomieszczenia oraz prowadzenie hodowli konopi indyjskich, tj. o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
Bogusława W. o to, że:
VII. w marcu 2004 r. działając wbrew przepisom ustawy przywiózł z Holandii przez nieustalone przejście graniczne do Polski znaczną ilość środków odurzających w postaci około 100 sadzonek krzewów konopi indyjskich, tj. o czyn z art. 42 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
Pawła K. o to, że:
VIII. w nieustalonym czasie nie później niż do 21 czerwca 2004 r. w nieustalonym miejscu w celu użycia za autentyczną podrobił polisę ubezpieczenia OC nr (...) zawartą na pojazd marki Renault Laguna 1,8 nr rej. (...) przez „T.” Polska Towarzystwo Ubezpieczeń S.A. w R., tj. o czyn z art. 270 § 1 kk, Sąd Okręgowy w O. wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2006 r.:
1. oskarżonych Pawła Krzysztofa K. i Katarzynę Magdalenę K. uznał za winnych popełnienia zarzucanego im w punkcie I aktu oskarżenia czynu z tym, że czyn ten w zw. z art. 4 § 1 kk zakwalifikował na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i za to skazał ich na kary po 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności,
2. Pawła Krzysztofa K. i Katarzynę Magdalenę K. uznał za winnych popełnienia zarzucanego im w pkt II aktu oskarżenia czynu z tym, że czyn ten zakwalifikował w zw. z art. 4 § 1 kk na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i przy zastosowaniu art. 33 § 2 kk skazał Pawła Krzysztofa K. na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych określając wysokość 1 stawki na kwotę 100 złotych, a Katarzynę Magdalenę K. na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość 1 stawki na kwotę 100 złotych,
3. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzekł wobec Katarzyny Magdaleny K. karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił na okres próby 4 (czterech) lat,
4. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył Katarzynie Magdalenie K. na poczet orzeczonej kary grzywny okres tymczasowego aresztowania od dnia 21 czerwca 2004 roku do dnia 9 sierpnia 2004 r. - w liczbie 50 dni, uznając grzywnę za wykonaną w całości,
5. na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 kk zobowiązał oskarżoną do powstrzymania się od używania środków odurzających,
6. na podstawie art. 73 § 1 kk oddał Katarzynę Magdalenę K. pod dozór kuratora sądowego,
7. oskarżonych Pawła Krzysztofa K. i Stanisława Michała A. uznał za winnych popełnienia czynu zarzucanego im w pkt III aktu oskarżenia z tym, że z opisu czynu wyeliminował iż działali oni wspólnie i w porozumieniu z Lucyną A. i za to na podstawie art. 263 § 2 kk skazał Pawła Krzysztofa K. na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, a Stanisława Michała A. na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,
8. Pawła Krzysztofa K., Stanisława Michała A. i Bogusława W. uznał za winnych dokonania czynu zarzucanego im w pkt IV aktu oskarżenia, z tym że z opisu czynu wyeliminował, iż współdziałali oni także z Lucyną A. i zgodnie z art. 4 § 1 kk czyn ten zakwalifikował na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to skazał każdego z oskarżonych na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych,
9. Stanisława Michała A. i Bogusława W. uznał za winnych popełnienia czynu zarzucanego im w pkt V aktu oskarżenia z tym, że z opisu czynu wyeliminował, iż współdziałali oni z Lucyną A. i Pawłem Krzysztofem K. i za to na podstawie art. 278 § 5 kk skazał każdego z nich na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,
10. Pawła Krzysztofa K. uniewinnił od popełnienia czynu opisanego w pkt V aktu oskarżenia,
11. Pawła Krzysztofa K. i Bogusława W. w ramach czynu zarzucanego im w pkt VI aktu oskarżenia uznał za winnych tego, że w czasie i miejscu wskazanym w zarzucie, działając wspólnie i w porozumieniu, nakłaniali Marcina W. i Marcina W. do wytwarzania środków odurzających poprzez prowadzenie uprawy konopi indyjskich oferując im kwotę 3.000 złotych miesięcznie w zamian za udostępnienie odpowiedniego pomieszczenia i prowadzenie hodowli, to jest czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy wymierzył każdemu z oskarżonych karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,
12. Bogusława W. uznał na winnego popełnienia czynu z pkt VII aktu oskarżenia, z tym że zgodnie z art. 4 § 1 kk czyn ten zakwalifikował na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i grzywny w ilości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych,
13. Pawła Krzysztofa K. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt VII aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że będąc właścicielem samochodu Renault Laguna 1,8 nr rej. (...) używał za autentyczny podrobiony dokument w postaci polisy ubezpieczeniowej OC nr (...) czym dopuścił się czynu z art. 270 § 1 kk i za to skazał go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,
14. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 i § 2 kk wobec oskarżonego Pawła Krzysztofa K. orzekł kary łączne 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych po 100 złotych każda stawka,
15. na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył Pawłowi Krzysztofowi K. okres tymczasowego aresztowania od dnia 21 czerwca 2004 r. do dnia 2 września 2004 r. i od dnia 2 października 2005 r. do dnia 27 kwietnia 2006 r.,
16. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego Stanisława Michała A. karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,
17. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył Stanisławowi A. na poczet orzeczonej kary łącznej okres tymczasowego aresztowania od dnia 21 czerwca 2004 r. do dnia 27 kwietnia 2006 r.,
18. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 i § 2 kk wobec oskarżonego Bogusława W. orzekł kary łączne 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych po 100 złotych każda stawka,
19. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył Bogusławowi W. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 12 września 2004 r. do dnia 27 kwietnia 2006 r.,
20. na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonych Stanisława Michała A. i Bogusława W. obowiązek naprawienia szkody przez zapłatę solidarnie kwoty 19.418,44 (dziewiętnastu tysięcy czterystu osiemnastu złotych czterdziestu czterech groszy) na rzecz Koncernu Energetycznego „E.” S.A. Oddział Energetyczny P. ul. W. 106.
21. na podstawie art. 44 § 1, § 2, § 6 kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci:
- kartki papieru kratkowanego z numerami telefonów o imionach Kasia, Paweł, Staszek, Lucyna,
- karty startowej do telefonu nr (...) z wyłamaną kartą czipową - karty Sim Era Tak Tak nr (...),
- kartki papieru kratkowanego z napisem Kasia im (...), (...),
- kamizelki kuloodpornej w pokrowcu
- pistoletu marki KUIAN-JNWORKS nr (...) z magazynkiem na kuleczki plastikowe
- pistoletu marki KWCM nr (...) z magazynkiem załadowanym kuleczkami plastikowymi kol. szarego
- pudełka tekturowego z napisem 9 mm BROWNING
- pudełka tekturowego z napisem 9 mm BROWNING
- pudełka plastikowego
- pudełka plastikowego po nabojach gazowych
- pudełka plastikowego po nabojach gazowych
- torebki plastikowej zawierającej pakiet torebek standardowych wpisane w poz. 1-3, 5-11, 18-20 wykazu dowodów rzeczowych Nr 1 k.337-338
- kalendarzyka na 2004 r.
- 2 szt. wentylatorów stojących
- wentylatora elektrycznego marki STING
- 2 szt. grzejników elektrycznych żebrowanych wpisanych pod poz. 5-8 wykazu dowodów rzeczowych Nr 1 k.339
- 2 szt. wyłączników elektrycznych - wpisanych pod poz. 7 wykazu dowodów rzeczowych Nr 1 k.341
- kartki z numerami telefonów 1. (...), 2. (...)
- notesu w czarnej okładce z nr telefonów
- notatnika - kalendarzyka w okładce kol. czarno-zielonego
- notatnika - kalendarza w okładce kol. szaro-brązowego z nazwiskiem P.K.
- notatnika w okładce kol. z napisem MONTANA
- notatnika w okładce kol. białego z nadrukiem KAPM Krzysztof K. na wierzchu napisany tel. (...)
- notatnika w okładce kol. czarnego z napisem na drugiej kartce Paweł K.
- notatnika kalendarza w okładce kol. niebieskiego z brązowymi obwódkami wpisane w poz. 6-13 wykazu dowodów rzeczowych Nr 3 k.357-358
- rewolweru w etui marki ROHM RG 98 kal. 9 mm
- pistoletu gazowego P-99 WALHER
- pistoletu gazowego marki ROHM model 735 z kaburą
- pistoletu gazowego marki ME8 DETECTIV model 8 mm z wyciorem i nakładką na lufę w pudełku tekturowym
- pistoletu gazowego marki RECK model G5 8 mm z wyciorem i nakładką na lufę w pudełku tekturowym
- 6 szt. rakietek w pudełku
22. na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa przez zniszczenie dowodów rzeczowych w postaci:
- opryskiwacza kol. pomarańczowego o pojemności 1,8 litra oraz płynu ze spryskiwacza przelanego do plastikowej butelki
- butelki plastikowej kol. zielonego z etykietą i napisem CITRICACID 1 litr oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki
- butelki plastikowej z etykietą i napisem OSMOSESPH + 1 litr oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki
- bańki plastikowej kol. zielonego z etykietą z napisem BNP-K13-14 o pojemności 5 litrów oraz płynu z bańki przelanego do plastikowej butelki kol. zielonego z etykietą z napisem WITAŁ o poj. 1 litr oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki kol. zielonego z etykietą z napisem BN-ZYM o poj. 1 litr i butelki plastikowej kol. zielonego z etykietą z napisem
- butelki plastikowej kol. zielonego z etykietą z napisem BN ALGEANIX o poj. 1 litra oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki
- bańki plastikowej kol. zielonego z etykietą z napisem BN-SOIL o poj. 1 litra oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki
- butelki plastikowej kol. zielonego z etykietą z napisem BIOPN 0,5 1 oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki
- butelki plastikowej kol. zielonego z etykietą z napisem BNN 27 - poj. 1 litra oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki
- butelki plastikowej kol. zielonego z etykietą z napisem BIO-FORTE o poj. 1 litra oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki
- butelki plastikowej kol. białego z napisem FLOROWIT o poj. 1 litr oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki wpisanych pod poz. 9-20 wykazu dowodów rzeczowych Nr 1 k.339-340
- 7 sztuk lamp elektrycznych
- 2 szt. lamp przepalonych
- opakowania tekturowego z buteleczką plastikową
- pojemnika plastikowego z etykietą z napisem ukorzeniacz A
- pojemnika plastikowego z etykietą z napisem ukorzeniacz B
- pojemnika plastikowego z etykietą z napisem ukorzeniacz korzonek ZDS
- termometru pokojowego wpisanych pod poz. 1-6, 8 wykazu dowodów rzeczowych Nr 1 k.341
- pojemnika z tworzywa sztucznego z zakręconą pokrywką, w której jest otwór koloru czarnego
- torebki kol. różowego pustą
- torebki kol. białego
- 12 szt. małych torebek foliowych z zapięciem strunowym
- torebki przezroczystej z zapięciem strunowym pustej oraz kartki papieru wpisanych pod poz. 1-5 wykazu dowodów rzeczowych Nr 8 k.369
- 92 szt. konopi indyjskich ślad nr 21
- 60 szt. sadzonek konopi indyjskich ślad nr 2221
- 75 sadzonek konopi indyjskich w palecie ślad nr 2321
- suszone liście konopi indyjskich ślad nr 24 K21
wymienione dowody rzeczowe przechowywane są w KWP z siedzibą w R. (mag. narkotykowy).
23. na podstawie art. 230 § 2 kpk orzekł zwrot następujących dowodów rzeczowych:
- Stanisławowi Michałowi A. - telefonu komórkowego marki Siemens nr (...) z ładowarką wpisanego pod poz. 4 w wykazie dowodów nr 1 k.337
- Pawłowi Krzysztofowi K. 3 telefonów: telefonu komórkowego marki Nokia kol. czarnego działającego w sieci ERA wpisanego pod poz. 1 w wykazie dowodów rzeczowych nr 3 k.357, telefonu komórkowego marki Nokia nr (...) wpisanego pod poz. 2 w wykazie dowodów rzeczowych nr 3 k.357, telefonu komórkowego marki Motorola V 300 nr (...) wpisanego pod poz. 3 w wykazie dowodów rzeczowych nr 3 k.357 i kurtki skórzanej koloru czarnego z napisem na plecach LOS ANGELES KINGS, wewnętrzną metką i napisem CAMPRI Design Tearst Styled in USA, wpisanej pod poz. 1 w wykazie dowodów rzeczowych k.614 oraz bluzy koloru czerwonego z napisem „Glinie” wpisanej pod poz. 1 w wykazie dowodów rzeczowych k.642.
- Adamowi R. - telefonu komórkowego marki Nokia 8210 w obudowie kol. zielono-czarnego nr (...) wpisanego pod poz. nr 1 w wykazie dowodów rzeczowych nr 5
24. zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w częściach równych, z tym że ustalił, iż wyłącznie Katarzyna K. ponosi koszty wydania opinii sądowo-psychiatrycznej zaś nie ponosi kosztów wydania opinii uzupełniającej CLK Komendy Głównej Policji (k.1822-1825), przy czym tytułem opłat zasądził:
- od Pawła Krzysztofa K. 4.600 złotych
- od Katarzyny Magdaleny K. 2.300 złotych
- od Stanisława Michała A. 2.400 złotych
- od Bogusława W. 2.400 złotych.
Powyższy wyrok zaskarżyli obrońcy oskarżonych Pawła Krzysztofa K., Stanisława Michała A. i Bogusława W.
Wyrok uprawomocnił się w stosunku do oskarżonej Katarzyny Magdaleny K.
Obrońca oskarżonego Pawła Krzysztofa K. zaskarżył wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
1) naruszenie prawa materialnego, a w szczególności:
a) przepisów art. 53 ust. 1 i 2, art. 63 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, poprzez dokonanie nieprawidłowej wykładni i błędnego zastosowania, w szczególności w zakresie oceny znamion przestępstw określonych tymi przepisami, to jest błędnego ustalenia, co należy rozumieć poprzez „uprawę konopi”, „zbiór żywicy lub ziela konopi”, a co przez „wytwarzanie środków odurzających lub substancji psychotropowych” w rozumieniu wymienionych przepisów oraz granicy pomiędzy tymi normami, w następstwie czego błędnie zakwalifikowano czyny zarzucone oskarżonemu;
b) przepisów art. 4 pkt 19 i 35 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, poprzez niezastosowanie wymienionych przepisów;
c) przepisów art. 18 § 1 i § 2 kk, poprzez błędną ich wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie;
2) mającą wpływ na treść wyroku - obrazę przepisów postępowania, a w szczególności:
a) naruszenie przepisu art. 2 kpk, w zw. z art. 9 § 1 kpk w zw. z art. 167 § 1 kpk, poprzez zaniechanie realizacji zasady dążenia do wykrycia prawdy materialnej i zaniechanie wyjaśnienia okoliczności, dotyczących zarzucanych oskarżonemu czynów, które to okoliczności nasuwały poważne wątpliwości, a ich wyjaśnienie mogłoby doprowadzić do odmiennej oceny stanu faktycznego sprawy w zakresie popełnienia przez oskarżonego inkryminowanych czynów, a w szczególności zaniechanie przeprowadzenia stosowanych konfrontacji pomiędzy osobami, które wyjaśniły albo zeznały odmiennie, a nadto zaniechanie dopuszczenia ponownego dowodu z opinii biegłego ds. środków odurzających i psychotropowych na okoliczność ustalenia, jaka jest granica pomiędzy etapem polegającym na uprawie konopi w rozumieniu przepisu art. 63 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a wytwarzaniem środków odurzających lub substancji psychotropowych w rozumieniu przepisu art. 53 ust. 1 tej ustawy, w sytuacji gdy znajdująca się w aktach sprawy opinia budziła poważne wątpliwości, a jej wnioski końcowe były nie tylko sprzeczne z zasadami logiki, doświadczeniem życiowym i wiedzą, ale również z przepisami ustawy;
b) naruszenie przepisu art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk, poprzez naruszenie przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej kontrolowanej oceny dowodów i popadnięcie przez Sąd w dowolność ocen, w szczególności w zakresie oceny wyjaśnień oskarżonych, w tym oskarżonego Pawła Krzysztofa K., Katarzyny Magdaleny K., Stanisława A., Bogusława W., oraz Lucyny A., Sebastiana R., Marcina W., Marcina W., Marleny P. i innych przesłuchiwanych w sprawie świadków, a także innych dowodów zgromadzonych w tej sprawie, w tym opinii biegłych;
c) naruszenie przepisu art. 5 § 2 kpk, polegające na rozstrzygnięciu wątpliwości na niekorzyść oskarżonego - wbrew regule in dubio pro reo;
d) naruszenie przepisu art. 410 kpk, poprzez zaniechanie oparcia przedmiotowego orzeczenia na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w niniejszej sprawie;
e) naruszenie przepisu art. 424 kpk, polegające na niedopełnieniu określonego tym przepisem obowiązku zamieszczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia koniecznych elementów, a przede wszystkim szczegółowego wskazania jakie fakty Sąd uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej materii oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a także szczegółowego uzasadnienia podstawy prawnej wyroku i uzasadnienia podstaw wymierzenia w stosunku do oskarżonego Pawła K. kar jednostkowych i kary łącznej;
3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, który miał wpływ na treść orzeczenia i polegał w szczególności na nietrafnym ustaleniu, że oskarżony dopuścił się inkryminowanych czynów, podczas gdy przeprowadzona w sposób prawidłowy ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, prowadzi do odmiennego wniosku, a w szczególności pozwala jedynie na wyciągnięcie następujących wniosków:
a) oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K. nie można przypisać winy w zakresie inkryminowanych czynów;
b) brak jest wystarczających dowodów, które wskazywałyby na fakt, iż oskarżony Paweł Krzysztof K. wykonał jakikolwiek inkryminowany czyn, w tym w szczególności czyn opisany w pkt IV a/o, wspólnie i w porozumieniu z inną osobą;
c) brak jest wystarczających dowodów, które wskazywałyby na fakt, iż oskarżony Paweł Krzysztof K. podżegał kogokolwiek do dokonania czynu opisanego w pkt VI a/o;
d) czyny opisane w pkt IV i VI nie wypełniają znamion odpowiednio przestępstw z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 18 § 2 kk w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a jedynie można rozważać w stosunku do tych czynów odpowiedzialność wynikającą z przepisu art. 63 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
W konkluzji apelacji obrońca wniósł o:
zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego Pawła Krzysztofa K. od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.
Obrońca oskarżonego Stanisława Michała A. zaskarżył wyrok w całości. Wyrokowi zarzucił:
1. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 63 ust. 1 tejże ustawy przez błędne przyjęcie, iż uprawa roślin konopi indyjskich jest tożsama z rozpoczęciem wytwarzania środka odurzającego a za początek tego procesu należy uznać już moment poddania pędów konopi indyjskich ukorzeniu, przez co przepis art. 63 ust. 1 nie znajduje zastosowania do uprawy konopi zabezpieczonych u oskarżonego Stanisława Michała A.,
2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk polegającą na dowolnej ocenie dowodu w postaci opinii biegłych z CLK Komendy Głównej Policji w Warszawie z dnia 7 marca 2006 r. i przyjęciu, iż zabezpieczone podczas przeszukania wraz z innymi nieczystościami suche fragmenty konopi wskazują na rozpoczęcie procesu wytwarzania środka odurzającego,
3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegał na:
a) przyjęciu, że oskarżony Stanisław Michał A. posiadał wiedzę, iż przechowywane przez niego przedmioty są bronią i amunicją w rozumieniu ustawy o broni i amunicji, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na dokonanie takich ustaleń,
b) przyjęciu, że wykonanie nielegalnego przyłącza celem kradzieży prądu przez oskarżonego Bogusława W. zostało dokonane za zgodą i wiedzą oskarżonego Stanisława Michała A., gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na dokonanie takich ustaleń.
W konkluzji apelacji obrońca wniósł o:
zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego Stanisława Michała A. od przypisanych mu w pkt 7 i 9 wyroku przestępstw oraz o zakwalifikowanie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 8 wyroku na podstawie art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i orzeczenie kary na podstawie wskazanego przepisu, albo o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.
Obrońca oskarżonego Bogusława W. zaskarżył wyrok:
- w odniesieniu do czynu z punktu VI aktu oskarżenia - w całości
- w odniesieniu do czynów z punktów IV, V i VII aktu oskarżenia - w części dotyczącej orzeczenia o karze.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
1. w części dotyczącej skazania za czyn określony w pkt VI aktu oskarżenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść tego orzeczenia;
2. w części dotyczącej skazania za czyn w pkt IV, V, VI i VII - rażącą surowość kary, wyrażającą się w wymierzeniu bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat oskarżonemu, który dotychczas nie był karany.
W konkluzji apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego Bogusława W. od popełnienia czynu z punktu VI aktu oskarżenia oraz wymierzenie za pozostałe czyny łagodniejszych kar.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.
Zasadne są:
- apelacje obrońców oskarżonych Pawła Krzysztofa K. i Stanisława Michała A. w zakresie kwestionującym ustalenie, że prowadzenie uprawy konopi stanowi przestępstwo z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (czyn z pkt IV aktu oskarżenia),
- apelacja obrońcy Bogusława W. w zakresie czynu z punktu VI aktu oskarżenia.
Nadto apelacje obrońcy oskarżonego Pawła Krzysztofa K. w zakresie czynu z punktu VI aktu oskarżenia, obrońcy oskarżonego Stanisława Michała A. w zakresie czynu z punktu V aktu oskarżenia i obrońcy oskarżonego Bogusława W. w zakresie czynów z punktów IV, V, VII aktu oskarżenia są o tyle zasadne, że niezależnie od podniesionych w nich zarzutów:
- w wyniku ustalenia niższej niż w wyroku Sądu Okręgowego kwoty powstałej szkody, należało obniżyć oskarżonym Stanisławowi Michałowi A. i Bogusławowi W. kary wymierzone za czyn z punktu V aktu oskarżenia,
- należało ustalić, że oskarżony Bogusław W. w ramach czynów z punktów IV i VII aktu oskarżenia dopuścił się przestępstwa z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 lipca 2006 r., w wyniku ustalenia, że Marcin W. i Marcin W. nie usiłowali dokonać czynu do którego popełnienia byli podżegani, należało odstąpić od wymierzenia oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K. kary za czyn przypisany mu w ramach przestępstwa zarzuconego w punkcie VI aktu oskarżenia.
Czyny z punktów I i II aktu oskarżenia (przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk oraz z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk przypisane oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K.).
Poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia w zakresie powyższych czynów w odniesieniu do oskarżonego Pawła Krzysztofa K. są w pełni prawidłowe.
W zakresie czynu z punktu I aktu oskarżenia ustalenia Sądu I instancji oparte zostały na wyjaśnieniach Marcina W., Marcina W. i Sebastiana R., którzy w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnili, że wielokrotnie bywali w towarzystwie K. i podczas tych spotkań K. posiadali amfetaminę, którą zażywali sami i częstowali gości (strona 29 uzasadnienia wyroku). W dniu 21 czerwca 2004 r. w mieszkaniu K. znaleziono też 8,66 g amfetaminy. Amfetamina znajdowała się w torebce Katarzyny K. Sąd I instancji, w oparciu o wyjaśnienia Katarzyny Magdaleny K., wykazał, że znaleziona amfetamina należała również do oskarżonego Pawła Krzysztofa K. (strona 11 uzasadnienia wyroku). Do posiadania tej amfetaminy oskarżony Paweł Krzysztof K. przyznał się na rozprawie.
Ustalenia dotyczące czynu z punktu II aktu oskarżenia Sąd Okręgowy poczynił w oparciu o wyjaśnienia Marcina W., Marcina W. i Sebastiana R.
Sebastian R. wyjaśnił, że od K. kupił marihuanę 7-8 razy (k.199 tom I) bądź ok. 10 razy (k.801 tom IV) w ilości od 0,5 do 1 g (k.199 tom I, k.801 tom IV). Marcin W. wyjaśnił z kolei, że od oskarżonego Pawła Krzysztofa K. otrzymał ok. 40 g amfetaminy, a pieniądze miał mu oddać po rozprowadzeniu narkotyku (k.287 tom II). O powyższym wyjaśnia też Marcin W. (k.305 tom II). Marcin W., Marcin W. i Sebastian R. wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym potwierdzili podczas przesłuchania na rozprawie.
Sąd I instancji w zakresie czynu z punktu II aktu oskarżenia powołał się też na świadka Marlenę P., która zeznała, że od Katarzyny K. wie, iż K. handlowali narkotykami (str. 12 uzasadnienia wyroku, zeznania św. Marleny P. k.539 tom III).
Sąd I instancji, w tej części, w której odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego Pawła Krzysztofa K., szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko.
Czyn z punktu III aktu oskarżenia (przestępstwo z art. 263 § 2 kk przepisane oskarżonym Pawłowi Krzysztofowi K. i Stanisławowi Michałowi A.).
Oskarżony Paweł Krzysztof K. w postępowaniu sądowym przyznał się do tego czynu. Nadto z wyjaśnień oskarżonego Stanisława Michała A. wynika, że znalezioną w jego mieszkaniu broń i amunicję otrzymał na przechowanie od oskarżonego Pawła Krzysztofa K. Do tych okoliczności odniósł się szczegółowo Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku.
Sąd I instancji uzasadnił również dlaczego popełnienie powyższego przestępstwa przypisał także oskarżonemu Stanisławowi Michałowi A. Nie do zaakceptowania jest stanowisko obrońcy Stanisława Michała A., że oskarżony ten nie miał świadomości, iż przechowywał broń i amunicję, której posiadanie bez wymaganego zezwolenia jest zabronione. Trafnie stwierdził Sąd Okręgowy, że oskarżony, który odbył służbę wojskową musiał rozróżnić amunicję ostrą. Oznaczenia na opakowaniach, w których umieszczona była broń także wskazywały jaka jest ich zawartość.
Czyn z punktu IV aktu oskarżenia (przestępstwo z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, przypisane oskarżonym Pawłowi Krzysztofowi K., Stanisławowi Michałowi A. i Bogusławowi W.).
Prowadzenie uprawy konopi nie jest wytwarzaniem środka odurzającego. Art. 63 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii penalizuje uprawę (ust. 1) oraz zbiór (ust. 2) m.in. konopi innych niż włókniste. Wytwarzaniem środka odurzającego, które penalizowane jest w art. 53 wyżej cyt. ustawy są dopiero dalsze czynności podejmowane po zbiorze, za pomocą których otrzymuje się gotowy środek odurzający zdatny do użycia, a więc określony preparat danej rośliny, np. susz konopi (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2005 r. IV KK 14/2005 OSNKW 2005/4 poz. 37, a także Komentarz do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Tomasza Srogosza Wydawnictwo C.H. Beck Warszawa 2001, teza E do art. 63, str. 430).
Podczas przeszukania przeprowadzonego w domu oskarżonego Stanisława Michała A. zabezpieczono 227 żywych roślin konopi, w doniczkach. Tym samym był to etap uprawy konopi.
Nie można zgodzić się ze stanowiskiem zajętym przez Centralne Laboratorium Kryminalistyczne Komendy Głównej Policji w opinii uzupełniającej z 7 marca 2006 r., zaakceptowanym przez Sąd Okręgowy, że wytwarzanie narkotyku rozpoczyna wysianie nasion konopi, a w przypadku uprawy z wykorzystaniem tzw. roślin macierzystych moment poddania uciętych pędów ukorzenieniu (k.1824 tom VIII, strona 14-15 uzasadnienia wyroku). Przyjęcie powyższego stanowiska powodowałoby, że przepisy art. 63 ust. 1 i ust. 2 cyt. ustawy w zakresie dotyczącym uprawy i zbioru konopi nie miałyby zastosowania, gdyż każdorazowo sprawca ponosiłby odpowiedzialność na podstawie art. 53 ust. 1 cyt. ustawy.
Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdził, że art. 63 cyt. ustawy nie odnosi się do realiów przedmiotowej sprawy, gdyż dotyczy uprawy innych licznych odmian konopi, które prowadzone są na potrzeby przemysłu chemicznego, farmaceutycznego i in., w warunkach określonych w art. 46-50 cyt. ustawy i złamanie tych warunków pociąga odpowiedzialność na podstawie tego przepisu (strona 37 uzasadnienia wyroku). Ponadto Sąd Okręgowy podniósł, że konopie, znajdujące się w piwnicy oskarżonego Stanisława Michała A., były o tak znacznej zawartości chemicznej narkotyku, że ich uprawa jest całkowicie zakazana, a tym samym tego rodzaju konopi nie dotyczy art. 63 cyt. ustawy (strona 38 uzasadnienia). Powyższe stanowisko Sądu Okręgowego świadczy o całkowicie błędnej interpretacji przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii rozróżnia konopie i konopie włókniste. Uprawa konopi innych niż włókniste jest całkowicie zabroniona (art. 45 ust. 4). Z kolei uprawa konopi włóknistych może być prowadzona wyłącznie na potrzeby przemysłu włókienniczego, chemicznego, celulozowo papierniczego, spożywczego, kosmetycznego, farmaceutycznego, materiałów budowlanych oraz nasiennictwa (art. 45 ust. 3). W art. 46-50 cyt. ustawy określone są warunki uprawy m.in. konopi włóknistych. W przypadku złamania warunków na jakich winna być prowadzona uprawa konopi włóknistych odpowiedzialność sprawcy kształtuje się nie na podstawie art. 63 cyt. wyżej ustawy lecz w oparciu o przepis art. 65 cyt. ustawy.
Podczas przeszukania piwnicy domu oskarżonego Stanisława Michała A. ujawniono części roślin konopi w postaci liści, łodyg i kwiatostanów. Nie do zaakceptowania jest stanowisko Sądu Okręgowego, że był to susz będący gotowym środkiem odurzającym. Z wyżej cytowanej opinii uzupełniającej wynika bowiem, że wśród fragmentów roślin konopi znajdowały się zanieczyszczenia w postaci grudek ziemi, kawałków sznurka, taśmy samoprzylepnej, włókien, kawałka nitki, włosów, wysuszonych owadów. W opinii tej wskazano też, że nie można stwierdzić, czy fragmenty roślin zostały zerwane celowo, czy spadły przypadkowo. Jednakże obecność w materiale roślinnym zanieczyszczeń może oznaczać, że został on zebrany, np. z podłogi (k.1824 tom VIII).
Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że rola oskarżonego Pawła Krzysztofa K. w powyższym przestępstwie nie ograniczała się tylko do wynajęcia piwnicy. Ustalając, że oskarżony Paweł Krzysztof K. był organizatorem całego przedsięwzięcia Sąd meriti wziął pod uwagę jego wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym w dniu 23 czerwca 2004 r., kiedy faktycznie przyznał się do organizowania uprawy, a nadto dalsze postępowanie oskarżonego, w tym - co wynika z wyjaśnień Marcina W., Marcina W. i Sebastiana R. - prowadzone przez niego poszukiwania miejsca pod kolejną uprawę.
Udzielenie przez oskarżonego Pawła Krzysztofa K. w maju i czerwcu 2004 r. marihuany innym osobom nie oznacza, że była to marihuana z uprawy prowadzonej przez oskarżonych. Nie można oczywiście wykluczyć, że oskarżony zebrał konopie, z których otrzymał susz będący środkiem narkotycznym. Brak jest jednakże jednoznacznych dowodów, że marihuana udzielana przez oskarżonego Pawła Krzysztofa K. pochodziła z uprawy prowadzonej w piwnicy domu Stanisława Michała A.
Nawiązując do argumentacji zawartej w odniesieniu do wyżej wymienionego czynu w apelacji obrońcy oskarżonego Stanisława Michała A., należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy określił role poszczególnych oskarżonych w prowadzeniu uprawy konopi. Z tych ustaleń wynika, że Stanisław Michał A. nie był pomysłodawcą założenia uprawy konopi. Jego rola ograniczała się do wynajęcia piwnicy, a następnie w pewnym okresie czasu do podlewania i wykonywania innych zabiegów niezbędnych do właściwej wegetacji konopi.
W zakresie powyższego czynu obrońca oskarżonego Bogusława W. złożył apelację co do kary. Zważywszy, że popełniony wspólnie przez oskarżonych Pawła Krzysztofa K., Stanisława Michała A. i Bogusława W. czyn faktycznie wyczerpywał znamiona przestępstwa z art. 63 ust. 1 cyt. ustawy Sąd Apelacyjny był zobligowany do dokonania stosownej zmiany także w odniesieniu do oskarżonego Bogusława W.
Czyn z punktu V aktu oskarżenia (przestępstwo z art. 278 § 5 w zw. z § 1 kk przypisane oskarżonym Stanisławowi Michałowi A. i Bogusławowi W.).
W odniesieniu do tego czynu apelacja obrońcy Stanisława Michała A. zwrócona jest przeciwko całości rozstrzygnięcia, a apelacja obrońcy Bogusława W. dotyczy wymierzonej temu oskarżonemu kary.
Sąd I instancji zasadnie przyjął, że odpowiedzialność za powyższe przestępstwo kradzieży energii elektrycznej ponosi nie tylko Bogusław W., który wykonał nielegalne przyłącze służące do poboru energii elektrycznej lecz także oskarżony Stanisław Michał A. Sąd Okręgowy oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego Bogusława W., który w postępowaniu przygotowawczym stwierdził, że poinformował Stanisława Michała A. o wykonaniu nielegalnego przyłącza. Nadto Sąd Okręgowy trafnie wywiódł, że nawet gdyby Bogusław W. nie informował Stanisława Michała A., to musiał on dostrzec, że wewnątrz piwnicy została zamontowana skrzynka rozdzielcza o znacznych rozmiarach, z którą były połączone lampy i inne urządzenia wykorzystywane przy uprawie konopi (str. 22 uzasadnienia wyroku). Oskarżony Stanisław Michał A. wykonując czynności związane z prowadzeniem uprawy nie mógł nie zauważyć w jaki sposób czerpana jest energia elektryczna niezbędna do pracy urządzeń wykorzystywanych przy uprawie. Ma rację skarżący, że wykonane na zewnątrz budynku przyłącze było niewidoczne. Jest to w pełni zrozumiałe. Przewód prowadzący od tego przyłącza do budynku znajdował się bowiem pod powierzchnią gruntu. Okoliczność ta, zważywszy na wskazaną wyżej argumentację Sądu I instancji, nie podważa ustaleń poczynionych przez tenże Sąd.
Sąd I instancji w oparciu o wyliczenie sporządzone przez Zakład Energetyczny ustalił, że wartość skradzionej energii elektrycznej wyniosła 19.418,44 zł. Przy sporządzeniu wyliczenia wzięto pod uwagę ilość energii jaka była możliwa do pobrania z nielegalnie wykonanego przyłącza.
Przypisując dokonanie przestępstwa polegającego na kradzieży energii elektrycznej, niezbędne jest ustalenie faktycznie wyrządzonej szkody, to jest ilości energii elektrycznej pobranej nielegalnie. W tym celu w przedmiotowej sprawie niezbędne był ustalenie mocy odbiorników energii elektrycznej podłączonych do nielegalnego przyłącza i czasu ich pracy. Tego rodzaju szczegółowych ustaleń zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i w postępowaniu sądowym nie poczyniono. W związku z powyższym Sąd Apelacyjny wartość szkody ustalił na podstawie wyliczenia dokonanego przez oskarżonego Bogusława W. na kwotę 1.296 zł (k.1566, tom VII). Zmieniając w tym zakresie zaskarżony wyrok Sąd Apelacyjny jednocześnie obniżył wymierzone oskarżonym Stanisławowi Michałowi A. i Bogusławowi W. kary wymierzone za powyższe przestępstwo oraz ustalił, że obowiązek naprawienia solidarnie szkody dotyczy kwoty 1.296 zł.
Czyn z punktu VI aktu oskarżenia (przestępstwo z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przypisane oskarżonym Pawłowi Krzysztofowi K. i Bogusławowi W.).
Zważywszy na treść wyroku Sądu Apelacyjnego dotyczącą czynu z punktu IV aktu oskarżenia, odpowiedzialność w ramach czynu z punktu VI aktu oskarżenia może kształtować się jako podżeganie do przestępstwa z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.
Sąd I instancji, rozstrzygając w zakresie czynu z punktu VI aktu oskarżenia, oparł się na wyjaśnieniach złożonych przez Marcina W. i Marcina W. Z wyjaśnień tych wynika, że propozycję znalezienia odpowiedniego pomieszczenia i prowadzenia uprawy konopi składał im oskarżony Paweł Krzysztof K. Marcin W. wyjaśnił, że być może Bogusław W. słyszał rozmowę, lecz się nie odzywał (k.294, tom II). Marcin W. stwierdził z kolei, że podczas rozmowy obecny był Bogusław W., lecz on tylko słuchał (k.305, tom II).
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy podniósł, że przysłuchiwanie się przez oskarżonego Bogusława W. propozycjom, jakie oskarżony Paweł Krzysztof K. składał Marcinowi W. i Marcinowi W., było formą uczestnictwa wynikającą z roli i podporządkowania K. Dalej Sąd Okręgowy wywiódł, że: „Podobnie jak w przypadku plantacji A. warunki i organizację nowej uprawy negocjował K. W. miał być technicznym wykonawcą ściśle podlegającym K., jego udział zależał od osobistej zgody i porozumienia z K. A zatem obecność B.W. w momencie składania propozycji przestępnej innym osobom, nawet jeśli nie zabierał on głosu, była dowodem porozumienia z K. i gwarancji gotowości założenia nowej uprawy...” (str. 25 uzasadnienia). Rola, jaką oskarżony Bogusław W. miałby do spełnienia przy założeniu nowej uprawy oraz obecność przy rozmowach, podczas których oskarżony Paweł Krzysztof K. nakłaniał Marcina W. i Marcina W. do znalezienia odpowiedniego pomieszczenia i prowadzenia uprawy, nie mogą skutkować odpowiedzialnością Bogusława W. za podżeganie do przestępstwa z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Tego rodzaju odpowiedzialność mogłaby mieć miejsce, gdyby oskarżony Bogusław W. w jakikolwiek sposób wsparł oskarżonego Pawła Krzysztofa K. podczas rozmów prowadzonych przez niego z Marcinem W. i Marcinem W. Rola podżegacza polega bowiem na nakłanianiu innej osoby lub osób do popełnienia przestępstwa poprzez naleganie, radę, propozycję, prośbę, obietnicę korzyści. Nakłanianie możliwe jest słowem, gestem, mimiką. Przy czym z istoty podżegania wynika, że w grę może wchodzić jedynie działanie, a nie zaniechanie (Komentarz do Kodeksu karnego Andrzeja Marka, Dom Wydawniczy ABC 2005, tezy 12 i 13 do art. 18, str. 153, Komentarz do Kodeksu karnego część ogólna pod red. Andrzeja Zolla, Zakamycze 2004 r. wyd. II, tom I, tezy 132 i 133 do art. 18). Skoro wyżej opisane zachowania nie miały miejsca należało oskarżonego Bogusława W. uniewinnić od popełnienia przedmiotowego czynu.
W świetle wyżej cytowanych wyjaśnień Marcina W. i Marcina W., potwierdzonych na rozprawie głównej, nie budzi najmniejszej wątpliwości, że tego wyżej wymienionego czynu dopuścił się oskarżony Paweł Krzysztof K. Uwzględniając, że Marcin W. i Marcin W. nie usiłowali dokonać przestępstwa, do którego byli podżegani, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 22 § 2 kk odstąpił od wymierzenia kary oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K.
Czyn z punktu VII aktu oskarżenia (przestępstwo z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przypisane oskarżonemu Bogusławowi W.).
Sąd Okręgowy na podstawie wyjaśnień oskarżonego Bogusława W. ustalił, że ok. 100 sadzonek konopi przywiózł on z Holandii i sadzonki te stanowiły podstawę uprawy prowadzonej w piwnicy domu oskarżonego Stanisława Michała A. W tej sytuacji przywiezienie sadzonek było czynnością przygotowawczą do czynu polegającego na uprawie konopi. Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii nie przewiduje karalności czynności przygotowawczych do przestępstw w niej określonych. W przypadku, gdyby przygotowanie było karalne, to i tak opisane w punkcie VI aktu oskarżenia zachowanie oskarżonego Bogusława W. nie mogłoby być uznane za odrębne przestępstwo, gdyż stanowiłoby czynność uprzednią pochłoniętą przez czyn polegający na prowadzeniu uprawy konopi (por. Komentarz do Kodeksu karnego Igora Andrejewa, Witolda Świdy, Władysława Woltera, Wyd. Prawnicze Warszawa 1973, teza 4 do art. 66 dkk, str. 288; Komentarz do Kodeksu karnego Michała Kalitowskiego, Zofii Sienkiewicz, Jerzego Szumskiego, Leona Tyszkiewicza, Andrzeja Wąska, Gdańsk 1999, tom II, teza 12 do art. 85, str. 253).
W zaistniałej sytuacji Sąd Apelacyjny, przypisując oskarżonym Pawłowi Krzysztofowi K., Stanisławowi Michałowi A. i Bogusławowi W., w ramach czynu z punktu IV aktu oskarżenia, popełnienie przestępstwa z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 lipca 2006 r., jednocześnie w odniesieniu do oskarżonego Bogusława W. w ramach czynu z punktu VII aktu oskarżenia ustalił, że czyn ten miał miejsce po uprzednim przywiezieniu przez oskarżonego Bogusława W. ok. 100 sadzonek z Holandii.
Czyn z punktu VIII aktu oskarżenia (przestępstwo z art. 270 § 1 kk przypisane oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K.).
W ramach tego czynu Sąd Okręgowy prawidłowo przypisał oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K. przestępstwo użycia jako autentycznej podrobionej polisy ubezpieczania OC. Sąd I instancji na str. 16 uzasadnienia szczegółowo wykazał, że oskarżony miał pełną świadomość, że posiadana przez niego polisa jest podrobiona. Przytaczanie w tym miejscu argumentacji Sądu I instancji jest zbędne, zwłaszcza, że skarżący w złożonym środku odwoławczym nie wskazuje konkretnie jakie fakty bądź okoliczności podważają ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy. Posługiwanie się przez oskarżonego podrobioną polisą wynika zaś z wyjaśnień oskarżonego Pawła Krzysztofa K.
Reasumując zawarte wyżej rozważania podnieść należy, że wyrok Sądu Okręgowego - poza częścią, która została zmieniona wyrokiem Sądu Apelacyjnego - jest prawidłowa. W szczególności całkowicie chybione są podniesione w apelacji obrońcy Pawła Krzysztofa K. zarzuty, dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych. Jak wykazano wyżej zebrany materiał dowodowy pozwalał na przypisanie oskarżonemu przestępstw z art. 62 ust. 1 cyt. ustawy w zw. z art. 12 kk (zarzut z pkt I aktu oskarżenia), z art. 59 ust. 1 cyt. ustawy w zw. z art. 12 kk (zarzut z pkt II aktu oskarżenia), z art. 263 § 2 kk (zarzut z pkt III aktu oskarżenia), przestępstwa z art. 270 § 1 kk polegającego na użyciu sfałszowanego dokumentu (w ramach czynu z pkt VIII aktu oskarżenia). Sąd I instancji szczegółowo wyjaśnił na jakich oparł się dowodach i dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym. Tym samym bezpodstawne są zarzuty naruszenia przepisów art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, a także art. 410 kpk i art. 424 kpk. Sąd I instancji co prawda w ustaleniach stanu faktycznego nie wymienił dowodów na których się oparł lecz dowody te wskazał w dalszej części uzasadnienia. Zebrany przez Sąd Okręgowy materiał dowodowy - co wykazano wyżej - dawał też podstawy do przypisania oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K. przestępstw z art. 63 ust. 2 cyt. ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 lipca 2006 r. (w ramach czynu z pkt IV aktu oskarżenia) oraz z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 63 ust. 2 cyt. ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 lipca 2006 r. (w ramach czynu z pkt VI aktu oskarżenia).
Nie jest trafny zarzut, że między osobami, które złożyły sprzeczne wyjaśnienia i zeznania nie przeprowadzono konfrontacji. Art. 172 kpk nie nakłada na sąd obowiązku przeprowadzenia konfrontacji przesłuchiwanych osób w każdym przypadku sprzeczności w ich zeznaniach lub wyjaśnieniach, lecz tylko w sytuacji, gdy może się to przyczynić do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2001 r. III KKN 484/99 Prokuratura i Prawo - dodatek 2001/9 poz. 5). Każdorazowo sąd musi rozważyć, czy istnieją w ogóle warunki do wyjaśnienia sprzeczności. W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy potrzeby przeprowadzenia takiego dowodu nie widział. Nie stanowi to obrazy przepisów postępowania i to takiej, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku.
Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy Stanisława Michała A. zostały omówione we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia.
We wcześniejszej części uzasadnienia Sąd Apelacyjny odniósł się też do zawartego w apelacji obrońcy Bogusława W. zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie czynu z punktu VI aktu oskarżenia, uznając apelację w tym zakresie za zasadną.
W zakresie, w którym zmieniono zaskarżony wyrok Sąd Apelacyjny wskazał - o czym mowa wyżej - dlaczego i na jakiej podstawie dokonał zmian.
Art. 4 § 1 kk określa, że jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, chyba, że ustawa obowiązująca poprzednio jest względniejsza dla sprawcy. Powyższy przepis powołuje się w podstawie prawnej skazania jedynie w przypadku stosowania poprzednio obowiązującej ustawy. Skoro Sąd Okręgowy skazał oskarżonego Pawła Krzysztofa K. za czyny z punktów I i II aktu oskarżenia na podstawie obecnie obowiązujących przepisów, to brak było podstaw do zamieszczenia art. 4 § 1 kk w podstawie prawnej skazania. Dlatego też w tym zakresie Sąd Apelacyjny dokonał stosownej zmiany zaskarżonego wyroku.
Sąd I instancji wskazał jakie okoliczności uznał za obciążające, a jakie za łagodzące przy wymiarze kar. Zgodnie z treścią art. 438 pkt 4 kpk Sąd II instancji może złagodzić wymierzoną karę jedynie w przypadku stwierdzenia, że jest ona rażąco niesprawiedliwa. Ma to miejsce wtedy, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą (Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gostyńskiego Dom Wydawniczy ABC 1998, teza 24 do art. 438, str. 463, tom II). Tego rodzaju sytuacja nie miała miejsca w odniesieniu do kar, które nie były przedmiotem zmian dokonanych w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym. Dlatego też Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do ich złagodzenia.
Skazując oskarżonych Pawła Krzysztofa K., Stanisława Michała A. i Bogusława W. za przestępstwo z art. 63 ust. 1 cyt. ustawy Sąd Apelacyjny wziął pod uwagę rozmiar prowadzonej uprawy, z której można było uzyskać znaczną ilość suszu konopi. Uwzględniając także okoliczności wymienione w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny stosując w oparciu o art. 4 § 1 kk, przepis art. 63 ust. 1 cyt. ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 lipca 2006 r. wymierzył oskarżonym kary po 2 lata pozbawienia wolności.
Zmniejszając wartość skradzionej energii elektrycznej, Sąd Apelacyjny obniżył orzeczone wobec oskarżonych Stanisława Michała A. i Bogusława W. za przestępstwo z punktu V aktu oskarżenia kary do 8 miesięcy pozbawienia wolności.
W związku z dokonanymi zmianami zaskarżonego wyroku Sąd Apelacyjny orzekł nowe, niższe kary łączne pozbawienia wolności.
O opłatach i pozostałych kosztach sądowych orzeczono w oparciu o przepisy art. 626 § 1 kpk, art. 633 kpk, art. 634 kpk, art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 6, art. 10 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.).
W punkcie 13 zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy zawarł rozstrzygnięcie dotyczące czynu z punktu VIII aktu oskarżenia (czyn z art. 270 § 1 kk). W związku z tym, że w powyższym punkcie zaskarżonego wyroku błędnie wskazano, że odnosi się on do czynu z punktu VII aktu oskarżenia Sąd Apelacyjny w oparciu o przepis art. 105 § 2 kpk sprostował oczywistą omyłkę pisarską.
I. w okresie od grudnia 2003 r. do 21 czerwca 2004 r. na terenie gminy P. wspólnie i w porozumieniu, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wielokrotnie posiadali środki odurzające w postaci amfetaminy, z tym, że w dniu 21 czerwca 2004 r. w miejscowości G. gmina P. posiadali 8,66 grama amfetaminy przeznaczając ją na własny użytek tj. o czyn z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk,
II. w okresie od grudnia 2003 r. do 21 czerwca 2004 r. na terenie gminy P. wspólnie i w porozumieniu, wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wielokrotnie udzielali Sebastianowi R. oraz innym osobom środki odurzające w postaci marihuany i amfetaminy tj. o czyn z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk,
Pawła K. i Stanisława Michała A. o to, że:
III. w miejscowości G. w nieustalonym okresie do dnia 21 czerwca 2004 r. wspólnie i w porozumieniu z Lucyną A. posiadali bez wymaganego zezwolenia 5 sztuk broni gazowej w postaci pistoletów Walther PP-99, Rohm model 735, ME 8 Detektiwe, Reck model 65,8 mm, rewolwer marki Rohm R 699, amunicję gazową w ilości 32 sztuk oraz 37 sztuk amunicji ostrej kal. 9 mm Browning tj. o czyn z art. 263 § 2 kk,
Pawła K., Stanisława A. i Bogusława W. o to, że:
IV. w miejscowości G. w nieustalonym czasie do dnia 21 czerwca 2004 r. wspólnie i w porozumieniu z Lucyną A. wbrew przepisom ustawy wytwarzali znaczne ilości środków odurzających poprzez prowadzenie uprawy konopi indyjskich w ilości 237 sztuk krzewów i sadzonek oraz posiadali susz wyżej wymienionych krzewów, tj. o czyn z art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
V. w miejscowości G. w nieustalonym okresie czasu do dnia 21 czerwca 2004 r. działając wspólnie i w porozumieniu z Lucyną A. po uprzednim wykonaniu nielegalnego przyłącza prądu dopuścili się kradzieży energii elektrycznej o wartości 19.418,44 złotych, tj. o czyn z art. 278 § 5 kk,
Pawła K. i Bogusława W. o to, że:
VI. w okresie od maja do 21 czerwca 2004 r. na terenie gminy P., wspólnie i w porozumieniu, chcąc by Marcin W. i Marcin W. popełnili przestępstwo polegające na wytwarzaniu znacznych ilości substancji odurzających nakłaniali wyżej wymienionych do wytwarzania wbrew przepisom ustawy znacznych ilości środków odurzających w ten sposób, że oferowali im kwotę 3.000 złotych miesięcznie w zamian za znalezienie odpowiedniego pomieszczenia oraz prowadzenie hodowli konopi indyjskich, tj. o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
Bogusława W. o to, że:
VII. w marcu 2004 r. działając wbrew przepisom ustawy przywiózł z Holandii przez nieustalone przejście graniczne do Polski znaczną ilość środków odurzających w postaci około 100 sadzonek krzewów konopi indyjskich, tj. o czyn z art. 42 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
Pawła K. o to, że:
VIII. w nieustalonym czasie nie później niż do 21 czerwca 2004 r. w nieustalonym miejscu w celu użycia za autentyczną podrobił polisę ubezpieczenia OC nr (...) zawartą na pojazd marki Renault Laguna 1,8 nr rej. (...) przez „T.” Polska Towarzystwo Ubezpieczeń S.A. w R., tj. o czyn z art. 270 § 1 kk, Sąd Okręgowy w O. wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2006 r.:
1. oskarżonych Pawła Krzysztofa K. i Katarzynę Magdalenę K. uznał za winnych popełnienia zarzucanego im w punkcie I aktu oskarżenia czynu z tym, że czyn ten w zw. z art. 4 § 1 kk zakwalifikował na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i za to skazał ich na kary po 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności,
2. Pawła Krzysztofa K. i Katarzynę Magdalenę K. uznał za winnych popełnienia zarzucanego im w pkt II aktu oskarżenia czynu z tym, że czyn ten zakwalifikował w zw. z art. 4 § 1 kk na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i przy zastosowaniu art. 33 § 2 kk skazał Pawła Krzysztofa K. na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych określając wysokość 1 stawki na kwotę 100 złotych, a Katarzynę Magdalenę K. na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość 1 stawki na kwotę 100 złotych,
3. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzekł wobec Katarzyny Magdaleny K. karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił na okres próby 4 (czterech) lat,
4. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył Katarzynie Magdalenie K. na poczet orzeczonej kary grzywny okres tymczasowego aresztowania od dnia 21 czerwca 2004 roku do dnia 9 sierpnia 2004 r. - w liczbie 50 dni, uznając grzywnę za wykonaną w całości,
5. na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 kk zobowiązał oskarżoną do powstrzymania się od używania środków odurzających,
6. na podstawie art. 73 § 1 kk oddał Katarzynę Magdalenę K. pod dozór kuratora sądowego,
7. oskarżonych Pawła Krzysztofa K. i Stanisława Michała A. uznał za winnych popełnienia czynu zarzucanego im w pkt III aktu oskarżenia z tym, że z opisu czynu wyeliminował iż działali oni wspólnie i w porozumieniu z Lucyną A. i za to na podstawie art. 263 § 2 kk skazał Pawła Krzysztofa K. na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, a Stanisława Michała A. na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,
8. Pawła Krzysztofa K., Stanisława Michała A. i Bogusława W. uznał za winnych dokonania czynu zarzucanego im w pkt IV aktu oskarżenia, z tym że z opisu czynu wyeliminował, iż współdziałali oni także z Lucyną A. i zgodnie z art. 4 § 1 kk czyn ten zakwalifikował na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to skazał każdego z oskarżonych na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych,
9. Stanisława Michała A. i Bogusława W. uznał za winnych popełnienia czynu zarzucanego im w pkt V aktu oskarżenia z tym, że z opisu czynu wyeliminował, iż współdziałali oni z Lucyną A. i Pawłem Krzysztofem K. i za to na podstawie art. 278 § 5 kk skazał każdego z nich na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,
10. Pawła Krzysztofa K. uniewinnił od popełnienia czynu opisanego w pkt V aktu oskarżenia,
11. Pawła Krzysztofa K. i Bogusława W. w ramach czynu zarzucanego im w pkt VI aktu oskarżenia uznał za winnych tego, że w czasie i miejscu wskazanym w zarzucie, działając wspólnie i w porozumieniu, nakłaniali Marcina W. i Marcina W. do wytwarzania środków odurzających poprzez prowadzenie uprawy konopi indyjskich oferując im kwotę 3.000 złotych miesięcznie w zamian za udostępnienie odpowiedniego pomieszczenia i prowadzenie hodowli, to jest czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy wymierzył każdemu z oskarżonych karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,
12. Bogusława W. uznał na winnego popełnienia czynu z pkt VII aktu oskarżenia, z tym że zgodnie z art. 4 § 1 kk czyn ten zakwalifikował na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i grzywny w ilości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych,
13. Pawła Krzysztofa K. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt VII aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że będąc właścicielem samochodu Renault Laguna 1,8 nr rej. (...) używał za autentyczny podrobiony dokument w postaci polisy ubezpieczeniowej OC nr (...) czym dopuścił się czynu z art. 270 § 1 kk i za to skazał go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,
14. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 i § 2 kk wobec oskarżonego Pawła Krzysztofa K. orzekł kary łączne 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych po 100 złotych każda stawka,
15. na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył Pawłowi Krzysztofowi K. okres tymczasowego aresztowania od dnia 21 czerwca 2004 r. do dnia 2 września 2004 r. i od dnia 2 października 2005 r. do dnia 27 kwietnia 2006 r.,
16. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego Stanisława Michała A. karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,
17. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył Stanisławowi A. na poczet orzeczonej kary łącznej okres tymczasowego aresztowania od dnia 21 czerwca 2004 r. do dnia 27 kwietnia 2006 r.,
18. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 i § 2 kk wobec oskarżonego Bogusława W. orzekł kary łączne 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych po 100 złotych każda stawka,
19. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył Bogusławowi W. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 12 września 2004 r. do dnia 27 kwietnia 2006 r.,
20. na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonych Stanisława Michała A. i Bogusława W. obowiązek naprawienia szkody przez zapłatę solidarnie kwoty 19.418,44 (dziewiętnastu tysięcy czterystu osiemnastu złotych czterdziestu czterech groszy) na rzecz Koncernu Energetycznego „E.” S.A. Oddział Energetyczny P. ul. W. 106.
21. na podstawie art. 44 § 1, § 2, § 6 kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci:
- kartki papieru kratkowanego z numerami telefonów o imionach Kasia, Paweł, Staszek, Lucyna,
- karty startowej do telefonu nr (...) z wyłamaną kartą czipową - karty Sim Era Tak Tak nr (...),
- kartki papieru kratkowanego z napisem Kasia im (...), (...),
- kamizelki kuloodpornej w pokrowcu
- pistoletu marki KUIAN-JNWORKS nr (...) z magazynkiem na kuleczki plastikowe
- pistoletu marki KWCM nr (...) z magazynkiem załadowanym kuleczkami plastikowymi kol. szarego
- pudełka tekturowego z napisem 9 mm BROWNING
- pudełka tekturowego z napisem 9 mm BROWNING
- pudełka plastikowego
- pudełka plastikowego po nabojach gazowych
- pudełka plastikowego po nabojach gazowych
- torebki plastikowej zawierającej pakiet torebek standardowych wpisane w poz. 1-3, 5-11, 18-20 wykazu dowodów rzeczowych Nr 1 k.337-338
- kalendarzyka na 2004 r.
- 2 szt. wentylatorów stojących
- wentylatora elektrycznego marki STING
- 2 szt. grzejników elektrycznych żebrowanych wpisanych pod poz. 5-8 wykazu dowodów rzeczowych Nr 1 k.339
- 2 szt. wyłączników elektrycznych - wpisanych pod poz. 7 wykazu dowodów rzeczowych Nr 1 k.341
- kartki z numerami telefonów 1. (...), 2. (...)
- notesu w czarnej okładce z nr telefonów
- notatnika - kalendarzyka w okładce kol. czarno-zielonego
- notatnika - kalendarza w okładce kol. szaro-brązowego z nazwiskiem P.K.
- notatnika w okładce kol. z napisem MONTANA
- notatnika w okładce kol. białego z nadrukiem KAPM Krzysztof K. na wierzchu napisany tel. (...)
- notatnika w okładce kol. czarnego z napisem na drugiej kartce Paweł K.
- notatnika kalendarza w okładce kol. niebieskiego z brązowymi obwódkami wpisane w poz. 6-13 wykazu dowodów rzeczowych Nr 3 k.357-358
- rewolweru w etui marki ROHM RG 98 kal. 9 mm
- pistoletu gazowego P-99 WALHER
- pistoletu gazowego marki ROHM model 735 z kaburą
- pistoletu gazowego marki ME8 DETECTIV model 8 mm z wyciorem i nakładką na lufę w pudełku tekturowym
- pistoletu gazowego marki RECK model G5 8 mm z wyciorem i nakładką na lufę w pudełku tekturowym
- 6 szt. rakietek w pudełku
22. na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa przez zniszczenie dowodów rzeczowych w postaci:
- opryskiwacza kol. pomarańczowego o pojemności 1,8 litra oraz płynu ze spryskiwacza przelanego do plastikowej butelki
- butelki plastikowej kol. zielonego z etykietą i napisem CITRICACID 1 litr oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki
- butelki plastikowej z etykietą i napisem OSMOSESPH + 1 litr oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki
- bańki plastikowej kol. zielonego z etykietą z napisem BNP-K13-14 o pojemności 5 litrów oraz płynu z bańki przelanego do plastikowej butelki kol. zielonego z etykietą z napisem WITAŁ o poj. 1 litr oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki kol. zielonego z etykietą z napisem BN-ZYM o poj. 1 litr i butelki plastikowej kol. zielonego z etykietą z napisem
- butelki plastikowej kol. zielonego z etykietą z napisem BN ALGEANIX o poj. 1 litra oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki
- bańki plastikowej kol. zielonego z etykietą z napisem BN-SOIL o poj. 1 litra oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki
- butelki plastikowej kol. zielonego z etykietą z napisem BIOPN 0,5 1 oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki
- butelki plastikowej kol. zielonego z etykietą z napisem BNN 27 - poj. 1 litra oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki
- butelki plastikowej kol. zielonego z etykietą z napisem BIO-FORTE o poj. 1 litra oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki
- butelki plastikowej kol. białego z napisem FLOROWIT o poj. 1 litr oraz płynu z butelki przelanego do plastikowej butelki wpisanych pod poz. 9-20 wykazu dowodów rzeczowych Nr 1 k.339-340
- 7 sztuk lamp elektrycznych
- 2 szt. lamp przepalonych
- opakowania tekturowego z buteleczką plastikową
- pojemnika plastikowego z etykietą z napisem ukorzeniacz A
- pojemnika plastikowego z etykietą z napisem ukorzeniacz B
- pojemnika plastikowego z etykietą z napisem ukorzeniacz korzonek ZDS
- termometru pokojowego wpisanych pod poz. 1-6, 8 wykazu dowodów rzeczowych Nr 1 k.341
- pojemnika z tworzywa sztucznego z zakręconą pokrywką, w której jest otwór koloru czarnego
- torebki kol. różowego pustą
- torebki kol. białego
- 12 szt. małych torebek foliowych z zapięciem strunowym
- torebki przezroczystej z zapięciem strunowym pustej oraz kartki papieru wpisanych pod poz. 1-5 wykazu dowodów rzeczowych Nr 8 k.369
- 92 szt. konopi indyjskich ślad nr 21
- 60 szt. sadzonek konopi indyjskich ślad nr 2221
- 75 sadzonek konopi indyjskich w palecie ślad nr 2321
- suszone liście konopi indyjskich ślad nr 24 K21
wymienione dowody rzeczowe przechowywane są w KWP z siedzibą w R. (mag. narkotykowy).
23. na podstawie art. 230 § 2 kpk orzekł zwrot następujących dowodów rzeczowych:
- Stanisławowi Michałowi A. - telefonu komórkowego marki Siemens nr (...) z ładowarką wpisanego pod poz. 4 w wykazie dowodów nr 1 k.337
- Pawłowi Krzysztofowi K. 3 telefonów: telefonu komórkowego marki Nokia kol. czarnego działającego w sieci ERA wpisanego pod poz. 1 w wykazie dowodów rzeczowych nr 3 k.357, telefonu komórkowego marki Nokia nr (...) wpisanego pod poz. 2 w wykazie dowodów rzeczowych nr 3 k.357, telefonu komórkowego marki Motorola V 300 nr (...) wpisanego pod poz. 3 w wykazie dowodów rzeczowych nr 3 k.357 i kurtki skórzanej koloru czarnego z napisem na plecach LOS ANGELES KINGS, wewnętrzną metką i napisem CAMPRI Design Tearst Styled in USA, wpisanej pod poz. 1 w wykazie dowodów rzeczowych k.614 oraz bluzy koloru czerwonego z napisem „Glinie” wpisanej pod poz. 1 w wykazie dowodów rzeczowych k.642.
- Adamowi R. - telefonu komórkowego marki Nokia 8210 w obudowie kol. zielono-czarnego nr (...) wpisanego pod poz. nr 1 w wykazie dowodów rzeczowych nr 5
24. zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w częściach równych, z tym że ustalił, iż wyłącznie Katarzyna K. ponosi koszty wydania opinii sądowo-psychiatrycznej zaś nie ponosi kosztów wydania opinii uzupełniającej CLK Komendy Głównej Policji (k.1822-1825), przy czym tytułem opłat zasądził:
- od Pawła Krzysztofa K. 4.600 złotych
- od Katarzyny Magdaleny K. 2.300 złotych
- od Stanisława Michała A. 2.400 złotych
- od Bogusława W. 2.400 złotych.
Powyższy wyrok zaskarżyli obrońcy oskarżonych Pawła Krzysztofa K., Stanisława Michała A. i Bogusława W.
Wyrok uprawomocnił się w stosunku do oskarżonej Katarzyny Magdaleny K.
Obrońca oskarżonego Pawła Krzysztofa K. zaskarżył wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
1) naruszenie prawa materialnego, a w szczególności:
a) przepisów art. 53 ust. 1 i 2, art. 63 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, poprzez dokonanie nieprawidłowej wykładni i błędnego zastosowania, w szczególności w zakresie oceny znamion przestępstw określonych tymi przepisami, to jest błędnego ustalenia, co należy rozumieć poprzez „uprawę konopi”, „zbiór żywicy lub ziela konopi”, a co przez „wytwarzanie środków odurzających lub substancji psychotropowych” w rozumieniu wymienionych przepisów oraz granicy pomiędzy tymi normami, w następstwie czego błędnie zakwalifikowano czyny zarzucone oskarżonemu;
b) przepisów art. 4 pkt 19 i 35 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, poprzez niezastosowanie wymienionych przepisów;
c) przepisów art. 18 § 1 i § 2 kk, poprzez błędną ich wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie;
2) mającą wpływ na treść wyroku - obrazę przepisów postępowania, a w szczególności:
a) naruszenie przepisu art. 2 kpk, w zw. z art. 9 § 1 kpk w zw. z art. 167 § 1 kpk, poprzez zaniechanie realizacji zasady dążenia do wykrycia prawdy materialnej i zaniechanie wyjaśnienia okoliczności, dotyczących zarzucanych oskarżonemu czynów, które to okoliczności nasuwały poważne wątpliwości, a ich wyjaśnienie mogłoby doprowadzić do odmiennej oceny stanu faktycznego sprawy w zakresie popełnienia przez oskarżonego inkryminowanych czynów, a w szczególności zaniechanie przeprowadzenia stosowanych konfrontacji pomiędzy osobami, które wyjaśniły albo zeznały odmiennie, a nadto zaniechanie dopuszczenia ponownego dowodu z opinii biegłego ds. środków odurzających i psychotropowych na okoliczność ustalenia, jaka jest granica pomiędzy etapem polegającym na uprawie konopi w rozumieniu przepisu art. 63 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a wytwarzaniem środków odurzających lub substancji psychotropowych w rozumieniu przepisu art. 53 ust. 1 tej ustawy, w sytuacji gdy znajdująca się w aktach sprawy opinia budziła poważne wątpliwości, a jej wnioski końcowe były nie tylko sprzeczne z zasadami logiki, doświadczeniem życiowym i wiedzą, ale również z przepisami ustawy;
b) naruszenie przepisu art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk, poprzez naruszenie przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej kontrolowanej oceny dowodów i popadnięcie przez Sąd w dowolność ocen, w szczególności w zakresie oceny wyjaśnień oskarżonych, w tym oskarżonego Pawła Krzysztofa K., Katarzyny Magdaleny K., Stanisława A., Bogusława W., oraz Lucyny A., Sebastiana R., Marcina W., Marcina W., Marleny P. i innych przesłuchiwanych w sprawie świadków, a także innych dowodów zgromadzonych w tej sprawie, w tym opinii biegłych;
c) naruszenie przepisu art. 5 § 2 kpk, polegające na rozstrzygnięciu wątpliwości na niekorzyść oskarżonego - wbrew regule in dubio pro reo;
d) naruszenie przepisu art. 410 kpk, poprzez zaniechanie oparcia przedmiotowego orzeczenia na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w niniejszej sprawie;
e) naruszenie przepisu art. 424 kpk, polegające na niedopełnieniu określonego tym przepisem obowiązku zamieszczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia koniecznych elementów, a przede wszystkim szczegółowego wskazania jakie fakty Sąd uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej materii oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a także szczegółowego uzasadnienia podstawy prawnej wyroku i uzasadnienia podstaw wymierzenia w stosunku do oskarżonego Pawła K. kar jednostkowych i kary łącznej;
3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, który miał wpływ na treść orzeczenia i polegał w szczególności na nietrafnym ustaleniu, że oskarżony dopuścił się inkryminowanych czynów, podczas gdy przeprowadzona w sposób prawidłowy ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, prowadzi do odmiennego wniosku, a w szczególności pozwala jedynie na wyciągnięcie następujących wniosków:
a) oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K. nie można przypisać winy w zakresie inkryminowanych czynów;
b) brak jest wystarczających dowodów, które wskazywałyby na fakt, iż oskarżony Paweł Krzysztof K. wykonał jakikolwiek inkryminowany czyn, w tym w szczególności czyn opisany w pkt IV a/o, wspólnie i w porozumieniu z inną osobą;
c) brak jest wystarczających dowodów, które wskazywałyby na fakt, iż oskarżony Paweł Krzysztof K. podżegał kogokolwiek do dokonania czynu opisanego w pkt VI a/o;
d) czyny opisane w pkt IV i VI nie wypełniają znamion odpowiednio przestępstw z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 18 § 2 kk w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a jedynie można rozważać w stosunku do tych czynów odpowiedzialność wynikającą z przepisu art. 63 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
W konkluzji apelacji obrońca wniósł o:
zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego Pawła Krzysztofa K. od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.
Obrońca oskarżonego Stanisława Michała A. zaskarżył wyrok w całości. Wyrokowi zarzucił:
1. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 63 ust. 1 tejże ustawy przez błędne przyjęcie, iż uprawa roślin konopi indyjskich jest tożsama z rozpoczęciem wytwarzania środka odurzającego a za początek tego procesu należy uznać już moment poddania pędów konopi indyjskich ukorzeniu, przez co przepis art. 63 ust. 1 nie znajduje zastosowania do uprawy konopi zabezpieczonych u oskarżonego Stanisława Michała A.,
2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk polegającą na dowolnej ocenie dowodu w postaci opinii biegłych z CLK Komendy Głównej Policji w Warszawie z dnia 7 marca 2006 r. i przyjęciu, iż zabezpieczone podczas przeszukania wraz z innymi nieczystościami suche fragmenty konopi wskazują na rozpoczęcie procesu wytwarzania środka odurzającego,
3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegał na:
a) przyjęciu, że oskarżony Stanisław Michał A. posiadał wiedzę, iż przechowywane przez niego przedmioty są bronią i amunicją w rozumieniu ustawy o broni i amunicji, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na dokonanie takich ustaleń,
b) przyjęciu, że wykonanie nielegalnego przyłącza celem kradzieży prądu przez oskarżonego Bogusława W. zostało dokonane za zgodą i wiedzą oskarżonego Stanisława Michała A., gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na dokonanie takich ustaleń.
W konkluzji apelacji obrońca wniósł o:
zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego Stanisława Michała A. od przypisanych mu w pkt 7 i 9 wyroku przestępstw oraz o zakwalifikowanie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 8 wyroku na podstawie art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i orzeczenie kary na podstawie wskazanego przepisu, albo o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.
Obrońca oskarżonego Bogusława W. zaskarżył wyrok:
- w odniesieniu do czynu z punktu VI aktu oskarżenia - w całości
- w odniesieniu do czynów z punktów IV, V i VII aktu oskarżenia - w części dotyczącej orzeczenia o karze.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
1. w części dotyczącej skazania za czyn określony w pkt VI aktu oskarżenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść tego orzeczenia;
2. w części dotyczącej skazania za czyn w pkt IV, V, VI i VII - rażącą surowość kary, wyrażającą się w wymierzeniu bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat oskarżonemu, który dotychczas nie był karany.
W konkluzji apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego Bogusława W. od popełnienia czynu z punktu VI aktu oskarżenia oraz wymierzenie za pozostałe czyny łagodniejszych kar.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.
Zasadne są:
- apelacje obrońców oskarżonych Pawła Krzysztofa K. i Stanisława Michała A. w zakresie kwestionującym ustalenie, że prowadzenie uprawy konopi stanowi przestępstwo z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (czyn z pkt IV aktu oskarżenia),
- apelacja obrońcy Bogusława W. w zakresie czynu z punktu VI aktu oskarżenia.
Nadto apelacje obrońcy oskarżonego Pawła Krzysztofa K. w zakresie czynu z punktu VI aktu oskarżenia, obrońcy oskarżonego Stanisława Michała A. w zakresie czynu z punktu V aktu oskarżenia i obrońcy oskarżonego Bogusława W. w zakresie czynów z punktów IV, V, VII aktu oskarżenia są o tyle zasadne, że niezależnie od podniesionych w nich zarzutów:
- w wyniku ustalenia niższej niż w wyroku Sądu Okręgowego kwoty powstałej szkody, należało obniżyć oskarżonym Stanisławowi Michałowi A. i Bogusławowi W. kary wymierzone za czyn z punktu V aktu oskarżenia,
- należało ustalić, że oskarżony Bogusław W. w ramach czynów z punktów IV i VII aktu oskarżenia dopuścił się przestępstwa z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 lipca 2006 r., w wyniku ustalenia, że Marcin W. i Marcin W. nie usiłowali dokonać czynu do którego popełnienia byli podżegani, należało odstąpić od wymierzenia oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K. kary za czyn przypisany mu w ramach przestępstwa zarzuconego w punkcie VI aktu oskarżenia.
Czyny z punktów I i II aktu oskarżenia (przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk oraz z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk przypisane oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K.).
Poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia w zakresie powyższych czynów w odniesieniu do oskarżonego Pawła Krzysztofa K. są w pełni prawidłowe.
W zakresie czynu z punktu I aktu oskarżenia ustalenia Sądu I instancji oparte zostały na wyjaśnieniach Marcina W., Marcina W. i Sebastiana R., którzy w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnili, że wielokrotnie bywali w towarzystwie K. i podczas tych spotkań K. posiadali amfetaminę, którą zażywali sami i częstowali gości (strona 29 uzasadnienia wyroku). W dniu 21 czerwca 2004 r. w mieszkaniu K. znaleziono też 8,66 g amfetaminy. Amfetamina znajdowała się w torebce Katarzyny K. Sąd I instancji, w oparciu o wyjaśnienia Katarzyny Magdaleny K., wykazał, że znaleziona amfetamina należała również do oskarżonego Pawła Krzysztofa K. (strona 11 uzasadnienia wyroku). Do posiadania tej amfetaminy oskarżony Paweł Krzysztof K. przyznał się na rozprawie.
Ustalenia dotyczące czynu z punktu II aktu oskarżenia Sąd Okręgowy poczynił w oparciu o wyjaśnienia Marcina W., Marcina W. i Sebastiana R.
Sebastian R. wyjaśnił, że od K. kupił marihuanę 7-8 razy (k.199 tom I) bądź ok. 10 razy (k.801 tom IV) w ilości od 0,5 do 1 g (k.199 tom I, k.801 tom IV). Marcin W. wyjaśnił z kolei, że od oskarżonego Pawła Krzysztofa K. otrzymał ok. 40 g amfetaminy, a pieniądze miał mu oddać po rozprowadzeniu narkotyku (k.287 tom II). O powyższym wyjaśnia też Marcin W. (k.305 tom II). Marcin W., Marcin W. i Sebastian R. wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym potwierdzili podczas przesłuchania na rozprawie.
Sąd I instancji w zakresie czynu z punktu II aktu oskarżenia powołał się też na świadka Marlenę P., która zeznała, że od Katarzyny K. wie, iż K. handlowali narkotykami (str. 12 uzasadnienia wyroku, zeznania św. Marleny P. k.539 tom III).
Sąd I instancji, w tej części, w której odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego Pawła Krzysztofa K., szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko.
Czyn z punktu III aktu oskarżenia (przestępstwo z art. 263 § 2 kk przepisane oskarżonym Pawłowi Krzysztofowi K. i Stanisławowi Michałowi A.).
Oskarżony Paweł Krzysztof K. w postępowaniu sądowym przyznał się do tego czynu. Nadto z wyjaśnień oskarżonego Stanisława Michała A. wynika, że znalezioną w jego mieszkaniu broń i amunicję otrzymał na przechowanie od oskarżonego Pawła Krzysztofa K. Do tych okoliczności odniósł się szczegółowo Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku.
Sąd I instancji uzasadnił również dlaczego popełnienie powyższego przestępstwa przypisał także oskarżonemu Stanisławowi Michałowi A. Nie do zaakceptowania jest stanowisko obrońcy Stanisława Michała A., że oskarżony ten nie miał świadomości, iż przechowywał broń i amunicję, której posiadanie bez wymaganego zezwolenia jest zabronione. Trafnie stwierdził Sąd Okręgowy, że oskarżony, który odbył służbę wojskową musiał rozróżnić amunicję ostrą. Oznaczenia na opakowaniach, w których umieszczona była broń także wskazywały jaka jest ich zawartość.
Czyn z punktu IV aktu oskarżenia (przestępstwo z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, przypisane oskarżonym Pawłowi Krzysztofowi K., Stanisławowi Michałowi A. i Bogusławowi W.).
Prowadzenie uprawy konopi nie jest wytwarzaniem środka odurzającego. Art. 63 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii penalizuje uprawę (ust. 1) oraz zbiór (ust. 2) m.in. konopi innych niż włókniste. Wytwarzaniem środka odurzającego, które penalizowane jest w art. 53 wyżej cyt. ustawy są dopiero dalsze czynności podejmowane po zbiorze, za pomocą których otrzymuje się gotowy środek odurzający zdatny do użycia, a więc określony preparat danej rośliny, np. susz konopi (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2005 r. IV KK 14/2005 OSNKW 2005/4 poz. 37, a także Komentarz do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Tomasza Srogosza Wydawnictwo C.H. Beck Warszawa 2001, teza E do art. 63, str. 430).
Podczas przeszukania przeprowadzonego w domu oskarżonego Stanisława Michała A. zabezpieczono 227 żywych roślin konopi, w doniczkach. Tym samym był to etap uprawy konopi.
Nie można zgodzić się ze stanowiskiem zajętym przez Centralne Laboratorium Kryminalistyczne Komendy Głównej Policji w opinii uzupełniającej z 7 marca 2006 r., zaakceptowanym przez Sąd Okręgowy, że wytwarzanie narkotyku rozpoczyna wysianie nasion konopi, a w przypadku uprawy z wykorzystaniem tzw. roślin macierzystych moment poddania uciętych pędów ukorzenieniu (k.1824 tom VIII, strona 14-15 uzasadnienia wyroku). Przyjęcie powyższego stanowiska powodowałoby, że przepisy art. 63 ust. 1 i ust. 2 cyt. ustawy w zakresie dotyczącym uprawy i zbioru konopi nie miałyby zastosowania, gdyż każdorazowo sprawca ponosiłby odpowiedzialność na podstawie art. 53 ust. 1 cyt. ustawy.
Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdził, że art. 63 cyt. ustawy nie odnosi się do realiów przedmiotowej sprawy, gdyż dotyczy uprawy innych licznych odmian konopi, które prowadzone są na potrzeby przemysłu chemicznego, farmaceutycznego i in., w warunkach określonych w art. 46-50 cyt. ustawy i złamanie tych warunków pociąga odpowiedzialność na podstawie tego przepisu (strona 37 uzasadnienia wyroku). Ponadto Sąd Okręgowy podniósł, że konopie, znajdujące się w piwnicy oskarżonego Stanisława Michała A., były o tak znacznej zawartości chemicznej narkotyku, że ich uprawa jest całkowicie zakazana, a tym samym tego rodzaju konopi nie dotyczy art. 63 cyt. ustawy (strona 38 uzasadnienia). Powyższe stanowisko Sądu Okręgowego świadczy o całkowicie błędnej interpretacji przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii rozróżnia konopie i konopie włókniste. Uprawa konopi innych niż włókniste jest całkowicie zabroniona (art. 45 ust. 4). Z kolei uprawa konopi włóknistych może być prowadzona wyłącznie na potrzeby przemysłu włókienniczego, chemicznego, celulozowo papierniczego, spożywczego, kosmetycznego, farmaceutycznego, materiałów budowlanych oraz nasiennictwa (art. 45 ust. 3). W art. 46-50 cyt. ustawy określone są warunki uprawy m.in. konopi włóknistych. W przypadku złamania warunków na jakich winna być prowadzona uprawa konopi włóknistych odpowiedzialność sprawcy kształtuje się nie na podstawie art. 63 cyt. wyżej ustawy lecz w oparciu o przepis art. 65 cyt. ustawy.
Podczas przeszukania piwnicy domu oskarżonego Stanisława Michała A. ujawniono części roślin konopi w postaci liści, łodyg i kwiatostanów. Nie do zaakceptowania jest stanowisko Sądu Okręgowego, że był to susz będący gotowym środkiem odurzającym. Z wyżej cytowanej opinii uzupełniającej wynika bowiem, że wśród fragmentów roślin konopi znajdowały się zanieczyszczenia w postaci grudek ziemi, kawałków sznurka, taśmy samoprzylepnej, włókien, kawałka nitki, włosów, wysuszonych owadów. W opinii tej wskazano też, że nie można stwierdzić, czy fragmenty roślin zostały zerwane celowo, czy spadły przypadkowo. Jednakże obecność w materiale roślinnym zanieczyszczeń może oznaczać, że został on zebrany, np. z podłogi (k.1824 tom VIII).
Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że rola oskarżonego Pawła Krzysztofa K. w powyższym przestępstwie nie ograniczała się tylko do wynajęcia piwnicy. Ustalając, że oskarżony Paweł Krzysztof K. był organizatorem całego przedsięwzięcia Sąd meriti wziął pod uwagę jego wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym w dniu 23 czerwca 2004 r., kiedy faktycznie przyznał się do organizowania uprawy, a nadto dalsze postępowanie oskarżonego, w tym - co wynika z wyjaśnień Marcina W., Marcina W. i Sebastiana R. - prowadzone przez niego poszukiwania miejsca pod kolejną uprawę.
Udzielenie przez oskarżonego Pawła Krzysztofa K. w maju i czerwcu 2004 r. marihuany innym osobom nie oznacza, że była to marihuana z uprawy prowadzonej przez oskarżonych. Nie można oczywiście wykluczyć, że oskarżony zebrał konopie, z których otrzymał susz będący środkiem narkotycznym. Brak jest jednakże jednoznacznych dowodów, że marihuana udzielana przez oskarżonego Pawła Krzysztofa K. pochodziła z uprawy prowadzonej w piwnicy domu Stanisława Michała A.
Nawiązując do argumentacji zawartej w odniesieniu do wyżej wymienionego czynu w apelacji obrońcy oskarżonego Stanisława Michała A., należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy określił role poszczególnych oskarżonych w prowadzeniu uprawy konopi. Z tych ustaleń wynika, że Stanisław Michał A. nie był pomysłodawcą założenia uprawy konopi. Jego rola ograniczała się do wynajęcia piwnicy, a następnie w pewnym okresie czasu do podlewania i wykonywania innych zabiegów niezbędnych do właściwej wegetacji konopi.
W zakresie powyższego czynu obrońca oskarżonego Bogusława W. złożył apelację co do kary. Zważywszy, że popełniony wspólnie przez oskarżonych Pawła Krzysztofa K., Stanisława Michała A. i Bogusława W. czyn faktycznie wyczerpywał znamiona przestępstwa z art. 63 ust. 1 cyt. ustawy Sąd Apelacyjny był zobligowany do dokonania stosownej zmiany także w odniesieniu do oskarżonego Bogusława W.
Czyn z punktu V aktu oskarżenia (przestępstwo z art. 278 § 5 w zw. z § 1 kk przypisane oskarżonym Stanisławowi Michałowi A. i Bogusławowi W.).
W odniesieniu do tego czynu apelacja obrońcy Stanisława Michała A. zwrócona jest przeciwko całości rozstrzygnięcia, a apelacja obrońcy Bogusława W. dotyczy wymierzonej temu oskarżonemu kary.
Sąd I instancji zasadnie przyjął, że odpowiedzialność za powyższe przestępstwo kradzieży energii elektrycznej ponosi nie tylko Bogusław W., który wykonał nielegalne przyłącze służące do poboru energii elektrycznej lecz także oskarżony Stanisław Michał A. Sąd Okręgowy oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego Bogusława W., który w postępowaniu przygotowawczym stwierdził, że poinformował Stanisława Michała A. o wykonaniu nielegalnego przyłącza. Nadto Sąd Okręgowy trafnie wywiódł, że nawet gdyby Bogusław W. nie informował Stanisława Michała A., to musiał on dostrzec, że wewnątrz piwnicy została zamontowana skrzynka rozdzielcza o znacznych rozmiarach, z którą były połączone lampy i inne urządzenia wykorzystywane przy uprawie konopi (str. 22 uzasadnienia wyroku). Oskarżony Stanisław Michał A. wykonując czynności związane z prowadzeniem uprawy nie mógł nie zauważyć w jaki sposób czerpana jest energia elektryczna niezbędna do pracy urządzeń wykorzystywanych przy uprawie. Ma rację skarżący, że wykonane na zewnątrz budynku przyłącze było niewidoczne. Jest to w pełni zrozumiałe. Przewód prowadzący od tego przyłącza do budynku znajdował się bowiem pod powierzchnią gruntu. Okoliczność ta, zważywszy na wskazaną wyżej argumentację Sądu I instancji, nie podważa ustaleń poczynionych przez tenże Sąd.
Sąd I instancji w oparciu o wyliczenie sporządzone przez Zakład Energetyczny ustalił, że wartość skradzionej energii elektrycznej wyniosła 19.418,44 zł. Przy sporządzeniu wyliczenia wzięto pod uwagę ilość energii jaka była możliwa do pobrania z nielegalnie wykonanego przyłącza.
Przypisując dokonanie przestępstwa polegającego na kradzieży energii elektrycznej, niezbędne jest ustalenie faktycznie wyrządzonej szkody, to jest ilości energii elektrycznej pobranej nielegalnie. W tym celu w przedmiotowej sprawie niezbędne był ustalenie mocy odbiorników energii elektrycznej podłączonych do nielegalnego przyłącza i czasu ich pracy. Tego rodzaju szczegółowych ustaleń zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i w postępowaniu sądowym nie poczyniono. W związku z powyższym Sąd Apelacyjny wartość szkody ustalił na podstawie wyliczenia dokonanego przez oskarżonego Bogusława W. na kwotę 1.296 zł (k.1566, tom VII). Zmieniając w tym zakresie zaskarżony wyrok Sąd Apelacyjny jednocześnie obniżył wymierzone oskarżonym Stanisławowi Michałowi A. i Bogusławowi W. kary wymierzone za powyższe przestępstwo oraz ustalił, że obowiązek naprawienia solidarnie szkody dotyczy kwoty 1.296 zł.
Czyn z punktu VI aktu oskarżenia (przestępstwo z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przypisane oskarżonym Pawłowi Krzysztofowi K. i Bogusławowi W.).
Zważywszy na treść wyroku Sądu Apelacyjnego dotyczącą czynu z punktu IV aktu oskarżenia, odpowiedzialność w ramach czynu z punktu VI aktu oskarżenia może kształtować się jako podżeganie do przestępstwa z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.
Sąd I instancji, rozstrzygając w zakresie czynu z punktu VI aktu oskarżenia, oparł się na wyjaśnieniach złożonych przez Marcina W. i Marcina W. Z wyjaśnień tych wynika, że propozycję znalezienia odpowiedniego pomieszczenia i prowadzenia uprawy konopi składał im oskarżony Paweł Krzysztof K. Marcin W. wyjaśnił, że być może Bogusław W. słyszał rozmowę, lecz się nie odzywał (k.294, tom II). Marcin W. stwierdził z kolei, że podczas rozmowy obecny był Bogusław W., lecz on tylko słuchał (k.305, tom II).
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy podniósł, że przysłuchiwanie się przez oskarżonego Bogusława W. propozycjom, jakie oskarżony Paweł Krzysztof K. składał Marcinowi W. i Marcinowi W., było formą uczestnictwa wynikającą z roli i podporządkowania K. Dalej Sąd Okręgowy wywiódł, że: „Podobnie jak w przypadku plantacji A. warunki i organizację nowej uprawy negocjował K. W. miał być technicznym wykonawcą ściśle podlegającym K., jego udział zależał od osobistej zgody i porozumienia z K. A zatem obecność B.W. w momencie składania propozycji przestępnej innym osobom, nawet jeśli nie zabierał on głosu, była dowodem porozumienia z K. i gwarancji gotowości założenia nowej uprawy...” (str. 25 uzasadnienia). Rola, jaką oskarżony Bogusław W. miałby do spełnienia przy założeniu nowej uprawy oraz obecność przy rozmowach, podczas których oskarżony Paweł Krzysztof K. nakłaniał Marcina W. i Marcina W. do znalezienia odpowiedniego pomieszczenia i prowadzenia uprawy, nie mogą skutkować odpowiedzialnością Bogusława W. za podżeganie do przestępstwa z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Tego rodzaju odpowiedzialność mogłaby mieć miejsce, gdyby oskarżony Bogusław W. w jakikolwiek sposób wsparł oskarżonego Pawła Krzysztofa K. podczas rozmów prowadzonych przez niego z Marcinem W. i Marcinem W. Rola podżegacza polega bowiem na nakłanianiu innej osoby lub osób do popełnienia przestępstwa poprzez naleganie, radę, propozycję, prośbę, obietnicę korzyści. Nakłanianie możliwe jest słowem, gestem, mimiką. Przy czym z istoty podżegania wynika, że w grę może wchodzić jedynie działanie, a nie zaniechanie (Komentarz do Kodeksu karnego Andrzeja Marka, Dom Wydawniczy ABC 2005, tezy 12 i 13 do art. 18, str. 153, Komentarz do Kodeksu karnego część ogólna pod red. Andrzeja Zolla, Zakamycze 2004 r. wyd. II, tom I, tezy 132 i 133 do art. 18). Skoro wyżej opisane zachowania nie miały miejsca należało oskarżonego Bogusława W. uniewinnić od popełnienia przedmiotowego czynu.
W świetle wyżej cytowanych wyjaśnień Marcina W. i Marcina W., potwierdzonych na rozprawie głównej, nie budzi najmniejszej wątpliwości, że tego wyżej wymienionego czynu dopuścił się oskarżony Paweł Krzysztof K. Uwzględniając, że Marcin W. i Marcin W. nie usiłowali dokonać przestępstwa, do którego byli podżegani, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 22 § 2 kk odstąpił od wymierzenia kary oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K.
Czyn z punktu VII aktu oskarżenia (przestępstwo z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przypisane oskarżonemu Bogusławowi W.).
Sąd Okręgowy na podstawie wyjaśnień oskarżonego Bogusława W. ustalił, że ok. 100 sadzonek konopi przywiózł on z Holandii i sadzonki te stanowiły podstawę uprawy prowadzonej w piwnicy domu oskarżonego Stanisława Michała A. W tej sytuacji przywiezienie sadzonek było czynnością przygotowawczą do czynu polegającego na uprawie konopi. Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii nie przewiduje karalności czynności przygotowawczych do przestępstw w niej określonych. W przypadku, gdyby przygotowanie było karalne, to i tak opisane w punkcie VI aktu oskarżenia zachowanie oskarżonego Bogusława W. nie mogłoby być uznane za odrębne przestępstwo, gdyż stanowiłoby czynność uprzednią pochłoniętą przez czyn polegający na prowadzeniu uprawy konopi (por. Komentarz do Kodeksu karnego Igora Andrejewa, Witolda Świdy, Władysława Woltera, Wyd. Prawnicze Warszawa 1973, teza 4 do art. 66 dkk, str. 288; Komentarz do Kodeksu karnego Michała Kalitowskiego, Zofii Sienkiewicz, Jerzego Szumskiego, Leona Tyszkiewicza, Andrzeja Wąska, Gdańsk 1999, tom II, teza 12 do art. 85, str. 253).
W zaistniałej sytuacji Sąd Apelacyjny, przypisując oskarżonym Pawłowi Krzysztofowi K., Stanisławowi Michałowi A. i Bogusławowi W., w ramach czynu z punktu IV aktu oskarżenia, popełnienie przestępstwa z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 lipca 2006 r., jednocześnie w odniesieniu do oskarżonego Bogusława W. w ramach czynu z punktu VII aktu oskarżenia ustalił, że czyn ten miał miejsce po uprzednim przywiezieniu przez oskarżonego Bogusława W. ok. 100 sadzonek z Holandii.
Czyn z punktu VIII aktu oskarżenia (przestępstwo z art. 270 § 1 kk przypisane oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K.).
W ramach tego czynu Sąd Okręgowy prawidłowo przypisał oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K. przestępstwo użycia jako autentycznej podrobionej polisy ubezpieczania OC. Sąd I instancji na str. 16 uzasadnienia szczegółowo wykazał, że oskarżony miał pełną świadomość, że posiadana przez niego polisa jest podrobiona. Przytaczanie w tym miejscu argumentacji Sądu I instancji jest zbędne, zwłaszcza, że skarżący w złożonym środku odwoławczym nie wskazuje konkretnie jakie fakty bądź okoliczności podważają ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy. Posługiwanie się przez oskarżonego podrobioną polisą wynika zaś z wyjaśnień oskarżonego Pawła Krzysztofa K.
Reasumując zawarte wyżej rozważania podnieść należy, że wyrok Sądu Okręgowego - poza częścią, która została zmieniona wyrokiem Sądu Apelacyjnego - jest prawidłowa. W szczególności całkowicie chybione są podniesione w apelacji obrońcy Pawła Krzysztofa K. zarzuty, dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych. Jak wykazano wyżej zebrany materiał dowodowy pozwalał na przypisanie oskarżonemu przestępstw z art. 62 ust. 1 cyt. ustawy w zw. z art. 12 kk (zarzut z pkt I aktu oskarżenia), z art. 59 ust. 1 cyt. ustawy w zw. z art. 12 kk (zarzut z pkt II aktu oskarżenia), z art. 263 § 2 kk (zarzut z pkt III aktu oskarżenia), przestępstwa z art. 270 § 1 kk polegającego na użyciu sfałszowanego dokumentu (w ramach czynu z pkt VIII aktu oskarżenia). Sąd I instancji szczegółowo wyjaśnił na jakich oparł się dowodach i dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym. Tym samym bezpodstawne są zarzuty naruszenia przepisów art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, a także art. 410 kpk i art. 424 kpk. Sąd I instancji co prawda w ustaleniach stanu faktycznego nie wymienił dowodów na których się oparł lecz dowody te wskazał w dalszej części uzasadnienia. Zebrany przez Sąd Okręgowy materiał dowodowy - co wykazano wyżej - dawał też podstawy do przypisania oskarżonemu Pawłowi Krzysztofowi K. przestępstw z art. 63 ust. 2 cyt. ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 lipca 2006 r. (w ramach czynu z pkt IV aktu oskarżenia) oraz z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 63 ust. 2 cyt. ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 lipca 2006 r. (w ramach czynu z pkt VI aktu oskarżenia).
Nie jest trafny zarzut, że między osobami, które złożyły sprzeczne wyjaśnienia i zeznania nie przeprowadzono konfrontacji. Art. 172 kpk nie nakłada na sąd obowiązku przeprowadzenia konfrontacji przesłuchiwanych osób w każdym przypadku sprzeczności w ich zeznaniach lub wyjaśnieniach, lecz tylko w sytuacji, gdy może się to przyczynić do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2001 r. III KKN 484/99 Prokuratura i Prawo - dodatek 2001/9 poz. 5). Każdorazowo sąd musi rozważyć, czy istnieją w ogóle warunki do wyjaśnienia sprzeczności. W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy potrzeby przeprowadzenia takiego dowodu nie widział. Nie stanowi to obrazy przepisów postępowania i to takiej, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku.
Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy Stanisława Michała A. zostały omówione we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia.
We wcześniejszej części uzasadnienia Sąd Apelacyjny odniósł się też do zawartego w apelacji obrońcy Bogusława W. zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie czynu z punktu VI aktu oskarżenia, uznając apelację w tym zakresie za zasadną.
W zakresie, w którym zmieniono zaskarżony wyrok Sąd Apelacyjny wskazał - o czym mowa wyżej - dlaczego i na jakiej podstawie dokonał zmian.
Art. 4 § 1 kk określa, że jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, chyba, że ustawa obowiązująca poprzednio jest względniejsza dla sprawcy. Powyższy przepis powołuje się w podstawie prawnej skazania jedynie w przypadku stosowania poprzednio obowiązującej ustawy. Skoro Sąd Okręgowy skazał oskarżonego Pawła Krzysztofa K. za czyny z punktów I i II aktu oskarżenia na podstawie obecnie obowiązujących przepisów, to brak było podstaw do zamieszczenia art. 4 § 1 kk w podstawie prawnej skazania. Dlatego też w tym zakresie Sąd Apelacyjny dokonał stosownej zmiany zaskarżonego wyroku.
Sąd I instancji wskazał jakie okoliczności uznał za obciążające, a jakie za łagodzące przy wymiarze kar. Zgodnie z treścią art. 438 pkt 4 kpk Sąd II instancji może złagodzić wymierzoną karę jedynie w przypadku stwierdzenia, że jest ona rażąco niesprawiedliwa. Ma to miejsce wtedy, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą (Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gostyńskiego Dom Wydawniczy ABC 1998, teza 24 do art. 438, str. 463, tom II). Tego rodzaju sytuacja nie miała miejsca w odniesieniu do kar, które nie były przedmiotem zmian dokonanych w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym. Dlatego też Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do ich złagodzenia.
Skazując oskarżonych Pawła Krzysztofa K., Stanisława Michała A. i Bogusława W. za przestępstwo z art. 63 ust. 1 cyt. ustawy Sąd Apelacyjny wziął pod uwagę rozmiar prowadzonej uprawy, z której można było uzyskać znaczną ilość suszu konopi. Uwzględniając także okoliczności wymienione w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny stosując w oparciu o art. 4 § 1 kk, przepis art. 63 ust. 1 cyt. ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 lipca 2006 r. wymierzył oskarżonym kary po 2 lata pozbawienia wolności.
Zmniejszając wartość skradzionej energii elektrycznej, Sąd Apelacyjny obniżył orzeczone wobec oskarżonych Stanisława Michała A. i Bogusława W. za przestępstwo z punktu V aktu oskarżenia kary do 8 miesięcy pozbawienia wolności.
W związku z dokonanymi zmianami zaskarżonego wyroku Sąd Apelacyjny orzekł nowe, niższe kary łączne pozbawienia wolności.
O opłatach i pozostałych kosztach sądowych orzeczono w oparciu o przepisy art. 626 § 1 kpk, art. 633 kpk, art. 634 kpk, art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 6, art. 10 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.).
W punkcie 13 zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy zawarł rozstrzygnięcie dotyczące czynu z punktu VIII aktu oskarżenia (czyn z art. 270 § 1 kk). W związku z tym, że w powyższym punkcie zaskarżonego wyroku błędnie wskazano, że odnosi się on do czynu z punktu VII aktu oskarżenia Sąd Apelacyjny w oparciu o przepis art. 105 § 2 kpk sprostował oczywistą omyłkę pisarską.
Uwaga! Użytkownik PcP jest zbanowany na hyperrealu. Nie odpowie na próbę kontaktu, ani nie przeczyta odpowiedzi na post.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 20 grudnia 2006 r. II AKa 241/2006
Art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zabrania posiadania środków odurzających bądź substancji psychotropowych, zatem posiadania przynajmniej jednej porcji takiego środka, pozwalającej na odurzenie człowieka. Przepis ten nie ma zastosowania do sytuacji powstałej po „posiadaniu środka odurzającego”, a to - jak w tej sprawie - woreczka ze śladowymi ilościami białego proszku. „Ilość śladowa”, nikłe resztki, pozostałości po substancji psychotropowej nie spełnia cyt. znamienia posiadania owej substancji.
Art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zabrania posiadania środków odurzających bądź substancji psychotropowych, zatem posiadania przynajmniej jednej porcji takiego środka, pozwalającej na odurzenie człowieka. Przepis ten nie ma zastosowania do sytuacji powstałej po „posiadaniu środka odurzającego”, a to - jak w tej sprawie - woreczka ze śladowymi ilościami białego proszku. „Ilość śladowa”, nikłe resztki, pozostałości po substancji psychotropowej nie spełnia cyt. znamienia posiadania owej substancji.
Uwaga! Użytkownik PcP jest zbanowany na hyperrealu. Nie odpowie na próbę kontaktu, ani nie przeczyta odpowiedzi na post.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 grudnia 2006 r. II AKa 227/2006
Wypadek przestępstwa mniejszej wagi zachodzi, gdy znamiona przestępstwa, przede wszystkim przedmiotowe, cechują się niewysoką społeczną szkodliwością, na tyle niewielką że do takiego sprawcy nie powinno się stosować zwykłych zasad odpowiedzialności za to przestępstwo. Oceny tej nie należy wiązać z osobowością sprawcy, ani z trybem jego poprzedniego życia, zachowaniem po popełnieniu przestępstwa czy z nagminnością takich czynów, nie są to bowiem znamiona przestępstwa. Taką niewielką szkodliwością cechuje się udzielanie znajomym po gramie marihuany; są to przypadki przestępstwa mniejszej wagi.
Wypadek przestępstwa mniejszej wagi zachodzi, gdy znamiona przestępstwa, przede wszystkim przedmiotowe, cechują się niewysoką społeczną szkodliwością, na tyle niewielką że do takiego sprawcy nie powinno się stosować zwykłych zasad odpowiedzialności za to przestępstwo. Oceny tej nie należy wiązać z osobowością sprawcy, ani z trybem jego poprzedniego życia, zachowaniem po popełnieniu przestępstwa czy z nagminnością takich czynów, nie są to bowiem znamiona przestępstwa. Taką niewielką szkodliwością cechuje się udzielanie znajomym po gramie marihuany; są to przypadki przestępstwa mniejszej wagi.
Uwaga! Użytkownik PcP jest zbanowany na hyperrealu. Nie odpowie na próbę kontaktu, ani nie przeczyta odpowiedzi na post.
Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 28 grudnia 2006 r.II AKa 347/2006
Skoro zważy się, iż na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) nie są karalne zachowania polegające na używaniu środków odurzających i substancji psychotropowych, tym samym nie do pogodzenia z zasadami pragmatycznej interpretacji przepisów prawa jest przyjęcie, że za karalne może być uznane na podstawie art. 62 tej ustawy posiadanie tych środków trwające w czasie ich zażywania.Uzasadnienie
Skoro zważy się, iż na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) nie są karalne zachowania polegające na używaniu środków odurzających i substancji psychotropowych, tym samym nie do pogodzenia z zasadami pragmatycznej interpretacji przepisów prawa jest przyjęcie, że za karalne może być uznane na podstawie art. 62 tej ustawy posiadanie tych środków trwające w czasie ich zażywania.
Spoiler:
Sąd Apelacyjny we Wrocławiu po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2006 r., sprawy Łukasza C. Osk. z art. 58 ust. 2 i inne ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i Marty K. oskarżonej z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i art. 62 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 3 października 2006 r. (...) zaskarżony wyrok co do osk. Marty K. utrzymał w mocy.
Spoiler:
Prokurator Rejonowy w M. oskarżył:
Łukasza C. o to, że (...),
Martę K. o to, że:
V. w okresie od dnia 13 do dnia 15 marca 2006 r. w M., działając w warunkach czynu ciągłego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej pomogła w zbyciu oraz udzieliła, w tym małoletniej, środka odurzającego i psychotropowego, i tak:
- w dniu 13 marca 2006 r. udzieliła Łukaszowi C. pomocy w zbyciu małoletniej Karolinie W. 0,22 g marihuany za kwotę 25 zł,
- w dniu 15 marca 2006 r. zbyła Annie J. 0,48 g amfetaminy za kwotę 60 zł.
- tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 kk.
VI. w dniu 12 marca 2006 r. w S., wbrew przepisom ustawy weszła w posiadanie substancji odurzającej w postaci marihuany,
- tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.).
Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 3 października 2006 r. orzekł:
I. oskarżoną Martę K. uznał za winną tego, że w okresie od dnia 13 do dnia 15 marca 2006 r. w M., działając w warunkach czynu ciągłego, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez Łukasza C., pomogła mu w zbyciu środków odurzającego i psychotropowego:
- w dniu 13 marca 2006 r. małoletniej Karolinie W. w ilości 0,22 g marihuany za kwotę 25 zł,
- w dniu 15 marca 2006 r. małoletniej Annie J. w ilości 0,48 g amfetaminy za kwotę 60 zł przyjmując, że zachowanie to stanowi wypadek mniejszej wagi tj. przestępstwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 59 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 59 ust. 3 ustawy w zw. z art. 19 § 1 kk wymierzył jej karę roku pozbawienia wolności, przy czym na podstawie art. 69, 70 i 73 § 1 kk wykonanie tej kary zawiesił warunkowo na 3 lata z równoczesnym oddaniem skazanej pod dozór kuratora; II. uniewinnił oskarżoną Martę K. od czynu zarzuconego w p. VI (...).
Wyrok ten został zaskarżony przez prokuratora, który zarzucił:
1. (...),
2. obrazę prawa materialnego, mianowicie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) poprzez przyjęcie, iż nabycie przez Martę K. środka odurzającego nie wyczerpało znamion cytowanego przepisu,
3. (...)
Apelujący prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Apelacyjny zważył co następuje.
(...)
Apelacja prokuratora, skierowana przeciwko rozstrzygnięciu o czynie zarzucanym osk. Marcie K. w p. II, tj. uniewinnieniu jej od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii nie zasługuje na uwzględnienie.
W zakresie tego czynu stan faktyczny jest niesporny. Mianowicie, w ślad za aktem oskarżenia Sąd Okręgowy ustalił, iż dnia 12 marca 2006 r. oskarżeni Łukasz C. i Marta K. bawili się na imprezie w S. W trakcie jej trwania Łukasz C. zaproponował Marcie K., by wspólnie wypalili marihuanę. Następnie wyjął lufkę z tym środkiem, a po zapaleniu poczęstował nim Martę K. (uzasadnienie: strona 1). Ustalenia te oparto na tych wyjaśnieniach obu oskarżonych, które złożyli oni w trakcie postępowania przygotowawczego. Podczas rozprawy zaprzeczyli oni by zdarzenie takie miało miejsce. W świetle ich wyjaśnień ze śledztwa wątpliwa była jedynie kwestia sposobu wypalenia tej marihuany. Mianowicie - osk. Łukasz C. wyjaśniał, że palili wspólnie z tej samej lufki natomiast Marta K. sugerowała jakoby każde paliło ze swojej lufki (k. 39 i k. 52). Skoro Sąd Okręgowy przyjął, iż palili wspólnie narkotyk z tej samej lufki, to nie przekroczył ram swobodnej oceny dowodów, zwłaszcza, że taka praktyka wspólnego palenia - marihuany jest często spotykana w środowisku osób zażywających ten środek. W samej zaś rzeczy kwestia ta tj. czy palono marihuanę z dwóch lufek, czy też wspólnie z jednej lufki jest bez znaczenia dla oceny prawnej tego zdarzenia. W tym miejscu przypomnieć jedynie należy, że niesporna była wina osk. Łukasza C., którego uznano w tym zakresie za sprawcę przestępstwa z art. 58 ust. 2 cyt. ustawy tj. sprawcę udzielenia marihuany osobie małoletniej (p. I części skazującej zaskarżonego wyroku). Co do osk. Marty K. to zarzucił prokurator, iż paląc tę marihuanę wyczerpała ona znamiona przestępstwa z art. 62 ust. 1 i 3 cyt. Ustawy w postaci „wejścia w posiadanie substancji odurzającej”. W akcie oskarżenia poglądu tego nie uzasadnił. Uczynił to natomiast w apelacji. Polemizując ze stanowiskiem Sądu, (który uniewinnił Martę K. od tego zarzutu) argumentuje prokurator m.in. w ten sposób, cyt.: „uznanie, że występek z art. 62 cyt. ustawy popełnia jedynie ten, kto posiadał środki narkotyczne w chwili ich ujawnienia i zabezpieczenia przez inne osoby (np. organy ścigania), prowadziłoby do sytuacji, iż nie podlegałaby odpowiedzialności karnej osoba, która nabyła narkotyki w celu ich wprowadzenia do obrotu, a następnie utraciła je w innych okolicznościach niż zabezpieczenie na potrzeby postępowania karnego, natomiast odpowiedzialności takiej podlegałaby osoba, która nabyła narkotyk w celu użycia go, lecz od zamiaru tego odstąpiła i nadal znajdowała się w jego posiadaniu” (cytat ze strony 7 uzasadnienia). Posiłkując się taką argumentacją dochodzi skarżący do wniosku, że cyt.: „w dniu 12 marca 2006 r. Marta K. nabyła w drodze darowizny jedną porcję marihuany i posiadała ją do czasu zużycia, wyczerpując tym samym znamiona przestępstwa z art. 62 ust. 3 cyt. ustawy” (cytat: j.w.).
Sąd Apelacyjny pomija małą precyzję ostatniego z cytatów, który mógłby sugerować, iż między otrzymaniem marihuany przez Martę K. a jej zużyciem wystąpiła przerwa tj. stan „posiadania do czasu zużycia”. Takiego odstępu czasowego między tymi zdarzeniami nie było. Tzw. „posiadanie” trwało przecież in concre to jedynie przez czas wspólnego palenia lufki marihuany. W samej zaś rzeczy chybiony jest ten podstawowy sposób rozumowania skarżącego, który ma wykazać rzekomą absurdalność stanowiska Sądu Okręgowego. Zważyć przecież należy, że w przedstawionej przez prokuratora sytuacji wcale nie dojdzie do uwolnienia od odpowiedzialności karnej tej osoby, która nabyła narkotyki w celu wprowadzenia ich do obrotu, a następnie je utraciła. Jej odpowiedzialność z art. 57 ust. 1 cyt. ustawy będzie bowiem oczywista, a do rozważenia także ewentualna odpowiedzialność z art. 56, 58 i 59 tej ustawy, w postaci usiłowania popełnienia takich przestępstw, do których nie doszło z przyczyn od oskarżonego niezależnych (tj. np. na skutek zgubienia narkotyków lub ich kradzieży).
Oceniając stanowisko Sądu Okręgowego co do sposobu rozumienia przestępstwa posiadania narkotyków w rozumieniu art. 62 ust. 1 cyt. ustawy, to stwierdzić należy, iż uznano je za zasadne. Tut. Sąd już od dłuższego czasu prezentuje w tym względzie takie samo stanowisko. Cytowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku orzeczenie, to tylko jedno z kilku wydanych w tym względzie. Sąd Apelacyjny przyjmuje za rzecz oczywistą, że palący marihuanę równocześnie w jakiś sposób marihuanę tę „posiada”. Nie sposób jednak uznać, by ten stan dysponowania środkiem odurzającym podlegał penalizacji na gruncie art. 62 cyt. ustawy. Szkodliwość zażywania takich środków jest oczywista. Zważyć jednak należy, że powojennej historii Polski nigdy nie był penelizowany sam proceder zażywania takich środków. Karane było jedynie, i to jedynie w latach 1951-1985, „zażywanie środka odurzającego w towarzystwie innej osoby” (patrz: art. 30 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o środkach farmaceutycznych i odurzających oraz artykułach sanitarnych - Dz. U. 1951 r. Nr 1 poz. 4 ze zm.). Gdyby więc stan taki obowiązywał do chwili obecnej mogłaby odpowiadać Marta K. na podstawie powyższego przepisu. Późniejsze ustawy regulujące kwestie przeciwdziałania narkomanii nie penalizowały jednak żadnej postaci zażywania narkotyków - por:
- ustawa z dnia 31 stycznia 1985 r. o zapobieganiu narkomanii,
- ustawa z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
- ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
- a także: Kodeks Karny z dnia 11 lipca 1932 r., Kodeks Karny z 1969 i Kodeks Karny z 1997 r.
Skoro więc nie było penalizowane samo zażywanie narkotyków, to nie sposób uznać, by ustawodawca uznał za karalny na podstawie czy to art. 48 ustawy z 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, czy też art. 62 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii stan dysponowania narkotykiem w trakcie jego zażywania. To prawda, że do uzasadnienia jest teza, iż w trakcie zażywania osoba ta narkotyk „posiada”. Nie do przyjęcia z pragmatycznego punktu widzenia, by było to jednak takie „posiadanie” o jakim mowa w cytowanych wyżej przepisach. Sąd Apelacyjny nie pomija, że nadrzędną metodą interpretacji przepisów jest wykładnia językowa (gramatyczna), która polega na ustaleniu znaczenia wyrażeń użytych w ustawie wg. reguł semantycznych języka. Gdy jednak prawnicze rozumienie danego wyrazu (in concreto - wyrazu „posiadanie”) prowadzi do wniosków nielogicznych lub wręcz nonsensownych, to takiej interpretacji - jak to przyznaje prokurator - nie sposób zaakceptować. W takich wypadkach znamię karalnego „posiadania” o jakim mowa w art. 62 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii winno zostać ustalone wg. metody funkcjonalnej (celowościowej). Należy więc zaakceptować pogląd D. Wysockiego co do znaczenia pojęcia „posiadania”. Jego zdaniem w prawie karnym pojęcie „posiadania” funkcjonuje przede wszystkim w znaczeniu potocznym „mieć” ze względu na powszechnego adresata norm prawnokarnych. Nie ma więc potrzeby, aby potoczne rozumienie pojęcia „posiadać” definiować z punktu widzenia cywilnych form władania rzeczą (por: D. Wysocki - Pojęcie „posiadania” w prawie karnym Prokuratura i Prawo 2000/2 str. 13). Skoro więc powszechnie przyjmuje się, że „posiadać to tyle co mieć coś jako swoją własność” (Słownik języka polskiego pod rej. prof. M. Szymczaka PWN W-wa 1979 r.), to trudno zgodzić się z sugestiami, że „posiadaniem rzeczy” będzie czynność, która stanowi jego zaprzeczenie, a więc akt „zażywania” tej rzeczy. Przecież w konsekwencji tego następuje bezpowrotna utrata „posiadania” tej rzeczy (in concreto - środka odurzającego). W podsumowaniu powyższych rozważeń Sąd Apelacyjny wyraża następujący pogląd co do odpowiedzialności karnej na podstawie art. 62 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii za posiadanie środków odurzających i substancji psychotropowych osób zażywających te środki w sposób zdefiniowany w art. 54 ust. 1 tej ustawy: Skoro zważy się, iż na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) nie są karalne zachowania polegające na używaniu środków odurzających i substancji psychotropowych, tym samym nie do pogodzenia z zasadami pragmatycznej interpretacji przepisów prawa jest przyjęcie, że za karalne może być uznane na podstawie art. 62 tej ustawy posiadanie tych środków trwające w czasie ich zażywania.
W świetle tych argumentów, apelację prokuratora kwestionującą rozstrzygnięcie o uniewinnieniu Marty K., uznano za niezasadną (...)
Łukasza C. o to, że (...),
Martę K. o to, że:
V. w okresie od dnia 13 do dnia 15 marca 2006 r. w M., działając w warunkach czynu ciągłego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej pomogła w zbyciu oraz udzieliła, w tym małoletniej, środka odurzającego i psychotropowego, i tak:
- w dniu 13 marca 2006 r. udzieliła Łukaszowi C. pomocy w zbyciu małoletniej Karolinie W. 0,22 g marihuany za kwotę 25 zł,
- w dniu 15 marca 2006 r. zbyła Annie J. 0,48 g amfetaminy za kwotę 60 zł.
- tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 kk.
VI. w dniu 12 marca 2006 r. w S., wbrew przepisom ustawy weszła w posiadanie substancji odurzającej w postaci marihuany,
- tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.).
Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 3 października 2006 r. orzekł:
I. oskarżoną Martę K. uznał za winną tego, że w okresie od dnia 13 do dnia 15 marca 2006 r. w M., działając w warunkach czynu ciągłego, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez Łukasza C., pomogła mu w zbyciu środków odurzającego i psychotropowego:
- w dniu 13 marca 2006 r. małoletniej Karolinie W. w ilości 0,22 g marihuany za kwotę 25 zł,
- w dniu 15 marca 2006 r. małoletniej Annie J. w ilości 0,48 g amfetaminy za kwotę 60 zł przyjmując, że zachowanie to stanowi wypadek mniejszej wagi tj. przestępstwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 59 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 59 ust. 3 ustawy w zw. z art. 19 § 1 kk wymierzył jej karę roku pozbawienia wolności, przy czym na podstawie art. 69, 70 i 73 § 1 kk wykonanie tej kary zawiesił warunkowo na 3 lata z równoczesnym oddaniem skazanej pod dozór kuratora; II. uniewinnił oskarżoną Martę K. od czynu zarzuconego w p. VI (...).
Wyrok ten został zaskarżony przez prokuratora, który zarzucił:
1. (...),
2. obrazę prawa materialnego, mianowicie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) poprzez przyjęcie, iż nabycie przez Martę K. środka odurzającego nie wyczerpało znamion cytowanego przepisu,
3. (...)
Apelujący prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Apelacyjny zważył co następuje.
(...)
Apelacja prokuratora, skierowana przeciwko rozstrzygnięciu o czynie zarzucanym osk. Marcie K. w p. II, tj. uniewinnieniu jej od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii nie zasługuje na uwzględnienie.
W zakresie tego czynu stan faktyczny jest niesporny. Mianowicie, w ślad za aktem oskarżenia Sąd Okręgowy ustalił, iż dnia 12 marca 2006 r. oskarżeni Łukasz C. i Marta K. bawili się na imprezie w S. W trakcie jej trwania Łukasz C. zaproponował Marcie K., by wspólnie wypalili marihuanę. Następnie wyjął lufkę z tym środkiem, a po zapaleniu poczęstował nim Martę K. (uzasadnienie: strona 1). Ustalenia te oparto na tych wyjaśnieniach obu oskarżonych, które złożyli oni w trakcie postępowania przygotowawczego. Podczas rozprawy zaprzeczyli oni by zdarzenie takie miało miejsce. W świetle ich wyjaśnień ze śledztwa wątpliwa była jedynie kwestia sposobu wypalenia tej marihuany. Mianowicie - osk. Łukasz C. wyjaśniał, że palili wspólnie z tej samej lufki natomiast Marta K. sugerowała jakoby każde paliło ze swojej lufki (k. 39 i k. 52). Skoro Sąd Okręgowy przyjął, iż palili wspólnie narkotyk z tej samej lufki, to nie przekroczył ram swobodnej oceny dowodów, zwłaszcza, że taka praktyka wspólnego palenia - marihuany jest często spotykana w środowisku osób zażywających ten środek. W samej zaś rzeczy kwestia ta tj. czy palono marihuanę z dwóch lufek, czy też wspólnie z jednej lufki jest bez znaczenia dla oceny prawnej tego zdarzenia. W tym miejscu przypomnieć jedynie należy, że niesporna była wina osk. Łukasza C., którego uznano w tym zakresie za sprawcę przestępstwa z art. 58 ust. 2 cyt. ustawy tj. sprawcę udzielenia marihuany osobie małoletniej (p. I części skazującej zaskarżonego wyroku). Co do osk. Marty K. to zarzucił prokurator, iż paląc tę marihuanę wyczerpała ona znamiona przestępstwa z art. 62 ust. 1 i 3 cyt. Ustawy w postaci „wejścia w posiadanie substancji odurzającej”. W akcie oskarżenia poglądu tego nie uzasadnił. Uczynił to natomiast w apelacji. Polemizując ze stanowiskiem Sądu, (który uniewinnił Martę K. od tego zarzutu) argumentuje prokurator m.in. w ten sposób, cyt.: „uznanie, że występek z art. 62 cyt. ustawy popełnia jedynie ten, kto posiadał środki narkotyczne w chwili ich ujawnienia i zabezpieczenia przez inne osoby (np. organy ścigania), prowadziłoby do sytuacji, iż nie podlegałaby odpowiedzialności karnej osoba, która nabyła narkotyki w celu ich wprowadzenia do obrotu, a następnie utraciła je w innych okolicznościach niż zabezpieczenie na potrzeby postępowania karnego, natomiast odpowiedzialności takiej podlegałaby osoba, która nabyła narkotyk w celu użycia go, lecz od zamiaru tego odstąpiła i nadal znajdowała się w jego posiadaniu” (cytat ze strony 7 uzasadnienia). Posiłkując się taką argumentacją dochodzi skarżący do wniosku, że cyt.: „w dniu 12 marca 2006 r. Marta K. nabyła w drodze darowizny jedną porcję marihuany i posiadała ją do czasu zużycia, wyczerpując tym samym znamiona przestępstwa z art. 62 ust. 3 cyt. ustawy” (cytat: j.w.).
Sąd Apelacyjny pomija małą precyzję ostatniego z cytatów, który mógłby sugerować, iż między otrzymaniem marihuany przez Martę K. a jej zużyciem wystąpiła przerwa tj. stan „posiadania do czasu zużycia”. Takiego odstępu czasowego między tymi zdarzeniami nie było. Tzw. „posiadanie” trwało przecież in concre to jedynie przez czas wspólnego palenia lufki marihuany. W samej zaś rzeczy chybiony jest ten podstawowy sposób rozumowania skarżącego, który ma wykazać rzekomą absurdalność stanowiska Sądu Okręgowego. Zważyć przecież należy, że w przedstawionej przez prokuratora sytuacji wcale nie dojdzie do uwolnienia od odpowiedzialności karnej tej osoby, która nabyła narkotyki w celu wprowadzenia ich do obrotu, a następnie je utraciła. Jej odpowiedzialność z art. 57 ust. 1 cyt. ustawy będzie bowiem oczywista, a do rozważenia także ewentualna odpowiedzialność z art. 56, 58 i 59 tej ustawy, w postaci usiłowania popełnienia takich przestępstw, do których nie doszło z przyczyn od oskarżonego niezależnych (tj. np. na skutek zgubienia narkotyków lub ich kradzieży).
Oceniając stanowisko Sądu Okręgowego co do sposobu rozumienia przestępstwa posiadania narkotyków w rozumieniu art. 62 ust. 1 cyt. ustawy, to stwierdzić należy, iż uznano je za zasadne. Tut. Sąd już od dłuższego czasu prezentuje w tym względzie takie samo stanowisko. Cytowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku orzeczenie, to tylko jedno z kilku wydanych w tym względzie. Sąd Apelacyjny przyjmuje za rzecz oczywistą, że palący marihuanę równocześnie w jakiś sposób marihuanę tę „posiada”. Nie sposób jednak uznać, by ten stan dysponowania środkiem odurzającym podlegał penalizacji na gruncie art. 62 cyt. ustawy. Szkodliwość zażywania takich środków jest oczywista. Zważyć jednak należy, że powojennej historii Polski nigdy nie był penelizowany sam proceder zażywania takich środków. Karane było jedynie, i to jedynie w latach 1951-1985, „zażywanie środka odurzającego w towarzystwie innej osoby” (patrz: art. 30 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o środkach farmaceutycznych i odurzających oraz artykułach sanitarnych - Dz. U. 1951 r. Nr 1 poz. 4 ze zm.). Gdyby więc stan taki obowiązywał do chwili obecnej mogłaby odpowiadać Marta K. na podstawie powyższego przepisu. Późniejsze ustawy regulujące kwestie przeciwdziałania narkomanii nie penalizowały jednak żadnej postaci zażywania narkotyków - por:
- ustawa z dnia 31 stycznia 1985 r. o zapobieganiu narkomanii,
- ustawa z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
- ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
- a także: Kodeks Karny z dnia 11 lipca 1932 r., Kodeks Karny z 1969 i Kodeks Karny z 1997 r.
Skoro więc nie było penalizowane samo zażywanie narkotyków, to nie sposób uznać, by ustawodawca uznał za karalny na podstawie czy to art. 48 ustawy z 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, czy też art. 62 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii stan dysponowania narkotykiem w trakcie jego zażywania. To prawda, że do uzasadnienia jest teza, iż w trakcie zażywania osoba ta narkotyk „posiada”. Nie do przyjęcia z pragmatycznego punktu widzenia, by było to jednak takie „posiadanie” o jakim mowa w cytowanych wyżej przepisach. Sąd Apelacyjny nie pomija, że nadrzędną metodą interpretacji przepisów jest wykładnia językowa (gramatyczna), która polega na ustaleniu znaczenia wyrażeń użytych w ustawie wg. reguł semantycznych języka. Gdy jednak prawnicze rozumienie danego wyrazu (in concreto - wyrazu „posiadanie”) prowadzi do wniosków nielogicznych lub wręcz nonsensownych, to takiej interpretacji - jak to przyznaje prokurator - nie sposób zaakceptować. W takich wypadkach znamię karalnego „posiadania” o jakim mowa w art. 62 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii winno zostać ustalone wg. metody funkcjonalnej (celowościowej). Należy więc zaakceptować pogląd D. Wysockiego co do znaczenia pojęcia „posiadania”. Jego zdaniem w prawie karnym pojęcie „posiadania” funkcjonuje przede wszystkim w znaczeniu potocznym „mieć” ze względu na powszechnego adresata norm prawnokarnych. Nie ma więc potrzeby, aby potoczne rozumienie pojęcia „posiadać” definiować z punktu widzenia cywilnych form władania rzeczą (por: D. Wysocki - Pojęcie „posiadania” w prawie karnym Prokuratura i Prawo 2000/2 str. 13). Skoro więc powszechnie przyjmuje się, że „posiadać to tyle co mieć coś jako swoją własność” (Słownik języka polskiego pod rej. prof. M. Szymczaka PWN W-wa 1979 r.), to trudno zgodzić się z sugestiami, że „posiadaniem rzeczy” będzie czynność, która stanowi jego zaprzeczenie, a więc akt „zażywania” tej rzeczy. Przecież w konsekwencji tego następuje bezpowrotna utrata „posiadania” tej rzeczy (in concreto - środka odurzającego). W podsumowaniu powyższych rozważeń Sąd Apelacyjny wyraża następujący pogląd co do odpowiedzialności karnej na podstawie art. 62 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii za posiadanie środków odurzających i substancji psychotropowych osób zażywających te środki w sposób zdefiniowany w art. 54 ust. 1 tej ustawy: Skoro zważy się, iż na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179 poz. 1485) nie są karalne zachowania polegające na używaniu środków odurzających i substancji psychotropowych, tym samym nie do pogodzenia z zasadami pragmatycznej interpretacji przepisów prawa jest przyjęcie, że za karalne może być uznane na podstawie art. 62 tej ustawy posiadanie tych środków trwające w czasie ich zażywania.
W świetle tych argumentów, apelację prokuratora kwestionującą rozstrzygnięcie o uniewinnieniu Marty K., uznano za niezasadną (...)
Uwaga! Użytkownik PcP jest zbanowany na hyperrealu. Nie odpowie na próbę kontaktu, ani nie przeczyta odpowiedzi na post.
Wyświetl profil - PcP
Rejestracja: 24 grudnia 2009
Płeć: chłopak
- ZASŁUGI
- 2814Liczba postów
- 13Karma otrzymana
- 0Karma przydzielona
- 0 Edycje Narkopedii
Wyświetl profil - PcP
Rejestracja: 24 grudnia 2009
Płeć: chłopak
- ZASŁUGI
- 2814Liczba postów
- 13Karma otrzymana
- 0Karma przydzielona
- 0 Edycje Narkopedii
Wyświetl profil - PcP
Rejestracja: 24 grudnia 2009
Płeć: chłopak
- ZASŁUGI
- 2814Liczba postów
- 13Karma otrzymana
- 0Karma przydzielona
- 0 Edycje Narkopedii
Wyświetl profil - PcP
Rejestracja: 24 grudnia 2009
Płeć: chłopak
- ZASŁUGI
- 2814Liczba postów
- 13Karma otrzymana
- 0Karma przydzielona
- 0 Edycje Narkopedii
Wyświetl profil - PcP
Rejestracja: 24 grudnia 2009
Płeć: chłopak
- ZASŁUGI
- 2814Liczba postów
- 13Karma otrzymana
- 0Karma przydzielona
- 0 Edycje Narkopedii
Wyświetl profil - PcP
Rejestracja: 24 grudnia 2009
Płeć: chłopak
- ZASŁUGI
- 2814Liczba postów
- 13Karma otrzymana
- 0Karma przydzielona
- 0 Edycje Narkopedii
Wyświetl profil - PcP
Rejestracja: 24 grudnia 2009
Płeć: chłopak
- ZASŁUGI
- 2814Liczba postów
- 13Karma otrzymana
- 0Karma przydzielona
- 0 Edycje Narkopedii
Wyświetl profil - PcP
Rejestracja: 24 grudnia 2009
Płeć: chłopak
- ZASŁUGI
- 2814Liczba postów
- 13Karma otrzymana
- 0Karma przydzielona
- 0 Edycje Narkopedii
Wyświetl profil - PcP
Rejestracja: 24 grudnia 2009
Płeć: chłopak
- ZASŁUGI
- 2814Liczba postów
- 13Karma otrzymana
- 0Karma przydzielona
- 0 Edycje Narkopedii
Wyświetl profil - PcP
Rejestracja: 24 grudnia 2009
Płeć: chłopak
- ZASŁUGI
- 2814Liczba postów
- 13Karma otrzymana
- 0Karma przydzielona
- 0 Edycje Narkopedii
NarkoMemy dodaj swój
Artykuły
Opisała życie w Norwegii. "Narkotyki są tanie, a państwo opiekuńcze"
sobota, 29. Październik 2022 - 13:30
Marihuana i epilepsja
czwartek, 22. Grudzień 2022 - 11:30
Najsilniejsza odmiana marihuany na świecie 2022
piątek, 7. Październik 2022 - 14:00
Newsy
Jacht z kokainą o wartości 80 milionów funtów zmierzał w stronę Wielkiej Brytanii
Prawie tona „narkotyku klasy A” została znaleziona na jachcie płynącym z wysp karaibskich do Wielkiej Brytanii. Jej rynkowa wartość została oszacowana na 80 milionów funtów.
Handel narkotykami: Rynek odporny na COVID-19. Coraz większe obroty w internecie
Dynamika rynku handlu narkotykami po krótkim spadku w początkowym okresie pandemii COVID-19 szybko dostosowała się do nowych realiów, wynika z opublikowanego w czwartek (24 czerwca) przez Biuro Narodów Zjednoczonych ds. Narkotyków i Przestępczości (UNODC) nowego Światowego Raportu o Narkotykach.
Meksyk: Sąd Najwyższy zdepenalizował rekreacyjne spożycie marihuany
Sąd Najwyższy zdepenalizował w poniedziałek rekreacyjne spożycie marihuany przez dorosłych. Za zalegalizowaniem używki głosowało 8 spośród 11 sędziów. SN po raz kolejny zajął się tą sprawą, jako że Kongres nie zdołał przyjąć stosownej ustawy przed 30 kwietnia.