Dla przeciętnego człowieka

Aby porywać się na takie hartowanie się, trzeba być jednak zdrowym.

Sengita pisze:

Zastrzeżenia mam co do obcięcia dostarczanych kalorii. Jak już się porywać na IF, warto się odżywiać, zwłaszcza jak mają dojść do tego intensywne ćwiczenia. Nie chodzi w tym wszystkim przecież o to, żeby się zajebać. Poza tym, wiele ludzi ma teraz problemów z gospodarką hormonalną i branie się za wypisane przez Ciebie metody bez rozsądku może przynieść odwrotny skutek.

Randy pisze:

Silna wola jest jak mięsień. Jak uda ci się odmówić sobie łatwej przyjemności, to póżniej idzie ci to coraz łatwiej. Nie ma co wyznaczać sobie jakiś wielkich celów, że od jutra rzucam wszystkie nałogi i zaczynam żyć jak mnich. Odmów sobie słodyczy, które masz za chwilę zjeść, odmów sobie papierosa, którego wypalasz zawsze przed pracą, odmów sobie grania w gry internetowe i postaraj się zrobić coś innego. Ważne by gromadzić te małe zwycięstwa i motywować siebie do kolejnych. Z czasem się odkrywa, że z małych sukcesów powstało coś wielkiego.

Randy pisze:

Aby porywać się na takie hartowanie się, trzeba być jednak zdrowym.

Swoją podróż zaczynałem będąc człekiem schorowanym. W mojej rodzinie się dziwili, że młody człowiek może być tak schorowany jak ja i nie mieć siły wstać z łóżka. Od lat zmagałem się z niedoczynnością tarczycy i cierpiałem na szereg objawów związanych z tym schorzeniem. Często miałem stany podgorączkowe, bóle stawów, migreny, mdłości itd. Miałem samobójcze myśli, bo po co żyć, skoro czujesz się jak 80 latek w ciele młodzieńca.
Podejrzewam że to było skutkiem niezdrowego trybu życia. Narkotyki, papierosy, alkohol, śmieciowe jedzenie, brak aktywności fizycznej. Najbardziej motywowały mnie głosy, że nie damy rady odstawić tych wszystkich używek. Ciągłe słyszałem, że sobie nie poradzę i wrócę do tych destrukcyjnych nawyków. Narzuciłem sobie taki rygor i samodyscyplinę, że przez rok nie ruszyłem alkoholu, narkotyków, papierosów i słodyczy. Do tego stopnia że nawet w święta trzymałem dietę i nie pozwalałem sobie na żadne odstępstwa.
Przedwczoraj odebrałem wyniki badań i okazało się, że wszystkie wyniki tarczycowe mam w normie. A mówili mi, że do końca życia będę musiał brać tabletki, bo nie będę w stanie normalnie funkcjonować. Pomogły mi suplementy, dieta, aktywność fizyczna, kontrola nad stresem. Dodam, że od pół roku nie wziąłem żadnej tabletki, więc moje ozdrowienie nie jest skutkiem tego, że dopiero po dłuższym czasie zaczęły działać.

Silna wola jest jak mięsień. Jak uda ci się odmówić sobie łatwej przyjemności, to póżniej idzie ci to coraz łatwiej. Nie ma co wyznaczać sobie jakiś wielkich celów, że od jutra rzucam wszystkie nałogi i zaczynam żyć jak mnich. Odmów sobie słodyczy, które masz za chwilę zjeść, odmów sobie papierosa, którego wypalasz zawsze przed pracą, odmów sobie grania w gry internetowe i postaraj się zrobić coś innego. Ważne by gromadzić te małe zwycięstwa i motywować siebie do kolejnych. Z czasem się odkrywa, że z małych sukcesów powstało coś wielkiego.

Obrazoburca pisze:

Cholernie podziwiam Twoją konsekwencję i determinację w dążeniu do celu. Ja niestety jestem strasznie mało asertywny i w rozmaitych sytuacjach społecznych jestem najbardziej podatny na uleganie pokusom. Może jakbym wyjechał gdzieś na odludzie i odciął się od wszystkiego, to byłoby znacznie łatwiej. Ciekawi mnie to, jak sobie poradziłeś w tym kontekście? Może jakieś sposoby na to, jak skutecznie odmawiać babci/mamie/cioci zjedzenia kolejnego kawałka ciasta, które upiekła specjalnie da Ciebie, albo jak odmówić natrętnemu szwagrowi czy przyjacielowi wspólną najebkę, gdy ten przychodzi do Ciebie z jakimiś rozterkami?

Sengita pisze:

Ulegając innym, nie szanujesz siebie. Inni, nie szanując Twojej decyzji, także Ciebie nie szanują. Samo się nie zrobi, to Ty musisz zmienić priorytety, czy stawiasz nad sobą kawałek ciasta ;) aczkolwiek jestem zdania, że należy podejść do tego zdroworozsądkowo.

Sengita pisze:

Od błahego odmawiania sobie można dojść do jakiejś fobii przed jakimikolwiek wykroczeniami (w jakie to może urosnąć), a stąd już blisko do zatracania kontroli nad samym sobą. Należy być panem samego siebie, a nie więźniem.

Sengita pisze:

Dobrze jest pracować nad sobą, ale nie każdego ambicją jest stać się jakimś mnichem tybetańskim i obkładać się nieustannymi rygorami. Dla przeciętnego człowieka wystarczy zadbać o dietę, sen, "zwolnić obroty" na co dzień, zrezygnować z łatwych podniet i z czasem samo się okaże, że było warto.