Kiedyś byłem egoistą. Ale na starość (wiek koło 30stki) zmieniłem się. Zaczełem pomagać ludziom i sprawia mi to przyjemność (dawniej wyrządziłem ludziom bardzo dużo zła).

Egoizm może być dobry, albo zły. Można robić rzeczy dla siebie i pod siebie, nie zapominając przy tym o innych, a można być też egoistycznym osobnikiem wrażliwym jedynie na swój los.

Kazdy czlowiek ma inny charakter, nie jestesmy z natury egoistami.To zycie nas ksztaltuje i jak nas ulepi z gleby tacy bedziemy.Tzn.Bedzie w nas wiecej egoizmu lub mniej.

O nie, nie wywiniesz się kurwa.
To tak jak wiele starych huji co całe życie byli jebanymi skurwymisynami, a na starość huje te pod samym ołtażem stoją co niedzieli.

no to pocieszyles kolege )

Człowiek może nie rodzi się egoistą, ale stanie się egoistą jest nieuchronne, tylko jeden jest mniejszym egoistą a drugi większym.

Kazdy z nas odbiera rzeczywistość przez zmysły, te filtry rzeczywistości u kazdego z nas działają nieco inaczej, kazdy tez wyksztalca ego pod wplywem doswiadczeń i wychowania co wplywa na przyjęcie osobnej perspektywy.

Wszystkich ocen dokonujemy przez pryzmat naszych doświadczeń i nawet pomagając drugiej osobie gdzieś w tle zawsze chodzi w jakimś stopniu o nasz interes. Nawet podświadomie.

Nie da się uciec od bycia egoistą, ale można być zdrowym egoistą. Pomagać innym, ale też umieć stawiać granice i nie ulegać presji. Dbać o własne potrzeby bez poczucia winy.

Człowiek jest egoistą z natury. Matka natura wyposażyła wszystko co żyje w mechanizmy mające pomóc im przetrwać. Nie inaczej jest z człowiekiem. Jesteśmy zwierzętami, które też mają przetrwać i przekazać swój materiał genetyczny kolejnym pokoleniom. Egoizm jest tylko konsekwencją tych mechanizmów danych wszystkim zwierzętom przez naturę - ma zwiększyć szanse na przetrwanie właśnie Twoich genów. Jeżeli umiejscowimy człowieka w hierarchii istniej wyżej niż inne zwierzęta i uznamy, że człowiek jest "czymś więcej", to egoizm jest oznaką prymitywizmu i zezwierzęcenia. Jest wtedy jedynie zwykłym popędem nad którym człowiek (jako istota wyższego rzędu) powinna zapanować tak, jak nad instynktem zabijania tych, których uznajemy za zagrożenie czy zapładniania wszystkich samic w zasięgu wzroku. W takiej wizji świata jest to po prostu zachowanie niegodne człowieka.
Jeśli przyjmiemy, że człowiek jest zwierzęciem nie różniącym się za bardzo od pozostałych, to egoizm, jako mechanizm pomagający w przetrwaniu, staje się wręcz cnotą i cechą jak najbardziej pożądaną. No bo w końcu pomaga w ulepszaniu gatunku (przetrwa silniejszy).

Do mnie prywatnie przemawia bardziej pierwsza koncepcja, ale to chyba kwestia osobistej decyzji, na jaką wizję świata się piszemy.
Poza tym, nigdy nie jest tak, że jesteś egoistą albo nim nie jesteś. Każda Twoja decyzja czy każde Twoje zachowanie czyni Cię egoistą albo altruistą. Nie ma ludzi na 100% będących "dobrymi" albo "złymi".
Każdy z nas tak naprawdę codziennie decyduje o tym kim tak naprawdę jest i dokąd zmierza.

Czyli nadal Twoj egoizm góruje.
Czy egoizm to zawsze zlo?
Pomagasz babci przejsc przez pasy- i to Ty czujesz sie dobrze bo jej pomogles.

Itd.
Poczytajcie sobie doktryny tzw satanizmu laveyanskiego. W mysl ktorego u kazdego z nas liczy sie tylko nasze dobro.
Nic innego.
Nie - te doktryny to nie ofiary z koziolkow czy ludzi to styl zycia w mysl szeregu zasad.
Nawet wysranie sie to egoizm.

wszyscy jestesmy egoistami. Anthony de Mello - Przebudzenie, polecam przeczytac.

Mam w sobie zalążki egoisty i brak empatii, nie przeszkadza mi szczególnie. Toteż często muszę udawać, że kogoś darzę sympatią, żeby czuli się interesujący, zwykle się nabierają :D
W życiu stawiam wyłącznie na silne wrażenia/doznania, mało rzeczy je wyzwala, coraz mniej.