Bywa. Ale na ogół wszystko lubi wracać jak bumerang. %-D

Ok, zaakceptowałam fakt, że będę najaktywniejszym użytkownikiem tego działu %-D . Moja historia będzie nudna, ale nie widzę powodu by zakładać nowy wątek pt " Detoks Hani od wszystkiego i bolączki trzeźwienia". Może z czasem założę bloga, ale obawiam się, że nie reprezentował by jakichś istotnych wartości ani nie wnosił żadnych innowacyjnych refleksji dotyczących potyczek ćpuna z przytłaczającą rzeczywistością. Musicie mnie na razie znosić, bo traktuję pisanie tu jako formę samopomocy choć nie ukrywam, że byłabym szczęśliwa widząc,że ktoś inny również aktywnie się udziela- miałabym mniejsze poczucie winy, że marnuję miejsce na forum.
Dziś 16 albo 17 dzień abstynecji, straciłam rachubę, ale może to dobry znak, bo świadczy o mniejszym dupościsku, kontroli i przymusie "wytrzymywania". Jest źle, bo próbuję aktywnie uczestniczyć w życiu ( oczywiście jak na swoje możliwości), biorę się za rozwiązywanie wiecznie spychanych na "później " problemów i naprawianie uczynionych zniszczeń. Jak już wcześniej pisalam- chyba rzadko sięgałam po używki żeby mieć odlot, fazę, jakiś szczególny haj. Raczej używałam substancji do samoleczenia i podejmowania nieudolnych prób normalnego funkcjonowania . Moje umiejętności społeczne i zyciowe są niezwykle małe, ćpanie zatrzymało wszelki rozwój ( i tak z natury powolny) i niespiesznie uczę się akceptować ponury fakt, że zaczynam od zera albo nawet od minus dziesięciu. Nie chcę już się potykać, moja Mama jest alkoholiczką i ojciec zawsze powtarzał, że będę jak ona bezbronnym pasożytem. Nietrudno zatem domyślić się, że każda wpadka sprowadza mnie do okrutnego wniosku, że życie na dnie jest nieuniknione, że ciązy nade mną fatum, na które nie mam wpływu, a wiem, iż mechanizm samospełniającej się proroczni jest potężny. Ja po prostu muszę wygrywać, muszę konsekwentnie i w bólach iść do przodu. Liczę się z tym, że mając takie deficyty jakie mam i będąc tak słabą i podatną na zranienia raczej nie grozi mi zostanie człowiekiem sukcesu :-D . Ale to byłoby moje życie i ja, to na co mnie stać, ale moje. Coś tam, po swojemu bym jednak wygrała. Fakt, że noga mi się jeszcze powinie staram się wliczać w koszta własne, choć nie ukrywam, że porażki wbrew powszechnym przekonaniom bardzo osłabiają. Naprawdę nie chcę już narkotyków w swoim życiu i z doświadczenia wiem, że umiałam być bez nich szczęśliwa,a nawet nie myśleć o nich i nie szukać ich w najdramatyczniejszych momentach życia, mimo że wcześniej poznałam je dobrze. Jednakże teraz...perspektywa zadowolenia z życia jest odległa. Codziennie coś załatwiam- walcząc ze strachem, poczuciem winy, zespołem amotywacyjnym, czarnowidztwem i defetyzmem ,myśląc jednocześnie jak prosto byłoby ogarnąć wszystko pod wpływem. Liczę na stopniowy proces desensytyzacji, jeśli będę się wystawiać na działanie bodźców, które sprawiają mi ból i dyskomfort nadwrażliwość w końcu powinna się zmniejszyć. Na razie jest jak jest. Trochę chujowo. Może bardzo. Miewam dobre momenty, czasem coś mnie cieszy, ale przeważnie jestem chmurna, ponura i przede wszystkim- spanikowana. kodeina jak dla mnie dupy nie urywała i rzadko po nią sięgałam, ale jutro rozmowa w sprawie pracy i tak sobie przypominam, że chyba dodawała mi pewności siebie. Jak kurwa wszystko co odurza %-D .

Wie ktoś czy na detoxie szpitalnym od opio można mieć telefon? Czy zależy to od szpitala? W poniedziałek idę na badanie wstępne.

Zależy od oddziału i jego zasad. Najlepiej zadzwoń i się zapytaj.

[mention]hydroo[/mention] Jw, zależy od oddziału. Ale na większości detoxów w ,,ogólnych'' szpitalach można mieć na luzie. A w psychiatrycznych różnie bywa i to właściwie zależy od konkretnego szpitala.

bez żadnego planowania jakoś tak już 3 dzień jestem trzeźwy, o dziwo :shock: zupełny brak objawów abstynencyjnych

Chyba 3 tygodnie abstynencji zleciały- wczoraj lub dziś. Od rana na dupościsku mimo dwugodzinnego spaceru z psem, wysprzątania chaty, obfitego posiłku itd. Zła jak osa, dokuczliwa i rozdrażniona, skłonna do dysforii. Chociaż coś jasnego chyba w oddali się wyłania,może raczej wyłaniać się zaczyna. Postanowienie nadal silne, pokusy słabną tylko po to żeby przyatakować niespodziewanie.
Odsuwam siłą moment potknięcia, musiałabym być slepa lub głupia by nie czuć go w powietrzu.Odejdź porażko.

--------------------------------

To ja jednak dopiszę coś, bo dość dawno jak na mnie się nie uzewnętrzniałam. Przede wszystkim 2 prośby- jedna do kochanej moderacji- o scalenie z postem poprzednim. Druga- wrzucajcie wszystko co Wam przyjdzie do głowy w poradach dotyczących przetrzymywania, znoszenia najsilniejszych napięć. Tylko już bez sportu- zrobiłam niedawno żwawą rundkę z Gdańska do Gdyni i z powrotem- na więcej na razie i tak mnie nie stać, poza tym u mnie to chyba nie zdaje egzaminu. Na mityng się wybieram, wszystko w progresie, pewnie regularne spotkania pomogą, chodzi raczej o metody na tu i teraz. Fakt- na moją korzyść działa pora, zamknięte apteki, z pieniędzmi chujnia, bo jutro stypendium, zjadłam naltex (mimo uczulenia) itd itp. HALT- to zapobiegawcze, ale kurwa zapobiegłam. I tylko myśl, że nie ma innej drogi by odzyskać swoje życie. I ten cholerny efekt Syzyfa- choć pomaga to wkurwia, bo czegokolwiek nie zarzucę trzeba będzie zaczynać od zera.Trochę zazdroszczę osobom, które są w abstynencji 2 dni, bo dwa dni przebują szybko nawet jeśli teraz się potkną. Choć cóż ja brędzę- czego ja zazdroszczę? I komu? :-D
Przecież sama raczkuję.

Scalono. taurinnn

Ale od czego masz ten dupościsk? Od alkoholu czy innego syfu?

Hanna Natalia, może podejdź do tego na zasadzie szacunku do swojej ciężkiej pracy - czyli trzeźwości przez te + 20 dni. To wcale nie jest takie nic, pomyśl że skoro już przetrwałaś ten chujowy okres fizycznych dolegliwości, i teraz zostaje Ci walka z psychiką, szkoda po prostu to zmarnować. Każdy kolejny dzień na trzeźwo to dzień pracy, uszanuj sama swój wysiłek. To tyle z psychologicznego podejścia, może pierdolę ale wiem że to bankowo nie były łatwe 3 tygodnie.

Czas jest odczuciem bardzo subiektywnym, jeśli go zajmiesz, nie będziesz myśleć o ćpaniu i kolejny dzień zleci Ci szybciej. Twój mózg chce przyjemności i relaksu, pomyśl co może Ci go dać, jakie masz swoje ulubione zajęcia? Od najprostszych typu film, książka, szydełkowanie, może ugotuj sobie coś, rysuj, zarób kase przez neta, zrób porządek w szafie, kurde nie wiem jakie dziewczyny mogą mieć hobby. Po prostu zajmij czymś ciało i umysł. Leżenie i gapienie się w punkt to słaby pomysł, bo mimo pozornego relaksu, może przypędzić niewłaściwe myśli, a jak już się zbierzesz i coś zrobisz, powinnaś odczuć jakąś małą satysfakcję, a to już poprawi nastrój.

@Guccilui

Dziękuję bardzo za Twojego posta. Jest dokładnie tak jak pisałeś- te 23 dni są niczym wobec wieczności, ale dla mnie stanowią osiągnięcie. Już rozumiem dlaczego któryś z hyperealowiczów, miał w podpisie "trzeba sobie wyobrażać Syzyfa szczęśliwym". Bo niestety- ja się dziś potknęłam, głód był silny już od wczoraj ( co za balwan wymyślił,że trwa najwyzej 40 minut), a dziś po spotkaniu z matką osiągnął apogeum. Ja już niestety wiem, że nie przetrzymam siebie, decyzja pomimo dysonansu poznawczego po prostu zapadła.Powiedziałam o tym przez telefon Narzeczonemu, a On: no nic,walczymy od nowa.Tylko, że jeżeli każdy mój detoks jak do tej pory- będzie o tydzień dłuższy od poprzedniego to czekają mnie jeszcze lata na dupościsku. Jestem rozczarowana sobą, ale nie zdziwiona; zawsze byłam osobą słabą i żałosną.Mam chociaż nadzieję,że tak jak poprzednim razem gdy upadłam- mój acting out jest jednorazowym wyskokiem. Zamierzam nadal udzielać się w tym wątku,ale już nie będę chwalić się dniami trzezwości, chyba że naprawdę zacznę pozytywnie zaskakiwać samą siebie. 23 dni trzeźwości, mój rekord od sierpnia.

-----------------------------------

Ps: Dziewczyny mają takie same zainteresowania jak faceci ;) Ja np lubię ścigacze i uczę się grać na perce, zbieram na x-boxa i dużo czytam. Nic oryginalnego, ale rozumiem, że chodzilo Ci o jakieś "dziewczynskie zainteresowania" typu malowanie paznokci czy zakupy odzieżowe- ja (nie)stety nie z tych :D

Scalono. taurinnn