Działania niepożądane

Mogą mieć większe nasilenie przy stosowaniu wyższych dawek.

* Układ krążenia: bradykardia, niewydolność krążenia, blok przedsionkowo-komorowy, hipotonia, ziębnięcie dystalnych części kończyn
* ośrodkowy układ nerwowy: oszołomienie, depresja, zaburzenia widzenia, halucynacje, "niezwykłe" sny,
* przewód pokarmowy: nudności, wymioty, bóle brzucha, biegunka lub zaparcie
* układ oddechowy: zaostrzenie przebiegu lub prowokacja napadu astmy oskrzelowej

Z uwagi na wywoływanie niekorzystnych zmian w składzie lipidów jest stopniowo wypierany w kardiologii przez nowsze odmiany beta-adrenolityków (beta blokerów).

Interakcje: Jednoczesne stosowanie z antagonistami wapnia z grupy fenyloalkiloaminy (werapamil) lub benzotiazepiny (diltiazem) oraz lekami przeciwarytmicznymi (m.in. amiodaron, dizopiramid, chinidyna, propafenon) może powodować wystąpienie zaburzeń automatyzmu i przewodnictwa przedsionkowo-komorowego lub nasilać działanie kardiodepresyjne i może być przyczyną występowania poważnych działań niepożądanych. Leki zobojętniające sok żołądkowy istotnie zmniejszają wchłanianie propranololu. Chlorpromazyna i prawdopodobnie inne pochodne fenotiazyny mogą nasilać działanie obniżające ciśnienie tętnicze. Propranolol zwiększa stężenie tiorydazyny; może to prowadzić do wydłużenia odstępu QTc i zwiększenia ryzyka wystąpienia poważnych działań niepożądanych. Może osłabiać działanie sympatykomimetyków rozszerzających oskrzela; konieczne może być stosowanie większych dawek tych leków. Propranolol zmniejsza klirens teofiliny i może osłabiać jej działanie na oskrzela. Atropina i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne mogą osłabiać działanie propranololu. Indometacyna i inne NLPZ mogą osłabić działanie hipotensyjne β-adrenolityków, w tym propranololu. Może nasilać działanie innych leków obniżających ciśnienie tętnicze oraz leków hipoglikemizujących i insuliny. Etanol hamuje wchłanianie propranololu z przewodu pokarmowego. Fenytoina, fenobarbital, ryfampicyna mogą nasilać metabolizm leku, zmniejszając jego stężenie w surowicy. Cymetydyna, fenazon, lidokaina, teofilina mogą hamować metabolizm propranololu, zwiększając jego stężenie w surowicy. Zachować ostrożność podczas stosowania w skojarzeniu z dużymi dawkami alkaloidów sporyszu.

Działanie niepożądane: Propranolol jest zwykle dobrze tolerowany. Bradykardia, zaburzenia przewodnictwa przedsionkowo-komorowego, nasilenie dolegliwości związanych z zespołem Raynauda, hipotonia, nasilenie objawów zastoinowej niewydolności serca, skurcz oskrzeli, ból zamostkowy, obrzęk obwodowy. Zawroty i bóle głowy, uczucie zmęczenia, osłabienie; rzadko zaburzenia snu, depresja, zaburzenia pamięci, lęk, omamy. Zaburzenia czucia w obrębie kończyn górnych. Osutka, świąd, odwracalna utrata włosów. Biegunka, zaparcie, nudności, wymioty, ból brzucha. Plamica małopłytkowa i niezwiązana z małopłytkowością. Bardzo rzadko zaburzenia potencji. Bardzo rzadko agranulocytoza, zespół toczniopodobny, zwiększenie aktywności aminotransferaz. β-adrenolityki mogą maskować objawy nadczynności tarczycy oraz hipoglikemii. W przypadku przedawkowania β-adrenolityków może dojść do wystąpienia bradykardii, niedociśnienia, bloku AV, niewydolności serca, skurczu oskrzeli i hipoglikemii. Należy zastosować leczenie objawowe; propranolol jest usuwany podczas hemodializy w niewielkim stopniu.

Ciąża i laktacja: Kategoria C. Lek przenika przez łożysko. Ze względu na brak odpowiednich badań stosować tylko w przypadku istnienia bezwzględnych wskazań. Lek przenika do pokarmu kobiecego; podczas stosowania w okresie karmienia piersią zachować szczególną ostrożność.

Dawkowanie: Dawkę należy dostosować indywidualnie. Dorośli. P.o. Nadciśnienie tętnicze. Początkowo zwykle 40 mg 2 ×/d, dawkę można stopniowo zwiększać, dawka podtrzymująca wynosi zazwyczaj 120-240 mg/d 2-4 w daw. podz. (rzadziej w razie potrzeby można zwiększyć do 480-640 mg/d 2-4 w daw. podz.). Dławica piersiowa. Początkowo zwykle 40 mg 2 ×/d, dawkę można stopniowo zwiększać, dawka podtrzymująca wynosi zazwyczaj 80-320 mg/d w 2-4 daw. podz. Zaburzenia rytmu serca. Zwykle 30-120 mg/d w 3-4 daw. podz.; lek podaje się przed posiłkami i wieczorem przed snem. Stan po ostrej fazie zawału serca. Leczenie należy rozpocząć 5.-21. dnia po zawale; stosuje się 180-240 mg/d w 3-4 daw. podz. Drżenie samoistne. 80 mg/d w 2 daw. podz., dawka podtrzymująca wynosi zwykle 120 mg/d, w razie potrzeby można stosować 240-320 mg/d. Zapobieganie napadom migreny. Początkowo 80 mg/d, dawka podtrzymująca wynosi zwykle 80-240 mg/d. Guz chromochłonny. Przed zabiegiem 60 mg/d w 2 daw. podz. przez 3 dni; w przypadkach nieoperacyjnych zwykle 30 mg/d. Nadciśnienie wrotne: do 120-160 mg/d w daw. podz., pod kontrolą rytmu serca, uzyskując zmniejszenie częstotliwości rytmu serca o ok. 20%. W kardiomiopatii przerostowej 80-120 mg/d. W stanach lęku i niepokoju do 240 mg/d w daw. podz. Dzieci. Początkowo 1 mg/kg mc./d w 2 daw. podz., zwykle stosowana dawka podtrzymująca 1-5 mg/kg mc./d w 3-4 daw. podz.; maks. dawka wynosi 16 mg/kg mc./d w 4 daw. podz. I.v. Dorośli. Zaburzenia rytmu serca zagrażające życiu lub towarzyszące znieczuleniu ogólnemu: 1-3 mg powoli i.v. z prędkością nieprzekraczającą 1 mg/min pod kontrolą EKG; kolejną dawkę można podać po 2 min, następną po 4 h. Dzieci. W zagrażających życiu zaburzeniach rytmu lub w napadach anoksemicznych opornych na klasyczne leczenie i.v. ze szczególną ostrożnością w dawce 0,01-0,02 mg/kg mc./dawkę, maksymalnie do 0,025 mg/kg mc./5 min, monitorując stan dziecka.

Uwagi: U niektórych chorych działania niepożądane na początku leczenia mogą uniemożliwiać kierowanie pojazdami i obsługę urządzeń mechanicznych.

Xavi pisze:

Haloperidiol polecam ;-) W dużych ilościach , o stresie zapomnisz , o świecie pewnie też :cheesy: