Spotkałem się z takimi pojęciami. Bliżej mi jednak do socjopaty niż psychopaty, krzywdy nie zrobię bez powodu (lub rzadziej bez korzyści).

Nie mówię nie, jeśli to mogło by pomóc to pójde w tym kierunku. Ogólnie szczerze mówiąc nie wiem czy to co mam na co dzień to fobia społeczna ale wydaje mi się że tak, bo funkcjonowanie w społeczeństwie to dla mnie kompletny dramat. To nie jest tak że nie lubię ludzi, ale też nie mogę powiedzieć że lubię, raczej wole samotność i samotne siedzenie w domu dlatego że nie muszę wtedy walczyć z tym zewnętrznym światem, a samo zrobienie zakupów to już ponad moje siły. Już da się przeboleć takie sklepy samoobsługowe ale na przykład jak muszę kupić jakieś mięso, cukierki czy coś innego na wage to odrazu zlewa mnie pot na myśl że będe musiał się odezwać. Kiepsko się z tym żyje

Przyczyną jest lęk lub jakaś trauma (najczęściej z dzieciństwa). Zaburzenia lękowe można określić jako "lęk przed lękiem", czyli unikanie wszelkich sytuacji, które kojarzą nam się z lękiem i powodują np. ataki paniki. Jeżeli pojawiają się głównie w sytuacjach wśród innych ludzi to mamy, jak sama nazwa wskazuje, fobię społeczną. Niestety jest duży problem z diagnostyką, a psychiatrzy różnie te zaburzenia nazywają... fobia społeczna, zaburzenia lękowe, zespół lęku uogólnionego, zaburzenia depresyjno-lękowe (jeżeli w grę wchodzi długotrwały smutek) i jeszcze kilka "wersji" zapewne by się znalazło. Są jeszcze podziały na inne fobie np. arachnofobia i przez to jest straszny bałagan w tych pojęciach i wiele osób mylnie się sama diagnozuje.

Zamiast kłócić się o pojęcia lepiej po prostu przeanalizować problem, rozłożyć go na czynniki pierwsze, dojść do tego co powoduje lęk i pracować nad tym, aby wypracowywać sobie metody radzenia sobie z tym lękiem, żeby się z nim oswoić i zmienić postrzeganie sytuacji lękowej na taką, która nie sprawia problemów i jest normalną życiową sytuacją. Można to osiągnąć różnymi sposobami, zależy co komu odpowiada. Ja jednak wierzę w terapię, o ile oczywiście znajdziemy odpowiednią i kompetentną osobę, która taką terapię poprowadzi.

Cały czas nad czymś myślę, i mam coś w rodzaju gadania do siebie, ale w głowie bez wydawania dzwięku, to jest pochodne słyszenia głosów ale będę się upierał że nie mam tego objawu. Psycholog mi powiedziała że mam chorobę afektywną dwubiegunową, jak rozmyślam nad metafizyką, czy jakąś wiedzą tajemną to nie czuję się zle, tylko mam tak że jak dostanę impuls z otoczenia to łatwo wyprowadzić mnie z równowagi. Ja jestem oswojony od dziecka nad myśleniem nad trudnymi rzeczami, i wiem jak je posegregować w głowie, co jest do ogarnięcia, a co jest fantazją której na daną chwilę nie da się ogarnąć. Jak znajdę jakiegoś współrozmówcę na temat tej wiedzy tajemnej, to nawet rzeczy które są wariactwem okazują się tematem do przerobienia i wyciągnięcia korzyści które wcześniej były w czystej postaci urojeniem. Nigdy nie odpierdala mi z powodu urojenia, ewentualnie np jak np rozmawiam z matką ojca, czyli babcią która jest bogobojna i ciągle ogląda telewizję TRWAM, to jest konflikt poglądowy bo ja chrześcijaństwo postrzegam na swój sposób, nawet mam krzyż tribal wytatuowany na prawej łydce a babcia już by mi kupiła buty do trumny, jej córka czyli moja ciocia jest wieloletnią zakonnicą i wkurwia mnie jak muszę mówić do niej szczęść Boże, i jestem tym obciążony od dziecka bo byłem wychowany bardziej w rodzinie od strony matki która jest emerytowaną nauczycielką, jej matka dyrektorką szkoły, a siostra matki pedagogiem, a rodzina od strony ojca, która widziała mnie raz na kilka miesięcy w dzieciństwie, widziała mnie jako grzecznego pedałka i zrobiła mi pranie mózgu, może tak miało być. Wkurwia mnie teraz tylko to że muszę się z nimi rozliczać tzn rozmawiać i wyjaśniać problemy pojedynczo indywidualnie a nie jako ogół, i czasami nie ogarniam i się unoszę w negatywnych emocjach, a nie logicznie na spokojnie. Ale to są te impulsy, bo to nie jest tak że ja cały dzień chodzę chronicznie zeschizowany. Tak jak wiele razy jużpisałem, wychodzi na to że to ludzie mają problem a nie ja. :wall:

Zmień tego psychologa, jak można omamy i urojenia klasyfikować jako chorobę afektywną dwubiegunową? :D

[mention]misspill[/mention] Często taką diagnozę uzasadnia się jako ,,epizod mieszany / depresyjny / maniakalny z objawami psychotycznymi” w ChAD. xD Akurat psychiatrów diagnozujących i leczących w zasadzie losowo, na chybił trafił jest niestety sporo.

[mention]misspill[/mention]

Ja szanuję tą psycholog, bo nie gada ze mną w klimacie typu "będzie dobrze" lub "proszę się rozweselić" i interpretuje moje zachowanie na żywo patrząc na mnie i słuchając, a nie książkowymi sloganami ze studiów. Definicja choroby jest u mnie potrzebna tylko do dokumentów, ja mam wiele objawów ale żaden nie jest skrajny, nawet bym powiedział że jestem chory nerwowo a nie psychicznie, drobna różnica jest. To jest psycholog kliniczny na stałe pracująca w szpitalu psychiatrycznym. To byłby błąd jak bym zmienił psychologa bo ja jej ufam. Po każdej rozmowie z nią umiem rozdzielić zdrowie od choroby, a to jest mi najbardziej potrzebne. Ja już wcześniej napisałem że te urojenia to składnik mojej osobowości i nie jest skrajnie przeszkadzający mi w codziennym funkcjonowaniu (po czym poznaje się chorobę IMO), jak tematyczna fobia społeczna.
----------------------------------------------------------------------
To co opisuję o mojej chorobie, diagnozy lekarskie i własne spostrzeżenia, to jest THE BEST OF z prawie 20 lat leczenia. Niezmienne jest tu to że ciągle biorę leki.
----------------------------------------------------------------------
U mnie w uzewnętrznianiu choroby ma znaczenie coś takiego jak ciąg przyczynowo-skutkowy, nie ma w tym reguły i schematu 100%

@up w sensie masz zepsuty uk. nerwowy a nie psychikę?

[mention]aleatoryczny[/mention]

CHYBA tak, po prostu jestem znerwicowany, żyję w swoim świecie, mam bujną wyobraznię, jestem indywidualistą, leniem bez motywacji do ogarnięcia się, wybuchowy w afektywnych sytuacjach, kontrowersyjny w niektórych poglądach lub wręcz nie mam zdania na wiele ważnych rzeczy, do komfortu samopoczucia które można nazwać zdrowym potrzebuję określonych warunków. Kurwa mać jestem kosmitą z innego świata, ale odwiedzam ziemię w swoim UFO. Dla kogoś takiego jak typowy człowiek który robi zakupy w biedronce jestem psychopatą, lub wręcz zaprzecza się że ja wogóle istnieję. Jeśli wyspowiadam się tak lekarzowi, to potwierdzi on że jestem chory. To tak w skrócie.

Już nawet nie podejmuję wątku, bo moje rozumienie schizofrenii jest zupełnie inne, a Ty, VERBAL, karmisz się iluzją, to woda na Twój młyn.

Dobra, koniec off-topu, niech ktoś tu zrobi porządek.