Kończę kiedy zauważam, że branie zaczyna w znaczący sposób wpływać na moje relacje z bliskimi, pracę albo zdrowie. Sytuacje, w których czuję, że otarłem się o śmierć to najlepszy sygnał, że trzeba się ogarnąć. Jednak nawet w takim przypadku jestem świadomy, że nie jest to permanentne zerwanie z używkami, bo mimo najszczerszych chęci uzależnienie zrobi swoje.

Mną kieruje chęć zwiększenia tolerki.

To zależy. Zazwyczaj składa się na to wiele czynników. Np jeśli chodzi o białko to przede wszystkim to wygląd twarzy(szczególnie oczy), drżenie rąk, szczękościsk, a jak czuje kłucie w sercu to już w ogóle wiem, że pora odpuścić jak sie nie chce przekręcić za moment. A tak poza tym to jeśli wiem ze np jak zjem następną kreskę to nie będę spała w nocy w ogóle, a mam na drugi dzień iść do pracy czy coś to tez nie walę, bo wiem ze po nocce będę nieogarnięta. I ogólnie z reguły staram się robić tak, żeby nie spać przez maksymalnie jedną noc. Także po prostu obserwuje swój stan i szacuje kiedy przestać. Dużo od materiału zależy, jak widzę ze mam słaby materiał to wiadomo ze zjem więcej niż jak mam jakiś mocniejszy. No i wiadomo - jak wiem ze zostało mi tyle i tyle, i mam świadomość ze będę tego jeszcze potrzebować w inny dzień, a teraz mogłabym sobie odpuścić to tak robię. Nie ma co wpierdalać do zera, te czasy już dawno minęły

Jeśli chodzi o kodeinę/acodin i ogólnie leki to po prostu ustalam dawkę na początku i nie jem więcej. Z kwasem podobnie.

A jeśli chodzi o mj to z reguły mówię sobie dość jak mam coś do zrobienia i wiem, ze po następnych buchach nie będę w stanie tego zrobić albo np narobie sobie problemów w pracy jak przyjdę skuta. No i jak wiem ze mam mało a będę chciała sobie zapalić powiedzmy później lub następnego dnia to tez sobie odpuszczam.

Chyba strach. Dopóki na to wszystko mnie stać, dopóki mogę unieść na plecach cały ten bałagan, w porządku. Dodatkowo, kurwa, LĘKI. Od jakiegoś czasu nasilają się, kiedyś nie było to w stanie mnie to powstrzymać od przyjebania, ostatnio prawie niemal opuściłem cudowną imprezę zanim się zaczęła, jak tylko dotarło do mnie, że nie wszystko jest dobrze, ale cóż, na lęki zawsze są sposoby, szkoda, że się kończą

Moim systemem obronnym przed wjebaniem się w twardy shit są zajebiście duze kace moralne, jestem zbyt świadomy jak coś na mnie zle działa i zazwyczaj sesja z samym sobą daje dogłębnie do zrozumienia ze trzeba zaprzestać niektórych działań

rozsądek;)

Dla mnie przede wszystkim jednym z glownych czynników były bardzo silne ataki paniki. Na początku zaczynały sie tylko w nocy, raz na jakis czas, ale juz po paru miesiącach mialem napady także w dzień. To bylo takie dziwne klaustrofobiczne uczucie, jakbym byl zamknięty w ciasnej trumnie czy coś. Brzmi może mało strasznie, ale dla mnie nie do ogarnięcia.

W sumie to jakos nigdy nie mialem tak , ze nie moge sie opanowac czy cos po prostu czuje , ze wystarczy i tyle jedyno co to trzeba sluchac swojego ciala . Jesli zle mi sie sypnie i za duzo kety wtrabie no to trudno wezme poprawke na nastepny raz bede uwazal .

ataki paniki + wychodzenie i slaba kondycja psychiczna

Oczywiście! Popieram takie podejście, aby właściwie odbierać wszelkie sygnały, jakie wysyła nam nasz organizm.
Niestety, niektórzy ludzie mają skłonności samodestrukcyjne i im bardziej chory lot, im większa kardiofaza, tym lepiej - ich takie stany jeszcze mocniej napędzają i się cieszą taką krzywą fazą, co dla mnie jest kompletnie niezrozumiałe..

Znam parę takich osób.