igła w żyle @badzingla to nie jest powód do radości pamiętam Ciebie jeszcze z słodkich czasów kiedy się nie kłułaś majka była Ci obca i ostro dyskutowaliśmy w dziale kodeina vol. 3.

Ja.nie jestem śwwięty co prawda kłułem amfę ale to też nie powód do radości. Było bosko ale temat szybko się mi skończył i pozostały jedynie krokodail kraj.

Pomimo świata który kocha i rani nas dzień w dzień mam nadzieję że i ćpuny mają trochę uczuć.

Masz oczywiście rację Mefisto. Nie jest to powód do dumy i chwalenia się. Ale nie jest to również powód do uważania się za podłe narkomańskie ścierwo i powieszenia się na żyrandolu! Wykańcza mnie fakt, że w realu strach jest o tym komukolwiek powiedzieć i trzeba to ukrywać jako najgorszą, najpodlejszą tajemnicę. Robię to oczywiście; ukrywam, jak tylko mogę. Ale później wychodzi to ze mnie.

Wiesz mam na przykład znajomych, którzy mówią mi, że ćpunów powinno wygnać ze społeczeństwa, zamknąć w klatce i rzucać im mięso. I oni nie wiedzą o mnie. Nigdy nie pisnęłam słowa. (Ale gdyby zapytali wprost - starałabym się nie kłamać, bo tego wymaga szacunek i uczciwość względem siebie samego.)

Też pamiętam kodeinę vol. III Piękne czasy. Dużo gadałam z lolem i on mi chyba najwięcej radził. Ostatnio właśnie przeglądałam ten wątek i kiedy zdałam sobie z tego sprawę, że on był takim moim "mentorem" w tym temacie to mi się zrobiło naprawdę bardzo smutno.

Ja mam wyrzuty sumienia jak ktoś ma wyrzuty sumienia że niby jest czemuś winny czemuś czemu ja sam jestem winny.

@VERBALHOLOGRAM To jeszcze zależy jak podejdziemy do tematyki uzależniania. Nie bez przyczyny uzależnienie jest klasyfikowane jako jednostka chorobowa.

Ja też mam rozkminy odnośnie powiązań czynników typu: czy chcę coś zmienić sztucznie, czy nie chcę tego, czy coś po zmienieniu jest na chwilę tylko czymś czego chcemy czy akceptacja czegoś co robimy zażywając powoduje konflikt w otoczeniu, w którym sami czegoś złego nie widzimy i nie sprawia to nam samym problemu............itd, itp, etc........

Co za głupi temat. Czemu mają nie mieć? Pomijając zaburzone psychicznie jednostki albo jakieś odpady społeczne. Ba, mają o wiele większe wyrzuty niż przeciętny człowiek bo podświadomość jest jak rak, nie przykryjesz wewnętrznej świadomości, jak bardzo szkodzisz sobie, jak bardzo krzywidzisz bliskich ludzi którym zależy a ty ich zawodzisz. Ćpun czuje, że marnuje swoje życie i pasożyci więc ćpa więcej dla znieczulenia ale wyrzuty toczą mu mózg jak nowotwór.

@aurora20
Głupi temat według Ciebie, więc po co na niego odpowiadasz? :D To po pierwsze.
Po drugie: odpowiedź jest kwestią raczej indywidualną, a świadczą o tym wszystkie poprzednie posty innych użytkowników.
Każdy ma inne odczucia.
Jedni mają wyrzuty sumienia, inni nie.
Jedni mają większe, a inni mniejsze.

Nie wiem czemu mamy ich nie mieć - nie znam odpowiedzi na Twoje pytanie :) Wystarczy poczytać inne komentarze pod tym wątkiem i zapoznać się z każdym punktem widzenia z osobna.

Pozdrawiam :)

Mają inhibitory sumienia i wyrzuty serotoniny, poza tym ćpuny to urban legend jak czas, przestrzeń i wasza nadzieja na ogarnięcie się. Wierzę Ci, że starałabyś się nie kłamać, toć stara ludowa mądrość, "opiowraki im dłużej i mocniej wjebani, zawsze mówią tylko prawdę, przed samym sobą zwłąszcza" A jak ktoś znajomy pyta "hej słoneczko, jesteś może ćpunem do wygnania ze społeczeństwa?" to jak uzi, z automatu podwijają rękawy mówiąc "owszem, walę opio po kablach ale mam szacunek i uczciwość względem siebie samego więc proszę mnie natychmiast zamknąć w klatce i rzucać mięso. Ja tam sobie posram pod siebie i będę wyć niczym w agonii ale w poczuciu szacunku do siebie." ;)

@blokowiska666 Hahahaha Napisałeś to prześmiewczo, ale w sumie to jest w tym dużo prawdy. Czasem czuję się wręcz jak frajer, kiedy ze wszystkich sił staram się dojść do porozumienia ze sobą i światem. Po co to komu i na co, żeby tak się starać? Przecież chyba nie tak działa nałóg! Wiem dobrze, że mogłabym kłamać i wszystko byłoby sto razy łatwiejsze. Mogłabym mocno oszukiwać - jasne! Gdyby tylko mi zależało, potrafiłabym przekonać każdego w swoim otoczeniu, nawet siebie, że ogromnie chcę się zmienić, ale nie mogę, bo jestem w pułapce; że tak naprawdę jestem tylko ofiarą losu, której wszystkie oszustwa i matctwa są ze wszech miar usprawiedliwione, bo przecież ona ma tak ciężko w życiu.

Nie mówię też, że jestem święta - nie jestem oczywiście. Gdybym miała wystarczający powód, żeby kogoś okłamać (wiedząc np. że jeśli tego nie zrobię to, powiedzmy, doniesie na mnie w pracy) - to okłamałabym go najbardziej przekonująco, jak tylko potrafię. Zwykle jednak, kiedy jesteśmy z kimś po prostu kolegami, to jeśli ośmielę się przyznać do swojej zawinionej choroby, stracę co najwyżej szacunek kolegi. Czy to jest aż takie straszne? W końcu nie żyjemy w jakiejś Korei Północnej, gdzie za najmniejszy przejaw nieposłuszeństwa przeciwko woli społeczeństwa i odgórnie narzuconych zasad, można zostać zamkniętym w specjalnym obozie pracy, czy zabitym. My, ćpuny z zachodu, jesteśmy trochę niczym dzieciaki z Bullerbyn. Wcale nie musimy koniecznie kłamać. Nic strasznego się stanie, kiedy ośmielimy się zachować odrobinę inaczej, niż się tego od nas oczekuje. Nikt nas nie zamknie w klatce Co najwyżej ktoś krzywo spojrzy; rzuci parę pogardliwych słów, uzna za śmiecia i podludzki kawałek gówna. Czy to jest takie straszne, żeby musieć tego unikać za wszelką cenę?

A jak już znam się z kimś odrobinę lepiej, to zawsze wtedy mówię o tym, że biorę mocne dragotyki - to jest taki test zaufania. Dopiero kiedy taka osoba dojdzie do wniosku, że jednak warto się ze mną zadawać, mimo moich mrocznych tajemnic, to wtedy można nieśmiało myśleć o jakiejś głębszej relacji, typu przyjaźń. Jeśli ktoś jest na tyle ograniczony by przekreślić mnie tylko za to, że ośmielam się normalnie żyć z własnym uzależnieniem, to nie mamy o czym rozmawiać i nie uważam, bym cokolwiek straciła przez to, że się z taką osobą jednak nie zaprzyjaźnię. Najczęściej jednak kiedy komuś mówię, reagują; "to twoje życie, rób sobie z nim co chcesz, tylko nie mów mi o tym, bo nie chcę słuchać."

Przez Ciebie blokowiska, gdybym miała się pobawić i oceniać Twoją osobę po kilku napisanych na forum zdaniach, to powiedziałabym , że przemawia cynizm, charakterystyczna dla wielu ćpunów zgorzkniałość i taka beznadzieja, że już uznałeś, że nawet wyrzuty sumienia nie mają żadnego sensu. A właściwie to są luksusem zarezerwowanym dla istot posiadających pewne uczucia wyższe, gdzie człowiek uzależniony (a nie daj Boże, jeśli jeszcze opiowrak) - jest z nich poważnie wyrugowany, kaleki pod względem moralnym.

Kurde, jestem po dwóch piwach i czytając post wyżej już wiedziałem, jak mądrym uzasadnieniem potwierdzić przekaz tego postu, i potwierdzam że składniowo może emocjonalnie sprowokowany jest z zawartością praktyczną, ale ten zwięzły koment rozmył mi się w doborze słów.