@pepsicola
Tylko ostrzegam, Twoje życie i Twoje decyzje, nie chcę wyjść na hipokrytę. Skoro zdajesz sobie sprawę z istnienia problemu może choć rób sobie regularne przerwy(np. 1tydz. W miesiącu) nie w*ebiesz się tak szybko a dodatkową korzyścią będzie fakt że faza w ciągu nie jest tak przyjemna jak ta po nawet krótkiej przerwie.:)

Przez ten czas nawet nie mialam kiedy pomyslec o tym, ze moge sie uzalenic, nawet sie taka nie czuje. Standardowy tekst, biore bo lubie :cheesy:

Robienie wymuszonych przerw, w czasie których tylko odlicza się dni do końca nie zwolnią rozwoju uzależnienia.
Ale przerwy jak najbardziej warto robić! Prozdrowotnie!
To jest chyba najbardziej przejebana rzecz. Chcieć brnąć dalej mimo pełnej świadomości konsekwencji. Jeśli nie chce się zawrócić, to żadna siła nikogo do tego nie zmusi.

Dlaczego twierdzisz że dxm, kodeina, czy mefedron są niewinne? Dostępność, czy legalność nie czynią substancji mniej groźnymi.
Co do samotności, to można być nie-samotnym tylko na zewnątrz. Wewnątrz, w swojej głowie - człowiek zawsze jest sam. Czasami zdaje się człowiekowi że nie jest sam ( głównie wtedy gdy z kimś rozmawia) ale to ułuda. Język jest zbyt toporny aby przekazać drugiej osobie własne myśli. Mentalne zjednoczenie za pomocą języka nie jest chyba możliwe, tak mi się zdaję. Nie warto z tego powodu niszczyć się sięgając zbyt często po substancje którym przyklejono łatkę "niewinnych". Warto pamiętać że najciemniej jest pod latarnią, a to co uznane powszechnie za bezpieczne może okazać się najgroźniejsze.

Nie no chodzilo mi bardziej o to, ze kazdy chyba cpun zaczynal od tych substancji, ze zaczelam isc ta sama droga. Jak ktos sie wkreci to masz racje, ze moga rownac tez mocnym dragom.
No tak, czysta prawda. Wszystko siedzi w naszej glowie :-)

Narkotyki biorę dla relaksu, zabawy, odreagowania po ciężkim tygodniu.

Normalni ludzie i ci nie normalni. Siegaja po nie z roznych powodow, ja dla odreagowania i przezwyciezenia stresu

Myślę ze nie mozna okreslic jaki typ osob siega po narko. To moze byc tak naprawdę kazdy.

Może niektórzy są predysponowani, ale wielu ludzi sięga bo zostało przypadkowo poczęstowanych przez znajomych. Odkrywając co są w stanie zaoferować im bialutkie proszeczki rozpoczynają przygodę.

Od kiedy pamiętam miałam miłe skojarzenia związane z zażywaniem. Kiedy miałam kilka lat słysząc słowo "narkotyki" nie widziałam rzygowin, brudu, i ludzi z oczami przepełnionymi cierpieniem, tylko wyświetlały mi się obrazy szklanych naczyń z różnokolorowymi płynami wewnątrz rodem z podręcznika do chemii, zadowolonych ludzi oświetlonych światłami wieczornego miasta/tańczących w klubach, fluorescencyjnych kolorów etc. Samo słowo wydawało mi się sympatyczne bo odejmując "nar", zostają kotyki, a to kojarzyło mi się ze zdrobnieniem, albo słodkim przeinaczeniem słowa kotki.
Oczywiste było dla mnie że spróbowałabym gdybym miała okazję, myślałam tak nawet wtedy gdy ktoś powiedział mi że od tego się umiera. Substancje psychoaktywne kojarzyły mi się odkąd pamiętam ze szczęściem, a niebezpieczeństwo związane z ich zażywaniem dodawało im tylko dekadenckiego uroku w moich oczach.

Kiedy spróbowałam po raz pierwszy rozpoczął się dla mnie ciekawy okres w życiu, co wiązałam z rozpoczęciem przygody. Z powodu małych problemów zdrowotnych robiłam to rzadko, ale dostałam olbrzymiej obsesji na ten temat.

Wśród nastolatków, którzy biorą pierwszy raz, jest to bardzo często chęć zwrócenia na siebie uwagi i bycia - w jakiś pokręcony sposób - wyjątkowym. Po dobrych paru latach od pierwszych drugsów stwierdzam, że i mnie to dotyczyło :rolleyes: