@Mefistofeles1945 właśnie obawiam się, że stosując psychodeliki mogę sobie zrobić jeszcze większą krzywdę.
Z odkładaniem, nie potrafię tak po prostu przestać, to jest silniejsze ode mnie, właśnie przez te lęki.

@ImGoingHighIn505
Jedno z drugim się łączy, gdy wziąłem sobie 3 tygodnie urlopu na pisanie pracy dyplomowej, też pojawił się lęk, że nie dam rady, że to za dużo, że za trudne, że braknie mi czasu. Starałem się podzielić to co muszę zrobić na etapy, ale też nie pomogło. Nie robiłem w tym czasie nic bezproduktynego typu gry czy seriale. Skończyło się tak, że w ramach jakby usprawiedliwienia tego, że zawalę zacząłem grać na giełdzie. Szło mi dobrze, ale koniec był taki, że w co nie zainwestowałem, to spadało i od tego czasu przestałem, tak jakby strach, że znów się to powtórzy, pomimo tego, że byłem sporo na plusie i grałem tylko pieniędzmi zarobionymi na giełdzie.
W innych dziedzinach życia też pojawiają się leki, dawno temu, dziewczyna, która mi się podobała, wydawało mi się, że ja jej też, zwróciła uwagę, że na komunikatorze to ona inicjuje rozmowy. Postanowiłem to zmienić, po pierwszej próbie dostałem zjebkę od niej, że piszę. Przez jakiś czas bałem się rozpoczynać z kimkolwiek rozmowy w obawie, że się narzucam.

@MrocznyWedrowiec kiedy to się u Ciebie zaczęło? kiedy zauważyłeś, że coś jest nie tak?
czy na studiach stało się coś dla Ciebie przykrego w kontekście bycia ocenianym? ktoś niesprawiedliwie uwalił Ci egzamin na którym Ci zależało i naprawdę solidnie się przygotowałeś a 90% grupy zdało przygotowując się z baz pytań z zeszłych lat/ściągając etc?
masz takie lęki tylko w kontekście różnorakich prac i związanych z nimi deadlinami <ciężko to ładnie odmienić>, czy w przypadku przygotowania się do egzaminu też? tutaj rozgraniczmy naturalny stresik od lęków

pzdr :)

Hej, jestem raczej laikiem jeżeli chodzi o tematykę związaną z lekami, ale też nie kompletnym amatorem. Opiszę pokrótce mój problem, pytając was jednocześnie co można byłoby zasugerować w leczeniu żeby móc wyjść z tego problemu albo chociaż gdzie może tkwić problem, bo mam wrażenie, że za tym kryje się nie tylko depresja, w dodatku na tę chwilę bardzo słabo już reagująca na leczenie...

Witam, mam 31 lat, od 2012 roku leczę się na zaburzenia depresyjne nawracające. Od pewnego czasu obserwuję u siebie dodatkowe problemy, mianowicie zaparcia które nie reagują na dietę poprawiająca perystaltykę jelit, nadpotliwość i nietolerancję ciepła, nawet umiarkowanego, częste drżenia zwłaszcza nóg i rąk, które próbuję niwelować propranololem, w dodatku mam zaburzenia równowagi, brak możliwości zrobienia choćby przysiadu, bardzo słaby balans, chorobę lokomocyjną, ogólną słabość i sztywność, wrażenie ciężkości całego ciała. Depresji towarzyszy uporczywa anhedonia, brak radości oraz lęki społeczne. Rodzice leczyli się na zaburzeniach nerwicowe, babcia od strony matki również na depresję, natomiast babcia od strony ojca w wieku 34 lat została zdiagnozowana w kierunku choroby parkinsona. Leczę się wenlafaksyną w dawce 300mg, odstawiłem sulpiryd ze względu na objawy hipogonadyzmu oraz hiperprolaktynemię w badaniach krwi, reszta wyników była w granicy normy, zwłaszcza tarczyca, która budziła pewne obawy. Doraźnie biorę propranolol. Objawy stają się coraz bardziej dokuczliwe, w okresie letnim bardzo nasila się nadpotliwość, na którą nic nie pomaga, a powoduje ogromny dyskomfort.

No i jak to bywa problemy te są ignorowane, a niekiedy czuję się jakby dosłownie jakieś toksyny infekowaly mi mózg, takiego poczucia beznadziei i anhedonii nie można znieść, aż się prosi walić głową w ścianę. Generalnie każdy z kim rozmawiam, nawet lekarze, twierdzą że to od leków, a na poty mam sobie botulinową miksturę wstrzyknąć. Ale to nie jest ani trochę satysfakcjonujące. Rozumiem gdybym brał neuroleptyki albo długotrwale jakieś benzo lub opiaty, ale ja to raczej należałem do tych "grzecznych", co nie sięgali po atrakcje jakies. Ale desperacja narasta, nie wiem co się dzieje, lekarze bez siana do ręki ignorują temat, naprawdę nie wiem już nic

Hej! W związku z anxiety disorder psychiatra zapisał mi sertralinę. Biorę ją od kilku lat, weszła mi cudownie, idealnie i zmieniła moje codzienne życie. Niestety od jakiegoś czasu dawka 100mg mi nie wystarcza; 200mg wchodzi dobrze, ale to oznacza, że muszę łykać dwie tabletki, bo taka dawka nie występuje w żadnym preparacie dostępnym na rynku. A to niestety dwa razy tyle pudełek do kupienia i wizyt do odbycia :/ Czy doradzilibyscie mi proszę coś innego?

@up nie rozumiem jak ma się to do liczby odbywanych wizyt.
Człowieku. Ciesz się, że masz dobrą odpowiedź terapeutyczną, nic nie zmieniaj, nic nie dodawaj, trzymaj dawkę i oby tak dalej.

Co polecacie na nadmierną irytację w ciągu dnia? Mocno ingeruje to w moje aktywności oraz odpala mi się agresja, o którą się obawiam. Brałem kiedyś jakieś SSRI i te spłycenie emocjonalne nie było zbyt przyjemne oraz na nie wtedy narzekałem, ale może i to lepsza opcja. Przydałoby się tylko by funkcje poznawcze były zachowane, bo jest to niezwykle istotne.

@Odmozdzony123 pomów z psychiatrą, jak chcesz coś lekkiego, bo i ostrych objawów nie masz, to pewnie przepisze Ci escitalopram albo citalopram.

Biorę fluwoksamine i mirte na sen.Dokuczaja mi strasznie natrętne myśli,taka wewnętrzna agresja (zazwyczaj do południa).Czy ma to związek z mirtazapina i działaniem jej na noradrenaline?Czy zmiana mirty na ketrel pomoże coś na ta gonitwę myśli?Czy może coś innego?

@tajemniczy25 Ja jestem co prawda na wenli ale też zauważyłem że gdy nie brałem mirty nie było tej agresji na samej wenli, z kolei gdy brałem to z rana rzucałem się na każdego z byle powodu.

Brałem sertraline i escitalopram na zdiagnozowaną ciężką depresję, zaburzenia lękowe i do tego psychiatra podejrzewa bordera. Żaden z tych leków mi nie pomagał, a teraz biorę pregabaline, można powiedzieć, że testowo i mimo niskiej dawki (psychiatra stwierdził, że nie jest to nawet terapeutyczna, bo zaledwie 75mg rano i wieczorem) to jakieś minimum zmiany myśle, że jest. Pytanie teraz, czy warto by było wprowadzać nowy antydepresant? Seksuolog raz wspomniała o wenlafaksynie, o której sam myślałem od dłuższego czasu, jednak psychiatra zdaje się być na tyle zagubiony, że sam nie wie czy to dobry pomysł. Miałby może też ktoś jakiś pomysł jak zagadać do psychiatry gdy już będzie jakiś konkretny lek na myśli? Bo ze szczerością mam spore problemy a nie widzę innej drogi.