Mi marichunaen pogorszyła dwubiegunowke.
Psychodeliki pomagają i phenylpiracetam. Po tym racetamie się czuje jak przed pierwszym epizodem kiedy jeszcze byłem dzieckiem. Zobaczymy ile to potrwa. W sumie zaczęło się pewnego tripu który mocno ugodził w moj swiatopoglad i uczucia.
Ale to ogólnie to nauczyłem się z tym żyć. Nie każdy może doświadczyć tego co my. Jak jest dołek to głównie robię nic, gram w gry, ogólnie konsumpcjonizm mocny. Górka i klasycznie robię wszystko i jeszcze więcej.
Od pierwszego epizodu nie miałem remisji, dopiero po phenylpiracetam czuje się normalnie.
Podczas manii co ciekawe nie podejmuje głupich decyzji (nie bardziej niż zwykli ludzie).
Nie leczylem niczym i póki co nie zamierzam. Nie wiem czy bym odstawial leki żeby wjechać na górkę - zbyt duża świadomość niszczenia tego co się osiągnęło biorąc.
Oboje z dziewczyną mamy dwubiegunowke i epizody w tym samym czasie i jest albo w pyte życia, albo bagno konkretne. A jakie rypanie jak dwóch maniaków się dobierze xd najlepsza partnerka jaką miałem - nie chodzi tylko o seks ale ogólnie. :old:
Ah no i ona jest teraz na licie i mówi że czeka tylko aż jej wjedzie mania, tęskni za tym w chuuuuuy. A ja zazwyczaj nie chce, chce żeby było normalnie, ani to ani tamto.

marihuana co jakiś czas, czy często? marihuana na mnie różnie działała. Przed terapią antydepresantem wywoływała u mnie stan izolacji i wewnętrznego lęku.

Bez przerwy. Na śniadanie, obiad, kolacje i pomiędzy. Potrafiłem zasypiać z jointem w popielniczce obok łóżka, budzić się żeby zajarac i do spania znowu. I o ile na początku było fajnie to potem coraz większą zmula, anhedonia, depresja, chujowe myśli. Oczywiście wszystko przykryte marichunaenowym płaszczykiem, który w miarę amortyzowal negatywny impakt (czytaj: odmóżdżał)
Teraz nie jaram już dłuższy czas, bo rok ponad i jest duża poprawa w ogólnym samopoczuciu. Nawet mam w planach wznowienie nauki.

Nie nie próbowałem nie biorę takich rzeczy.

Jednak DXM'em się raczysz/raczyłeś, a to niedaleko.

fluoksetyna i CHAD to brzmi dość ryzykownie nawet przy licie, z mojego doświadczenia. A jak wyglądają u ciebie [mention]pol90 [/mention] (hipo)manie?
Doskonale ją rozumiem.

DXM ma potencjał antydepresyjny, ale nie ryzykowałbym - przy tylu jego oddziaływaniach - w ingerencję w ChAD.

Co do psychodelików, to również jest ryzykowna a raczej nieumiejętnie poprowadzona sprawa. Bo nie wiadomo, jak ktoś to może znieść. Czy jego stan się nie pogłębi. Z drugiej strony. Do końca życia na antydepresantach, a co gorsza neuroleptykach? Ja przynajmniej jako tako radzę, a może i nie radzę ze zmianami nastroju z pomocą lamotryginy, która sama w sobie, jest lekiem prawie idealnym? Prawie, bo niezupełnie stabilizuje emocje. Z kolei psychodeliki takie jak LSD, ALD, miprocyna, a w szczególności grzyby, powodują u mnie, że przez tydzień po zastosowaniu, jestem zupełnie inaczej nastawiony do rzeczywistości. Bardziej normalnie, a nie afektywnie-depresyjnie.

Sęk w tym, że co dobre dla mnie, niekoniecznie jest dobre dla Was. Ja nie jestem doświadczony w DXM, dlatego nie wiem, czy może pomóc w ChAD, ale przerabiałem już masakryczne dawki wielu psychodelików, ponadto na ciągach (co jest ewenementem i co prawdopodobnie zawdzięczam właśnie chorobie afektywno dwubiegunowej) stąd też mogę się na ten temat wypowiedzieć. Ci co mają ChAD doskonale wiedzą, że coś musi być spierdolone w neuroprzekaźnictwie. Psychodeliki oddziałują na cały umysł. Może dlatego unormalniają go. To bardziej mistycznie brzmi niż naukowo. Ale u mnie działa.

[mention]drmjp [/mention]
U mnie hipomania wygląda tak, że man nastrój optymistyczny więcej energii do działania i no i chęć np. do pisania programów komputerowych, których napisanie jest bardzo trudne wymaga dużej wiedzy i dużego intelektu.

Zupełnie się zgadzam. Kreatywność idzie w górę do stopnia nieosiągalnego po żadnym z narkotyków. A jak z kreatywnością w okresie depresyjnym? Jak na prochach np. benzodiazepinach i antydepresancie? Jesteś w stanie utrzymać chociaż 1/2 tych "super mocy", czy jednak zero?

U mnie najgorzej z subiektywnym odczuwaniem kreatywności jest w okresie remisji. (Hipo)mania to oczywiście wiadomo, kreatywność wywindowana do granic możliwości, mnóstwo energii i wystrzelony w kosmos nastrój. W depresji jest zdecydowanie gorzej plus te problemy z koncentracją i dobijające spowolnienie. Ale wtedy stan emocjonalnego rozjebania usprawiedliwia wszystko. W remisji, gdy emocjonalnie czuję się w miarę ok, mam takie poczucie, że głowę mam jakby w klatce, że mogłabym robić dużo więcej, dużo szybciej, dużo lepiej, dużo bardziej efektywnie i jest to bardzo frustrujące uczucie. To chyba jeden z tych wyzwalaczy popychających mnie do odstawiania leków.