Ja nie dałam nikomu do spróbowania pierwszy raz H ani innych opio. Wszystkie osoby, które wjebałam były po odwykach, terapiach. Już pisałam w innym wątku, że jeden typek był w całkowitej abstynencji od 3lat po odwyku no i przyszło mu na mnie trafić co poskutkowało złamaniem tej właśnie abstynencji.

Przecież ja i tak już byłam wjebana w opiaty na długo przed. Ogólnie mam mieszane uczucia. Jedna z rzeczy, która bardzo mi się nie podoba w narkotykach z ulicy jest to, że nigdy do końca nie wiem, co i w jakiej ilości biorę (sypanie na oko). Stąd niekiedy nawet spore różnice w działaniu (raz mi się mordka cieszy przez kilka następnych godzin, a np innym razem mam coś na kształt "zejścia" i zdenerwowanie) i właśnie zmienna opinia. Nie przypominam sobie, żebym wtedy za pierwszym razem myślała o czymkolwiek. Chyba mnie to mocno zaskoczyło. Jednak teraz jakbym miała spojrzeć i Ci odpowiedzieć na to pytanie... Słowami "to jest to, czego mi trzeba i może tak zostać" opisałabym nie moment wejścia, największej euforii, leżenia plackiem itd czyli to, o czym kiedyś myślałam, że jest najważniejsze. Dla mnie to mniej więcej po 1,5-2 h od strzału, gdzie już ogarniam, a wszystko wokół jest po prostu przyjemne. Włącza mi się miłość do świata, odchodzi niechęć do ludzi, znikają psychiczne opory, idę sobie powoli spacerkiem z uśmiechem na ustach i stoickim spokojem. :) To jest to. Komfort psychiczny. Rzeczy, które na co dzień są nie do osiągnięcia i nie pozwalają mi czerpać z życia satysfakcji.
Pilotka, Twoja historia to jak rodem z książek Barbary Rosiek. :D Przeglądałam kiedyś za dzieciaka, bo w gimnazjum moda na to była. Całej chyba nie przeczytałam, bo była śmiesznie słaba, ale pamiętam jakąś początkową scenę, gdzie laska (dobra uczennica, grzeczna córeczka itp) poszła na swoje pierwsze wagary do kawiarni, a tam spotkała chłopaka, który ją namówił na pójście do jakiejś meliny i jej zrobił zastrzyk z morfiny (jeśli dobrze pamiętam). Zawsze mnie takie rzeczy śmieszyły, tak samo jak dilerzy stojący pod szkołami i rozdający za darmo narkotyki w postaci cukierków i lizaków. Ale jak widać wszystko jest możliwe...

Jeśli chodzi o dzielenie się towarem, to też bym nie dała. Ale to wg mnie nie jest żaden stereotyp opiatowca, a zwyczajnie po ludzku kwestia pieniędzy. Przynajmniej w moim przypadku. Nie stać mnie na fundowanie komuś ćpania (i to dosyć drogiego), proste.
A to, jak już kiedyś pisałam, to zwykłe skurwysyństwo. Nawet nie wiem, czy nie większe niż dać komuś spróbować pierwszy raz. Bo w przypadku takiego "świeżaka" istnieje bardzo prawdopodobna opcja, że nawet gdyby chciał, to nie da rady sobie więcej załatwić. Ale nie chcę tego już bardziej komentować. I nie jest to żaden stereotyp opiatowca, jak zwykłaś nazywać ostatnio każde zachowanie, bo ja bym nigdy nikogo w ćpanie nie wjebała. Ani w opiaty, ani w jakiekolwiek słabsze rzeczy.

bo masz jeszcze jakieś uczucia

Owszem, mam aż za dużo. Ty też masz "jakieś" skoro często piszesz o mizantropii i że wpieprzanie kogoś sprawiało Ci przyjemność. Jeśli już to może Ci brakować co najwyżej uczuć wyższych. Tylko najłatwiej sobie znaleźć taką wymówkę zamiast się przyznać, że się zrobiło po prostu świństwo i jest się pieprzonym egoistą. A jeśli to nie jest wymówka, to pozostaje mi tylko współczuć Ci bycia ubogim człowiekiem. Ja rozumiem, że nałóg pewne rzeczy w człowieku zmienia, wypala emocjonalnie, ale to...
... nie jest efekt nałogu.

Interpretacja dowolna.

Opia
Zgadzam się, że najlepsze w opio jest to, że nagle można ze tak to określę wpasowac sie w życie. Nie opiszę juz co u mnie niweluja, szkoda czasu na to, ale zmieniaja sporo, po opiatach dużo łatwiej mi ze sobą. Mam wrażenie, ze tak właśnie maja normalni ludzie. Skoro dla większosci ludzi np. wiadomosć o śmiertelnej chorobie stanowi jakiś problem to znaczy, ze w życiu im raczej dobrze, no nie ma chuja by było inaczej.

Jeśli chodzi o to czy gorzej podac komyś pierwszego strzała, czy namówic do przyjebania po długiej abstynencji to chyba lepiej dać komus pierwszy raz (najlepiej nic takiego nie robic), wpierdala się jakos 10 czy 15% próbujących, co prawda jak się zajebie po przerwie też nie znaczy to, ze sie popłynie. Moim zdaniem jest na to mniej niz połowa szans. Uzależnienie nie powraca od razu z pełna mocą, rozwija się z czasem, dochodzi jeszcze poczucie winy, poczucie zmarnowanego wysiłku.

Oczywiscie można dopilnować by zarówno swieżak sie wpierdolił jak i ktos powrócił do nałogu. Wystarczy odpowiednio długo kusic, mówić jakie to zajebiste itd. wytwarzajac dodatkowo coś w rodzaju więzi, sympatii, czegoś takiego. Wtedy mając za sojusznika tak poteżna używkę jak heroina łatwo sprowadzic kogoś na dno, ale do tego trzeba być podła suką, prawda BB ? :)

GP widzisz - Opia zinterpretowała moje zdanie "sprawia mi to przyjemność" jako coś w rodzaju zabawy, frajdy. Jakkolwiek bym to próbowała teraz wytłumaczyć to i tak ona tego nie zrozumie bo nie jest mną, nie posiada mojej psychiki i może też opiaty jej do końca nie wyprały z wartości. Nigdy nie mówiłam delikwentowi "jakie to jest zajebiste" gościu po odwyku bardzo dobrze to wiedział i tak. Ja dopilnowuje żeby to uzależnienie rozwinęło się jak najbardziej, staram się poprowadzić pewną osobę do momentu w którym będzie już uzależniona fizycznie i wtedy zostawić, jeszcze jest zdziwienie że przecież "między nami była więź" - chuj, tak mu się tylko zdawało. Ogólnie nawiązując nowe kontaktu sprawdzam jak bardzo dana osoba jest podatna na manipulacje i jak łatwo ją namówić do ćpania - no ty GP jesteś mistrzem, tak się nakręciłeś że nie chciałeś beze mnie brać ;)

A jaka mi to przyjemnosć sprawialo, do tej pory miło to wspominam :) Jak myslisz, ze robiłaś mi krzywdę myslisz się całkiem, wręcz na to czekałem :) Ja to po prostu uwielbiałem :) Z reszta sama wiesz, żadna wieź nas nie łaczyła, czysty hedonizm. Jak poznałem cie lepiej nawet nie czułem sympatii, uważam, że powinnaś zrobic światu przysługę i sie po prostu wyeliminować, ale taka prostą, zimną przyjemność mi dostarczałaś. Sobie z resztą tez.

Poza tym nie byłem po zadnym odwyku gwoli ścisłosci.

to może ja sie wypowiem...

Pierwszy raz z morfiną iv:
Była z ampułek, 20 mg. Mąż nauczył, że hukać po kablach to źle, ale czyste to to , apteczne, więc można. Ksionc szuka jakiejś w miarę czynnej arterii, martwimy się, że nici z naszej ampułkowej imprezki, ale za 5-tym razem mu się udaje. Powoli dociska tłoczek. Mniej więcej w połowie ciemnieje mi przed oczami, czuję, że nie mogę złapać oddechu, szeptem, resztkami sił mówię, żeby przestał, żeby się zatrzymał.
Przyducha, nie mam czym oddychać. Przez chwilę myślę, że zaraz umrę, ale to uczucie jest bardzo przyjemne jak tylko przestaniemy się bać. szpileczki łaskoczą przyjemnie moje ciało, mam wrażenie ze to zapadanie się w ciemną przestrzeń trwa kilka minut. Zastanawiam się, co on robi w tym czasie, ale jestem jakby sparaliżowana, nawet nie mogę otworzyc oczu.
W końcu łapię oddech, mówię mu, że może kontynuować. Już po. Jest tak cudownie.
Okazało się, że to "zapadanie się" trwało nie kilka minut, a ułamki sekund. Ja żyję i jestem w raju. Dochodzę do wniosku, że to był najlepszy moment w moim życiu.

Pierwszy raz z brałnem iv:
Tego dnia dostałam wyrok. Niby młoda, rokowania dobre, jedna z mniej agresywnych odmian, nieduży, ale jednak złośliwy. Każdy by się załamał. Jechałam wtedy na tramcu. Zaraz po odebraniu wyniku biopsji i przepłakaniu godziny w poczekalni przychodni zadzowniłam do znajomego, żeby skołował coś na wieczór. Zawsze, kiedy się spotykaliśmy paliliśmy, ja i on. On - brzydzący sie, bojący zastrzyków i widoku krwi. Ja - z wpojoną przez męża ideologią, że "batmany" to najgorsza kategoria cpunów, dno totalne, skurwienie się na maksa, nigdy żadnych iniekcji. Wieczorem znajomy wyciąga srebrne zawiniątka. Wyciąga insulinówki, kwasek, łyżki. Pytam "a od kiedy ty walisz po kablach?". "Od niedawna".
Byłam taka skołowana czekającą mnie operacją, chemioterapiami, kosą wiszącą nad łbem, że bez wahania odpowiedziałam "dobra, ja też walę". Robimy zupę. Wkłuwam się, dociskam tłoczek. Zamykam oczy, kiedy moje ciało i mózg zalewa fala euforii. Leżę kilka minut z zamkniętymi oczami kontemplując ten psychiczny orgazm. Mocna, ale nie brutalna faza. Ciepełko już się we mnie rozlało, zło i problemy zniknęły, pojawiła się ulga, trochę szczęścia jakby. To wszystko wlewa sie w człowieka i rozchodzi po krwioobiegu razem z wstrzykniętym brałnem. Potem przechodzi w opioidowe ujebanie, mocne zgrzanie. Jeszcze chwilę rozkoszuję się swoim stanem, otwieram oczy i biorę szprycę w dłoń, aby zrobic zastrzyk znajomemu. Ostatnią czesc towaru wtłaczam mu z zamkniętymi oczami. Dociskam tłoczek do końca, kładę się, po prostu odpadam.
Budzę się po godzinie, z głową na udach znajomego, czując że coś mnie przygniata (siedzieliśmy dokładnie na przeciwko siebie podczas zastrzyku, byłam taka napierdolona, że po prostu pochyliłam się do przodu i zasnęłam, on także zasnął po wtłoczeniu brązu, także pochylił się do przodu na moje plecy - i tak radośnie sobie spaliśmy). Otwieram oczy, prostuje się, patrzę i widzę, że nawet nie wyjęłam strzykawki z jego ręki przed zaśnięciem.

Pierwszy raz z acetylowaną majką:
Zupka ugotowana. Trochę się boję, trochę jestem podniecona, smród bezwodnika wypalił mi resztki zdrowego rozsądku, więc od razu ładujemy po 100 mg. Szybko, bo może zaraz ktoś zapuka, przyjdzie, przeszkodzi. Robię sobie zastrzyk. Czuję, że ktoś mnie jebnął w łeb. I to bardzo porządnie. To nie jest subtelne wejście brązowej rozkoszy przechodzące w opioidowe ujebanie. Jest zupełnie inaczej - jesteś trzeźwy, wstrzykujesz i nagle po prostu czujesz "to". To pierdolnięcie fazy, która nagle się pojawia znikąd i ma ogromne natężenie. Uginają mi się nogi, oczy się zamykają. Otwieram usta, chcę coś powiedziec, ale nie dam rady, wychodzi z tego jakiś bełkot. Ślina kapie mi z gęby. Nie kontroluję się. To taki stan, że jeśli już uda ci się nieco unieśc powieki szybko je zamykasz, bo boisz się swojego widoku w lustrze - jedno oko zagląda wgłąb głowy, drugie patrzy w lewo. Zasypiam przy każdej czynności, na stojąco, w każdej pozycji. Nie kontaktuję ze światem. Palic papierosa też nie dam rady. Zaciągam się tylko kilka razy, resztę fajki spalił wiatr. Słyszę, że jestem napierdolona jak zaśliniona bezmózga świnia. Ale mnie to jebie, dokładnie tak jak wszystko, co się dzieje dookoła... Nie jestem w stanie nawet marzyc, aby to trwało wiecznie.

Nie sądzę, by bawiło Cię to jak jazda na karuzeli 5-letnie dziecko, bo mam wrażenie, że teraz znowu Ty to w ten sposób odbierasz. Jakkolwiek bym to interpretowała to nie ma znaczenia, bo liczą się przede wszystkim fakty. A one są takie, że świadomie krzywdzisz ludzi.
Kurwa, nie wierzę po prostu. Skończmy lepiej ten temat.
Po pierwsze złe miejsce na pytanie. Po drugie - bierzesz buprenorfinę i się dziwisz, że hel nie działa?