Dział, w którym omawiane są konkretne kondycje, oraz ich wpływ na i współzależności z efektami środków psychoaktywnych.
ODPOWIEDZ
Posty: 394 • Strona 24 z 40
  • 13 / / 0
Hej! Czy są w tym wątku osoby które mają stosunkowo lekki przebieg choroby i radzą sobie własnymi metodami nie przyjmując farmakologii ? I jakie metody najlepiej na Was działają ? Z góry dzięki za odp!
  • 505 / 89 / 0
Bez farmakologii ? A to w ogóle możliwe ? Ćpanie to też swego rodzaju farmakologia ;)
  • 36 / 11 / 0
jeżeli masz już jakieś "doświadczenie" i wiesz czego się po sobie spodziewać to w lżejszych przypadkach możesz dać sobie radę z tym walczyć, coś jak walka z uzależnieniem od czegokolwiek.
Ale z autopsji wiem ze im dłużej to trwa tym mocniejsze są jazdy, w pewnym momencie już samo odcina prąd tak, ze po kilku dniach masz wrażenie jak się zacznie uspokajać to wróci ta pełna świadomość. Można walczyć, lecz moim zdaniem bez pomocy się nie obejdzie. Nie ma dłuższą metę i jeśli zależy Ci na jakiejś stabilizacji w życiu, inaczej będziesz się bujać z góry na dół i z powrotem aż w końcu zapomnisz kim byłeś na początku.

Ale to tylko moja teoria - każdy człowiek jest inny.
Uwaga! Użytkownik Area51 nie jest już aktywny na hyperrealu. Nie odpowie na próbę kontaktu, ani nie przeczyta odpowiedzi na post.
  • 2574 / 321 / 0
Mam znajomą która ma dwubiegunuwke i u niej choroba ma delikatną postać.. wiem że bierze jakieś leki i powiedziałbym że bardzo dobrze się trzyma ma gorsze okresy itp ale gdyby mi nie powiedziała tego nawet bym jej nie podejrzewał że ma jakieś schorzenie
  • 166 / 72 / 0
Ja mam lekką postać ale ze znaczną przewagą stanów depresyjnych i nigdy nie podjęłam leczenia. Jakieś pół roku temu myślałam, żeby jednak się na to zdecydować bo już nie dawałam rady czasami. Ale ponieważ mam do psychofarmakoterapii raczej negatywne podejście, w skrócie: nie chcę, żeby ktoś odzierał mnie z mojego życia wewnętrznego, poza tym traktuję to jako, uciążliwy, ale jednak pewien "dar", a nie tylko chorobę; postanowiłam najpierw zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby sobie sama pomóc. A stany hipomanii akurat bardzo lubię i nie chciałabym z nich rezygnować. Nie są one u mnie na tyle nasilone, żebym coś odpierdalała typu zaciąganie długów itp., a też pewne cechy mojego charakteru (izolacja i niechęć do ludzi i miasta) kompletnie mnie od takich sytuacji chronią i nie dają szans im zaistnieć. Więc głównym problemem są stany depresyjne.
Ja bym nie powiedziała, że z czymkolwiek walczę. Wręcz przeciwnie, próbuję z tym żyć i normalnie funkcjonować. Uważam ChAD za integralną część mnie. Daję sobie przyzwolenie na przeżywanie wszystkich emocji, pozytywnych i negatywnych stanów. Nie walczę z tym, nie wkurwiam się na to, po prostu to przyjmuję. Wiadomo, czasem w depresji, kiedy nie masz siły wstać z łóżka, nic już nie ma najmniejszego sensu, łzy się leją bez powodu i zaczynasz szukać sznura, bywa ciężko. Uważam, że jakiekolwiek zmuszanie się do aktywności wtedy nie ma sensu i przynosi więcej szkody niż pożytku. Według mnie każdy stan trzeba przeżywać na maksa i depresję też. "Gdy wokół jest ciemno, pozostaje tylko spokojnie czekać, aż oczy przywykną do mroku". Depresja musi swoje potrwać; nie da się sprawić, żeby odeszła od ręki. Mając za sobą lata z ChADem wiesz, że to w końcu minie i to jest jedyna myśl, w której można wtedy znaleźć nadzieję.
Głównym czynnikiem, który mi pomógł te pół roku temu było rzucenie alkoholu (od którego byłam uzależniona latami). Nawet nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo uzależnienie pogłębiało moje zaburzenia. Osobiście bardzo pomaga mi też medytacja. I takie ogólne, codzienne dbanie o swój psychiczny dobrostan. Mam na myśli bardzo wiele spraw ale po prostu trzeba cały czas mieć z tył głowy tą świadomość, że musisz dbać o swój stan psychiczny, starać się go stabilizować. Rezygnować (o ile ma się wybór) z sytuacji wprowadzających w duży stres, kontaktów z osobami, spraw, które Ci nie służą. W okresie dobrego samopoczucia nie popadać w zachwyt i np. nie brać na siebie za dużo obowiązków, którym ciężko będzie sprostać w gorszym czasie. Warto mieć i rozwijać swoje zainteresowania, skupiać się na sprawach, które przynoszą szczęście. Bo, o ile pewne jest, że i dobre, i złe epizody będą się pojawiać; o tyle to, jak będą nasilone może się zmieniać i myślę, że warto na co dzień dbać o swoją psychikę, żeby to łagodzić. Też w sumie przez większość życia myślałam, że mając jakieś zaburzenie czy chorobę psychiczną, nie mamy właściwie wpływu na swój stan psychiczny, że to się dzieje kompletnie "z dupy". Że nie ma znaczenia, co robię na co dzień ze swoim życiem, bo i tak przyjdzie, taki czy inny stan. Wydaje mi się jednak teraz, że takie myślenie to duży błąd i tak samo, jak mamy wpływ na zdrowie naszych organów wewnętrznych, tak samo i na psychikę. To taka moja rozszerzona wersja bardziej "redukcji szkód" niż walki, a to wszystko powyżej to tylko moje prywatne spostrzeżenia i poglądy, które mogą być kompletnie bezużyteczne i głupie dla kogoś innego :psycho:
"To nie była żadna dzikość serca, jadę stopem, bo nie mam na helikopter, bo nie wynaleziono, kurwa, teleportacji,
i to nie jest żaden weltschmerz, nie jestem młodą, piękną duszą - ja po prostu jestem pierdolnięty.
Chory Psychicznie."
  • 36 / 11 / 0
Kolega wyżej bardzo ładnie opisał moje nastawienie do choroby jeszcze kilka miesięcy temu.
Dlaczego w czasie przeszłym? Ano dlatego, że jak zaczniesz odstawiać numery, które NAPRAWDĘ skomplikuja Ci życie to zaczniesz sie zastanawiać czy to jednak nie jest za dużo, nawet jeśli uważasz że górka Ci to zrekompensuje.
Nie wiem za bardzo jak wyjaśnić o co mi chodzi więc może przedstawie to na przykładzie związku:
Jesteś z partnerką przez kilka lat we w miarę udanym związku. są chwile lepsze i gorsze ale generalnie jest ok. W końcu dochodzi do zdrady. Strzelam że 50% partnerów nie byłoby w stanie trwać w tym związku ze świadomością, ze druga osoba nie jest wierna i w ciągu kilku tygodni bajka się kończy.
Wniosek jest taki ze jedno wydarzenie może sprawić iż wszystko pójdzie się pierdolic.

Sam jestem na ostatniej prostej żeby wybrać się do specjalisty, jedyne co mnie powstrzymuje to fakt, ze zdecydowałem się odstawić palenie marihuany po kilku miesięcznym ciągu, ponieważ z tego co wyczytałem może to w znaczący sposób wpłynąć na jakość życia. Jeśli nie pomoże, zostaje ostateczność.

I żeby nie było - sam też uwielbiam swoje stany hipomanii ale uważam że nie jest to gra warta swieczki, a już w ogóle jeśli chciałoby się stworzyć z kimkolwiek zdrowa bliższą relacje.
Uwaga! Użytkownik Area51 nie jest już aktywny na hyperrealu. Nie odpowie na próbę kontaktu, ani nie przeczyta odpowiedzi na post.
  • 505 / 89 / 0
Tu masz rację, nad niektórymi sprawami nie da się zapanować.
Prowadzę w miarę normalne życie, mam żonę, DOM i pracę ale bez farmakologii nie da się w pewnym momencie opanować swoich zachowań.
Po wielu latach doszedłem do wniosku że trzeba niestety się wspomagać.
Gdy jest dołek i z łóżka nie można się podnieść, gdy jest górka i jest tyle energii że nie wiadomo co z tym zrobić... Ma się "glupie"pomysły.
Nie ma na to rady, a życie mija bezpowrotnie.
Wybrałem stabilizację, biorę mikrodawki leków by móc normalnie funkcjonować, nie mam stanów ostrych, da się jakoś żyć.
Choć łatwo nie jest i trzeba mieć świadomość bycia innym.
Z ludzmi kontakty są różne, nie unikam ich ale też nie nalegam na dużą ilość znajomych. Waskie grono któremu mówię że mam nerwicę i depresje. Reszta po prostu mowi na mnie wariat ;)
Wiem że gdy odstawie farmakologie to w pewnym momencie urwie mi sie film... I nie brać za dużo na głowę by dać radę to ogarnąć
Gdy mam dolki albo górki w których wiem że nie powinienem pracować to zostaję w domu po prostu
Jakoś trzeba żyć
Nie czuję się gorszy niż inni, jestem inny i tyle, trzeba się z tym pogodzić i najważniejsze, nauczyć się z tym żyć
Pozdro dla wszystkich chadowcow
  • 166 / 72 / 0
Macie obaj oczywiście rację. Pisałam wcześniej, że raczej nie odpierdalam w hipomanii. Przeważa u mnie depresja i to prędzej z tego powodu zdecydowałabym się na leczenie. Ale jeśli odpierdalałabym poważne numery, to też podjęłabym leczenie. Wszystko jest dla ludzi. Póki co za większość moich dramatów życiowych odpowiedzialny był jednak w dużej mierze alkohol.

@Area51 Życzę wytrwałości w walce z nałogiem :korposzczur:
"To nie była żadna dzikość serca, jadę stopem, bo nie mam na helikopter, bo nie wynaleziono, kurwa, teleportacji,
i to nie jest żaden weltschmerz, nie jestem młodą, piękną duszą - ja po prostu jestem pierdolnięty.
Chory Psychicznie."
  • 14 / 4 / 0
witam, dzień dobry

wiele razy zmieniałam, łączyłam i mieszałam leki, aż po 8 latach udało odnaleźć się w miarę normalną mieszankę na oba stany, która pozwala mi budzić się rano bez efektu "pierdolnięcia młotkiem" i spać normalnie, stąd pytanie, co i w jakich dawkach przyjmujecie?

pozdrawiam cieplutko
I hate being bi-polar
its awesome
  • 505 / 89 / 0
hyperrealowicz/loewi/
25mg hydroksyzyny i 12.5 mg kwetapiny, tylko na noc brane
Rano bez zamuły, stan do przyjyjęcia w górce i w dołku. Da się żyć
Jakich leków używasz ?
ODPOWIEDZ
Posty: 394 • Strona 24 z 40
NarkoMemy dodaj swój
[mem]
Artykuły
Newsy
[img]
Jacht z kokainą o wartości 80 milionów funtów zmierzał w stronę Wielkiej Brytanii

Prawie tona „narkotyku klasy A” została znaleziona na jachcie płynącym z wysp karaibskich do Wielkiej Brytanii. Jej rynkowa wartość została oszacowana na 80 milionów funtów.

[img]
Handel narkotykami: Rynek odporny na COVID-19. Coraz większe obroty w internecie

Dynamika rynku handlu narkotykami po krótkim spadku w początkowym okresie pandemii COVID-19 szybko dostosowała się do nowych realiów, wynika z opublikowanego w czwartek (24 czerwca) przez Biuro Narodów Zjednoczonych ds. Narkotyków i Przestępczości (UNODC) nowego Światowego Raportu o Narkotykach.

[img]
Meksyk: Sąd Najwyższy zdepenalizował rekreacyjne spożycie marihuany

Sąd Najwyższy zdepenalizował w poniedziałek rekreacyjne spożycie marihuany przez dorosłych. Za zalegalizowaniem używki głosowało 8 spośród 11 sędziów. SN po raz kolejny zajął się tą sprawą, jako że Kongres nie zdołał przyjąć stosownej ustawy przed 30 kwietnia.