11 marca 2021robbon pisze:

@up Niestety refleksja przychodzi zawsze z latencją. Druzgocący jest moment, w którym zdajesz sobie sprawę, że właściwie znaczna część twojego otoczenia to mniej lub bardziej nałogowcy i jak nie zaaplikujesz z ekipą, to jesteś szpieg. Jednak dojść do momentu, w którym jesteś w stanie sobie uświadomić, że taka sytuacja to dość ordynarny, patologiczny odchył, to już kwestia podjęcia konkretnych kroków i intensywnej pracy nad sobą. Mi osobiście uświadomienie sobie faktycznego znaczenia i wagi mojej trzeźwości zajęło, nie przymierzając, jakieś 4 lata, a i tak jestem dopiero na początku .

12 marca 20217key pisze:

Ten "szpieg" to to samo co u mnie wyżej... to namawianie... sposób nie jest ważny... ważne, żebyś nie odstawał za bardzo od towarzystwa i nie było ci lepiej... to takie kobiece zachowanie a ostatnią rzeczą na jakiej zależy kobiecie jest żeby koleżanka miała więcej szczęścia niż ona sama.
Mi również coś koło tego... może to przychodzi samo z czasem jak się przepracuje pewne rzeczy i tak naprawdę zaczyna trzeźwieć a nie tylko "nie pije". Idę dzisiaj do terapeutki z którą "zaczynałem" 4,5 roku temu... nie byłem z 1.5 roku ale żeby nie spocząć "na laurach"...

12 marca 2021czak97 pisze:

Najgorszy jest moment jak nie masz znajomych (nawet tych od nałogów bo się z nimi pokłóciłeś) , pracy i zdrowia. Mnie, przyznam się uczciwie uratowali rodzice, 2x, jak miałem 21 lat i teraz w wieku 23. Gdybym mieszkał sam i nie miał nikogo skończyłbym u brata Alberta albo mieszkałbym w lesie...